Basketball op papier

 De Nederlandse basketballcompetities zijn afgelopen. Geweldige wedstrijden gezien, waarbij wie wedde op de uitslag, zijn voorspelling in strijd zag op gaan. NBA-finals lopen nog, de Nederlandse mannenploegen verplaatsen het speelveld heen en weer naar België. De wedstrijden worden door mijn doortrainende Uilen en Moesjes met een schuin oog bekeken. Misschien steken we er nog wat van op.

Mijn gedachten gaan terug naar de tijd dat kennis nog macht was en dat die macht in de zomer werd uitgebreid op de Recyclage en Herhalings-clinics in Brugge. Daar bleek dat half Europa bezig was te proberen het meeste verstand van basketball te hebben. 

Ook buiten de clinics om werd er lang en hevig gediscussieerd, ook met Duvel en Tripel in de man. Ik herinner me een boel discussies, die over het algemeen leidde tot overtuiging nummer 1; dat de coach die het laatst het bord en de stift mocht vasthouden, gelijk had. 

Met name presses en slimme manieren om onder pressie uit te komen waren vaak onderwerp van zo'n discussie. Overtuiging nummer 2: Discusses over presses werden niet gewonnen door de laatste die de pen vasthield, maar steevast beëindigd door te stellen dat noch echte pressie, noch de oplossingen daartegen op papier werken. Ze werken op de vloer of juist niet. Het is psychologie, geen natuurkunde. 

Zo hebben we ongetwijfeld een van de meest historische finales meegemaakt tussen Donar en Leiden. Vooral de van de zijkant geschoten beelden van de laatste minuten moeten voorlopig op elke coachcursus en -clinic worden getoond als illustratie voor alle X&O fetisjisten: Wow. Dat is sport. Het werkt niet op papier of op een coachbord... maar op de vloer. Zoals mijn zeer gewaardeerde center en vloercoach Bonny Appelman altijd zei: " It is the Energy, Stupid!" 

Kick off... or?

Er is weer aardig wat afgetrapt bij de RUG. Het Academisch jaar, al spreken we daar netjes van openen. Iets openen kan ook nog wel een verrassing zijn, maar bij het Academisch Jaar weten we wel zo’n beetje wat er gebeurt. Queen’s Gambit of Schönfeld-Indisch als opening, daar ligt een doorgewinterde zwartspeler niet waker van. Voor het grootste deel weten we wat er gebeurt. Niet zo verrassend. 

Maar dan weer even later moest het toch spannender. Door de activiteiten “Kick off” te noemen, hebben we meteen de internationals binnen en is het sportieve karakter ook direct duidelijk. 

We beginnen aan iets waarvan we hopen dat we er iets mee winnen. We zullen daarbij zweten! Het langverwachte bouwproces van het nieuwe Sportcentrum werd afgekickt. Hoera. 

Vervolgens, want de eerste vijf jaar moet het ook nog een beetje leuk zijn, werd ook het nieuwe buitenplein geopend. Dat gebeurde echter niet door iets met de voet aan het rollen te brengen, maar met een ietwat gehyped overslagspel. (hopelijk heeft Hans Biemans meer verstand van ping-ping….)

Slechts een halve week later kreeg de start van de samenwerking van de University Services ook die aanduiding Kick -off mee. We gaan met dingen beginnen!

Maar toch…. Kick off van services…. Hier gaan we even op kauwen met uw welnemen. De aftrap, die het begin van een voetbalwedstrijd markeert is toch in eerste instantie iets interns.. Je probeer de bal in de ploeg te houden en je hebt een doel voor ogen. Maar een service is echt een vorm van dienstverlening aan de tegenpartij. Proeft u het verschil? Was hier dan geen sportief begin bij mogelijk geweest? Met een University Servicekanon of zo?

De metafoor van de sportwedstrijd heeft natuurlijk altijd ook iets van inzet, van (over)winnen in zich. Maar toch moeten we misschien eens nadenken over wat we een start noemen. 

Hoe een gebouw eruit gaat zien, dat weten we nog niet precies, en zelfs het programma van eisen (de spelregels) is nog niet helemaal duidelijk. Hoe het met de Universitaire Dienstverlening zal gaan is ook nog heel ongewis, al beginnen we met goede moed. Sport is leuk, zeker. En vaak een mooie metafoor voor het leven. 

Openingen? Daar zijn bibliotheken over geschreven. Pas aan het eind wordt het leuk

Kick offs? We weten waar we heen willen. Het doel is duidelijk omschreven.

Een Service? Dienstverlening! Maar we streven naar een ace.

Het is in elk geval duidelijk dat het om de feestelijk markering van iets nieuws gaat. Dat is wel de  essentie en feestjes kunnen we -zeker als we samen moeten gaan spelen- nauwelijks genoeg vieren. 

het leven is op zich weer een metafoor voor basketball. Maar daar begint het ook anders. Niet met een opening, niet met een service, niet met een aftrap, maar met een sprongbal. De bal wordt opgegooid tussen twee spelers, eentje van elk team. Je weet nog niet welke kant het opgaat, maar de klok loopt vanaf de tik. We beginnen ergens mee: we springen feestelijk in het ongewisse? Let’s have ourselves a jumpball! 

https://www.youtube.com/watch?v=eQ4xr2fOxvk

Goed toernooi is een hele competitie waard

 De GNSK 22 konden eindelijk weer eens. Groningen is nog altijd serieus met de deelname en de begeleiding. Het was mooi dat het weer kon en volgend jaar wordt het nog weer beter.

Deze versie had natuurlijk veel mankementen. AFAS, als sponsor en vormgever van de digitale inschrijfsystemen... Kan niet anders dan dat daar wat fout gaat... En natuurlijk: Het is ook lastig om zoiets na drie jaar voor het eerst weer voor mekaar te krijgen. Het is een raar seizoen, qua rek, er heeft nauwelijks mond op mond reclame plaats gevonden, voor sommigen is het ook vooral een gezellig uitje. 

Natuurlijk. Maar dit soort toernooien ( Daar zijn er niet zoveel van.... Bij het Gumit en andere studententoernooien gaat het nergens meer om...) gun je elke zich ontwikkelende sporter. Er staat een heus kampioenschap op het spel, zelfs mogelijk met uitzending naar Europese Studenten Kampioenschappen. (Portugal volgend jaar, daarna Odessa?)

Dan de foutjes eruit halen, zodat de organisatie ook weer echt op de sport gericht is.(zoals om negen uur op zondag spelen, terwijl je aan de andere kant van de stad slaapt en om acht uur pas het ontbijt is en er geen vervoer is geregeld van slaap naar speellocatie.. dat soort dingen kan niet...) En voila: je hebt weer een toernooi waar je voor gaat. 

Een toernooi van een paar dagen, dat een platform biedt om met andere mensen in korte tijd iets serieus' neer te zetten.  Een zeer waardevolle leeromgeving, waar je spelers een poos bij een hebt, waar je kunt leren een rol te spelen en je een serieuze prestatiesporter kunt voelen.

 Ik ben er graag nog een paar keer bij. Volgende keer nog een serieuzere voorbereiding: Selectie, training, oefenwedstrijd tegen aansprekende tegenstander, en dan zo'n toernooi. Ik durf de stelling wel aan dat die bijna een hele competitie waard kunnen zijn.

Nog lange nait

Het was halverwege augustus van het jaar 1957; het bestuur van GSBV de Groene Uilen ging voor de allereerste keer een basketball-seizoen voorbereiden en op een steenworp van de kroeg waar dat ongetwijfeld gebeurde, versmolten tot tevredenheid van mijn ouders, de samenstellende delen van mijn DNA. 

Ik was er dus net niet bij. Maar ergens ook wel. Ik had nog geen besef van basketball. Het bestuur ook nog nauwelijks. De kennis over basketball kwam uit het korfbal, Groene Uilen waren studenten van de gezelligheidsvereniging Unitas. Daar was het echt gezellig en daar hoefde dus niet ontgroend te worden en de sporters van die club speelden dan ook in hun opgelapte groene shirtjes in een totaal verzuild landschap tegen de ontgroende ballen van Vindicat (Donar) de Katholieken van Albertus (volgens mij: de Slingeraap) of de Gristenen van Vera.. 

Mind you: Het Sportcentrum was er nog niet eens. Er werd gespeeld in de Korenbeurs tussen de gietijzeren palen en op de gerstekorrels of in de Groentenveiling, slippend op koolbladeren. 

Zoals gezegd ik wist niks van basketball totdat ik een juf kreeg die bij Boreas speelde en een “SuperK” meenam naar gym. Maar het Studentenbasketball groeide en bloeide. Vera en de Slingeraap werden samen ENOS, oftewel de Eerste Nederlandse Oecumenische Sportvereniging. 

Toen kwamen de jaren zeventig en Uilen puberde en ik ook
. Helaas heette Boreas nu Olympia, was Enos (nu zonder puntjes) het landelijk spelende vlaggeschip. En nadat Donar de studentensport vaarwel had gezegd, ontstond uit de resten daarvan Moestasj. 

Nu kwam de basketballkennis inmiddels uit moeilijk te vinden boeken en van cursussen. Laat uw dienaar in 1980, net als Uilen net volwassen, toevallig net genoeg diploma’s en boekenwijsheid opgedaan hebben om aantrekkelijk genoeg te zijn voor het begin van een mooie relatie…

Na 42 jaar zijn we nog steeds samen. Saai is het nooit geworden. Verre van dat.  De club heeft elk niveau gehaald, ENOS en Moestasj opgeslokt, kampioenen gebaard en nog steeds meer aantrekkingskracht dan ze aan kan. Dus ik ben ook nog steeds dol op haar… ook nu de basketballkennis van internet en soms van de wind lijkt te komen, en de club 65 is geworden, gaan we nog niet met pensioen. En nog niet scheiden ook. Nog lange nait!

coach Kaj

Een best kort verhaal

 

De schrijver pakte zijn bloknoot, legde het voor zich op tafel en likte aan zijn potlood. Daar kwam weer een verhaal aan. Hij ging er eens goed voor zitten. Hij wilde net beginnen, toen er op het raam werd geklopt. 

Een lange bleke vrouw stond naar binnen te kijken, een witte hand tegen het glas.

De schrijver stond op en liep naar de keukendeur en liet de vrouw binnen. Ze deed haar jas niet uit maar zette wel haar indrukwekkende  wandelstok tegen de wand. 

“Ben jij de schrijver?”, viel ze met de deur in huis. “Och”, zei de schrijver, “het zijn maar verhaaltjes.”

“Lang verhaal kort,” zei de vrouw, “je moet met me mee..”

“Dat schikt niet erg”, zei de schrijver, “Ik zou net beginnen met een nieuw verhaal.”

“Duurt het lang?”, vroeg de dood, want die was het. “Het linkt als een cliché, maar ik heb nog meer te doen.”

“Nee, joh”, zei de schrijver, “Zo gebeurd. Ga effe zitten.” En dat deed de dood.

Ze zat nog maar net, toen de schrijver zijn potlood stevig op het papier drukte en sprak: “Dat was hem al”. 

“Mooi zo,” zei de dood, “Kom. En vertel het me onderweg maar”.

Samen de wei in

Er mag weer wat. Na een enorm lange tijd waarin wij, ieder voor zich, het samen er onder moesten krijgen, mogen wij weer de wei in.

Vanaf maart konden we weer wat buitensport aanbieden, ook voor ”binnensporters” en dan merk je opeens waarom het binnensport is en wat voor een fris voorjaar we hebben gehad. Afstoppen op een glibberig atletiekbaantje, handen te nat en koud om een bal te vangen. Ik zag boksers in hun handen wrijven met hun handschoenen…

Maar de echte die-hards konden weer bewegen. Ze hebben het zo gemist, dat ze zelfs soms stromende regen en temperaturen van ver onder de 10 graden het hoofd bieden.  

Maar bewegen is niet het enige wat we gemist hebben. Uit de mond van de bekende Universitair sportfilosoof Johan Poppinga tekende ik het al eens op: “Wij sportcoaches zijn op de Universiteit de enigen die onze stem nog wel eens verheffen tegenover de studenten, bij minder gedrag”.

Inderdaad. Omdat we ze wijzen op wat goed en wat slecht voor de teamresultaten is. Dat is iets wat binnen de jachtgroep van een team veel steviger doorklinkt dan in de hele maatschappij: “We krijgen Corona er alleen samen onder…” 

Het grootste effect van de bestrijding van het virus zal uit gaan van het opnieuw verspreiden van de teamgeest. Wedstrijden. Winnen, verliezen, elkaar beter maken. En nu gauw een beetje.

een poll met een pointe

Vandaag weer echt en totaal over basketball:

 Op een van de sociale media kwam een basketball-trainersvraag op me af. Het was een soort poll waarin de opdracht was: zet in volgorde van belangrijkheid voor je training:

A: Special Situations

B; Skills and Shooting drills

C: 5 on 5 scrimmage

D: Rebound en defensive drills

Ik heb braaf iets ingevuld, maar zou toch graag in de gelegenheid zijn om mijn keuze uit te eggen en te nuanceren. Ik voel de behoefte zo'n vraag heel erg in het nu te beantwoorden. Dus hoe ziet jouw training er straks uit - als het weer kan? Uhm.. daar hoef ik niet zo heel lang over na te denken maar het is wel een beetje anders dan anders. 

De lezer mag het natuurlijk eerst zelf bedenken: Toe maar.

Mijn keuze: 1 C, 2 A, 3 D, 4 B.

Ja dat dacht ik wel, dat moet ik uitleggen. Fijn dat dat even mag: Klopt het niet met het motto dat u van mij kent: Mijn eeuwige vragen zijn inderdaad, naar Hubie Brown: "Schieten we genoeg? Rennen we genoeg?" Maar u heeft mij ook - bij oefeningen - horen zeggen: "Hela, dit is geen oefening!"

Wat hebt u het meest gemist? Het spelletje. (en als nuance: misschien niet meteen per se de hele tijd 5 tegen 5, maar ook 3x3. ) Spelen! Hoe was dat ook weer? Oh ja: en als je het verdomde om de dingen van D te doen: je body on somebody te zetten, dan verloor je dus. zo was dat. Special situations lees ik in dit verband meer als de situatie dat de bal al ergens is, dat er overtal situaties georganiseerd worden.. Fast Break! En B, schieten en individuele skills.... als je dat niet geoefend hebt in tijden van Corona.... dan heb je wat uit te leggen.. En als je dat wel hebt gedaan, mag je het wel laten zien, maar vooral in het spel. Want dat kan dan weer.. eindelijk.. Veel speelplezier!

D'r bie of nait d'r bie, that is the question

Sorry hoor, dit stukkie gaat niet alleen over basketball... (het leven is een metafoor...) 

Vanochtend in de Volkskrant weer een mooi commentaar van de door mij gewaardeerde columnist Bert Wagendorp.

Net als ik heeft hij zijn hele leven -politiek- tot een minderheid behoord. De minderheid die gelijk had, natuurlijk, maar toch. Ook ik heb nog nooit op een partij gestemd die landelijk meedeed in een kabinet.

Samenwerken op links, roepen we allebei. Het is fijn om je weer zo begrepen te weten op p.2 van de krant. Totdat hij besluit dat D66 er wel en de SP niet bij hoort. Dat vind ik jammer.

Toen ik politiek gesproken ontwaakte, werd ik lid van de PSP. Gebroken geweertje. volledig achter Fred van der Spek. Compromisloos uiterst links. Op uiterst links kan het nu best eng zijn, toen mocht ik me rustig, behalve met portretten van Che ook met Marx zelf, Fidel, Mao en Ho Tsji Minh omringen. Je zou me op z'n minst een zolderkamercommunist hebben kunnen noemen. 

De oudere kaderleden die op mijn studentenkamer kwamen, vertelden dan wel eens wat zij daarvan vonden, de discussie kon oplopen, maar de sfeer was en bleef - uiteraard- erg vreedzaam. Ik leerde veel van ze, niet in de laatste plaats over hoe je een verschil van mening kon gebruiken om een betere mening te vormen... Dat ging overigens net zo als met mijn iets oudere makkers van het Gronings Coaches Kollektief... Veel aan gehad, al die dialectiek, ook toen ik zelf in de positie van mentor en coach kwam.  

De vorige samenwerking op links leidde echter tot Groen Links en na een hoopvol begin begon ik te vinden dat die partij wat teveel naar het midden schuurde. Nog tijdens het bombardement op Belgrado belde ik de SP en sindsdien ben ik daar. Ook de P vind ik hier nog steeds het meest terug. Ik schrik ook wel eens van dingen binnen de partij maar mijn vragen en zorgen kan ik altijd delen, ik krijg direct antwoord en natuurlijk ben ik het niet met alles eens. Stemde voor het associeren met Oekraïne, was geen fan van de aanpak van Ron Meijer, voel me vaak (socialistisch) internationaler en meer Europeaan dan wat gangbaar is bij de partij, maar in grote lijnen zie ik dit programma en deze mensen nog steeds het meest zitten. 

Ik ben trots op mijn zoon die actief is bij Rood. Uiteraard hebben we discussies en uiteraard zijn we het heel vaak niet eens over welke kant we op zouden moeten met de staat van het land en de partij. Intern is het weer hommeles, wat bij Wagendorp net weer de overtuiging versterkt, dat je zo'n steile groep er niet bij moet hebben... Maar wat moet je met de aanstormende talenten die anders of meer willen dan wij? Ze eruit gooien? Met de wijsheid in pacht? Collega basketballcoach Ton Boot zou zeggen van wel.. Voorkom de crisis ...(Ik herinner me ook een jonge Renske Leijten, die door de ouwe Marijnissen op haar nummer werd gezet over een portret van Mao...) Maar het is wel sund van al die energie, he? 

Een zich zelf respecterend team omarmt zijn bijzondere leden en geeft ze ruimte, blijft in gesprek. En pakt zoveel mogelijk van de wijsheid van de minderheid op. Dank ze voor hun inbreng, scherp je eigen mening daaraan. Pacifistisch in gesprek. Shoot hoops not people. En geldt dat misschien ook voor een samenwerkingsverband op links? Ik voel me niet zo steil als de Ventoux..Keertje over babbelen, Bert? 

Wit begint en wint?

 Kijk... als iedereen het heeft over the Queen's Gambit.. Bert Wagendorp over de schrijver, Max Pam over de zetten en het boek, Ligterink over een partij van Polgar... als het Vk Magazine er al een half nummer aan wijdt kunnen we hier natuurlijk niet achterblijven. Het sportboek van de vorige eeuw, met terugwerkende kracht?

De geweldige serie gaat niet alleen over schaken. Voor andere (denk)sporters is het bingen en ondertussen nadenken over wat er gebeurt ook heel interessant. Het kan zelfs helpen om in deze saaie sporttijden het nuttige met het aangename te vermenigvuldigen. 

De eerste invalshoek waarin we sportfilm The Queen's Gambit bekijken is het aardige aspect van het "spelen in het hoofd" Dat gebeurt niet letterlijk in het hoofd - Beth's bord verschijnt op het plafond, boven haar bed en daarop doen de stukken hun dodelijke positiespel. 

Ik zei in het verleden vaak dat je een heleboel aspecten van sport ook "in je luie stoel" kunt trainen. Psychocybernetica, Spiegelneuronen, visualisaties. Maar deze dagen is de referentie aan "op je rug op bed, starend naar het plafond" eventueel met behulp van ontspanningstechnieken (pillen zou ik daarvoor niet aanraden overigens...al is dit gezien het stijgende Ritalingebruik onder studenten minder bijzonder dan het lijkt) makkelijk gemaakt. Joop Zoetemelk zei ook al dat de Tour in bed werd gewonnen. Probeer het maar.

Even tussendoor: Als we straks eindelijk weer mogen spelen, (je weet wel: twee partijen en dan proberen te winnen) is het bij mij op trainen nog altijd zo dat de witte partij eerste de bal krijgt. Wit begint. Basketball is ook een denksport. Waarvan akte.

Het andere aspect is dat uit de titel. Damegambiet.  Dat is de naam van een veel gespeelde opening. (1. d2-d4 - d7-d5 2. c2 c4
etc. een pion als kanonvoer offeren voor de neus van de dame om daar een goed positie in het midden voor terug te krijgen). In schaken is een goed begin duidelijk het halve werk. Je weet wat stukken kunnen en hoe je daarmee schade aan kunt richten. Met een beetje analyse van de tegenstander weet je waar die goed in is en hoe kom je nou in een positie waarin jouw kracht de zwakte van je tegenstander tegenkomt. 

Zo meer gaan denken in je eigen sport, in openingen, in "entries", in bepaalde types van service tegen bepaalde tegenstanders of in bepaalde fasen van de wedstrijd. Dat helpt in ieder spel en iedere sport. Beginnen met een plan in je hoofd. En die openingen dan ook beheersen, door ze veel te oefenen. De eerste zetten zijn zo bekend dat ze praktisch geen tijd kosten. Ook op je plafond of op een bord.. Met "wit", met de eerste klap, heb je de meeste kans. Initiatief loont in elke sport. 

In de Volkskrant van deze zaterdag wordt de redactiemedewerkers gevraagd naar hun voorkeur voor fysieke-dan wel denksport. Een gedachte die vaak wordt uitgesproken is.. ik wil graag mijn hoofd leegmaken.. ik denk al zoveel in mijn werk... Uiteraard is daar een verschil. Maar voor het brein maakt het juist het minste uit. Het brein komt niet tot rust door niets te doen, maar door op de aandacht op iets anders te richten. Bewegen ondersteunt dan die andere scherpstelling. Wat maar wil zeggen: sporten zonder hersenactiviteit bestaat niet.

Er bestaat al zoiets als schaakboksen: potjes snelschaak worden afgewisseld met bokspartijen en na afloop wint degene die die tamelijk heftige afwisseling het beste aankan. Met de squashcollega's hadden we het over Roel Boomstra, twee keer wereldkampioen dammen en niet onverdienstelijk squasher. En absoluut de beste kandidaat om wereldkampioen squashcheckers te worden. 

Voor varianten van breinspreidsporten hou ik me aanbevolen. Basketball-beerpong is bij voorbaat afgewezen. 

Old en Nu

 Ha, ik sta weer langs het veld. U zult me op de herinnering van mijn blauwe ogen moeten geloven, want bekijken is er voorlopig niet bij..

Voor de mannen van vroeger, waar ik een paar week geleden weer eens mee at, was dat niks bijzonders. Zij kennen mij niet anders dan als basketbalcoach. Dat iemand zo lang hetzelfde kan doen.. Zo'n gebrek aan mobiliteit is niet van deze eeuw, zeggen ze dan. Dat ik dan van één van hen de dochter in de groep heb, vertedert ze weer wel, die ouwe jongens die meer golfen en fietsen dan basketballen.

Natuurlijk ga je al coach heel anders om met leeftijdgenoten waar je ook mee speelde, maar ook de kijk op het spelletje is toch merkbaar veranderd: de ouwe jongens vragen nog wel eens naar de vernuftigheden van de "X and O's" van toen, terwijl de energie en de "Mojo" van het team me vooral bezig houden. Nou die Mojo van deze Grijze Uilen is nooit een probleem geweest. Nooit kampioen maar altijd groei en het feit dat we daar na bijna 40 jaar nog steeds af en toe zitten, zegt wel genoeg.

Hoeveel van dit soort Klik-teams maak je mee? Er schieten me nog wel een paar te binnen waarmee het absoluut nooit als werk heeft gevoeld. Zeker twee Moestasj mannen teams, de Uilenvrouwen van begin van deze eeuw en zeker ook die van het laatste kampioenschap in de promo staan me na aan het hart.

Maar het leukste en meest nabije team is toch altijd dat waar je mee bezig bent. En dat belooft weer veel. Ik voel al een prima klik. Of ik met deze Mademoeselles over 30 jaar ook weer ergens aan een tafel herinneringen op zit te halen zien we dan wel. Het belangrijkste is nu.

De zegeningen van Korfbal

We gaan weer sporten, ooit. 

Wat wel wat niet.. Hoe schalen we dat geleidelijk op? Een filosofisch onderzoek. Trendwatching. 

Met aanbevelingen.

Individuele sporten eerst: heel veilig in 6 voets-economie: Langebaanschaatsen wordt weer erg populair.. beetje oppassen bij de kruising…. Shorttrack komt pas veel later.. met vizieren onder de helm… Wielrennen alleen in tijdrit… 

Golf… hmm wel jammer dat de upperclass dan weer eerst aan de beurt komt. 

Tennis.. veilig met een net er tussen… ballen vasthouden bij service….hmm: de ene speler speelt met rode ballen en de andere met gele. Verwarring is dan onmogelijk..

Badminton…. Liever eerst speedminton, daar zijn al verschillende pluimpjes voor in de handel.. Tafeltennis… kan goed..

Squash … helaas.. de essentie van squash is het duel op de T, het is de tango, de lambada, de pre-paringsdans van de racket sporten en zal dus als laatste pas weer mogen..

Teamsport? Volleybal kan al best snel, misschien eerste met dubbele netten, op 1,50 meter afstand van elkaar, dubbel blokkering vooralsnog verboden enne.. niet yellen na elke bal.. Bal wassen na elke rally?

Voetbal..? eerst misschien voet golf, dan voetvolley…. Maar het is met de voeten he..? Da’s niet zo besmettelijk, denken we nu.. Rijkaard speelt toch al niet meer…. Kopduels zouden we toch al verbieden… Zaalvoetbalregels invoeren bij schouderduwen? 

IJshockey? Tuurlijk: heb je die helmen met die vizieren al gezien? En die beschermende pakken? En als we zo nou ook gaan veldhockeyen? 

Korfbal? Hee…. korfbal … dat is eigenlijk de gedroomde 1,5 meter sport! 

Ingebouwde social distancing!… Daar mag je toch al niet verdedigen als iemand schiet en niet schieten als iemand verdedigt… ideaal en voorbeeldig, zo’n spel waarin de deelnemers al in vakken verdeeld staan en maar bij de kleinste helft van de directe tegenstanders in de buurt mogen komen (je staat in een vak … en daarin staan vier tegenstanders en drie medestanders…. u snapt het wel) Misschien is daar de verdeling van zowel aanvalsvak als verdedigingsvak in 8 aparte vakjes niet eens nodig.. En dat gemengde douchen, zult u vragen? Daar maken we dan ook maar weer douchehokjes voor…

Ik vrees dat basketball, net als handbal, heel erg aan het eind van de rij staat… 3x3 is misschien buiten.. helpt dat? Maar daar mag je weer meer aan elkaar zitten….. oh, jee..

Moeten we dan basketballers in vredesnaam maar volgens korfbalregels gaan spelen? 

En wat gebeurt er dan met essentieel spel-eigen zaken als “trashtalking” - “in your face” dunken - en “uitboxen”? In een sport waarin we vroeger zeiden: “Je mag ze aanraken hoor… of ben je met haar getrouwd?” Oh please… laten we weer terug kunnen keren naar het echte spelletje.. waarin je weer charges kunt nemen en stevig kunt afrollen en waarin we straks weer kunnen brullen: “ Hee , ga eens verdedigen! Het is geen 1,5 meter maatschappij meer!”

Please..

Scripted Reality -

SCENE: Studio Sport (desk.. de presentator staat er voor met gevouwen cue-card in de hand. Hij gebaart daarmee om de woorden kracht bij te zetten:) 

Presentator: De Basketball-competitie pakt de draad weer op na een veel te lange periode van lockdown. Hoe dat bevalt, op deze manier, daar zijn we benieuwd naar: Onze verslaggever vroeg het direct na afloop aan een van de opvallendste, gretigste speelsters bij de thuisclub uit Haren: power forward Lotte Reker.

SCENE: Bij het veld (Voor een scherm met sponsornamen. De verslaggever komt nauwelijks in beeld, vooral de hand/arm met de microfoon)

Verslaggever: Lotte Reker, Gefeliciteerd!

Na al die tijd….hoe was dat om weer op het veld te staan?

Lotte (zwetend): pff nou, eheh.. even hoor…. (Veegt het hoofd af met een aangereikte handdoek) pff  — HEEEERlijk natuurlijk. Daar waren we echt wel weer aan toe, zweten op het veld, eeew….samen knokken voor elk punt.. tof gewoon.

Verslaggever: Nou dat was te merken en dat straal je ook helemaal uit. Wat heb je het meest gemist? 

Lotte: Het team natuurlijk, het er samen uit komen, samen tegenslagen overwinnen. Maar ook het spelletje zelf, hoor. Mooi.

Ja, je staat natuurlijk niet helemaal stil in zo’n tussenperiode. Ik bedoel: je blijft in vorm, je werkt aan je skills, je bent wel een beetje in touch met je teammates…

Verslaggever: ..Ja vertel … wat doe je dan in zo’n wedstrijdloze periode? Hoe kom je die door?

Lotte: Ja……. klein beetje met gewichten, dat had ik anders misschien ook gedaan. Hardlopen mocht natuurlijk….. Gelukkig is mijn vader ook trainer zo heb ik het woord “Steigerung” geleerd en natuurlijk veel geschoten op de basket achter de school.

Verslaggever: En heeft dat nog geholpen, kon je scherp genoeg blijven? Ik bedoel, als je niet weet hoe lang zoiets duurt, dan snap ik dat dat lastig is, gefocust te blijven…

Lotte: nou … eh.. is ook wel lastig hoor.. we hadden een geschikte 3x3 bal.. Die is een tikkie zwaarder.. dus krachttraining was dat in elk geval.. en mijn vader is in elk geval weer een stuk beter gaan schieten.. (MORE)

(Verslaggever lacht) 

Lotte (CONT): Verder veel aan sprongkracht gewerkt… daar heb ik denk ik wel een stapje gemaakt.. 

Verslaggever: …Denk je…?

Lotte: … ja.. weet je.. ik meet het af aan takjes aan bepaalde bomen… en pakte steeds hogere takjes… maar dat kon ook komen omdat de takken misschien zwaarder werden door al die bloesem…?

Verslaggever: Nou we zagen in elk geval aardig wat scores uit de rebound, maar dat was al je handelsmerk natuurlijk.. Maar het leek of je ook wat gretiger om de bal vroeg en al die schoten van de kop.. dat viel vooral op.

Lotte: Nou bedankt… dat was ook wel een beetje de opzet: maar ik wou ook echt laten zien dat ik de bal wel wou… meer dan anders … wel he? Maar het andere doel was echt ook me goed laten zien in de verdediging. Wij allemaal trouwens … en dat voelde ook echt geweldig. Als er iets is blijven hangen is dat wel het begrip “intelligente Lockdown”.. 

Verslaggever: Nou het was weer een feestje. En waar staat het vizier nu op gericht?

Lotte: Nou.. dit was nog maar de eerste keer natuurlijk. Het mooie van deze manier is natuurlijk dat jezelf helemaal het verloop van de acties kunt bepalen. Er moet nog wel wat verbetering komen. Vooral dat je soms het gevoel hebt dat je droomt en dan wil je bij wijze van … in je arm knijpen om te zien of dat ook echt zo is.. … en dat moet je in deze vorm van spelen natuurlijk juist niet doen…. dan ben je er helemaal uit, Het is ook wel fijn als je dan even op de virtuele bank kunt hoor… 

Verslaggever: Op de virtuele bank, zeg je…. Die focus vasthouden, dat is dus nog wel echt een dingetje?

Lotte: Ja… aandacht, focus.. voor je het weet heb je je ogen weer open en dan ben je opeens weer in de echte wereld… waar dit allemaal niet meer kan… Dan schrik je weer en dan moet je er weer even helemaal in komen… Maar ook in droombal heb ik dan maar aandacht voor dingen die niet goed gaan..

Verslaggever: … Die niet goed gaan? Maar je kunt toch alles zelf bepalen, wat er gebeurt? Hoe zit dat dan?

Lotte: Nou … het wordt dus echter, als er ook dingen fout gaan die anders ook wel eens fout gaan.. Kun je ergens aan werken… je ontwikkelen… en dat maakt het echter..

Ik ben soms nog teveel bezig met het vorige schot, bijvoorbeeld… en dat kost me dan teveel aandacht. En de help-side defense…. dat zie ik nog soms niet snel genoeg. Daaraan werken. Kijken of we dit kunnen vasthouden. En dan pas gaan we denken aan het volgende seizoen.

Verslaggever: Okee….En misschien is dit nog te vroeg  eeh… maar we horen verhalen over een mogelijke transfer? De naam van Groene Uilen of Moestasj hoorden we vallen?

Lotte: Oh, maar je zult begrijpen dat ik daar nog niets over kan zeggen, we hebben eerst nog meer virtuele wedstrijden met dit team.. en verder wil ik ook nog niet kijken.. in de zomer kijken we verder.. gaan we nog wat virtueel 3x3 spelen…. maar het klopt dat ik ga studeren.. 

Verslaggever: Nou… Het virtuele begin mocht er in elk geval wezen. Top hoor. dank je wel voor dit inkijkje.. en succes verder!

Lotte: Dank je wel - ook voor het omlijsten van deze eerste wedstrijd - en graag gedaan! 

Een gedroomd afscheid

Klaas is weg. Dat is gek. Maar voordat u denkt dat we dan een landelijke zoektocht op poten moeten zetten: dat was ook de bedoeling.

Maar toch is het gek. Klaas Gansevoort is zo lang de tweede man (“Hoofd Sport” of “Athletic Director”, zoals de adjunct directeur tegenwoordig werd genoemd) van het Studenten Sportcentrum geweest, dat het heel vreemd is om op die plek nu een nieuwe, jonge gast (Niels) te zien zitten. 

Zo lang? Ja echt: Deze adjunct heeft drie directeuren meegemaakt en ook de directeur van het Sportcentrum is geen vluchtige baan. 

De voorgangers heb ik zien passeren: De Aimabele Commentator van den Brink en de Geniale, tot het hogere geroepen Workaholic Alberda. Waar hun directeuren liepen te shinen, teerden zij langzaam weg onder een scheve werkverdeling. Ik zag hun sterke schouders zakken en kraaienpootjes zich aftekenen en besefte steeds meer dat deze taak in de categorie “zware beroepen” dient te worden ingedeeld. 

Maar past de Archetypische Professional Gansevoort wel in dit rijtje? Klaas gaat gewoon stoppen omdat hij het daar tijd voor vindt. Fit als een hoentje. 

Hij heeft nooit de ambitie aan de dag gelegd om zelf in de spotlights te staan, zoals de voorgangers. Sterker nog: de wens om ongemerkt zijn steentje bij te dragen, is bijna een obsessie geworden. Interviews voor wat dan ook werden niet op prijs gesteld en ook bij de voorbereidingen voor een afscheidsborrel werd alle genodigden duidelijk en dreigend te verstaan gegeven, dat geweld niet was uitgesloten, mocht iemand het in zijn botte harses halen hem toe te willen spreken.

Klaas is weg en hij heeft zijn gedroomde afscheid gekregen. Corona heeft hem een handje geholpen: niks afscheidsborrel en dat geweld is hem en ons dus ook bespaard gebleven. 

De borrel op zijn laatste werkdag werd op zijn stoep gezet en ging een nog half uurtje per Zoom verder, zonder toespraken.

Wellicht overbodig te zeggen dat hij zelfs van deze bijeenkomst wist weg the “ghosten”? De batterij van zijn laptop ging langzaam leeg.. Beteuterd probeerden de overblijvers er nog iets van te maken. Klaas is weg. Vreemd… Wie?

Hard, smart and what about together?

Vandaag is de enige actieve basketballer van ons gezin jarig. Mini gezinsfeestje, gisteravond al.
Dan hebben we het ook in gezinsverband over de onmogelijkheid van sport, de eerste tijd.
Lotte beseft het opeens ook. Van vier keer in de week met haar team aan het werk naar nul. Ze is nu  geen U18 meer en het seizoen, waar we net een mooi eind aan leken te gaan draaien, is afgelopen. Daardoor is ze haar team ook kwijt en dat lijkt voorgoed. Met het besef vloeien de tranen.
Ik hou het ook niet helemaal droog. Het was net ook een beetje mijn team geworden. Maar dat zijn de mannen van uilen 6, uilen 7 en moestasj 3 ook. Ik ben een professional.
De RUG en de Hanze verklaren tot september in elk geval geen "fysieke" bijeenkomsten meer te organiseren. Maar het onderwijs gaat digitaal door. Voor de profs in de teamsport, maar ook voor alle vrijwilligers is er (even? Zo lang?) niks. Auw. Het is mijn werk en ook echt wel mijn passie om sporters te coachen. Maar dat ik nu een echte teamsporter, die me zo na staat, zo geraakt zie worden, is dat anders. Dat brengt het verlies aan activiteiten van deze tijd wel even binnen.

We willen het feit dat het gezin bij elkaar is wel op een leuke manier beleven: Lotte wil toch heel graag een balletje schieten achter het dorpsschooltje en vorige keer dat we dat deden was het echt heel fijn. Maar nu blijf ik, met een dilemma, alleen thuis.
Als professional ben ik bang voor voorbeeldwerking. We hebben met het NOC-NSF afgesproken dat we niets doen in de directe begeleiding en dat alleen alleen sporten is toegestaan. Voor een boel sporten en voor je fitheid kan dat. Voor teamsporters voelt het echter kut. Er is geen I in TEAM en natuurlijk kun je je persoonlijk meesterschap verbeteren om straks weer meer waard te zijn voor je team. Voor de mojo van dat team.....Maar welk team?

Hard, Smart and Together staat op de oude trui die Pelle nu aandoet om te gaan basketballen. De yell van een dierbaar team van vroeger, met de namen van al die toppers op de achterkant. Slim en hard, dat kan -en laten we dat vooral doen -maar het samen, dat in de maatschappij op andere vlakken nu zo'n boost krijgt, staat hier toch wel zwaar onder druk.

Zoals de ouwe volleyballer en sportpsycholoog Hardy Menkehorst het zegt: niet om het trauma dat je beleeft, maar hoe je daar mee omgaat, kan je sterker maken. We zitten er Together in. Voor teamsporters vergt het ook een blik op een groter Samen. En die moet nog even scherper gesteld worden.

Mijn ouwe trui staat ook symbool voor wat er over kan blijven, ook als je niet meer samen aan een directe toekomst kunt werken. Altijd als ik een van de vrouwen op m'n rug tegenkom, is er nog direct een gezamenlijk verleden. Met al die teams van vroeger. Dus wel in touch blijven, graag!

Hoe gaan we door?

Tsja.. Als er een spelletje is waar je elkaar in het gezicht spuugt, is dat het op zich al erg overdraagbare basketball. En omdat we straks ook nog medespelers, tegenstanders, publiek en luisteraars naar ons basketballlatijn over willen hebben.... nu maar even niet.
Vooral een basketballer is ook alleen een mens omdat er andere mensen op de wereld zijn, zoals coach Giorgio en coach Kaj het altijd al zeggen. De sociale sport bij uitstek.. ach wie vertel ik dat?
Maar wat dan? Hoe prep je voor the day after tomorrow?
Sites en goeroes genoeg die de voordoen hoe je je lijf goed kunt houden en he, misschien wel verbeteren. Maar wat doet je hoofd, voor basketball toch het belangrijkste lichaamsdeel, intussen?
De mensen van de trainerscursus kunnen op extra aandacht rekenen, natuurlijk, maar wat doet het voetvolk bij gesloten accomodaties? Zelfs het doorgeven van de kaarten van de  Deliberate Practice Planner is nu niet aan te raden...
Hierbij een brain-training van een paar jaar (12!)geleden, uit ditzelfde blogje. Recycling!
Kleur het verhaal zelf in! Not everybody is a great athlete, but everybody got a brain: Let's use it.

Verder: Alle BB-films kijken en vooral ook oude interviews en documentaires over Russel, Bird, Jordan/Jackson. Over Jackson gesproken.... misschien gek en ik durf het haast niet hardop te zeggen:....... lees een boek? Ssst.. een boek.. Jammer dat Mojo & Murphy helemaal is uitverkocht. Struin door andere oude blogposts, als je wilt.. En anders maar Dick Devenzio: "Stuff a good player should know?" Echte aanrader voor spelers en zij die dat willen worden.
Er is meer.. Basketball & Philosophy? The Physics of Basketball? En vragen stellen aan je coaches, die werkloos thuis zitten en dealen met hun Basketball Jones.... Graag!

Binnenkort een seminar met een internet quiz over BB?

Lid van verdienste?

Tussen alle grote namen en feiten in het basketball-wereldnieuws, viel mijn oog gisteren opeens op een bekende naam uit en grijs verleden. Zoals wel vaker bij namen uit een grijs verleden, was de aanleiding een overlijden. 

Morgan Wootten, oud coach, is overleden op 88 jarige leeftijd. Wat het bijzonder maakt dat er bij zijn verscheiden stil wordt gestaan op NBA.com, is dat hij geen NBA-coach was en ook geen NBA-speler. Wootten is zelfs nooit college-coach geweest; hij was het grootste deel van zijn leven de coach van DeMatha Highschool. Maar het was ook een bijzondere man. En geloof het of niet; Deze man heeft persoonlijk een grote rol gespeeld voor het Groninger Studentenbasketball.

Tegenwoordig vragen ze je zelfs of niet, namens het studentenbasketbal een beroepsopleiding naast je studie wilt doen. Daar is een programma voor, het kan tijdens je training en als je iets wilt weten vraag je het Google of Coachkaj. Als je in de jaren zeventig en tachtig probeerde om trainer te worden, was het wat moeilijker om aan informatie te komen. Er waren trainerscursussen, natuurlijk, maar ook die opleiders waren afhankelijk van een heel miezerig stroompje kennis.

Je had (papieren) boeken uit Amerika, waar je heel lang op moest wachten, een maandelijks gestencild krantje van de Nederlandse Basketball Coaches Associatie (Screen) en als er iets nieuws was, was er natuurlijk de kroeg waar je dat kon delen met je mede-fanaten (het Groninger Coaches Kollektief). We wilden alles weten: Over schieten bijvoorbeeld. Vroeger was het zo, dat je kon schieten of niet. Dat bepaalde ook je rol in het team. Dat een goede schutter een slechte schutter was die was blijven oefenen was wel een mooi idee, maar we zagen dat toch vooral relatief.

Het was heel fijn om te ontdekken dat er ook wat nieuws te halen viel op de jaarlijkse internationale “Recyclage” voor basketball coaches in Brugge. Daar kwamen de beste coaches uit de States het nieuws brengen. Vaak natuurlijk “X&O”-stuff. 

Ook Morgan Wootten kwam daar in 1983, als -toen al- de beroemdste Highschool coach ter wereld. Een gewoon gebleven man, totaal geen allures, volkomen benaderbaar. Hij was opleider, pur sang, diep geïnteresseerd in wat werkte en wat je nodig had als je het spelletje goed wou leren spelen en hij begreep ook domme vragen van beginnende coaches.

Op Wootten’s clinic notes stonden dat jaar geen X&O’s. Hij leverde 1 A viertje met daarop de “TOP TEN Reasons For Bad Jumpshooting” Op nummer 1: the use of the jumpstop. 

Ho wacht: Wait but why…? Niet met een jumpstop? Voor mij was de jumpstop de bread and butter actie van het basketball? 

Heel rustig legde Wootten het nog wel een keer in wat kleiner gezelschap uit, 37 jaar geleden. Het ging in de eerste plaats om balans, zonder veel spierspanning, met een ritme, mooi stil staan, zonder energie kwijt te raken aan de vloer. Hij liet het zelf, een klein beetje houterig, maar hij was dan ook al begin 50… ook even zien.

Het begon te dagen op die mooie zomerdag. Schieten werd van af dat moment van een aanwezige kwaliteit tot een ontwikkelbare vaardigheid. Een belangrijke dag dus voor duizenden studentenbasketballers, die sindsdien door ons laboratorium zijn gegaan. 

Morgan Wootten, een van die vele onzichtbare leden van verdienste, eigenlijk.

PS: Wootten’s latere boek heb ik ooit aan iemand uitgeleend en nog nooit terug gekregen. Wie?

Sportvoer

Bietensap is uit, Stroepwoffels are in.

De trouwe lezers weten wel dat als iets van de Basketball-hemel de zegen krijgt, dat het dan echt wat voorstelt. 

Nu dus Stropewaffles, nee: de spelling blijft ook in America: Stroopwafels en uitspraak blijft daarom Stroepwoffels. Achttien NBA-teams laten stroepwoffels invliegen om in de energiebehoefte rondom basketball wedstrijden te voorzien. De Olympische successen van Nederland zijn opeens verklaard in de ogen van de sportvolgers.

Gezien het grote effect en het verslavende karakter van deze oerhollandse versnapering ligt mogelijk een toevoeging aan de de dopinglijst ook nog in het verschiet.. En vandaar is het maar een kleine stap naar sportscholen over de hele wereld.

Het betreft hier overigens niet de eerste poging met Stroopwafels te landen in de States. Een eerdere poging is gestrand op het handelsembargo met Cuba. Met Cuba? Ja, de stroop was rietsuikerstroop… 

Overigens kan ik u meedelen dat de Sportfaculteit van de Groninger Universiteit ook hier zijn tijd ver vooruit was. Het geheim van het -voor buitenstaanders- verdachte succes van mijn Groene Uilen mannenteams uit het laatste decennium van de vorige eeuw kunnen we nu dan ook wel prijsgeven: Zorgvuldig gedoseerde rantsoenen stroopwafels onderweg naar de uitwedstrijden. 

Jan Metselaar (2.15m) had er echt altijd twee nodig….

sturen zonder sturen

Ik heb veel ervaring als beroepschauffeur. Veel professionele uren heb ik op het wegdek doorgebracht, onderweg naar en terug van wedstrijden. De coach van het hogere studentenbasketball rijdt meestal zelf. De wereld om? Een paar keer wel. Maar het was even geleden.
Gisteren mocht ik weer eens een paar basketballmeiden transporteren naar een sporthal. Naar Tubbergen nog wel. Er kwam van alles boven, ook al is de Burgemeester Verdegaalhal er niet meer.
Maar het was toch heel anders. Dit keer mocht ik namelijk alleen het stuur van de auto aanraken, ik ging niet als coach mee, maar als stuurouder. Jolly Jumpers U18 won met 89-45 van "ons" HSVB. Ik zag Lotte haar eerste punten en eerste P maken en bijna haar eerste schot blokken in de landelijke competitie, dat deed de vader in me goed.
Maar lieve heer. - ik was de Pancratiuskerk van te voren nog even ingelopen.. for old time sake... herkende er eerlijk gezegd niet veel meer van - maar lieve heer... ik had graag wat meer kracht ontvangen, want wat is dat moeilijk, om stuurloos op de tribune te zitten...

Minder internationaal?

Er gaan wel stemmen op om onze Studentenstad wat minder internationaal te maken. Hier is mijn tegenstem:

Ik heb van alle sportieve studenten uit:

Engeland, Ierland, Schotland, Noord Ierland, Wales, België, Denemarken, Noorwegen, zweden, Litouwen, Estland, Letland, Rusland, Wit Rusland, Oekraïne, Bulgarije, Polen, Duitsland, Finland, Oostenrijk, Zwitserland, Tsjechië, Nederland, Slowakije, Frankrijk, Spanje, Italië, Portugal, Griekenland, Servië, Kroatië, Moldavië, Roemenië, Luxemburg, Tadzjikistan, Kirgizië, Zuid Afrika, Algerije, Turkije, Israël, Syrië, Egypte, Kameroen, Vietnam, India, Pakistan, Afghanistan, Brazilië, USA, Canada, Mexico, China, Indonesië, Brazilië, Sri Lanka, Eritrea, Armenië, Marokko, Friesland, Palestina, Iran, Irak, Thailand, Zuid Korea, Mongolië, Japan, Australië, Nieuw Zeeland, Malta, Cyprus, Argentinië, Chili, Costa Rica, Suriname,

En de laatste drie toevoegingen aan mijn lijstje:

Slovenië, Columbia en Nepal….

…..heel veel plezier gehad en heb het idee dat zij allemaal wat toevoegen aan het idee van een universiteit. Het woord universum zit daar in. Dank daarvoor.

Wat mij betreft is er nog een half universum te winnen:

Om maar wat te noemen: sporters uit IJsland, Republiek van Noord Macedonië, Venezuela en een heleboel Afrikaanse landen heb ik nog niet mogen ontmoeten. Dat moet nog.

Dus graag niet stoppen met internationalisering. Spaar ze allemaal.

Edit

Dank u.

geschiedenis gemaakt

Maandag 18 maart 2019. De lente is onderweg. Elf studenten, waarvan twee uit Nederland hebben deel uitgemaakt van geschiedenis in wording.
De allereerste cursus 3x3 basketball op de ACLO en op het Sportcentrum van Hanze en Rug.
Ik heb ze daarmee mogen feliciteren en uiteraard toegezegd dat dit feit te zijner tijd op hun diploma zal worden vermeld. Dat wel met de slag om de arm dat daartoe nog aan enkele andere touwtjes getrokken zal moeten worden en dat de juiste Latijnse vertaling ook nog niet helemaal gereed is.

Dat uw dienaar trouwens tamelijk vol vuur 3x3 basketball staat te doceren, had ik zelf trouwens tot voor kort ook niet voor mogelijk gehouden. Hele volksstammen die in het verleden in dit zelfde gebouw hebben rondgerend, zullen mijn sardonisch gelach, dat opklonk als ze mij vroegen: "OK, coach, 3 tegen 3. Half court of full court?" nog wel in de oren hebben. Ik beschouw basketball (nog steeds) als een full court activiteit en zag de kansen voor spelers in ontwikkeling vooral liggen in rennen als basis-filosofie.

Maar 3x3 als sport is anders. Ik zie nu ook de schoonheid van de beperkte ruimte en het beperkte aantal spelers. Het is niet langer een vereenvoudiging van het spel, maar iets heel nieuws. En waar beachvolleybal al bijna niet meer te combineren is met de 6-6 versie en een eigen bestaansrecht heeft opgebouwd, gaat Streetball, 3x3, die kant ook op. Het feit dat het vanaf 2020 Tokio ook echt Olympisch wordt, is daar het zoveelste bewijs van.

Het is ook aantrekkelijk, veel harder en snel, door iets andere regels en een verkorte shotclock. De verhouding in waarde tussen afstandsschoten en die van binnen de halve cirkel is anders, de telling daarmee ook en het is een filosofisch interessante mix van event - en time-related spel geworden. (het gaat op tijd, maar kan ook op 21 beëindigd worden) En dan wordt het ook nog eens vooral in toernooivorm georganiseerd wat het ook voor bepaalde gestresste studenten uit de verplichting van elke week opdraven trekt.

Totaal iets nieuws dus. Of dat wil het in elk geval lijken. Vandaar ook de nieuwe bal. Opvallend in kleur en vorm. Geschikt voor mannen en vrouwen door het gewicht van een zeventje met de maat van een zesje te verbinden, een lekkere grip door flinke groeven. Daar kunnen heel nieuwe dingen mee..

Op 22 april, tweede Paasdag de grote noordelijke 3x3 Challenge op ons eigen ouwe Sportcentrum.
Ik ben niet af van 5x5 maar wel om. Nu u nog. En een latijnse tekst voor op de bul?
Participem pala canestris triumviralis in via? Thierry?