op bank

Meestal sta ik naast de bank of been wat heen en weer er voor. Hoe het ook zij, de bank is wel een plek waar ik me thuis voel. Beter dan in een zaikenhoesbed. Vergeef mij mijn Frans, ik heb een paar dagen met geweldige grunneger native speakers doorgebracht, allebei zo om de zeventig en in het zaikenhoes voor omleidings. Samen kenden ze ongeveer de hele provincie bij naam. Allebaiden goud bekend in Steem, ook.
Ik bin weer toes. Op bank.
Ik was nait veur omleidings maar voor een pannone-ablatie en die heeft succesvol plaatsgevonden. Met dank aan de bloedprikkers, die me maandagochtend vergeten waren, was ik als tweede aan de beurt. Het bijbehorende roesmiddeltje had ik echter wel gehad en dat werkte nog wel een beetje maar voor de voorzichtigheid kreeg ik er nog eentje. Daardoor kwam het, dat toen ik verwachte dat het nu toch wel echt pijn zo gaan doen, de behandeling al bleek afgelopen.
En de volgende dag mocht ik ook al weer weg. Ik heb becieferd dat ik al bie al zo'n 35 uur in het zaikenhoes legen heb. En nu verder rustig aan, op bank.

cadeautjes

Dinsdag kreeg ik een mooi boek met weetjes cadeau van het team. Voor in het medisch centrum. Donderdag stond ik, tot ieders verrassing toch weer gewoon voor de groep. Een van de leukste dingen die ik opnieuw als "meemaakbaar" kon etiketteren, was de wedstrijd tegen de Uilen. Het gong me echt aan het hart (haha) dat ik de seizoensafsluiting niet mee zou kunnen maken. En nu kon dat toch!
We hadden de vorige keer toch wel overtuigend verloren maar na een even overtuigende winst in een oefenwedstrijd hadden we toch wel een meer dan 50-50 idee. (en dat is altijd goed: positief en toch overtuigd van de noodzaak tot inzet. De beste wedstrijden zijn meestal die, waarin vantevoren geen zekerheid bestaat over het resultaat)
Reden voor ons optimisme is dat we geanalyseerd hadden waar we vorige keer vooral op stuk waren gegaan (rebound) en ons daar heel bewust mee bezig hadden gehouden. Die aandacht was er. Een andere plus, was dat we nog geen zonepress tegen de Uilen hadden gebruikt en we dus ook nog iets achter de hand hadden.
Een zwaar punt in ons nadeel was de ongelukkige stap, die Sanne op de dinsdagtraining maakte en die haar knie danig in het ongerede had gebracht. Sanne bepaalt toch voor een groot deel onze dreiging van buiten en is bovendien een van onze beste ontvangsters geworden. Linda en Janne zouden wat extra op de guard moeten doen en onze scores moesten misschien wel meer van binnen komen.
De wedstrijd ontpopte zich als het tweede cadeautje van de eiden, dat ik deze week mocht uitpakken. Het was een leuke wedstrijd, die bovendien door goed en effectief spel van de Uilen constant spannend bleef met Moestasj voortdurend aan de goede kant van de score. De meeste dreiging ging inderdaad uit van het spel onder het bord waar interessante duels afgewisseld werden met merkwaardige missers maar leuk was, dat daar ook allemaal scores tussen zaten, die verrassend waren, zoals de backdoors van Marjo en Toya en de aardige doorstapjes van Linda.
De Uilen scoorden ook meest van onder het bord en hadden wat minder kansen nodig dan wij maar daar stond tegenover, dat onze press veel balwinst opleverde. Het verschil deinde steeds wat op en neer tussen 5 en 10 punten en in het laatste kwart leek het nog eventjes spannend te worden ten Toya, die zich de hele wedstrijd niet uit het veld had laten slaan haar vele harde werk met 5 fouten moest bekopen.
Met twee minuten op de klok en een verschil van zeven punten maakte Tanja het nog even spannend met een aan genialiteit grenzende aktie, waardoor (bijna) iedereen opeens dacht dat we de andere kant op speelden. Uilen en Tanja zelf incluis. In de laatste time out van de wedstrijd zetten we de puntjes nog even op de i en mocht Evelien als dank voor een geslaagd optreden de laatste Moestasj punten maken: eindstand 49-58.
En zo sluiten we een up en down seizoen af met een up: de laatste drie wedstrijden van het seizoen hadden veel goeds in zich en ik was heel blij met dit laatste cadeautje van de meiden.

Stuk

Ik moet niet over stuk(jes) schrijven: dat is de goden verzoeken. Daar dan maar een kort artikeltje over, door deze humanist: Coachkaj komt op het afgesproken moment (woensdag 10.00) het UMCG binnen. Geen gastvrouw nodig, ga zelf wel op pad: ECG, bloedprikken en dan naar de afdeling. Om half elf wordt meegedeeld, dat de behandeling niet door kan gaan: apparaat is stuk. Philips medical Department blij: ze zullen wel een nieuwe moeten kopen. Ondertussen moet ik maar blij zijn, dat het ding niet bij gebruik op (in) mij kapot is gegaan. En dat ze niet zeggen: we gaan het proberen meneer maar we weten niet of de plakband en kauwgum het wel houdt...
Het heeft nogal gevolgen voor mijn agenda: de dingen die ik al uit mijn hoofd had gezet kunnen er nu weer in. Andere agendapunten, die gedacht waren om het genezingsproces te ondersteunen, worden nu twijfelachtig. In je agenda heb je die zaken nog eerder voor elkaar dan in je wezen.
Eerste berichten repten van nieuwe behandelpoging ergens in mei maar net valt een oproep voor eind volgende week in de bus. Valt het nog mee en wordt deze week een soort tijdsgeschenk. Morgen zelf de laatste wedstrijd van het seizoen coachen!
En daar dan weer een blogje over.

rustig an

Ik moet vanaf deze week een poos "rustig aan doen" Ingreep en herstellen. We moeten maar zien hoe het kwartje valt: Het kan zijn, dat ik zo rustig an doe, dat ik helemaal geen stukkies meer schrijf. (Ik maak immers niks mee?)Het kan ook zijn, dat ik juist heel veel stukkies schrijf, omdat ik eindelijk de tijd heb om overal over na te denken en een beerput aan filosofiën over de trouwe lezers wordt uitgekiept.
Gelukkig zijn er allemaal mensen die opvangen wat ik normaal doe, dus daarover hoef ik niet in te zitten. Toch zal ik zaterdagmiddag de meeste moeite hebben om stil te liggen als de meiden aan de gang zijn. (als ik ergens niet bij ben kriebelt het allemaal het ergst. Je mist meer dan je meemaakt, zou Martin Bril zeggen met de toevoeging: geeft niks. Nou dat zal dan wel. Een vorige keer, dat ik ergens niet bij kon zijn en er een mooie overwinning in de lucht hing, was met de Uilen in 2007 toen ze, zonder mij, de finale van Ibbenbüren speelden. En wonnen. Dus...meiden? Laten we elkaar maar geluk wensen!
Over wat ik deze week meemaak zal ik later wel wat bijdragen

Een goed begin

Een goed begin is het halve werk. We wonnen maar 1 periode in de harde wedstrijd met Assen maar gingen toch met de winst naar huis. De vooruitzichten waren goed: we waren met z'n negenen. Femmes en Evelien werden vervangen door Anke en Janne, met wie we ook donderdag al prima hadden getraind. Verheugend was ook de rentree van Linda waar we lang naar hadden uitgekeken. Dat vertrouwen vertaalde zich in goed spel. In het eerste blokje hadden we echt alle rebounds en we hadden nog wel verder uit kunnen lopen dan 20-9. (!)
In de tweede periode blaakten we helemaal van zelfvertrouwen wat leidde tot een tussenstand van 30-9. Daarna kwam het punt dat Assen succesvol wat zand in onze machine gooide door een plotselinge press waar we een time out voor nodig hadden omdat we in ons goede gevoel vergaten dat er een goede organisatie hoort bij goed spelen. Goed spelen is echter iets anders dan dat het lekker gaat: dat ervoeren we ook de laatste minuten van de eerste helft tegen de zone van Assen. We kregen de schoten wel maar schoten de punten niet binnen en we pakten niet de reboundes die we gewend waren. Met 31-22 gingen we rusten na een qua score erg ongelijk kwart.
Moestasj hield de moed erin maar Assen rook bloed en kwam steeds dichterbij, zelfs tot op 1 punt in het derde kwart. Een dappere score van Janne gaf ons weer lucht en hoewel we ook lekkere breakkansen lieten liggen, wisten we nu ook, vooral via Marjo en Tanja de zone in het hart te treffen. De negen puntenmarge blef in stand. Omdat het spel ook weer beter was geworden was er geen vuiltje mee aan de lucht. De marge was groot genoeg om ons nog een paar maal te vergissen en dat Assen met de laatste punten nog het verschil terug bracht mocht de pret niet drukken en vooral de laatste 3 seconden getuigden van de groei in de ploeg. Janne en Toya besluiten de bal gewoon vast te houden. Degelijk.
Zo'n pot geeft moed voor de volgende keer, die helaas zonder de coach zal zijn.
Het leuke was dat iedereen een goed bijdrage heeft geleverd. Toya kende een heel sterk begin en een uitstekend eind van de wedstrijd, de energie waarmee Esther speelde had wel mogen resulteren in wat meer scores, Sanne speelde misschien niet de beste wedstrijd van het seizoen qua score maar toonde (in de laatste wedstrijd waarin ze met deze coach samenwerkt) wel de groei die ik graag wou zien in rebound, losse ballen en aannames, Marjo was heel moeilijk te passeren als sluitpost in de press en rebounde met "abandon", Tanja stond heel vaak op de goede plek en fileerde de zone af en toe, Roos was alert en vaak open voor goede schoten, Anke debuteerde met een serie goed verdedigende acties en heel wat aanvalsrebounds en Janne speelde verreweg haar beste wedstrijd in het eerste. Linda's aanwezigheid in de ploeg gaf iedereen extra vertrouwen, wat we ook nodig hadden om de winst binnen te slepen. Dat ze, met vijf fouten, slachtoffer werd van haar eigen gretigheid neemt niets weg van dat lekkere gevoel, waar we ook volgende keer nog veel plezier van kunnen hebben.
Want we staan, ondanks de gevorderde fase van het seizoen toch weer aan het begin van een streak. En wat is dat leuk!

vergeet het maar

U bent vast vergeten u op te geven, schreef het mailtje dat ik van de organisatie van een coachclinic kreeg. Bobby Knight komt naar Europa. Dat wilt u toch niet missen? Knight is toch een beroemde coach?
Hier wil ik wel even het verhaaltje uit "More than a Game" doorvertellen: Phil Jackson en zijn assistent Charlie Rosen rijden meer dan 1000 km naar een clinic van Knight. In het eerste uur heeft Knight het er alleen maar over dat hij, als hij president was, de coca-plantages in Columbia zou bombarderen en dan is het pauze. Jackson en Rosen kijken elkaar aan, terwijl iedereen naar de versnaperingen loopt met coach Knight. Ze trekken hun jasjes uit en gaan in de pauze, in de lege zaal 1 tegen 1 spelen. Zijn ze tenminste niet helemaal voor niets gekomen. Voordat het tweede deel begonnen is, zitten ze weer in de auto, terug naar huis.
Ander verhaal? Bobby Knight heeft het Olympisch team van 1984 onder zijn hoede. Aardig team wel. Allemaal nog amateurs maar toch: Michael Jordan en zijn makkers halen een gouden medaille en nemen afscheid van elkaar. Sommigen gaan terug naar hun school, anderen worden prof en kleine Steve Alford mag terug voor nog een jaar Indiana, onder coach Knight. Blij dat ze gewonnen hebben en heel bezorgd over teammate Alford, die weer terug moet naar "that man".
Bobby Knight komt nog op z'n menselijkst over in het boek "Season on the Brink", waarvan hij de schrijver dan ook nooit meer menselijk heeft behandeld.
Dus ik moet daar wel heen om te luisteren? Value the differences en zo? Differences? Om het programma compleet te maken hebben ze Nederlands Knight-look-alike gecontracteerd.
Vergeten in te schrijven? Vergeet het maar.

Uilen - Tas

Daar wou ik wel even wat van zien: Uilen tegen Tas. Oefenwedstrijdje maar ik ben dan toch wel benieuwd naar het verschil tussen top promotie- en lagere middenmoot eredivisie. Bovendien is dat altijd een weerzien van afstand met allemaal meiden waar je ooit mee op een basketballveld hebt gestaan. Bij Tas draait veel om Naomi en Caro, Natalie zie ik weer eens spelen (al weet ik niet of ik mijn belofte te komen kijken daarmee waar heb gemaakt..) En met Nina en Inge heb ik ook wel eens een stukje vloer versleten. En de Uilen zijn natuurlijk Uilen maar bovendien zit daar ook nogal veel cross-over bij. Grappig is, dat deze interessante mix blijkbaar ook anderen op reunie-gedachten heeft gebracht. Met mij mee toch een heel team op de tribune dat onder iets andere omstandigheden ook beneden had kunnen staan: Tessa (allebei), Els (tudotas) Margriet (allebei), Linda (allebei) en Evelien. (en als je Moestasj en Uilen als een beschouwd (wat ik doe) is zij ook van allebei)
Ik kreeg wel zin om te coachen.
In een kwartiertje zag ik Uilen aan de hand van een ouderwetse Cookie (11 punten van de eerste 15 en vier steals) een voorsprong nemen, die bijna weer ongedaan was toen ik ging. Ik hoor het later wel.
Voor langer was geen tijd, moest naar mijn bijbelklasje....

Bijbelklasje

Een berichtje over squash, deze keer. Of niet eigenlijk. nergens komt de internationalisering, wat mij betreft, zo duidelijk naar voren als bij het aanbod aan squashcursisten. Een hele cursus in het Nederlands is een grote uitzondering. (dat brengt me, terzijde,op het taalprobleem aan de Universiteit: het moet steeds meer Engels worden, immers? De vraag die de gemoederen boven in de RUG stevig bezig houdt is nu: Amerikaans of Brits Engels? Uiteraard doe ik ook een duit in het zakje: Als ik bij basketball op Engels over moet is dat kinda American. Bij Squash, obviously wordt het Oxfordian, actually.)
Maar daar had ik het niet over: op dezelfde dag dat ik er achter kom dat in Nederland een comité is opgericht tot behoud van de naam "Wim" en dat wordt gevreesd voor andere korte Hollandse namen, kom ik tot de ontdekking, dat mijn huidige squashklasje een prachtige verzameling bijbelse namen huisvest: Om te beginnen is daar Adam. Dan heb je het beroemd koppel David en Jonathan. Suzanna en de ouderlingen is een verhaal dat wel enigszins apocrief is, geloof ik. Toch doet die ook mee en het evangelie wordt afgemaakt door Lukas. De niet met uitsterven bedreigde naam Maaike vormt de spreekwoordelijke uitzondering.

Aantrekkingskracht

Wist u dat de aantrekkingskracht van verschillende plaatsen op aarde verschillend is?
Had Isaac Newton onder een andere boom gezeten, dan was de appel misschien pas gevallen nadat de goede man allang weg was.
TU Delft heeft met Russiche aandrijving een apparaat in een baan om de aarde gebracht dat die verschillen in kaart kan brengen.
Wij basketballers, - Art meets Science - hadden al een hypothese op dit gebied. In de Turnzaal is onmiskenbaar verschil tussen het schieten op de ene en de andere basket. Niet dat de ene kant beter is. Het is anders en dus moet je flexibel zijn en je aanpassen. Altijd lastig. Het ging op de ene basket slecht en vervolgens op de andere ook.
We wijten het nu met steun van Delft aan de zwaartekrachtverschillen. De test om dit verschil aan te tonen was de volgende: als het wennen het probleem is, zou het dus beter moeten gaan als je de volgende beurt weer op dezelfde basket moest schieten.
En verdomd. Iets beter. Dus verschil.
We zien de uitkomst, die vast vastgelegd wordt in een Google earth-schil, met interesse tegemoet. Maar voor de turnzaal weten we het al.

Het mogelijke

Even ten zuiden van het stadje Joure ligt het dorp St. Nicolaasga. Daar hebben ze een grote neogotische katholieke en een heel klein protestant kerkje. Onze dienst was in de riante sporthal met de mooie houten vloer.
Het was er gezellig want met coach Peter Brouwer en scheids Peter Postma ga ik al heel lang terug. Grappig hoe de contacten met mensen waarmee je altijd heftig om de punten hebt gestreden in de loop van al die jaren daarna eigenlijk steeds warmer worden.
Houten vloer, oude makkers. Ik zou haast zeggen: het mag wel zo.
In de nasleep van de pot tegen Scylla hadden we het nog een keer gehad over geloof in eigen kunnen. Als je het onmogelijke durft te dromen, bereik je misschien het mogelijke, dat je nooit voor mogelijk had gehouden, hielden we elkaar deze week voor.
En met dit in de oren geknoopt begonnen we aan de wedstrijd tegen een van de topdrie-teams. Vorige keer was het verschil heel groot en waren we kansloos geweest. Vandaar het onmogelijke.
Ik ben dit hele seizoen nog niet zo trots geweest op het spel van mijn team. We coachten elkaar, we waren alert in de press, rebounden, liepen breaks en de tegenstander had het zwaar. Bij rust stonden we 1 punt achter na een gelijk opgaande eerste helft. In periode drie speelden we het beste basketball van het hele seizoen, de press werkte nog steeds Oaters scoorde bijna helamaal niet en we liepen (ook tegen of juist door de zone van Oaters) uit, zelfs tot 36-26.
We kunnen deze uitwedstrijd tegen een goede ploeg winnen, flitste het door de hoofden. En als alles zo was gegaan als het ging, was het onmogelijke ook gelukt.
Maar we hadden buiten Renate Uninge gerekend. Deze grand old lady van het noordelijke basketball speelde mogelijk een van haar laatste wedstrijden (dit om een prettige reden) en ze speelde niet bijster geweldig. Zo wilde ze geen eind aan deze wedstrijd en na vijf minuutjes op de bank gooide ze haar hele hebben en houden in de strijd en bracht de thuisclub weer helemaal naast ons bij 40-40 en over ons heen naar 44-40. Om de plotseling toegenomen inside-dreiging het hoofd te bieden gingen we snel zelf ook in een zone staan. Hoewel we die eigenlijk nooit oefenen, werkte dit heel goed en kwamen we met een paar goede scores weer voor 46-44 in de laatste minuut van de wedstrijd. We durfden de beelden van het onmogelijke weer toe te laten.
Maar de power was nog niet helemaal uit de tegenpartij: en ze kwamen weer naast ons. met een gelijke stand en ongeveer een halve minuut op de klok verloren we helaas de bal op een manier die dezelfde speelster wel nooit meer zal overkomen. (Ervaring is iets wat je krijgt, net nadat je het het nodig hebt....) Enfin; het bleef bij het mogelijke: we kregen weer een score tegen, misten nog een bal en verzuimden om de laatste seconden de klok te stoppen. 48-46.
En dan gaat echt de whiteboard stift wel even hard naar de grond. Maar toch: deze eredienst voor het onmogelijke was een belevenis die we allemaal niet hadden willen missen.

Fleur en Floor en groen: Lente.

De Floorzitter van de Uilen had me al een paar keer opgeroepen bij mijn Uilenmeiden van vorig seizoen te komen kijken.
Omdat ik niet helemaal bij de tijd was kwam ik wat later. Ik kon nog net constateren dat het rust was aan de stroom publiek onderweg naar de koffie. De wedstrijd was ook al gespeeld en zelfs de coach van Tilburg, met wiens uitbarstingen ik was lekker gemaakt, knapte niet meer uit zijn vel. Ik zag vooral een geïnspireerd spelende Lyet, die vooral verbaasde met 5 steals. Omdat het op de tribune wel gezellig was kwam ik niet voor niks.
Na afloop kreeg ik een speech over mijn begrafenis en een century card waarmee men wel uit wil drukken, dat ik welkom ben voor de komende eeuw aan thuiswedstrijden. Lief. En een bos bloemen uitgereikt door Floor en met een stickker van Fleur. Het wordt lente. (ik ben trouwens van bloemen in de tuin en in de natuur en ik heb het niet zo op stervensbegeleiding van afgeknipt leven maar Miriam vindt zoiets wel leuk dus toch erg bedankt!)
Tenslotte een dikke trui met zoen van alle speelsters. Allebei was warm. Het was een mooie tijd. Een match made in heaven, zei ik wel eens. Heaven knows that matches burn for a little while. Ik blijf ze trouw, van afstand, volgen en het zal het eerste team niet zijn, dat prompt kampioen wordt zodra ik het stokje overgeef. Blijf hard smart en together spelen.

Scylla

Vorige week al was de confrontatie met Scylla. Altijd beladen door de afkomst van de meeste Scylla-dames. Van vroeger, toen ze nog student waren of zich dat voelden. Als onze Evelien nog wat meer verburgert, zie ik haar daar ook wel eens opduiken. Zolang je daar nog grapjes over kunt maken is er nog van geen overgang sprake. Ze was er in elk geval niet bij om alvast te snuffelen.
Wel weer present was Roos. Weliswaar nog zonder training maar toch wel prettig aanwezig.
Moestasj hield Scylla in het begin goed bij. Onze tegenstandsters redden zich eerst redelijk met de press, gebruik makend van de individuele klasse maar toch scoorden we al een enkele steal en ook ontregelden we de aanval een beetje.
In de laatste seconden van de eerste periode scoorde Scylla enigszins fortuinlijk en misten we zelf wat onfortuinlijk, waardoor het verschil 5 punten in ons nadeel was.
In de tweede periode overheerste de verdediging aan beide kanten. We hielden een van de topploegen op 8 punten in de periode!
Dat we zelf niet (!) scoorden was een beetje jammer maar verdedigend mocht dat de pret niet drukken.
In de derde periode herstelden we ons een beetje maar nu scoorde Scylla weer wat meer. De koppen gingen een beetje naar beneden maar toen de coach daar wat van zei, was er protest. Dat was helemaal niet waar, dat ze het niet zagen zitten! " Laat maar zien dan!" En ja hoor: dat kunnen we toch: opeens weer smoel in de verdediging. Opeens weer een sense of urgency en opeens schrok Scylla weer van de press. De laatste periode was duidelijk voor ons, zoals me na de wedstrijd ook bleek uit commentaar van de tribune: "Hadden jullie verloren?? Ik zag alleen de laatste periode en dat zag er niet zo uit!"
Commentaar van ervaren Scylla guard Hanneke na afloop: "Lastige press, coach!" Dat was een mooi compliment uit haar mond. En nu nog met overleg aanvallen.

Nog even over de terugkeer van Roos. Het was grappig om te zien, dat ze echt goeie dingen kon doen. Ik laat hier maar ven een theorie op los: Dat ze zo effectief meespeelde komt door de vooruitgang, die het team heeft gemaakt. Nou kun je zeggen: wat een onzin, ze traint een half jaar niet en kan dan gewoon meedoen, dat lijkt meer op stilstand. Maar zo zie ik het niet. Roos is een niet onervaren speelster, die wel beter kan, dan ze eerder bij Moestasj heeft laten zien. Het is alleen vaak moeilijk om je ervaring toe te passen, als het team anders -minder goed - basketballt dan je gewend bent. Dat haar kwaliteiten meteen zo goed tot hun recht komen is daarom een maat voor de toegenomen speelkwaliteiten van de ploeg. Ze ziet en wordt gezien. Ubuntu.

bloggersblock

Zo was het niet. Ik had alleen te weinig tijd. Sorry. Ik zal in de toekomst meer ontspanning inplannen. Dat leidt tot inspiratie.

plan gelukt, wedstrijd niet

We stonden in Stadskanaal en toen we de reserveshirtjes aan hadden, zagen we dat ook de andere kant maar met zes was. (volgens coach Wiersema (broer van) gaat Jahn strompelend dit seizoen afmaken. In elk geval een blessure die wij nog niet gehad hebben: zwangerschap. Afkloppen, gisteren was het Valentijns-mix toernooi en ik weet niet wat daar allemaal is uitgedeeld..) We hadden een plan waar iedereen zich goed ik konden vinden: hun enige guard stevig onder druk zetten ofwel het hoofd van het team eraf draaien. Pressen zou helpen: ze zou gedwongen zijn om af te passen en dat leek ons beter.
Het plan werkte goed; de guard kreeg alleen van heel verweg ruimte en mocht die van ons wel misschieten. We verzuimden de eerste helft een voorsprong te nemen, ondanks de prima schotmogelijkheden, die de zone ons bood.
De combi van Tanja en Esther tegelijk in het veld hielp, want waar Esther voorbeeldig de weg naar de basket werd versperd, zo gauw er geschoten werd, kreeg Tanja juist de ruimte. Na een goede run moest Tanja echter naar de kant met een kapotte enkel. Ondertussen had Toya al wat veel fouten opgespeld gekregen. We eindigen de eerste helft met een achterstand maar het leek toch of we een goede kans hadden. Hun scores kwamen van de andere spelers en leken vergissingen van ons als grondslag te hebben.
De tegenpartij zat de hele pauze op de bank, wat een teken was, dat het nu ging komen. En dat was ook zo: met overtuigend spel kwamen we op 35-35 in de vierde minuut van de derde periode langszij. Waarom noem ik deze minuut zo nadrukkelijk? Omdat hiervandaan een kentering optrad in de wedstrijd en niet in ons voordeel. Er knakte eventjes iets toen we tien op rij tegen kregen en alleen maar harder werken in de press was niet genoeg. Voor de rest van de pot werd de verdediging gefileerd en de eindstand zal ik u dan ook onthouden.
Even recapituleren : had ik dus twee teams gezien, die tegen elkaar opgewassen waren? Ja.
Had het ene team wel erg dik gewonnen? Inderdaad.
Dan moet wel de conclusie zijn, dat de coaching te kort is geschoten. Een wat flexibeler opstelling had ons vast meer opgeleverd. Een zone van ons zelf bijvoorbeeld. Misschien wel een terugnemen van de press. En we doen toch wel vaker iets wat we nooit eerder hebben gedaan? Dat is toch ook iets wat je moet leren en dat had nu toch ook gekund?
Bedankt, coach in mijn hoofd. Gaan we over nadenken.

Balverlies?

Het was opeens mooi weer. Van dat weer dat je niet alleen naar buiten gaat omdat het moet. Ik bedacht dat de kippen nu wel in de tuin mochten scharrelen en toen zag ik een bal liggen. En nog een. Ballen die in de zomer tussen de frambozen of onder een hegje zijn terecht gekomen. Hoeveel denkt u? Achttien.
Dat vind ik veel, in verhouding tot de balvaardigheid van mijn kinderen. Balverlies: een doorlopende zorg.

succesfactor

Het zijn zware tijden. Ik hou wel van trainers en coaches, vakbroeders. Op het moment vallen ze bij bosjes.
Gert Jan Verbeek begrijpt de spelers niet, Huub Stevens begrijpt niet dat de spelers hem niet begrijpen en zelfs Hans Westerhof, die ik van deze drie het hoogst heb zitten, slaagt er niet in het gemor en gekonkel van de spelers in iets positiefs om te zetten.
Conclusie van de Volkskrant: de spelers zijn de baas. Wat de spelers vinden, dat maakt uit. Welkom in de wereld. Zelfs Van Gaal wordt geleefd door de spelers, die hem dan toevallig weer wel wilden houden. Coaches zijn managers geworden. Soms managers van gedrag, zoals Stevens en Boot, soms managers van voedingsbodem, zoals Westerhof, de Haan of Jans.
Per ongeluk zeg ik ook nog wel eens in een gesprek over basketball, dat ik mijn speelsters "iets" op een bepaalde manier laat doen. De tijd dat dat waar was, is geweest. De spelers doen verreweg het meeste gewoon zelf.
De gemene deler bij de weggestuurde of opgestapte coaches is, behalve bovenstaande waarheid als een koe, dat de resultaten tegenvielen. Succes, - in de hardste definitie: winnen, punten- is de belangrijkste factor die bepaalt of de spelers de coach zien zitten. (en dus: of hij mag blijven)
Succes mag dus best eens anders gedefinieerd worden. Een trainer is succesvol als zijn team en zijn spelers beter worden. Je wordt sneller beter als je erg gelooft in wat je aan het doen bent, je gelooft meer dat goed is wat je doet, als je daar harde bewijzen voor krijgt. Maar zoals alle gelovigen weten: voor oprecht geloof hoef je geen bewijs. Als je het weet, hoef je niet meer te geloven. In een vorig stukje schreef ik al iets over meten, weten en ongeveer.
Als coach ben je ongeveer OK als je het geloof van een groep in stand kunt houden ook zonder punten te halen. Als je het niveau van de groep laat bepalen wat voor coach je bent. En dat is succes. Maar hoe? Dat is wijsheid, die niemand in pacht heeft,

Goede nieuwtjes!

Onze scheiding heeft een semester geduurd maar met grote blijdschap geven we kennis van het feit dat we het weer "aan" hebben, Mira en Moestasj!
Vanaf ongeveer het Valentijnstoernooi zal ook de ergste drukte van Roos weer tot het verleden behoren en Linda is, in badpak, met haar revalidatie begonnen.
Dan durf ik wel te voorspellen dat de krokussen binnenkort ook weer boven de grond zullen komen!

langs de meetlat

Na de derde wedstrijd van het seizoen hebben we Exercitia 2 tot maat van onze vooruitgang benoemd. We vonden toen al dat dat team had wat wij wilden hebben en het plan was, dat we met onze vooruitgang deze meiden thuis partij zouden kunnen geven.
Aan wedstrijdverloop noch uitslag was af te lezen dat dat lukte. Het was een beetje het Achilles en de schildpad verhaal. Achilles haalt, op achterstand gestart, de schildpad nooit in omdat de schildpad zelf ook steeds vooruit gaat. En dit was geen schildpad. Dit was Exercitia en dat had de meetlat uitgerekt.
Het begin ging gelijk op maar was niet best. Moesten we nog aan het tempo wennen, was Exercitia ook gehandicapt? Het waren de gasten die het eerst greep op de wedstrijd kregen. Van 5-4 in de derde minuut werd het 20-5 in de 10e.
Vaak gaat van zo'n beslissende sprong een rustgevende werking uit op de ploeg die achter staat. Er is immers niets meer te verliezen. De wil om te spelen voor kleine overwinninkjes was wel aanwezig en ook bleef ons tempo vrij hoog. Het was de wil om te vechten voor de kleine overwinninkjes die we wel eens misten en de wil om echt terug te sprinten na een balverlies.
Exercitia daarentegen zat lekker in de wedstrijd en het verschil begon dramatische vormen aan te nemen bij het ingaan van het laatste kwart. Het publiek vertrok en masse omdat het dacht dat het was afgelopen bij een stand van 31-66. Maar de beloning voor datzelfde publiek, dat zuchtend op het horloge kijkend weer ging zitten, bleef niet uit: de meiden hadden toch echt zin om met opgeheven hoofd van het veld te stappen en trokken het laatste kwart met steals, breaks en nog een paar driepunters naar zich toe.
De eindstand was 74-49. Zo'n stand is meteen weer aanleiding tot scorebordjournalistiek: als je de tegenpartij vijf keer vaker stopt (wat gekund had) als je vijf layups meer gemaakt had (niet onmogelijk) als je je 5 keer minder vaak de kaas van het brood had laten eten (wat niet denkbeeldig was geweest) stond je nog maar 1 punt achter en kon je dus net zo makkelijk winnen. Meten is weten maar je hebt meer aan ongeveer.

VH de Bascule

Alsof de tijd heeft stil gestaan. Het cafe is eigenlijk alleen maar van naam veranderd. Wat vroeger de Bascule heette, is nu de Minnaar geworden. Ook deze kroeg is gezellig shabby en trekt nog altijd basketballers. Vroeger kwam ik er met andere basketballers elke week minstens 1 keer na het trainen in het uitzonderlijk kleine Brieszaaltje, honderd meter verder. Dat is al sinds zeker twintig jaar een ruimte waar sociologen zitten te spss'en. Ben ik hier meer dan twintig jaar niet geweest? In elk geval nooit met de auto.
De gelegenheid was het uitzwaaien van Karine wat natuurlijk met enige weemoed gepaard ging. Voor mijzelf had ik het gevoel van goede oude tijden nog een extra impuls gegeven door er met Miriam af te spreken voor de terugreis naar Stedum. Miriam was er in dit grijze verleden ook altijd bij. Misschien keken we elkaar wel in de Bascule voor het eerst wat dieper in de ogen.
Maar voor weemoed was geen plaats gezien de sfeer die er hing. Karine vertrekt vol goede moed naar Curacao en de gesprekken werden op dezelfde toon gevoerd. Er was wel een verschil, wat me te denken geeft over de burgerlijkheid van de jeugd van tegenwoordig. Wij hadden het vroeger steevast over sex en hier ging het over afwassen. Daar had ik natuurlijk uit oogpunt van sociologisch onderzoek graag meer van willen horen maar helaas: het was al snel weer tijd om af te reizen naar het Hogeland. Dat is ook een verschil met vroeger.

eerste uit-winst

Leuk. Een uitwedstrijd met een autotochtje. Hoor je ook eens waar die meiden het buiten het veld over hebben. Dat wilt u wel weten? Helemaal niet.
Er blijken ook allemaal wegen naar Damwoude te zijn, die ik niet ken. Kom zeg. Ik kom al jaaaaren in de Boppeslach; ik ga heus niet naar die aanwijsmiep luisteren. En inderdaad: De weg die ik altijd ging, brengt ons er nog steeds.
Ik vind het hier echt historische grond en snuif de atmosfeer ook met plezier op. Mijn Moestasj heren 3 speelt (als heren 4, studentenbasketball zal ook wel nooit helemaal veranderen...) een heroische wedstrijd. Ik heb zin.
De zeven meiden hebben ook zin. We laten ons niet afschrikken door de aanwezige klasse en routine van een van de toppers uit mijn zeer vroegere rayon-kadettenteam. We gebruiken de kersverse zone press met groeiend resultaat. Och wat zijn we altijd blij als we scoren. Dan zijn we als de duif in de Skinnerbox: een graantje scoren door op de knop te drukken en dan een paar ererondjes. Wat zou zo'n duif allemaal met zijn tijd kunnen doen, als-ie gewoon tien keer op dat knopje drukt en even rustig gaat eten! Er zijn of niet zijn, dat is de kwestie bij zonepress. Langzaam lopen we weg en vlak voor rust hebben we een comfortabele voorsprong opgebouwd. In de laatste 10 seconden slagen we er echter zonder veel moeite in, daar weer vier van terug te geven. 37-26. mooie stand.
In de tweede helft groeien we nog meer. We creeren een heleboel mooie uitgangsposities maar de concentratie op het afmaken valt tijdelijk wat weg, zodat we niet veel verder uitlopen. Dat bewaren we dan maar voor het laatste kwart, waarin we een heleboel breaks wel afmaken en de lange en middenafstandschoten er wel ingaan.
Moe en voldaan kunnen we na 43-73 weer naar huis. En waarover spraken zij? Geloof me: zelfs ook een heel klein beetje over basketball.