Ha, ik sta weer langs het veld. U zult me op de herinnering van mijn blauwe ogen moeten geloven, want bekijken is er voorlopig niet bij..
Voor de mannen van vroeger, waar ik een paar week geleden weer eens mee at, was dat niks bijzonders. Zij kennen mij niet anders dan als basketbalcoach. Dat iemand zo lang hetzelfde kan doen.. Zo'n gebrek aan mobiliteit is niet van deze eeuw, zeggen ze dan. Dat ik dan van één van hen de dochter in de groep heb, vertedert ze weer wel, die ouwe jongens die meer golfen en fietsen dan basketballen.
Natuurlijk ga je al coach heel anders om met leeftijdgenoten waar je ook mee speelde, maar ook de kijk op het spelletje is toch merkbaar veranderd: de ouwe jongens vragen nog wel eens naar de vernuftigheden van de "X and O's" van toen, terwijl de energie en de "Mojo" van het team me vooral bezig houden. Nou die Mojo van deze Grijze Uilen is nooit een probleem geweest. Nooit kampioen maar altijd groei en het feit dat we daar na bijna 40 jaar nog steeds af en toe zitten, zegt wel genoeg.
Hoeveel van dit soort Klik-teams maak je mee? Er schieten me nog wel een paar te binnen waarmee het absoluut nooit als werk heeft gevoeld. Zeker twee Moestasj mannen teams, de Uilenvrouwen van begin van deze eeuw en zeker ook die van het laatste kampioenschap in de promo staan me na aan het hart.
Maar het leukste en meest nabije team is toch altijd dat waar je mee bezig bent. En dat belooft weer veel. Ik voel al een prima klik. Of ik met deze Mademoeselles over 30 jaar ook weer ergens aan een tafel herinneringen op zit te halen zien we dan wel. Het belangrijkste is nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten