De schrijver pakte zijn bloknoot, legde het voor zich op tafel en likte aan zijn potlood. Daar kwam weer een verhaal aan. Hij ging er eens goed voor zitten. Hij wilde net beginnen, toen er op het raam werd geklopt.
Een lange bleke vrouw stond naar binnen te kijken, een witte hand tegen het glas.
De schrijver stond op en liep naar de keukendeur en liet de vrouw binnen. Ze deed haar jas niet uit maar zette wel haar indrukwekkende wandelstok tegen de wand.
“Ben jij de schrijver?”, viel ze met de deur in huis. “Och”, zei de schrijver, “het zijn maar verhaaltjes.”
“Lang verhaal kort,” zei de vrouw, “je moet met me mee..”
“Dat schikt niet erg”, zei de schrijver, “Ik zou net beginnen met een nieuw verhaal.”
“Duurt het lang?”, vroeg de dood, want die was het. “Het linkt als een cliché, maar ik heb nog meer te doen.”
“Nee, joh”, zei de schrijver, “Zo gebeurd. Ga effe zitten.” En dat deed de dood.
Ze zat nog maar net, toen de schrijver zijn potlood stevig op het papier drukte en sprak: “Dat was hem al”.
“Mooi zo,” zei de dood, “Kom. En vertel het me onderweg maar”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten