Kijk ook even op Bieslog van ma jl. Andere woorden kunnen dat niet overtreffen. Toch wil ik u een observatie van mezelf niet onthouden:
Vrijdagavond speelden de Groene Uilen tegen het Rode Probuild. Ook wij waren aan de verliezende hand en het niet in alle opzichten eens met de scheidsrechters. Vooral Annemiek, onze zachtaardigste aller aanvoersters heeft het zwaar te verduren, wacht vaak vergeefs op een fluitsignaal, wordt tenslotte gewisseld, ploft neer op de bank en sist met onverwacht venijn, terwijl de scheids vlak voor de bank staat: " De scheids is hartstikke kleurenblind! " De scheids reageert niet, misschien overweegt ze een andere ziekte aan de oogafwijking toe te voegen, misschien spelen er verschillende vergelijkingen met dieren door haar hoofd, maar ze houdt het bij een bijna beleefd: "deze hier voor onze neus!"
dinsdag, november 28, 2006
zondag, november 26, 2006
Zes minuten
Vrijdagavond. Ik hou niet van vrijdagse wedstrijden. Ze kosten ons een training. We reizen twee uur heen, twee uur terug. We zijn een uur van te voren aanwezig om atmosfeer op te snuiven, te verkleden en we lopen daarvan een half uur warm. Dat alles voor 34 minuten goed spel. Ik mis wat.
Een leuke tegenstander, vaardig, snel en een hoog tempo gewend. Zeker 4 van de aanwezige speelsters maken ook wekelijks minuten een niveau hoger. Het wordt ook een leuke wedstrijd waarin we het goed doen. De concentratie op de simpele dingen is veel beter dan vorige week. Het tempo is goed evenals de organisatie. Wel zijn we kwetsbaar tegen de sterk penetrerende (trouwens niet echt koosjer dribbelende...) Worku en moeten we erg hard werken om de rebounds bij Parrish weg te houden en vergeten daardoor vaak dat de andere Landsmeerminnen ook kunnen rebounden. We pressen ook wat te voorzichtig, waardoor we daarmee niet zo sterk doorkomen als normaal. Onze start is echter weer prima en we lijken er van door te gaan met een tussenstand van 16-7. Daarna vallen er een paar niet en bij de tegenpartij wel en bij 19-16 voor Probuild eindigt het 1e kwart.
Daarna komt onze score echt los. Met mooi, bijna frivool, bijna freelance basketball, waarin iedereen zich wel op de een of andere manier van haar beste kant laat zien, nemen we de controle op de wedstrijd weer over. 39-38 voorsprong bij rust. Omdat Probuild duidelijk laat zien ook goed te kunnen aanvallen en meer dan een speelster heeft die waar nodig de wedstrijd naar zich toe kan trekken, blijft onze spanningsboog mooi hoog. De score gaat mooi op en neer en de teams blijven aan elkaar gewaagd. En dan komen er zes vergeten minuten. Die beginnen op 51-52 in de 7e minuut van het derde kwart en eindigen in de 4e van het 4e. Wij scoren niet, leveren wel een paar keer de bal in, de scheidsrechters, die het helemaal niet slecht doen, zullen ook geen heldere beelden van deze periode kunnen oproepen en time outs en wissels en zelfs een technische fout van Natalie helpen niet. Als we er weer zijn met onze focus, is de wedstrijd gespeeld. We herpakken ons weer en stellen weer doelen, maar de Lions zijn niet van plan nog iets te missen en we lopen tegen een terechte maar geflatteerde nederlaag op. In zes minuten.
Natuurlijk is het zuur, dat zo'n Amerikaanse 26 punten maakt en op de momenten dat dat het meest nodig is ook nog, maar het spelen tegen echt goede tegenstanders is toch ook echt leuker.
Wat we in elk geval ook weten, is dat we bepaalde dingen (zoals passen en driven) naar een hoger niveau zullen moeten tillen, willen we echt meedoen met echt goeden. En willen we dat?
Annemiek 22, Karin 11, Elke en Tessa 10
Een leuke tegenstander, vaardig, snel en een hoog tempo gewend. Zeker 4 van de aanwezige speelsters maken ook wekelijks minuten een niveau hoger. Het wordt ook een leuke wedstrijd waarin we het goed doen. De concentratie op de simpele dingen is veel beter dan vorige week. Het tempo is goed evenals de organisatie. Wel zijn we kwetsbaar tegen de sterk penetrerende (trouwens niet echt koosjer dribbelende...) Worku en moeten we erg hard werken om de rebounds bij Parrish weg te houden en vergeten daardoor vaak dat de andere Landsmeerminnen ook kunnen rebounden. We pressen ook wat te voorzichtig, waardoor we daarmee niet zo sterk doorkomen als normaal. Onze start is echter weer prima en we lijken er van door te gaan met een tussenstand van 16-7. Daarna vallen er een paar niet en bij de tegenpartij wel en bij 19-16 voor Probuild eindigt het 1e kwart.
Daarna komt onze score echt los. Met mooi, bijna frivool, bijna freelance basketball, waarin iedereen zich wel op de een of andere manier van haar beste kant laat zien, nemen we de controle op de wedstrijd weer over. 39-38 voorsprong bij rust. Omdat Probuild duidelijk laat zien ook goed te kunnen aanvallen en meer dan een speelster heeft die waar nodig de wedstrijd naar zich toe kan trekken, blijft onze spanningsboog mooi hoog. De score gaat mooi op en neer en de teams blijven aan elkaar gewaagd. En dan komen er zes vergeten minuten. Die beginnen op 51-52 in de 7e minuut van het derde kwart en eindigen in de 4e van het 4e. Wij scoren niet, leveren wel een paar keer de bal in, de scheidsrechters, die het helemaal niet slecht doen, zullen ook geen heldere beelden van deze periode kunnen oproepen en time outs en wissels en zelfs een technische fout van Natalie helpen niet. Als we er weer zijn met onze focus, is de wedstrijd gespeeld. We herpakken ons weer en stellen weer doelen, maar de Lions zijn niet van plan nog iets te missen en we lopen tegen een terechte maar geflatteerde nederlaag op. In zes minuten.
Natuurlijk is het zuur, dat zo'n Amerikaanse 26 punten maakt en op de momenten dat dat het meest nodig is ook nog, maar het spelen tegen echt goede tegenstanders is toch ook echt leuker.
Wat we in elk geval ook weten, is dat we bepaalde dingen (zoals passen en driven) naar een hoger niveau zullen moeten tillen, willen we echt meedoen met echt goeden. En willen we dat?
Annemiek 22, Karin 11, Elke en Tessa 10
maandag, november 20, 2006
Op naar de subtop
Voor een plek, bovenin de competitie, moet je ook wat van je mindere wedstrijden winnen. Dat is een oude wijsheid. Het eerste kwart was alles, eigenlijk. De winst in de hele wedstrijd en de oorzaak van het matige verloop. Een probleem in de vermomming van een superscore. Een illustratie van de complexiteit van de omgang met resultaat en proces. Een remmende voorsprong, die ons uiteindelijk toch in staat stelde de wedstrijd te beslissen.
Het is niet vaak na 1 matig kwart 29-14. (via 12-2) We kunnen eigenlijk alleen maar beter gaan spelen, en we staan al dik voor. We doen eigenlijk een heleboel goed: we verdelen de scores tussen binen en buiten, we lopen hard, dwingen lastige schoten af en pakken de nodige steals. Almonte mist veel. Heel lastig om met zoiets om te gaan, want dat laatste hoeft, gezien de vaardigheid van de Eindhovense dames niet lang te duren. We hebben dit soort dingen al wel vaker meegemaakt en er is dan ook vooral vastberadenheid te bespeuren om nu eens echt door te drukken. Maar echt een voordeel is de voorsprong toch niet. in het tweede kwart blijven we eigenlijk vrij slordig en nu is niet alles meer goud wat er uit onze handen richting ring gaat. We verdedigen echter nog steeds redelijk en Almonte heeft het vizier nog steeds niet op scherp staan. Bij rust is het 39-28.
Op het oog een stand waar het meest scorende team van de promotiedivisie nog prima mee thuis kan komen.
Almonte voert de druk op. Weliswaar pakken we bijna alle rebounds onder ons eigen bord, maar de dames uit het zuiden trappen meteen de reboundster. Er mag veel en we klungelen ook veel, zodat we veel extra aanvallen aanbieden. In de aanval zijn we wat te haastig. Veel breaks eindigen met matige schotkeuzes en gemiste layup-kansen. Gelukkig komt Almonte ook niet echt tot scoren. De dames ogen vaardig maar missen de laatste touch net en lijken power te kort te komen. Duels met contact zijn meestal in ons voordeel, al kost het ons veel fouten. We verliezen ook het derde kwart, maar het blijft binnen de marge. Tien punten hebben we over, nog steeds van onze eesrte streak. Mooie uitdaging. 8 punten hebben we al een keer laten glippen (Jugglers) 12 punten zijn we al eens kwijt geraakt (die liggen ergens in IJmuiden) 10 gaan we over de streep brengen. En zo was het ook. Bij Almonte staan Koolmees en Walker nog wel even op, maar na 56-51 zetten we de wedstrijd, vooral dankzij het qui-vive van Elke Veld (een driepunter maken van een fout die ze aan ziet komen een Larry-Bird achtige conversie van een eigen driepuntspoging en constant aanwezig op de juiste plek) en de belangrijke rebounds van Natalie en Karin definitief op slot. De tien punten blijven staan: 67-57 en we stijgen naar plek 4 in de promotiedivisie. Nu weer een paar echt goede wedstrijden. (en die ook winnen)
Annemiek 22, Margreet 13, Elke 10, Laura 8
Het is niet vaak na 1 matig kwart 29-14. (via 12-2) We kunnen eigenlijk alleen maar beter gaan spelen, en we staan al dik voor. We doen eigenlijk een heleboel goed: we verdelen de scores tussen binen en buiten, we lopen hard, dwingen lastige schoten af en pakken de nodige steals. Almonte mist veel. Heel lastig om met zoiets om te gaan, want dat laatste hoeft, gezien de vaardigheid van de Eindhovense dames niet lang te duren. We hebben dit soort dingen al wel vaker meegemaakt en er is dan ook vooral vastberadenheid te bespeuren om nu eens echt door te drukken. Maar echt een voordeel is de voorsprong toch niet. in het tweede kwart blijven we eigenlijk vrij slordig en nu is niet alles meer goud wat er uit onze handen richting ring gaat. We verdedigen echter nog steeds redelijk en Almonte heeft het vizier nog steeds niet op scherp staan. Bij rust is het 39-28.
Op het oog een stand waar het meest scorende team van de promotiedivisie nog prima mee thuis kan komen.
Almonte voert de druk op. Weliswaar pakken we bijna alle rebounds onder ons eigen bord, maar de dames uit het zuiden trappen meteen de reboundster. Er mag veel en we klungelen ook veel, zodat we veel extra aanvallen aanbieden. In de aanval zijn we wat te haastig. Veel breaks eindigen met matige schotkeuzes en gemiste layup-kansen. Gelukkig komt Almonte ook niet echt tot scoren. De dames ogen vaardig maar missen de laatste touch net en lijken power te kort te komen. Duels met contact zijn meestal in ons voordeel, al kost het ons veel fouten. We verliezen ook het derde kwart, maar het blijft binnen de marge. Tien punten hebben we over, nog steeds van onze eesrte streak. Mooie uitdaging. 8 punten hebben we al een keer laten glippen (Jugglers) 12 punten zijn we al eens kwijt geraakt (die liggen ergens in IJmuiden) 10 gaan we over de streep brengen. En zo was het ook. Bij Almonte staan Koolmees en Walker nog wel even op, maar na 56-51 zetten we de wedstrijd, vooral dankzij het qui-vive van Elke Veld (een driepunter maken van een fout die ze aan ziet komen een Larry-Bird achtige conversie van een eigen driepuntspoging en constant aanwezig op de juiste plek) en de belangrijke rebounds van Natalie en Karin definitief op slot. De tien punten blijven staan: 67-57 en we stijgen naar plek 4 in de promotiedivisie. Nu weer een paar echt goede wedstrijden. (en die ook winnen)
Annemiek 22, Margreet 13, Elke 10, Laura 8
NDBC reunie
Het weekend behoorde een beetje aan het Northern Dutch Basketball Camp, want zuidelijke oud-campers waren in Groningen. Eerst ontmoetten Anouk Hoekema en Marichelle Ruitenbeek op de tribune en in de wandelgangen van Vinkhuizen al allemaal oude vrienden. Oude vriendinnen Sabine Maasdam, Loes Faber en Carian Boorsma wonnen met Celeritudo in een thriller tegen Das.
En de volgende dag vielen ook wat bekende gezichten op de tribune van het Studenten Sportcentrum te zien, die niet wekelijks de thuiswedstrijden van de Uilenmeiden bezoeken. De belangstelling ging uit naar het treffen tussen NDBCcoaches Cookie en Noukie.
Cookie' s thuisploeg won vrij nipt. Die van Anouk ging met lege handen, maar waarschijnlijk toch hoopvol, terug naar Eindhoven. Een overwinning hadden ze echter wel geboekt: bij mij thuis, waren Pelle en Lotte voor het eerst niet echt blij dat pappa's meisjes hadden gewonnen; ze waren fan geworden van twee meiden uit het zuiden, "die net zo praten als Kristel!"
En de volgende dag vielen ook wat bekende gezichten op de tribune van het Studenten Sportcentrum te zien, die niet wekelijks de thuiswedstrijden van de Uilenmeiden bezoeken. De belangstelling ging uit naar het treffen tussen NDBCcoaches Cookie en Noukie.
Cookie' s thuisploeg won vrij nipt. Die van Anouk ging met lege handen, maar waarschijnlijk toch hoopvol, terug naar Eindhoven. Een overwinning hadden ze echter wel geboekt: bij mij thuis, waren Pelle en Lotte voor het eerst niet echt blij dat pappa's meisjes hadden gewonnen; ze waren fan geworden van twee meiden uit het zuiden, "die net zo praten als Kristel!"
maandag, november 13, 2006
op teletekst
Op teletekst staan is bijna op televisie zijn. Belangrijke processen staan op teletekst, dus het belang van onze wedstrijd van zondag voor de 8ste finales van de beker tegen Perik Jumpers, was van te voren duidelijk. "Jaah, op teletekst," zei ervaren Karin vlak voor de wedstrijd, "alleen je wil niet weten hoe we er vanavond op staan..."
We besloten te genieten en zoveel mogelijk op te steken. Het begon goed, we namen brutaal een voorsprong via Cookie, die wel wat wou laten zien tegen haar oude ploeg. Verdedigend deden we het uitstekend maar aanvallend kregen we echt veel minder ruimte dan we gewend zijn. In de zesde minuut kwamen we voor het eerst achter en door onze problemen met scoren (alleen Karin scoorde nog) liep het verschil ook meteen op tot tien punten, een beetje geflatteerd. Erger was, dat Iris akelig geblesseerd het veld moest verlaten. Bij haar eerste verdedigende actie verdraaide ze haar zwakste knie.
Met Natalie in de ploeg begonnen we weer uitstekend aan het kwart. We hielden Jumpers drie minuten scoreloos en maakten zelf punten via Lyet en Cookie. Daarna nam Perik weer over en groeide het verschil weer naar 14-30 na 16 minuten spel. Even leken we, qua punten, zeker niet qua spelbeeld, toch weggeblazen te worden. Dat wilden we niet en de laatste 4 minuten van de helft deden we weer meer dan leuk mee: 24-39 bij rust.
In de pauze commentarieerde scheids Koorenhof, die anders meestal manneneredivsie fluit (en in een heel grijs verleden ook eens door mij is gecoacht) ons met ons fanatisme. Met dit compliment en met een beetje Lift-off-toverdrank konden we vol goede moed en energie aan de tweede helft beginnen. In beginnen beginnen we aardig goed te worden want weer waren de eerste 4 punten voor ons. In afmaken zijn we echter niet zo goed, want na de eerste minuut maakten wij niets meer en kon Perik - met grote moeite en vooral aan de hand van topper McKenzie- uitlopen naar 56-28. Toch overheerste het gevoel, dat we misschien zelfs wel een kwart zouden kunnen winnen. We haalden het bijna: met 1 puntje achter (14-13 en 33 seconden op de klok, stalen we de bal met de press en kregen we nog twee goede kansen op een voorsprong maar de bal stuiterde net weer niet goed en twee scores van Perik maakte, dat het bij bijna bleef.
Op teletekst staat de kale uitslag van 41-75. Daar staat niet hoe goed we eigenlijk wel hebben gespeeld en wat we allemaal weer geleerd hebben aan Magie, teamwork, beslissingstempo, losse-ballhandling (dat we niet moeten bukken maar beter kunnen duiken!), rebounden, show&recover, roteren en hardheid.
We besloten te genieten en zoveel mogelijk op te steken. Het begon goed, we namen brutaal een voorsprong via Cookie, die wel wat wou laten zien tegen haar oude ploeg. Verdedigend deden we het uitstekend maar aanvallend kregen we echt veel minder ruimte dan we gewend zijn. In de zesde minuut kwamen we voor het eerst achter en door onze problemen met scoren (alleen Karin scoorde nog) liep het verschil ook meteen op tot tien punten, een beetje geflatteerd. Erger was, dat Iris akelig geblesseerd het veld moest verlaten. Bij haar eerste verdedigende actie verdraaide ze haar zwakste knie.
Met Natalie in de ploeg begonnen we weer uitstekend aan het kwart. We hielden Jumpers drie minuten scoreloos en maakten zelf punten via Lyet en Cookie. Daarna nam Perik weer over en groeide het verschil weer naar 14-30 na 16 minuten spel. Even leken we, qua punten, zeker niet qua spelbeeld, toch weggeblazen te worden. Dat wilden we niet en de laatste 4 minuten van de helft deden we weer meer dan leuk mee: 24-39 bij rust.
In de pauze commentarieerde scheids Koorenhof, die anders meestal manneneredivsie fluit (en in een heel grijs verleden ook eens door mij is gecoacht) ons met ons fanatisme. Met dit compliment en met een beetje Lift-off-toverdrank konden we vol goede moed en energie aan de tweede helft beginnen. In beginnen beginnen we aardig goed te worden want weer waren de eerste 4 punten voor ons. In afmaken zijn we echter niet zo goed, want na de eerste minuut maakten wij niets meer en kon Perik - met grote moeite en vooral aan de hand van topper McKenzie- uitlopen naar 56-28. Toch overheerste het gevoel, dat we misschien zelfs wel een kwart zouden kunnen winnen. We haalden het bijna: met 1 puntje achter (14-13 en 33 seconden op de klok, stalen we de bal met de press en kregen we nog twee goede kansen op een voorsprong maar de bal stuiterde net weer niet goed en twee scores van Perik maakte, dat het bij bijna bleef.
Op teletekst staat de kale uitslag van 41-75. Daar staat niet hoe goed we eigenlijk wel hebben gespeeld en wat we allemaal weer geleerd hebben aan Magie, teamwork, beslissingstempo, losse-ballhandling (dat we niet moeten bukken maar beter kunnen duiken!), rebounden, show&recover, roteren en hardheid.
zondag, november 05, 2006
Hoofddorp late show
Wat bezielt een huisvader van middelbare leeftijd om op zaterdag een complete werkdag (nacht!) te besteden aan een trip naar Hoofddorp? Blijkbaar is de gekte nog altijd niet over en je krijgt er wel wat voor terug.
Hartverwarming bijvoorbeeld. Hoofddorp heeft een hele ploeg mensen aan het werk om alles goed te laten verlopen. Veld, reclameborden, flexibelen met 24 sec apparatuur, de tafel bedienen, tribunes uitrekken, alles loopt op rolletjes. De ploeg maakt dan ook een ervaren indruk. Huisvaders en moeders van middelbare leeftijd. Ik voel een verwantschap. Meer gekken. Ik word ook een beetje zorgelijk. Hoe zou de club er over tien jaar voor staan?
En een overwinning krijgen we ook terug. Volgens het vaste patroon. De concentratie is er , wat knap is na een lastig te timen warming up met afleidingen. We zijn zelfs wat overgeconcentreerd, waardoor we nog veel opgelegde kansen missen maar het initiatief in de wedstrijd is wel helemaal voor ons. Via 11-2, eindigen we op 21-12 na het eerste kwart.
Zoals wel vaker, kost ons deze voorsprong onze spanningsboog. We slagen er de rest van de wedstrijd nauwelijks in veel verder weg te lopen. We vallen iets te ongeorganiseerd aanBij rust is het wel 40-27 maar de tot dusverre onvermijdelijke dip volgt in de eerste zes minuten van het derde kwart, waarin we maar 1 punt (uit 6 vrije worpen) weten te scoren. De press van Hoofddorp is nu echt fel en zorgt voor opschudding. Met enige moeite kunnen we onszelf overtuigen van het feit, dat we echt zelf iets kunnen doen aan de steals en de layups, die we nu opeens om de oren krijgen maar ondertussen is het wel een tweepunts wedstrijd geworden. 41-39. Er moet iets gebeuren om de wederopstanding van Hoofddorp te breken. Dat gebeurt meteen als de eerste veld score valt. Het zijn de scores van Jo en Co (allebei zes in de volgende 5 minuten) en de hervonden degelijkheid in verdediging en pressbreak, waardoor we toch met 14 punten het laatste kwart in gaan. We weten, dat we nog nooit een voorsprong van 14 weg hebben gegeven. (ahum) De twee strakke runs blijken erg plezierig, want ondanks het opnieuw inzakken van de spanningsboog, komt de winst niet meer in gevaar. 54-69, coach niet tevreden, wel blij met de eerste uitoverwinning. (hebben we vorig optreden in de promotiedivisie 24 wedstrijden op moeten wachten....) Scores: Annemiek 25 en Jorieke 11.
Overbodig voel ik me ook nog niet...maar een terugreis na een overwinning maakt wel even weer dat je weet, waarvoor je het doet.
Hartverwarming bijvoorbeeld. Hoofddorp heeft een hele ploeg mensen aan het werk om alles goed te laten verlopen. Veld, reclameborden, flexibelen met 24 sec apparatuur, de tafel bedienen, tribunes uitrekken, alles loopt op rolletjes. De ploeg maakt dan ook een ervaren indruk. Huisvaders en moeders van middelbare leeftijd. Ik voel een verwantschap. Meer gekken. Ik word ook een beetje zorgelijk. Hoe zou de club er over tien jaar voor staan?
En een overwinning krijgen we ook terug. Volgens het vaste patroon. De concentratie is er , wat knap is na een lastig te timen warming up met afleidingen. We zijn zelfs wat overgeconcentreerd, waardoor we nog veel opgelegde kansen missen maar het initiatief in de wedstrijd is wel helemaal voor ons. Via 11-2, eindigen we op 21-12 na het eerste kwart.
Zoals wel vaker, kost ons deze voorsprong onze spanningsboog. We slagen er de rest van de wedstrijd nauwelijks in veel verder weg te lopen. We vallen iets te ongeorganiseerd aanBij rust is het wel 40-27 maar de tot dusverre onvermijdelijke dip volgt in de eerste zes minuten van het derde kwart, waarin we maar 1 punt (uit 6 vrije worpen) weten te scoren. De press van Hoofddorp is nu echt fel en zorgt voor opschudding. Met enige moeite kunnen we onszelf overtuigen van het feit, dat we echt zelf iets kunnen doen aan de steals en de layups, die we nu opeens om de oren krijgen maar ondertussen is het wel een tweepunts wedstrijd geworden. 41-39. Er moet iets gebeuren om de wederopstanding van Hoofddorp te breken. Dat gebeurt meteen als de eerste veld score valt. Het zijn de scores van Jo en Co (allebei zes in de volgende 5 minuten) en de hervonden degelijkheid in verdediging en pressbreak, waardoor we toch met 14 punten het laatste kwart in gaan. We weten, dat we nog nooit een voorsprong van 14 weg hebben gegeven. (ahum) De twee strakke runs blijken erg plezierig, want ondanks het opnieuw inzakken van de spanningsboog, komt de winst niet meer in gevaar. 54-69, coach niet tevreden, wel blij met de eerste uitoverwinning. (hebben we vorig optreden in de promotiedivisie 24 wedstrijden op moeten wachten....) Scores: Annemiek 25 en Jorieke 11.
Overbodig voel ik me ook nog niet...maar een terugreis na een overwinning maakt wel even weer dat je weet, waarvoor je het doet.
dinsdag, oktober 31, 2006
Red Auerbach
Heb ik ooit verteld over Red Auerbach? De meest invloedrijke basketballcoach aller tijden is er niet meer. Ik kan niet zoveel over hem vertellen, behalve dat voor mij zich het echte basketball voor het eerst openbaarde in de film: The Final Game. Thuis had je Donar met een Amerikaan, die bijna in de NBA had gespeeld. Je had de stukjes van Mart Smeets in het programmablaadje maar om echt basketball te zien, moest je in de zomer naar de clinic in Brugge treinen, waar ze vertelden over basketball en waar ze in de pauze zestienmillimeter films draaiden. Hongaarse zoneverdedigingen zonder geluid in zwart wit, maar ook The Final Game. Veel rondom top-basketball kon je echt zien gebeuren, al was de film al jaren oud. De Celtics wonnen. Bill Russel speelde en Red Auerbach was de coach.
Vorig jaar kocht ik het boek: Let me tell you a story. Een soort Oral History over zijn leven.
Veel van de verhalen spelen aan tafel, bij de Chinees, waar Auerbach tot voor kort wekelijks lunchte met een vaste groep vrienden. Vanaf deze tafel bleef hij op allerlei manieren invloed uitoefenen op en contacten onderhouden met hele volkstammen basketballcoaches en fans. "The Celtics is not just a ballclub, it's a way of life," en zo is het voor hem gebleven. Een groen hart. Ik herken daar veel in. Nog niet zo lang geleden kwam ik in een of ander testje de vraag tegen wie ik nog wel eens wilde ontmoeten. Ik bedenk zoiets doorgaans te laat.
Vorig jaar kocht ik het boek: Let me tell you a story. Een soort Oral History over zijn leven.
Veel van de verhalen spelen aan tafel, bij de Chinees, waar Auerbach tot voor kort wekelijks lunchte met een vaste groep vrienden. Vanaf deze tafel bleef hij op allerlei manieren invloed uitoefenen op en contacten onderhouden met hele volkstammen basketballcoaches en fans. "The Celtics is not just a ballclub, it's a way of life," en zo is het voor hem gebleven. Een groen hart. Ik herken daar veel in. Nog niet zo lang geleden kwam ik in een of ander testje de vraag tegen wie ik nog wel eens wilde ontmoeten. Ik bedenk zoiets doorgaans te laat.
maandag, oktober 30, 2006
scorebordjournalistiek
Altijd het positieve eruit halen. Na 3 wedstrijden in de promotiedivisie hebben de Groene Uilen de meeste punten voor. Gemiddeld boven de zeventig. (toegegeven: ook de meeste tegen. Maar in elk geval staan we positief: +2) Scorebord-journalistiek, ik weet het. Die is gewoon leuk als je niet meer onderaan staat.
We hebben zondag een goede slag geslagen in de competitie om het Nederlands studentenkampioenschap voor clubteams. Die gaat tussen het nog ongeslagen US, van oudsher de club van de UvA, Uilen en de Basketballclub voor Rotterdamse Studenten.
Baros hadden we drie weken geleden al duidelijk geklopt, dus na twee onfortuinlijke uitnederlagen zou nu de eerste overwinning, in eigen huis, kunnen worden aangetekend. Maar in deze ene zin zitten meteen alle valkuilen gevangen waar we overheen moesten springen: Het leek alsof we dachten het momentum en het frisse spel van drie week terug meteen, zonder voorafgaand hard werk, weer op te kunnen pakken. Niet dus. Ook deze wedstrijd begint met 0-0. Bovendien wilden we natuurlijk erg graag laten zien, aan ons eigen thuis publiek, hoe fris en fruitig we kunnen spelen. Dat brengt spanning met zich mee.
En tenslotte: de tegenslag van de eerste twee potten zat ook nog in ons systeem: we moesten wel winnen.
En dat deden we ook. Na een moeizaam, slordig begin waarin we zelf moeizaam scoren en de tegenpartij met veel energie en dankzij 2 driepunters een 12-7 voorsprong neemt, slaan we in de tweede helft van de periode toe en sprinten we, aan Cookie's hand, weg naar 20-12. In de tweede periode komen de eerste 9 punten uit Eelde, vooral Suus is super. Verdedigend zijn we niet zo sterk. De press werkt niet zo goed, doordat we eigenlijk wachten, totdat Baros in zal zakken, zoals in de vorige pot. Als de Rotterdamsen zich een ding voorgenomen hebben is het echter wel: knokken en niet opgeven. Dichter bij de basket laten we ook een paar onrustbarende gaten vallen. In de pauze (39-28) proberen we die provisorisch te dichten, in de loop van de week moet de loodgieter er maar bij komen.
In de tweede helft lopen we langzaam verder uit. We krijgen de snelheid een beetje terug (ik heb een prachtige 5 vrouwsbreak op m'n netvlies staan) en we stelen ook af en toe wat (Margreet), maar de Rotterdamse guard houdt over het algemeen erg goed stand.
De voorsprongen waarmee we het laatste kwart ingaan worden steeds comfortabeler: deze keer is het 59-44. Voor het eerst blijkt het gad groot genoeg, al stokt de productie wel weer een beetje. We kiezen dit keer duidelijk voor uitspelen van de aanvallen, zodat er minder tijd overblijft voor de tegenpartij om lekker aan te vallen. De maximale voorsprong komt zelfs even op 17, Verdedigend doen we het zelfs behoorlijk. Baros maakt er maar 14 al dreigen ze nog even met een klein runnetje van 6-0 en zijn ze bereid om fouten te spenderen aan het stoppen van de klok. Het wordt 65-54. "Gaat dat nu de rest van de wedstrijd zo?", vraagt Natalie vanaf de bank. Bijna, maar we gaan er goed mee om en eindigen de wedstrijd, heel vertrouwenwekkend, met 6-6 vanaf de vrije worplijn .Toch hebben we de zeker-niet-vroeger-dan-strikt-noodzakelijke-eigen-helfts-buzzerbeater van Cookie nog nodig om voor het eerst in de competitie, ook dit kwart te winnen (15-14). We gaan meer speelsters nodig hebben die cool en zeker genoeg zijn om met comfort om te gaan maar het begin is er. Werkers (Charlotte, Laura en Tessa laten zich verdedigend weer uitstekend gelden, Iris, Karin, Jorieke en Natalie geven practisch geen rebound weg, Elke, Lyet, Suus en Margreet zijn betrouwbare uitlaatkleppen voor de aanval) die voor dat comfort kunnen zorgen, hebben we absoluut genoeg.
Cookie 24, Suus 11, Lyet 10.
We hebben zondag een goede slag geslagen in de competitie om het Nederlands studentenkampioenschap voor clubteams. Die gaat tussen het nog ongeslagen US, van oudsher de club van de UvA, Uilen en de Basketballclub voor Rotterdamse Studenten.
Baros hadden we drie weken geleden al duidelijk geklopt, dus na twee onfortuinlijke uitnederlagen zou nu de eerste overwinning, in eigen huis, kunnen worden aangetekend. Maar in deze ene zin zitten meteen alle valkuilen gevangen waar we overheen moesten springen: Het leek alsof we dachten het momentum en het frisse spel van drie week terug meteen, zonder voorafgaand hard werk, weer op te kunnen pakken. Niet dus. Ook deze wedstrijd begint met 0-0. Bovendien wilden we natuurlijk erg graag laten zien, aan ons eigen thuis publiek, hoe fris en fruitig we kunnen spelen. Dat brengt spanning met zich mee.
En tenslotte: de tegenslag van de eerste twee potten zat ook nog in ons systeem: we moesten wel winnen.
En dat deden we ook. Na een moeizaam, slordig begin waarin we zelf moeizaam scoren en de tegenpartij met veel energie en dankzij 2 driepunters een 12-7 voorsprong neemt, slaan we in de tweede helft van de periode toe en sprinten we, aan Cookie's hand, weg naar 20-12. In de tweede periode komen de eerste 9 punten uit Eelde, vooral Suus is super. Verdedigend zijn we niet zo sterk. De press werkt niet zo goed, doordat we eigenlijk wachten, totdat Baros in zal zakken, zoals in de vorige pot. Als de Rotterdamsen zich een ding voorgenomen hebben is het echter wel: knokken en niet opgeven. Dichter bij de basket laten we ook een paar onrustbarende gaten vallen. In de pauze (39-28) proberen we die provisorisch te dichten, in de loop van de week moet de loodgieter er maar bij komen.
In de tweede helft lopen we langzaam verder uit. We krijgen de snelheid een beetje terug (ik heb een prachtige 5 vrouwsbreak op m'n netvlies staan) en we stelen ook af en toe wat (Margreet), maar de Rotterdamse guard houdt over het algemeen erg goed stand.
De voorsprongen waarmee we het laatste kwart ingaan worden steeds comfortabeler: deze keer is het 59-44. Voor het eerst blijkt het gad groot genoeg, al stokt de productie wel weer een beetje. We kiezen dit keer duidelijk voor uitspelen van de aanvallen, zodat er minder tijd overblijft voor de tegenpartij om lekker aan te vallen. De maximale voorsprong komt zelfs even op 17, Verdedigend doen we het zelfs behoorlijk. Baros maakt er maar 14 al dreigen ze nog even met een klein runnetje van 6-0 en zijn ze bereid om fouten te spenderen aan het stoppen van de klok. Het wordt 65-54. "Gaat dat nu de rest van de wedstrijd zo?", vraagt Natalie vanaf de bank. Bijna, maar we gaan er goed mee om en eindigen de wedstrijd, heel vertrouwenwekkend, met 6-6 vanaf de vrije worplijn .Toch hebben we de zeker-niet-vroeger-dan-strikt-noodzakelijke-eigen-helfts-buzzerbeater van Cookie nog nodig om voor het eerst in de competitie, ook dit kwart te winnen (15-14). We gaan meer speelsters nodig hebben die cool en zeker genoeg zijn om met comfort om te gaan maar het begin is er. Werkers (Charlotte, Laura en Tessa laten zich verdedigend weer uitstekend gelden, Iris, Karin, Jorieke en Natalie geven practisch geen rebound weg, Elke, Lyet, Suus en Margreet zijn betrouwbare uitlaatkleppen voor de aanval) die voor dat comfort kunnen zorgen, hebben we absoluut genoeg.
Cookie 24, Suus 11, Lyet 10.
zaterdag, oktober 28, 2006
Coach-deontologie
Deontologie is een term uit de filosofie en betekent zoveel als plichtenleer. Ethiek, wat is netjes in de omgang met andere mensen. Respect: eerst zaaien dan oogsten, zoiets.
Ergens in een grijs verleden, op weg naar nu, ontmoette ik de toenmalige Belgische bonbondscoach Roland Vergeylen. Deze geleerde man sprak over hoe coaches met elkaar om zouden moeten gaan en probeerde zijn gehoor mee te laten denken. Ik bedenk pas vandaag dat ik me niet deontologisch gedragen heb, als coach. De aanleiding voor deze gedachte is de leuke samenwerking met Bill Pijl.
Op de een of andere manier schijn ik me tegen andere coaches te moeten afzetten. Tegenwoordig is dat tegen Boot. Ik vind dat hij niet goed bezig is en zeg dat te pas en te onpas. Vroeger vrat ik Boot en zette me af tegen Bill, die wel eens een zone liet spelen, wat in mijn ogen helemaal fout was.
Onzin, natuurlijk. Het helpt je denken, als je het ergens niet mee eens bent, maar Bill is hartstikke OK. Natuurlijk zijn er verschillen in benadering, maar de overeenkomsten zijn veel talrijker en belangrijker. Dat weet ik allang, maar in de voorbereiding op onze gezamenlijke lessen bij de trainer B cursus, wordt het eens te meer duidelijk: zo blijken we bijvoorbeeld allebei de inzichten van Paye en Harkins (amerikaanse coach-schrijvers) zeer te waarderen.
En gek, wat me misschien nog wel het meest voor hem inneemt, is een andere overeenkomst: Allebei plakken we de papieren stofomslag van onze gebonden boeken, netjes op de kaft. Waar heb je je dan vroeger zo druk over gemaakt?
Ik ga me gewoon niet meer afzetten. Ook niet meer tegen Boot. Beter voor m'n hart. Ik denk het mijne ervan en doe mijn voordeel ermee. Ik neem ook bij andere coaches maar aan, dat we het eigenlijk grotendeels eens zijn. We love this game!
Ergens in een grijs verleden, op weg naar nu, ontmoette ik de toenmalige Belgische bonbondscoach Roland Vergeylen. Deze geleerde man sprak over hoe coaches met elkaar om zouden moeten gaan en probeerde zijn gehoor mee te laten denken. Ik bedenk pas vandaag dat ik me niet deontologisch gedragen heb, als coach. De aanleiding voor deze gedachte is de leuke samenwerking met Bill Pijl.
Op de een of andere manier schijn ik me tegen andere coaches te moeten afzetten. Tegenwoordig is dat tegen Boot. Ik vind dat hij niet goed bezig is en zeg dat te pas en te onpas. Vroeger vrat ik Boot en zette me af tegen Bill, die wel eens een zone liet spelen, wat in mijn ogen helemaal fout was.
Onzin, natuurlijk. Het helpt je denken, als je het ergens niet mee eens bent, maar Bill is hartstikke OK. Natuurlijk zijn er verschillen in benadering, maar de overeenkomsten zijn veel talrijker en belangrijker. Dat weet ik allang, maar in de voorbereiding op onze gezamenlijke lessen bij de trainer B cursus, wordt het eens te meer duidelijk: zo blijken we bijvoorbeeld allebei de inzichten van Paye en Harkins (amerikaanse coach-schrijvers) zeer te waarderen.
En gek, wat me misschien nog wel het meest voor hem inneemt, is een andere overeenkomst: Allebei plakken we de papieren stofomslag van onze gebonden boeken, netjes op de kaft. Waar heb je je dan vroeger zo druk over gemaakt?
Ik ga me gewoon niet meer afzetten. Ook niet meer tegen Boot. Beter voor m'n hart. Ik denk het mijne ervan en doe mijn voordeel ermee. Ik neem ook bij andere coaches maar aan, dat we het eigenlijk grotendeels eens zijn. We love this game!
maandag, oktober 23, 2006
Around the world
Er komen allerlei zaken aan de oppervlakte in het Cafe. Sommige zaken wil je niet weten, andere feitjes zijn wel aardig om door te geven: Er wordt veel gerekend in auto's, weet ik al een poosje. Gereken in het heren 1 busje heeft de volgende wetenswaardigheid opgeleverd: Good Old Arie van Echteld is inmiddels in zijn elfde seizoen bij Uilen in de promotiedivisie, de wereld rond in het Uilenbusje. Krijgt hij wel even een bloemetje? Of een drankje?
Teveel afleiding
Ik begin een beetje als van Gaal te klinken, maar weer was het beste basketball van ons. Onze pressing attitude wordt steeds beter, de press is echt ons wapen en ook iets waaraan iedereen haar stukje meer dan bijdraagt. Aanvallend ging het ook uitstekend. We weten steeds beter de opties te gebruiken en we maken ook nieuwe, waar de tegenstander probeert te anticiperen. Drie kwarten winnen we, volslagen op eigen kracht en we gaan het vierde in met een riante voorsprong van 12 punten. Gezien het spelbeeld is er niets dat onze eerste overwinning in de weg zal staan. Ik ben dan ook overtuigd van onszelf. Natuurlijk probeer je wel vooruit te denken in scenario's.
Er kunnen drie dingen gebeuren: we kunnen wat problemen krijgen met de zone, waarmee Akrides laat in het derde kwart begint. Nou ja onze schoten zullen we wel krijgen en we schieten lekker en bovendien is er geen reden te veronderstellen, dat we niet zoals in de rest van de wedstrijd, tenminste 8 punten per kwart uit de break/press zullen scoren. Bovendien heeft Akrides nog geen periode echt de 20 punten gehaald. Maak er eens 10 in dit kwart, dan houden we zeker genoeg over, de teller staat nu al op 56-44. Een duidelijke onzekere factor is de arbitrage, die nou niet echt lekker in de wedstrijd zit. Er is geen reden te veronderstellen dat 1 van beide ploegen daar meer last van zal krijgen dan de andere.
En waar we natuurlijk wel rekening mee moeten houden, is dat de erfenis van de laatste-kwart-nederlaag in Enschede nog niet goed is verwerkt. Maar er is geen reden te veronderstellen dat zoiets weer gebeurt. Uit voorzorg en dankzij het breed gedragen goede spel van deze wedstrijd (onze jonkies deden het goed. Lyet maakte weinig fouten organiseerde behoorlijk en Jorieke droeg een flink steentje bij onder de borden, terwijl Laura, Elke en Margreet hun eigen rol ook aanvallend goed speelden en Tessa, Suus en Charlotte met name verdedigend heel belangrijk werk deden), hebben Annemiek en Karin ook meer rust gekregen.
Gewoon geconcentreerd beginnen.
De zone blijft staan en we laten ons afleiden door wat er allemaal anders moet. Er moet nauwelijks iets anders, beetje geduld hadden we toch al steeds, beetje lef was er plenty. (er bestaan geen laffe zones, alleen laffe aanvallen.) Niet zo: we denken teveel na en geven dan te plotseling, te slappe passjes naar binnen en het schot valt niet.
De scheidsrechters blijven slecht en nu valt bijna alles in ons nadeel uit: de tegenstander deelt flink uit en de scheids staat met onbeweeglijk gestrekte arm met de duim omhoog naar zware meervoudige fouten te kijken. Wij pressen energiek verder maar worden nu voor ademtochten afgefloten. We laten ons afleiden en spelen niet meer ons eigen spel.
Omdat de IJmuidensen wel scoren: met name Maaike vd Zee drukt nu scorend haar stempel op de wedstrijd, kruipt de deja vu in het spel en we laten ons ook hierdoor afleiden. Met 7 minuten te gaan is het nog gewoon 61-50, niks aan de hand maar we scoren niet meer; zelfs geen vrije worp belandt in onze kolom op het sheet en in de zevende minuut is Akrides helemaal langszij gekomen: 61-61. Zes minuten scoren we niks, krijgen we niks mee en benut Akrides elke kans. Dus passeren ze ons ook nog en hebben in de laatste minuut de winst al voor het grijpen.
Dan blijken we ons toch te kunnen "vermannen" en Karin maakt de stand gelijk. Overtime.
Vertrouwen in eigen kunnen steekt de kop weer op: We zijn hier klaar voor, meiden. Extra speeltijd en winnen!
Brutaal slaan scoort Jo als eerste en Akrides komt niet tot een schot en mist via Renee Blaisse weer eens een goedkoop verkregen vrije worp. Laura schiet een mooie, rustige 3punter en we staan 4 los. De aanval daarop blijft Akrides erin geloven door weer een 3 van Maaike vd Zee maar dan krijgen we eindelijk zelf weer vrijeworpen. Alles kan in deze wedstrijd maar Joriek mist beide, waarop we meteen een fout maken en het gelijk wordt. Renske vd Voort scoort en twee achter blijft het tot 1.10 en dan schiet vd Zee haar tweed 3 van de verlenging.
Het devies is snel scoren nu en dan een fout. De pogingen zijn te aarzelend, de fouten ook maar die komen uiteindelijk wel. Met 5 uit 6 sluit Akrides de wedstrijd. Dat de laatste van Elke de wel zeer geflatteerde 10 punten voorsprong weer teniet doet, is voor de statistieken.
Twee afleidingen hadden we het hoofd kunnen bieden. Drie was scheepsrecht voor onze raap.
En toch hebben we nu al drie weken heel overtuigend op promotiedivisie niveau gespeeld en dat geeft moed.
Wijze collegacoach Sybe Melis na afloop: "laat je seizoen niet vergallen door die scheidsen, he."
Wijs inderdaad: aan die andere vormen van afleiding kunnen we zelf wel wat doen.
Scores: Annemiek 17, Karin 11, Jorieke 10 en Laura 9, Elke 8 Margreet 7, Tessa 4, Lyet 3.
Er kunnen drie dingen gebeuren: we kunnen wat problemen krijgen met de zone, waarmee Akrides laat in het derde kwart begint. Nou ja onze schoten zullen we wel krijgen en we schieten lekker en bovendien is er geen reden te veronderstellen, dat we niet zoals in de rest van de wedstrijd, tenminste 8 punten per kwart uit de break/press zullen scoren. Bovendien heeft Akrides nog geen periode echt de 20 punten gehaald. Maak er eens 10 in dit kwart, dan houden we zeker genoeg over, de teller staat nu al op 56-44. Een duidelijke onzekere factor is de arbitrage, die nou niet echt lekker in de wedstrijd zit. Er is geen reden te veronderstellen dat 1 van beide ploegen daar meer last van zal krijgen dan de andere.
En waar we natuurlijk wel rekening mee moeten houden, is dat de erfenis van de laatste-kwart-nederlaag in Enschede nog niet goed is verwerkt. Maar er is geen reden te veronderstellen dat zoiets weer gebeurt. Uit voorzorg en dankzij het breed gedragen goede spel van deze wedstrijd (onze jonkies deden het goed. Lyet maakte weinig fouten organiseerde behoorlijk en Jorieke droeg een flink steentje bij onder de borden, terwijl Laura, Elke en Margreet hun eigen rol ook aanvallend goed speelden en Tessa, Suus en Charlotte met name verdedigend heel belangrijk werk deden), hebben Annemiek en Karin ook meer rust gekregen.
Gewoon geconcentreerd beginnen.
De zone blijft staan en we laten ons afleiden door wat er allemaal anders moet. Er moet nauwelijks iets anders, beetje geduld hadden we toch al steeds, beetje lef was er plenty. (er bestaan geen laffe zones, alleen laffe aanvallen.) Niet zo: we denken teveel na en geven dan te plotseling, te slappe passjes naar binnen en het schot valt niet.
De scheidsrechters blijven slecht en nu valt bijna alles in ons nadeel uit: de tegenstander deelt flink uit en de scheids staat met onbeweeglijk gestrekte arm met de duim omhoog naar zware meervoudige fouten te kijken. Wij pressen energiek verder maar worden nu voor ademtochten afgefloten. We laten ons afleiden en spelen niet meer ons eigen spel.
Omdat de IJmuidensen wel scoren: met name Maaike vd Zee drukt nu scorend haar stempel op de wedstrijd, kruipt de deja vu in het spel en we laten ons ook hierdoor afleiden. Met 7 minuten te gaan is het nog gewoon 61-50, niks aan de hand maar we scoren niet meer; zelfs geen vrije worp belandt in onze kolom op het sheet en in de zevende minuut is Akrides helemaal langszij gekomen: 61-61. Zes minuten scoren we niks, krijgen we niks mee en benut Akrides elke kans. Dus passeren ze ons ook nog en hebben in de laatste minuut de winst al voor het grijpen.
Dan blijken we ons toch te kunnen "vermannen" en Karin maakt de stand gelijk. Overtime.
Vertrouwen in eigen kunnen steekt de kop weer op: We zijn hier klaar voor, meiden. Extra speeltijd en winnen!
Brutaal slaan scoort Jo als eerste en Akrides komt niet tot een schot en mist via Renee Blaisse weer eens een goedkoop verkregen vrije worp. Laura schiet een mooie, rustige 3punter en we staan 4 los. De aanval daarop blijft Akrides erin geloven door weer een 3 van Maaike vd Zee maar dan krijgen we eindelijk zelf weer vrijeworpen. Alles kan in deze wedstrijd maar Joriek mist beide, waarop we meteen een fout maken en het gelijk wordt. Renske vd Voort scoort en twee achter blijft het tot 1.10 en dan schiet vd Zee haar tweed 3 van de verlenging.
Het devies is snel scoren nu en dan een fout. De pogingen zijn te aarzelend, de fouten ook maar die komen uiteindelijk wel. Met 5 uit 6 sluit Akrides de wedstrijd. Dat de laatste van Elke de wel zeer geflatteerde 10 punten voorsprong weer teniet doet, is voor de statistieken.
Twee afleidingen hadden we het hoofd kunnen bieden. Drie was scheepsrecht voor onze raap.
En toch hebben we nu al drie weken heel overtuigend op promotiedivisie niveau gespeeld en dat geeft moed.
Wijze collegacoach Sybe Melis na afloop: "laat je seizoen niet vergallen door die scheidsen, he."
Wijs inderdaad: aan die andere vormen van afleiding kunnen we zelf wel wat doen.
Scores: Annemiek 17, Karin 11, Jorieke 10 en Laura 9, Elke 8 Margreet 7, Tessa 4, Lyet 3.
maandag, oktober 16, 2006
valkuilen voor uilen
In de krant staat, dat ik tevreden was over de wedstrijd. Not so. Als we verliezen met kans op winst ben ik nooit tevreden over de wedstrijd. Ik kan wel een zekere tevredenheid bespeuren over het proces waar we in zitten maar verliesaversie zit er bij mij diep in.
Ook als we niet verliezen, denkt een coach altijd na over wat er de volgende keer anders, beter zou kunnen. Een van de moeilijkste dingen om mee om te gaan in het hele proces van beter worden als team, is de hard werk valkuil.
Twaalf verschillende speelsters, (dertien eigenlijk) die allemaal hun uiterste best doen om beter te worden en het beste voor het team te doen. Moet beloond worden, zulke inzet. Belonen in speeltijd kan echter niet altijd. Natuurlijk is dat wat je hoopt. Je houdt van je team en je gaat ervoor, maar hoe kun je dat doen op de bank? Is een goede prestatie dan ook jouw goede prestatie? Het dilemma is, dat als iedereen zo hard werkt, iedereen ook vooruit gaat, de goeden dus ook. Dus worden we als team sterker op de lange termijn maar de verhoudingen in het team veranderen meestal ook alleen op de lange termijn. En dus ga je misschien meer spelen volgens de kredietregel: krediet (speeltijd) komt te voet en gaat te paard.
Beloningen werken natuurlijk het best op de korte termijn: jij hebt deze week zo goed getraind, jij mag nu wat meer spelen. Helaas moet iemand anders, die ook haar uiterste best doet, dan wat minder spelen. De twaalf varkens maken de spoeling dun, soms dunner dan je wilt.
De psycholoog Carl Rogers geeft twee dingen mee aan de mensheid om gelukkiger te worden: Acceptatie van een zekere mate van tegenslag en het afzien van de prikkel van de directe beloning. Akkoord. Maar hoe je dat kunt verkopen zegt Rogers er niet bij. De wedstrijden worden niet langer, het aantal wedstrijden neemt niet toe, wat kunnen wij coaches doen om alle speelsters tevreden te houden? Ook collega Jasper Kok van Jugglers zei, dat dit zijn grootste probleem is. En niet alleen deze coaches: Dean Smith van NCU liet het helemaal aan de starters over (als die wilden wisselen riepen ze hun stand in het veld in), Jan Willem Jansen had bij Amsterdam een speciale coach voor het wisselen, daar brandde hij zijn handen niet aan.... Phil Jackson had misschien wel een mooie manier in de CBA: wedstrijd verdelen in perioden van 8 minuten: eerst de vijf starters, dan de tweede vijf, dan de eerste weer en de tweede. Tenslotte waren dan nog 8 minuten over en pas dan besliste de succesvolle coach, wie er goed in de wedstrijd zaten en die moesten dan het karwei afmaken. Iedereen speelt dan tenminste 16 minuten en meer assie goed is. (let wel: een CBA roster telt 10 spelers....) Het blijft een dillemma, zolang niet iedereen even effectief is. En dat is nog een lange weg, want de enige weg naar gelijkheid is naar boven en gaat over hobbels.....
Ook als we niet verliezen, denkt een coach altijd na over wat er de volgende keer anders, beter zou kunnen. Een van de moeilijkste dingen om mee om te gaan in het hele proces van beter worden als team, is de hard werk valkuil.
Twaalf verschillende speelsters, (dertien eigenlijk) die allemaal hun uiterste best doen om beter te worden en het beste voor het team te doen. Moet beloond worden, zulke inzet. Belonen in speeltijd kan echter niet altijd. Natuurlijk is dat wat je hoopt. Je houdt van je team en je gaat ervoor, maar hoe kun je dat doen op de bank? Is een goede prestatie dan ook jouw goede prestatie? Het dilemma is, dat als iedereen zo hard werkt, iedereen ook vooruit gaat, de goeden dus ook. Dus worden we als team sterker op de lange termijn maar de verhoudingen in het team veranderen meestal ook alleen op de lange termijn. En dus ga je misschien meer spelen volgens de kredietregel: krediet (speeltijd) komt te voet en gaat te paard.
Beloningen werken natuurlijk het best op de korte termijn: jij hebt deze week zo goed getraind, jij mag nu wat meer spelen. Helaas moet iemand anders, die ook haar uiterste best doet, dan wat minder spelen. De twaalf varkens maken de spoeling dun, soms dunner dan je wilt.
De psycholoog Carl Rogers geeft twee dingen mee aan de mensheid om gelukkiger te worden: Acceptatie van een zekere mate van tegenslag en het afzien van de prikkel van de directe beloning. Akkoord. Maar hoe je dat kunt verkopen zegt Rogers er niet bij. De wedstrijden worden niet langer, het aantal wedstrijden neemt niet toe, wat kunnen wij coaches doen om alle speelsters tevreden te houden? Ook collega Jasper Kok van Jugglers zei, dat dit zijn grootste probleem is. En niet alleen deze coaches: Dean Smith van NCU liet het helemaal aan de starters over (als die wilden wisselen riepen ze hun stand in het veld in), Jan Willem Jansen had bij Amsterdam een speciale coach voor het wisselen, daar brandde hij zijn handen niet aan.... Phil Jackson had misschien wel een mooie manier in de CBA: wedstrijd verdelen in perioden van 8 minuten: eerst de vijf starters, dan de tweede vijf, dan de eerste weer en de tweede. Tenslotte waren dan nog 8 minuten over en pas dan besliste de succesvolle coach, wie er goed in de wedstrijd zaten en die moesten dan het karwei afmaken. Iedereen speelt dan tenminste 16 minuten en meer assie goed is. (let wel: een CBA roster telt 10 spelers....) Het blijft een dillemma, zolang niet iedereen even effectief is. En dat is nog een lange weg, want de enige weg naar gelijkheid is naar boven en gaat over hobbels.....
teleurstelling
Hoe groot kan je teleurstelling zijn als je boven verwachting hebt gespeeld? Nog best aardig groot.
Wat was het een mooie kans geweest om met een echte upset te beginnen.
We speelden goed tegen Jugglers. Het gameplan klopte: behoorlijk verdedigen, van buiten af de binnenkant helpen en dan op snelheid proberen ze te kloppen. Daar kwamen nog mooie scores bij uit slim aanvalsspel en wat nog meer was, we hielden het ook goed vol.
Wel kregen we meteen te maken met tegenstanders die ook goed de kop erbij hielden ook slim speelden en bovendien een paar wapens beschikbaar hadden waar we nog niet zoveel tegen konden doen: goede penetraties, snel uitgevoerde middenafstand schotjes en zeker niet in de laatste plaats, veel fysieke kracht. Meestal stonden de Uilen voor (eerste periode 21-15) maar bijvoorbeeld het gebruik van een zone stopte ons momentum in de tweede periode. Het laatste rukje voor de pauze was weer voor ons, en daarin bogen we een 32-27 achterstand weer om naar 40-34 voor. Een 13-2 run geeft vetrouwen.
Maar het zou op en neer blijven gaan: eerst lopen we met drietjes van Cookie en Laura, weg naar een comfortabele 50-40, dan staan we drie minuten droog en meteen weer 50-52 achter. Het laatste stuk van de periode is, zoals steeds, weer voor ons: met 62-54 hebben we een kussentje.
Maar het vierde kwart loopt niet volgens patroon: in de derde minuut is Jugglers langszij. Er zit nu heel veel energie in hun spel, ze buiten hun thuisvoordeel volop uit met hun kennis van de borden en wij beginnen voor het eerst ook foutjes te maken bij het innemen van de bal. Omdat wij zelf niet meer scoren, kunnen we ons belangrijkste wapen, de full court press wat minder inzetten. In de vierde minuut worden we gepasseerd en nu is het echt een andere wedstrijd. Lyet staat op en scoort een degelijke driepunter, waardoor we weer drie punten voor komen. Jugglers had hierop kunnen knappen, zoiets zie je vaak: gelijk komen en dan meteen een vette 3 in je bek. Maar hun guard geeft meteen lik op stuk met haar derde drie op rij.
Nu gaat er bij ons twee minuten lang niks. Strijdend hebben we wat pech met fouten en beslissingen en produceren we wat netnietjes en Jugglers komt vechtend tot zes punten. 3 minuten te gaan: ons stukkie van de periode moet nog komen...niks aan de hand. We blijven de goeie dingen doen: Karin en Joriek scoren van dichtbij en brengen ons dichtbij: 71-73 met nog minder dan twee minuten. Jugglers moet nu alleen van de vrije worplijn zien te scoren en doen dat. Ze hebben nog fouten over en gebruiken die slim om onze aanval te ontregelen.
We halen het dus net niet. We spelen boven verwachting goed en moeten daar vertrouwen uit halen. Maar als je zo dicht bij komt is het toch erg jammer om ze te laten glippen.
En natuurlijk hebben we het aan onszelf te wijten, dat we niet op zo'n kussentje kunnen blijven stil zitten. Maar eigenlijk speelden we de hele tijd zo met onze aandacht wijd open gericht op het basketball, dat de stand niet in onze koppen zat. En zo hoort het eigenlijk. Tot de laatste minuten: That's a different ballgame. en dat spel moeten we nog leren spelen.
Complimenten aan de Jugglers: goeie, brede ploeg. Werkt continu, heeft afstandschot en een goeie insidegame. Opvallend goed: no 5, Fleur Kregting, no 10 Kim vd Hoek, no 7 Femke Winkels en 13 Weike Nijenhuis. Onthouden.
Bij ons lag veel op de schouders van Annemiek. Zij was duidelijk de beste vrouw van het veld met voorop gaan, stealen en sturen in de verdediging en het leiden van de aanval. Ze had 32 punten. Maar ook Karin speelde haar beste wedstrijd tot nog toe met 17 punten en ongeveer evenveel rebounds. Dat deden de dames binnen in een ook verder slim en alert spelende ploeg. We speelden zelfs zo leuk, dat we van de neutrale geinteresseerde toeschouwers Jolien en Laura (naar Twente teruggekeerde oud team- en trainingsgenootjes) fans wisten te maken. Daar kunnen we mee verder, zeggen we dan.
Wat was het een mooie kans geweest om met een echte upset te beginnen.
We speelden goed tegen Jugglers. Het gameplan klopte: behoorlijk verdedigen, van buiten af de binnenkant helpen en dan op snelheid proberen ze te kloppen. Daar kwamen nog mooie scores bij uit slim aanvalsspel en wat nog meer was, we hielden het ook goed vol.
Wel kregen we meteen te maken met tegenstanders die ook goed de kop erbij hielden ook slim speelden en bovendien een paar wapens beschikbaar hadden waar we nog niet zoveel tegen konden doen: goede penetraties, snel uitgevoerde middenafstand schotjes en zeker niet in de laatste plaats, veel fysieke kracht. Meestal stonden de Uilen voor (eerste periode 21-15) maar bijvoorbeeld het gebruik van een zone stopte ons momentum in de tweede periode. Het laatste rukje voor de pauze was weer voor ons, en daarin bogen we een 32-27 achterstand weer om naar 40-34 voor. Een 13-2 run geeft vetrouwen.
Maar het zou op en neer blijven gaan: eerst lopen we met drietjes van Cookie en Laura, weg naar een comfortabele 50-40, dan staan we drie minuten droog en meteen weer 50-52 achter. Het laatste stuk van de periode is, zoals steeds, weer voor ons: met 62-54 hebben we een kussentje.
Maar het vierde kwart loopt niet volgens patroon: in de derde minuut is Jugglers langszij. Er zit nu heel veel energie in hun spel, ze buiten hun thuisvoordeel volop uit met hun kennis van de borden en wij beginnen voor het eerst ook foutjes te maken bij het innemen van de bal. Omdat wij zelf niet meer scoren, kunnen we ons belangrijkste wapen, de full court press wat minder inzetten. In de vierde minuut worden we gepasseerd en nu is het echt een andere wedstrijd. Lyet staat op en scoort een degelijke driepunter, waardoor we weer drie punten voor komen. Jugglers had hierop kunnen knappen, zoiets zie je vaak: gelijk komen en dan meteen een vette 3 in je bek. Maar hun guard geeft meteen lik op stuk met haar derde drie op rij.
Nu gaat er bij ons twee minuten lang niks. Strijdend hebben we wat pech met fouten en beslissingen en produceren we wat netnietjes en Jugglers komt vechtend tot zes punten. 3 minuten te gaan: ons stukkie van de periode moet nog komen...niks aan de hand. We blijven de goeie dingen doen: Karin en Joriek scoren van dichtbij en brengen ons dichtbij: 71-73 met nog minder dan twee minuten. Jugglers moet nu alleen van de vrije worplijn zien te scoren en doen dat. Ze hebben nog fouten over en gebruiken die slim om onze aanval te ontregelen.
We halen het dus net niet. We spelen boven verwachting goed en moeten daar vertrouwen uit halen. Maar als je zo dicht bij komt is het toch erg jammer om ze te laten glippen.
En natuurlijk hebben we het aan onszelf te wijten, dat we niet op zo'n kussentje kunnen blijven stil zitten. Maar eigenlijk speelden we de hele tijd zo met onze aandacht wijd open gericht op het basketball, dat de stand niet in onze koppen zat. En zo hoort het eigenlijk. Tot de laatste minuten: That's a different ballgame. en dat spel moeten we nog leren spelen.
Complimenten aan de Jugglers: goeie, brede ploeg. Werkt continu, heeft afstandschot en een goeie insidegame. Opvallend goed: no 5, Fleur Kregting, no 10 Kim vd Hoek, no 7 Femke Winkels en 13 Weike Nijenhuis. Onthouden.
Bij ons lag veel op de schouders van Annemiek. Zij was duidelijk de beste vrouw van het veld met voorop gaan, stealen en sturen in de verdediging en het leiden van de aanval. Ze had 32 punten. Maar ook Karin speelde haar beste wedstrijd tot nog toe met 17 punten en ongeveer evenveel rebounds. Dat deden de dames binnen in een ook verder slim en alert spelende ploeg. We speelden zelfs zo leuk, dat we van de neutrale geinteresseerde toeschouwers Jolien en Laura (naar Twente teruggekeerde oud team- en trainingsgenootjes) fans wisten te maken. Daar kunnen we mee verder, zeggen we dan.
zaterdag, oktober 14, 2006
het leven begint bij 40...
Al zo'n 20 jaar test ik spelers en speelsters op conditie, snelheid en hardheid met een testje uit het Duitse Basketball-Handbuch. Op vaste afstand, zo'n meter van de achterlijn, staan twee banken tegenover elkaar. De proefpersoon rent tussen beide op en neer en moet aan het eind van een baantje steeds op de heenweg over de bank springen. Erop en erover mag ook. Elk halve veld dat je haalt is een punt. Simpele oefening, de ellende is, dat hij 2 minuten duurt. De oefening komt altijd omstreeks een half uurtje van het einde van training. Meestal net voor de competitie en net voor de tweede helft ervan.
De emoties binnen de ploegen varieren van haat jegens de coach, ongemak over de eigen prestatie tot respect voor degenen, die hier goed in scoren. Een magische grens is 40 punten, tien keer op en neer. Bij mannen stel ik boven de 40 nooit vragen, tot afgelopen week had ik in al die jaren 3 vrouwen over die grens genoteerd, steevast was dat een van de beste speelsters van dat team.
Het is maar een betrekkelijk klein aspect van basketball, zult u misschien zeggen. Maar zij, die hier goed op scoren, zijn zo blijkt ook bij de mannen, bijna altijd de trekkers van de ploeg. Deze spelers gaan voorop in de strijd en hebben de eigenschap meestal ook nodig. Wat was er eerder; dat ze veel speelden, of dat ze een goede tempohardheid en doorzettingsvermogen hebben? Dat ze hoog scoren in deze test of dat ze belangrijk voor het team zijn? Zeg het maar.
Dit voorseizoen is het prettig te constateren, dat bijna iedereen van de meiden zich heeft verbeterd ten opzichte van het laatste meetpunt, en dat we voor het eerst in de geschiedenis 2 vrouwen in het team hebben van veertig. Ook hier kun je terecht zelfvertrouwen putten. Het leven begint bij 40....
De emoties binnen de ploegen varieren van haat jegens de coach, ongemak over de eigen prestatie tot respect voor degenen, die hier goed in scoren. Een magische grens is 40 punten, tien keer op en neer. Bij mannen stel ik boven de 40 nooit vragen, tot afgelopen week had ik in al die jaren 3 vrouwen over die grens genoteerd, steevast was dat een van de beste speelsters van dat team.
Het is maar een betrekkelijk klein aspect van basketball, zult u misschien zeggen. Maar zij, die hier goed op scoren, zijn zo blijkt ook bij de mannen, bijna altijd de trekkers van de ploeg. Deze spelers gaan voorop in de strijd en hebben de eigenschap meestal ook nodig. Wat was er eerder; dat ze veel speelden, of dat ze een goede tempohardheid en doorzettingsvermogen hebben? Dat ze hoog scoren in deze test of dat ze belangrijk voor het team zijn? Zeg het maar.
Dit voorseizoen is het prettig te constateren, dat bijna iedereen van de meiden zich heeft verbeterd ten opzichte van het laatste meetpunt, en dat we voor het eerst in de geschiedenis 2 vrouwen in het team hebben van veertig. Ook hier kun je terecht zelfvertrouwen putten. Het leven begint bij 40....
woensdag, oktober 11, 2006
Mangs wa, ait nich
Er zijn tijden geweest, dat ons dames 1 vol zat met Tukkers. Ait, mangs ook nich. Ik heb wat met Tukkers. Wat zeg ik, het grootste deel van m'n leven deel ik met Tukkers. Leu oet Twente: leukeleu. De laatste jaren zijn het eenlingen uit het oosten. Heel vaak hebben twentse speelsters nogal sterke roots. In mijn beginjaren in het studentenbasketball kenden we al "meetrainers": ze speelden nog gewoon bij Tubbergen, trainden daar vrijdags, speelden zaterdags eredivisie voor een bomvolle hal en trainden 's zondagsochtends meteen maar weer, in de Mavo.
's Avonds, na het eten vertrokken ze dan weer naar hun studiestad en bij de bushalte beloofden ze elkaar plechtig "daar ergens mee te trainen", zodat het gat tussen de eigen trainingen niet te groot zou worden. En dus ook in Groningen. En et bint leukeleu. Dus je krijgt wat met Twente. Zoveel zelfs, dat de club Jolly Jumpers me op zekere dag vroeg of ik niet bij hun coach wilde worden: ik was er toch immers bijna elk weekend. Het is nooit gebeurd, maar het plekje blijft dierbaar.
En net nu de meetrainer van vorig seizoen ( Annemieke) is ingelijfd als aanvoerster en net nu we weer een nieuwe meetrainer hebben (Michelle (spreek uit: MichelLE) Koopman), nu loten we ze voor de beker! Ik heb zin. Leukeleu. Nou ja: meest wa, ait nich.
's Avonds, na het eten vertrokken ze dan weer naar hun studiestad en bij de bushalte beloofden ze elkaar plechtig "daar ergens mee te trainen", zodat het gat tussen de eigen trainingen niet te groot zou worden. En dus ook in Groningen. En et bint leukeleu. Dus je krijgt wat met Twente. Zoveel zelfs, dat de club Jolly Jumpers me op zekere dag vroeg of ik niet bij hun coach wilde worden: ik was er toch immers bijna elk weekend. Het is nooit gebeurd, maar het plekje blijft dierbaar.
En net nu de meetrainer van vorig seizoen ( Annemieke) is ingelijfd als aanvoerster en net nu we weer een nieuwe meetrainer hebben (Michelle (spreek uit: MichelLE) Koopman), nu loten we ze voor de beker! Ik heb zin. Leukeleu. Nou ja: meest wa, ait nich.
ijkpunt
(oefen) Wedstrijden tegen the Shadows zijn altijd een beetje een ijkpunt. De tegenstander speelt het soort basketball dat we graag tegenkomen. Assertief en aandachtig. Een beetje een voorbeeld.
Vorig seizoen hielden ze ons in twee duidelijke wedstrijden van de titel af maar de tijd is geweest, dat ze het hoger op willen zoeken. Serieus zijn ze, zeker met Pieter Steendam als coach, nog altijd.
De zaal was stroef genoeg, deze keer, zodat het een echte wedstrijd kon worden. Zonder Iris, zonder Natalie maar wel met in Karin een duidelijk aanspeelpunt inside.
Het patroon was wel bekend. Je speelt tegen een tegenstander, waarvan je weet, dat ze op veel plekken en in veel situaties ervarener is. Een beetje voorzichtig en toch word je een paar keer in simpele acties geklopt. Over en weer, dat al wel en geleidelijk verliezen we de schroom en komen we weer in de buurt van het niveau van zaterdag. We lopen dan al weg, ondertussen toch nog steeds lesjes in oplettendheid krijgend. In de tweede helft ziet het er weer goed uit: de rotaties komen natuurlijk, de afstandschoten vallen en de snelheid is heel behoorlijk.
Er gebeurt iets bijzonders: we spelen opeens beter dan onze leermeesteressen en waar we voor het eerst sinds tijden al wonnen van de Tudo-junioren, waar we voor het eerst sinds ooit de tweede ronde in de beker halen, smaken we nu het genoegen voor het eerst dik te winnen van de Shadows. Lekker spelen tegen een goede tegenstander, lesjes en zelfvertrouwen: niet slecht voor zomaar een dinsdagavond.
Vorig seizoen hielden ze ons in twee duidelijke wedstrijden van de titel af maar de tijd is geweest, dat ze het hoger op willen zoeken. Serieus zijn ze, zeker met Pieter Steendam als coach, nog altijd.
De zaal was stroef genoeg, deze keer, zodat het een echte wedstrijd kon worden. Zonder Iris, zonder Natalie maar wel met in Karin een duidelijk aanspeelpunt inside.
Het patroon was wel bekend. Je speelt tegen een tegenstander, waarvan je weet, dat ze op veel plekken en in veel situaties ervarener is. Een beetje voorzichtig en toch word je een paar keer in simpele acties geklopt. Over en weer, dat al wel en geleidelijk verliezen we de schroom en komen we weer in de buurt van het niveau van zaterdag. We lopen dan al weg, ondertussen toch nog steeds lesjes in oplettendheid krijgend. In de tweede helft ziet het er weer goed uit: de rotaties komen natuurlijk, de afstandschoten vallen en de snelheid is heel behoorlijk.
Er gebeurt iets bijzonders: we spelen opeens beter dan onze leermeesteressen en waar we voor het eerst sinds tijden al wonnen van de Tudo-junioren, waar we voor het eerst sinds ooit de tweede ronde in de beker halen, smaken we nu het genoegen voor het eerst dik te winnen van de Shadows. Lekker spelen tegen een goede tegenstander, lesjes en zelfvertrouwen: niet slecht voor zomaar een dinsdagavond.
maandag, oktober 09, 2006
een mening
Iedereen leest mee op het web. Ik vind m`n eigen tekst terug op ladyhoops en Ton Boot predikt zijn evangelie in zijn eigen collumn op de Donarsite. (hanzevast-hoe heetten ze vorig jaar ook nog maar? het blijft Donar) Boot schijnt ook wel eens een psychologie boek in te kijken. Ik ben bang voor zijn spelers, voor Groningen en voor het basketball in het algemeen, dat hij in het behaviorisme is blijven steken. De plaat kraakt weer met een mening. Eerst breken we alles af wat een speler van nature heeft en wat hij geleerd heeft van anderen en van het leven, totdat hij alle poppetjes op dezelfde manier denkt te kunnen opwinden.
Dat er zoiets bestaat als beter presteren uit een drang naar zelfontplooiing, dat je ook in hard werken plezier kunt hebben, dat vertrouwen kritiek mogelijk maakt en vooral dat er verschillende mensen bestaan, dat alles maakt basketball de mooie, complexe teamsport waar je je hele leven beginner in kunt blijven.
Zelfs coach van Gaal is nog ergens heen onderweg, Boot heeft Napels al gezien.
Dat er zoiets bestaat als beter presteren uit een drang naar zelfontplooiing, dat je ook in hard werken plezier kunt hebben, dat vertrouwen kritiek mogelijk maakt en vooral dat er verschillende mensen bestaan, dat alles maakt basketball de mooie, complexe teamsport waar je je hele leven beginner in kunt blijven.
Zelfs coach van Gaal is nog ergens heen onderweg, Boot heeft Napels al gezien.
zondag, oktober 08, 2006
Action Type
Ik heb de test uit het boek "Totaalcoachen" van Murphy en Huijbers aan de speelsters gegeven.
Daarmee kunnen we vaststellen wat ieders voorkeuren op gebied van communicatie en leren zijn.
De test bestaat uit twintig vragen. Nog niet van iedereen heb ik de resultaten binnen. Kom je er niet helemaal uit of heb je twijfels, of ben je iemand anders die zijn of haar eigen type wil bepalen, dan kun je ook naar de engelstalige site van Myer & Briggs, die hetzelfde doen en het Humanetrics noemen. http://www.humanmetrics.com/cgi-win/JTypes2.asp. De test is gratis. Uw coach blijft INFP.
Daarmee kunnen we vaststellen wat ieders voorkeuren op gebied van communicatie en leren zijn.
De test bestaat uit twintig vragen. Nog niet van iedereen heb ik de resultaten binnen. Kom je er niet helemaal uit of heb je twijfels, of ben je iemand anders die zijn of haar eigen type wil bepalen, dan kun je ook naar de engelstalige site van Myer & Briggs, die hetzelfde doen en het Humanetrics noemen. http://www.humanmetrics.com/cgi-win/JTypes2.asp. De test is gratis. Uw coach blijft INFP.
De tweede ronde
De herinneringen aan bekerwedstrijden zijn niet zo heel krachtig. Ik weet ook wel hoe dat komt.
We hebben niet elk jaar meegedaan en de resultaten waren nooit zo geweldig. En slechte herinneringen beklijven bij mij nooit lang. Of we verloren door onbekendheid met het fenomeen reizen en een vreemde hal of we lootten een eredivisieploeg en gingen strijdend maar kansloos ten onder. In beide gevallen beschouwde ik het bekergebeuren dan maar als een leermoment en niet als een wapenfeit.
Die van gisteren zal ik wel een poosje onthouden. Niet om de entourage. Het was kil en leeg in het Rotterdamse Erasmus-sportcentrum. De coulissen werden alleen opgefleurd door zusje Wagtelenberg, zodat onze supporters nog in de meederheid waren. Blijkbaar is deze "studentenploeg" (coach Van Rangelrooij beantwoordde mijn vraag naar het studentengehalte van Baros met: "Oh ja hoor ze moeten allemaal ooit wel eens iets gestudeerd hebben...) niet ingebed in een levendige vereniging. Het kan ook met andere redenen te maken hebben. 12.00 uur is vroeg voor studenten, Rotterdam is groot en het Sportcentrum lastig te vinden...zelfs met Tomtom.
We zullen de wedstrijd ook niet onthouden door het wedstrijdverloop. Ook dat was saai en eenzijdig. Maar wel gaan we hem onthouden door het gevoel dat iedereen erbij had: Er was dikwijls sprake van flow. En flow is zeldzaam, zeker in teamverband. Een verrassende ervaring na de moeizame, vaak stilgezette training van vrijdagavond, waar het denkwerk de boventoon voerde. En dan kom je elkaar weer tegen, zo'n twaalf uurtjes later en je kijkt elkaar in de kleine oogjes en je denkt...ik dacht dat ik nog slaperig was...maar deze teamgenoten zien er nog veel moeier uit...
Maar eenmal in die zaal is er niet eens een voorbespreking. Iedereen weet wat ze moet doen en ze doet het ook. De enorm lange Barosmeiden komen welgeteld twee keer op voorsprong en hebben dan het nakijken. We geven verdedigend zoveel druk, dat de Rotterdamsen alleen tijd krijgen voor haastige schoten en passes en als team uiteen vallen. Aanvallend opereren we opvallend eensgezind, wie er ook in het veld staan. Als Baros iets te laat bij de man is, gaan we er langs, als ze roteren benutten we de ruimte om de rebounds te pakken. Alleen in de derde periode stokt het een beetje. Elke vertelt op de terugweg hoe ze wel eens geflitst is, toen ze per ongeluk, blijkbaar door rood was gereden. En hoe hoog de boete daarvoor was en hoe ze tegnwoordig door een groen licht rijdt: altijd met het gevoel dat het weer opeens rood kan worden met alle gevolgen vandien. In plaats van het lekkere gevoel van door kunnen rijden. Dit overkomt ons in het derde kwart. We gaan een beetje nadenken over de gevolgen van ons goede spel tot dan toe. Karin maakt zich wat zorgen dat het verschil minder dan twintig gaat worden maar niemand hoeft zich zorgen te maken. Als blijkt, dat we het echt gaan redden, keert het gemak terug in het spel. Over de hele wedstrijd gebruiken wij maar 1 time out. Wat is er te zeggen? Blijf geconcentreerd en doe iets simpels als je er net in komt. Het ziet er leuk uit, de thuisblijvers hadden ongelijk. Toch opteer ik voor een tweede ronde thuis. Met publiek.
Tussenstanden en scores: 14-24, 29-49, 38-60, 49-85. Annemiek 22, Emily 10 punten, iedereen draagt goed bij.
We hebben niet elk jaar meegedaan en de resultaten waren nooit zo geweldig. En slechte herinneringen beklijven bij mij nooit lang. Of we verloren door onbekendheid met het fenomeen reizen en een vreemde hal of we lootten een eredivisieploeg en gingen strijdend maar kansloos ten onder. In beide gevallen beschouwde ik het bekergebeuren dan maar als een leermoment en niet als een wapenfeit.
Die van gisteren zal ik wel een poosje onthouden. Niet om de entourage. Het was kil en leeg in het Rotterdamse Erasmus-sportcentrum. De coulissen werden alleen opgefleurd door zusje Wagtelenberg, zodat onze supporters nog in de meederheid waren. Blijkbaar is deze "studentenploeg" (coach Van Rangelrooij beantwoordde mijn vraag naar het studentengehalte van Baros met: "Oh ja hoor ze moeten allemaal ooit wel eens iets gestudeerd hebben...) niet ingebed in een levendige vereniging. Het kan ook met andere redenen te maken hebben. 12.00 uur is vroeg voor studenten, Rotterdam is groot en het Sportcentrum lastig te vinden...zelfs met Tomtom.
We zullen de wedstrijd ook niet onthouden door het wedstrijdverloop. Ook dat was saai en eenzijdig. Maar wel gaan we hem onthouden door het gevoel dat iedereen erbij had: Er was dikwijls sprake van flow. En flow is zeldzaam, zeker in teamverband. Een verrassende ervaring na de moeizame, vaak stilgezette training van vrijdagavond, waar het denkwerk de boventoon voerde. En dan kom je elkaar weer tegen, zo'n twaalf uurtjes later en je kijkt elkaar in de kleine oogjes en je denkt...ik dacht dat ik nog slaperig was...maar deze teamgenoten zien er nog veel moeier uit...
Maar eenmal in die zaal is er niet eens een voorbespreking. Iedereen weet wat ze moet doen en ze doet het ook. De enorm lange Barosmeiden komen welgeteld twee keer op voorsprong en hebben dan het nakijken. We geven verdedigend zoveel druk, dat de Rotterdamsen alleen tijd krijgen voor haastige schoten en passes en als team uiteen vallen. Aanvallend opereren we opvallend eensgezind, wie er ook in het veld staan. Als Baros iets te laat bij de man is, gaan we er langs, als ze roteren benutten we de ruimte om de rebounds te pakken. Alleen in de derde periode stokt het een beetje. Elke vertelt op de terugweg hoe ze wel eens geflitst is, toen ze per ongeluk, blijkbaar door rood was gereden. En hoe hoog de boete daarvoor was en hoe ze tegnwoordig door een groen licht rijdt: altijd met het gevoel dat het weer opeens rood kan worden met alle gevolgen vandien. In plaats van het lekkere gevoel van door kunnen rijden. Dit overkomt ons in het derde kwart. We gaan een beetje nadenken over de gevolgen van ons goede spel tot dan toe. Karin maakt zich wat zorgen dat het verschil minder dan twintig gaat worden maar niemand hoeft zich zorgen te maken. Als blijkt, dat we het echt gaan redden, keert het gemak terug in het spel. Over de hele wedstrijd gebruiken wij maar 1 time out. Wat is er te zeggen? Blijf geconcentreerd en doe iets simpels als je er net in komt. Het ziet er leuk uit, de thuisblijvers hadden ongelijk. Toch opteer ik voor een tweede ronde thuis. Met publiek.
Tussenstanden en scores: 14-24, 29-49, 38-60, 49-85. Annemiek 22, Emily 10 punten, iedereen draagt goed bij.
vrijdag, oktober 06, 2006
direct dutch
Een voordeel van aan huis gekluisterd zijn, is dat je goed de krant kunt lezen. En er stond zelfs iets over basketball in de Volkskrant. Joe Spinks is toegetreden tot het gilde van coaches. Hij had nog een doorlopend contract en dus... Als hij nogal direct optreedt tegen een paar van zijn amerikaanse spelers, reageren die wat verbaasd. "Amerikanen zijn niet zo gewend de wind van voren te krijgen", aldus Spinks. "We noemden dat hier "direct dutch". Wij zijn gewend dat we kritiek met een zeker positivisme gepresenteerd krijgen en hier schijnen ze dat niet te doen."
Nee Joe. Niet alle Nederlanders doen het zo. Maar zulke voorbeelden lopen inderdaad rond...en ze zijn nog populair ook. Maar je bent er zelf bij coach Joe. Je idee dat je zelf wat "vaderlijker" wilt coachen klinkt me heel wat beter in de oren.
Nee Joe. Niet alle Nederlanders doen het zo. Maar zulke voorbeelden lopen inderdaad rond...en ze zijn nog populair ook. Maar je bent er zelf bij coach Joe. Je idee dat je zelf wat "vaderlijker" wilt coachen klinkt me heel wat beter in de oren.
Abonneren op:
Posts (Atom)