Het was halverwege augustus van het jaar 1957; het bestuur van GSBV de Groene Uilen ging voor de allereerste keer een basketball-seizoen voorbereiden en op een steenworp van de kroeg waar dat ongetwijfeld gebeurde, versmolten tot tevredenheid van mijn ouders, de samenstellende delen van mijn DNA.
Ik was er dus net niet bij. Maar ergens ook wel. Ik had nog geen besef van basketball. Het bestuur ook nog nauwelijks. De kennis over basketball kwam uit het korfbal, Groene Uilen waren studenten van de gezelligheidsvereniging Unitas. Daar was het echt gezellig en daar hoefde dus niet ontgroend te worden en de sporters van die club speelden dan ook in hun opgelapte groene shirtjes in een totaal verzuild landschap tegen de ontgroende ballen van Vindicat (Donar) de Katholieken van Albertus (volgens mij: de Slingeraap) of de Gristenen van Vera..
Mind you: Het Sportcentrum was er nog niet eens. Er werd gespeeld in de Korenbeurs tussen de gietijzeren palen en op de gerstekorrels of in de Groentenveiling, slippend op koolbladeren.
Zoals gezegd ik wist niks van basketball totdat ik een juf kreeg die bij Boreas speelde en een “SuperK” meenam naar gym. Maar het Studentenbasketball groeide en bloeide. Vera en de Slingeraap werden samen ENOS, oftewel de Eerste Nederlandse Oecumenische Sportvereniging.
Toen kwamen de jaren zeventig en Uilen puberde en ik ook
. Helaas heette Boreas nu Olympia, was Enos (nu zonder puntjes) het landelijk spelende vlaggeschip. En nadat Donar de studentensport vaarwel had gezegd, ontstond uit de resten daarvan Moestasj.
Nu kwam de basketballkennis inmiddels uit moeilijk te vinden boeken en van cursussen. Laat uw dienaar in 1980, net als Uilen net volwassen, toevallig net genoeg diploma’s en boekenwijsheid opgedaan hebben om aantrekkelijk genoeg te zijn voor het begin van een mooie relatie…
Na 42 jaar zijn we nog steeds samen. Saai is het nooit geworden. Verre van dat. De club heeft elk niveau gehaald, ENOS en Moestasj opgeslokt, kampioenen gebaard en nog steeds meer aantrekkingskracht dan ze aan kan. Dus ik ben ook nog steeds dol op haar… ook nu de basketballkennis van internet en soms van de wind lijkt te komen, en de club 65 is geworden, gaan we nog niet met pensioen. En nog niet scheiden ook. Nog lange nait!
coach Kaj
Geen opmerkingen:
Een reactie posten