Nieuws

Er is lustrum. Van Moestasj - established 1976.What else is new?
Ze heetten Doctor J, Kareem Abdul Jabbar, Clyde Frazier, Tiny Arch en iets later Moses, Bird en Magic.
Tegenwoordig heten ze Lebron, Dwayne, Duncan, Jason en Yao en Dirk natuurlijk.
Iets dichterbij, bij Nationale Nederlanden Donar, heetten ze Wim en Jos en Leo en daar speelde je dan ook nog mee. Want Donar 2 waren ze, eerst immers.
Tegenwoordig zou ik het niet eens meer weten, maar je speelt in elk geval nooit meer met ze.
Je trainde 1 keer in de week en dat was natuurlijk niet genoeg, dus je ging naar het Algemeen Uur, van half 1 tot 2, twee keer in de week. En je trainde mee bij Uilen 2 en 3 en Enos 3 en Enos 2 en soms bij Uilen 1. Maar nooit bij Enos 1, want dat was eerste divisie en die hadden hun twee trainingen van 1,5 uur in de week wel nodig voor zich zelf.
Tegenwoordig zie ik niet zoveel basketball kruisbestuiving meer.
En je huurde een zaaltje bij, dan kon je met het hele team aan de 1-2-2 zone en de 1-3-1 zonepress werken. Dan nam iedereen 1 gulden mee en coach Kaj had een pasje waarmee je in een gemeentezaal mocht. In de Hofstraat was het vijfstappen naar de andere kant.
Tegenwoordig traint iedereen twee keer in de week en nooit meer in een gymzaaltje.
Vroeger koste de ACLOkaart 18 gulden 50. Het collegegeld was trouwens 500 gulden per jaar. Best veel. Niet eerlijk dat je bij theologie maar 250 hoefde te betalen. Jammer dat ze er net mee gestopt waren om vrijstelling van collegegeld te geven na 5 jaar. Toch was de gemiddelde leeftijd bij Enos 2 echt wel dertig.
Tegenwoordig kost een Aclokaart veel. Hoeveel? Geen idee maar het wordt vast nog meer de komende tijd. Maar ja je betaalt ook niet meer 12 jaar voor je sportgenot, maar je moet het, als het je allemaal lukt in een jaar op 4 ophoesten.
Vroeger wist niemand hoe het moest, basketballen. Maar coach Kaj had twee boeken gelezen en hij had een pasje voor de zaal en een junior-oefen-meester-cursus gedaan en hij wou altijd wel mee naar het café. Dus ze luisterden goed. Vooral daar.
Vroeger moest je voor de meisjes naar Uilen of naar Enos. En was het een grote, gezellige matras.
Tegenwoordig heeft ook Moestasj meiden…en zien we niet zo veel kruisbestuiving meer…
Tegenwoordig heeft iedereen zoveel technische bagage, dat het de oude coaches soms duizelt. En iedereen weet het ook zo goed..
Vroeger was het toch wel speciaal volk, die studenten. Toch iets meer haar, iets ander taalgebruik en iets minder technisch.
Tegenwoordig wordt heel Nederland steeds slimmer.
Vroeger hadden de andere coaches medelijden: “Wat moet je toch steeds bij die studenten? Daar kom je toch nooit verder mee?”
Tegenwoordig willen ze wel. Mooi werk. Een boel geregeld. Fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden en de studenten krijgen toch wel wat voor elkaar.
Vroeger was ik coach bij Moestasj en Uilen; tegenwoordig nog steeds. Iemand nog nieuws?
Kaj

GNSK

Wie zei er nou, dat het niveau omlaag ging bij het GNSK? Gaat het slecht met het Nederlandse Basketball? No way.
Bij de mannen wordt leuk en spectaculair gespeeld vooral door het gedreven Groningse team, Bij de vrouwen zijn Baros en Leiderdorp praktisch compleet bij de vrouwen, Amsterdam is een leuk team en de verrassing van het kampioenschap is de wandelende, reboundende en scorende cultuurschok die voor Wageningen uitkomt.
Maar boven de Groningse MeidenMix van Celeritas, Uilen en Moestasj gaat ook maar weinig. Ik heb de smaak wel weer te pakken en leef van afstand mee met kruis en echte finale, zondagmiddag.
Nait soezen moar doun.

cross over

Zou een Uil stemmen op een Moessie, als die kandidaat stond voor de Uraad?
Hoe diep zitten de verschillen?
Ik maak me maar weer eens sterk voor de crossover. De gezamenlijke belangen overstijgen de verschillen... De kritische massa is van de clubs samen is groot genoeg, afzonderlijk zijn ze te klein, ook voor en stem in de ACLO, wat betekent dat ze kleiner zullen gaan worden, in elk geval in aandacht.
Het crossover gebied is het middelste deel van de club. Beginners laat je even met rust - toppers kun je in het huidige tijdgewricht niet zomaar zelf opleiden en die zijn dus druk met hun eigen ding. Dat moet ook.
In het midden zit het hart van de studentenclubs. Basketballliefhebbers (3 ll'en) die naar boven kunnen kijken en naar beneden en om zich heen. Een kweekvijver voor basketballniveau en bestuurswerk, vandaar uit ontwikkel je je invloed naar de rest van de sportwereld. Daar is, op gebied van teamindeling en persoonlijke ontwikkeling de meeste winst te boeken. Daar zitten doorstoom mogelijkheden. Een dankbaar werkterrein voor de sporttechnische begeleiding die meer wil zijn dan alleen maar dat.
Ik pleit ervoor om in dit gebied van de studentenbasketballerij continuiteit te bewaken. Vroeger hanteerde ik het zogenaamde "aanrakingsprincipe" iedereen die door lijn ging, zou ik tenminste een jaar training geven. Dat hebben we al lang geleden los moeten laten. Het is vervangen door het betrokkenheidsprincipe waarbij iedereen tenminste door iemand van de vaste staff begeleid zou zijn. Ook dat is er niet meer.
Ik zou wel weer terug willen naar de tijden dat we met twee teams tegelijk trainden, in elk geval 1 keer per week. We zijn dan altijd zeker van een kritische massa voor de Algemene Basketball Ontwikkeling. Als het vaste kader in beide clubs wortelt is dat ook makkelijker monitoren en adviseren en daarmee het ideaal van betrokkenheidsprincipe binnen bereik.
Ik houd van principes, niet van vastroesten: Ik cross nu weer over naar de Uilen maar blijf ook verankerd in Moestasj. Ik hoop ook in the flesh.

The last vacation

Aan het eind van de ongelofelijke wedstrijd, waarin Jason Terry en de Mavericks het lot van de desintegrerende Lakers bezegelden, kwam er een glimlach bij de verwondering van Phil Jackson.
Hij stopt. De twijfel of hij het allemaal wel goed heeft aangepakt zal ook door zijn hoofd zijn gegaan. Maar na de gemiste layup van Artest zal hij berust hebben, zoals dat gaat met mensen die weten wat Zen is.
Jackson zal ook vastgesteld hebben met enige reflectie dat hij zo menselijk was om op de valreep nog een boete van ruimschoots mijn jaarsalaris te halen voor commentaar op de leiding.
Een vergissing waar je een beter mens van wordt. En als coach, maar dat hoeft niet meer.
Ik had veel met Jackson: domineeszoon, halve hippie, zachtaardig zonder van zijn hart een moordkuil te maken, geloof in het goede in de mensen en in de positieve benadering. Omdat hij dat ook allemaal leuk kon opschrijven heb ik helemaal veel aan hem gehad. Bedankt Phil. En ik ben benieuwd naar het laatste boek...

gimmick time

Nou ja, gimmicktime? Doe maar niet zo denigrerend over de periode tussen de competities!
Een reboundring een gimmick? Nee een pronkstuk van coachingvernuft. En de reboundeinsatz heb ik ook al in de laatste week van de competitie gericht ingezet. Een dribbelbril is ook geen echte gimmick maar een bewustwordingstool.
En een Basketball Ontwikkelspel is al helemaal geen gimmick. (maar daarover genoeg)
Feit is wel dat sommige coaches zich niet echt bezig houden met de invulling van deze periode. Sterker nog: hij komt niet eens in het jaarplan voor. Het basketballjaar duurt van september tot eind april en de rest van de tijd krijgt de speler weer terug.
Bij ons niet. Wij gaan gewoon door maar de druk is eraf en we gebruiken soms wel eens dingen die de rest van het jaar in een plastic zak in mijn locker liggen. Gimmicks? Nou dingen.
En dan merk je weer eens dingen op. De reboundring past helemaal niet goed in de ringen van de WAShal. Hij wordt bevestigd met haakjes binnen de echte ring. Maar die is hier niet helemaal van ronde buis. De ring bestaat aan de achterzijde ter versteviging uit plaat. En daar wil zijn haakje niet goed om. Ach gut. En dan gaat het ding los. En dan is hier ook niet zo'n handige keukentrap-scheidsrechtersstoel waaraan in gewend was in de HES. Mmmmh Dat wist ik allemaal niet. In elk geval heb ik dat handige pronkstuk niet zo vaak meer gebruikt, dus.
En nu heb ik de dribbelbrillen weer opgediept. "Moet dat?", vragen mijn meiden. "Ja dat moet", zeg ik dan. "Kijk straks maar als je ze weer af doet....."

de weg van de held (2)

Heldinnen zijn het, die op het belangrijkste moment boven zichzelf uitstijgen. Tegen de weerstand in presteren en het verhaal een mooi einde geven.
Heerlijk al dat publiek, waarvan het grootste deel achter ons stond. Vaders, moeders, vrienden, echtgenoten, cubgenoten en andere pinguins.
Heerlijk die sportieve en gedreven tegenstander, die oprecht baalde, maar toch ook genoot van onze blijdschap.
Leuk zo'n tegenstandercoach die tegen ons zegt: Hou de Ubuntu hoog, dames!
Heerlijk die blijdschap van mijn meiden. (was ik nou zo blij voor mezelf of vooral door die aanblik?)
Heerlijk die waardering van het bestuur, waardoor je weer iets extra met die club hebt.
Heerlijk die glimlach, die de hele avond steeds maar weer terugkwam als iemand even terugdacht aan het behalen van het kampioenschap.
En wat een heerlijk, bobbelig en leerzaam pad, die weg van de heldinnen. Dat had ik ook geschreven als het einde anders was geweest. De held neemt het goede schot.
Er staat een paaltje aan deze weg, waar we nu zijn: "uitzichtspunt kampioenschap" en daar blijven we even van genieten......je kunt minstens twee kanten opkijken en dan;...... gaat de weg weer verder.
Ik loop nog graag een stukje mee als dat mag. De weg is het doel. Dank jullie wel.

de weg van de held

Nee we zijn nog geen kampioen. We kwamen twee keer een goede tegenstander tegen en een beetje onszelf. Ondertussen hebben we lekker getraind, veeeel vrije worpen geoefend en veel ervaring opgedaan.
Heldendom gaat langs een apart stramien. De heldin ontwaakt, ziet haar eigen ongekende mogelijkheden en begint goed te doen.
Dan komt de heldin meestal iets tegen dat maakt dat zij en de hele omgeving - de wereld - het universum zoals wij dat kennen - de grote stad - het mooie leven - ernstig bedreigd worden. Twijfel....is de heldin wel een echte heldin.....En dan -against all odds - gaat de heldin de laatste strijd aan. En echt heldendom is als een goed schot. Het nemen van het goede schot maakt het een goed schot, niet het maken. Dus: grote eindstrijd! En daarna is de film afgelopen. Maar meestal komt er wel een sequel: "heldin part II"
Maar dit verhaal is helemaal nog niet afgelopen. De grote eindstrijd is zaterdag. En daarna hebben we het wel over wie er allemaal op de aftiteling komen en of we aan een sequel kunnen denken. Tot dan, heldinnen, vrienden en tegenstandsters!

complex spelletje

Afgelopen weekend brachten de meiden van Moestasj de streak op 8 gewonnen wedstrijden.
En wat wat het begin goed! De spanningsboog klopte precies, het plan werd uitgevoerd, de tegenstander werkte goed mee, het gevoel was er, de ballen vielen en de ongekende tussenstand van 22-0 stond na het eerste kwart op het bord.
Dat het daarna minder gaat is alleen al logisch als je de opsomming bekijkt van wat er goed ging.
Wat de tegenstander doet en of de ballen vallen is allemaal niet direct controleerbaar en wat er met een strakke spanningsboog gebeurt na een succesvol gebruik is ook heel voorstelbaar.
Periode 2 ging met 5 punten verschil naar HSVB u22. En hoe kom je dan de tweede helft weer aan je beginnersgeest en haal je weer al het mogelijke uit je ubuntu? En hoe kun je dan tevreden zijn over de wedstrijd als je het eerste kwart als maat neemt?
We deden het en dat was dus eigenlijk de grootste overwinning: doorspelen als gewone stervelingen en winnen. Voor de 8ste keer op rij. Een felicitatie waard maar dat is ook de trainingsinzet op een doordeweekse inzet, de wil om en partijtje of een schietwedstrijdje te winnen en de manier waarop iedereen vervolgens weer tot winnaar wordt gemaakt.
We gaan de competitie net zo uitspelen, als sterfelijke, sociale en wilskrachtige wezens, die het samen doen uit liefde voor een complex maar o zo leuk spelletje.

Talent hebben of talent zijn; dat is de kwestie

Ik ben tegen verspilling van talent. Dat voorop. Maar god wat is dat lastig. Je kind wordt geselecteerd voor de talentopleiding en is dat dan niet teveel? Omdat ik dat kind van je ook een beetje ken en ook graag wil dat het met basketball goed gaat, krijg ik dat probleem niet goed uit mijn hoofd.
Het begint bij mij eigen perspectief: Elke dag basketballen? Deed ik. Had ik graag gewild dat dat op school had gekund? Jawel. Had ik dat kunnen combineren met leren? Vast wel. Was ik ervoor in aanmerking gekomen? Beslist niet. In elk geval niet voor mijn 17e.
Daar signaleer ik ook een breed risico, dat verder gaat dan mijn eigen perspectief: we kiezen al te vroeg richting op de middelbare school, we kiezen al te vroeg een studierichting. Onze hersens zijn nog niet klaar als we 18-20 zijn. Wat zegt dat over je 14e?
Aan de andere kant als je echt wat wilt, vertrekt de trein naar de 10.000 uur nu. Als die weg is haal je hem nooit meer in. Waarschijnlijk ook niet, als je later coach zou willen worden, want zo'n systeem heeft de neiging de buitenwereld uit te sluiten.
Is elke dag basketballen teveel voor het lijf? Nou dat hoeft niet: de infrastructuur voor zo'n LOOTsysteem vraagt ook om artsen en fysiotherapeuten, die een belangrijk deel van hun taak bij de opgroeiende kinderen zullen hebben liggen. Zijn die er ook echt? Of komt alles op het levensfasebewuste oog van die fulltime coaches (minstens 1 fte per LOOTschool! Reken maar uit: voor de wekelijkse training in de zaal staat al 10 uur. Met voorbereiding is dat 15. Reken voor coordinatie en administratie ook nog maar eens rustig 3 uur en dan heb je nog oudercontacten - vergadertijd met de school - en niet in de laatste plaats de contacten met de deelnemers zelf en hun prestaties bij hun eigen team. Daar ga je natuurlijk ook wekelijks kijken (misschien kun je wat combineren: zeg eens 6 uur) en ten slotte heb je nog de wedstrijden van het rayonteam en de trainingen in het weekend. Reistijden niet meegerekend: de coach haalt het niet in 40 uur. (en krijgt zij dat?)
De ideale situatie zou natuurlijk zijn dat de clubs helemaal uit het systeem verdwijnen. Daar ben ik wel voor. Zeer voor zelfs: organiseer de hele competitie als scholencompetitie. Elke school zijn eigen basketballcoach, die dan ook nog tijd over houdt voor een eigen vak: bij voorkeur muziek of kunst, want anders wordt het weer zo'n gymnastiekding.
De ideale situatie ligt er nog niet. Pro is het vrij zijn in de avonden - contra is de vrijstelling voor bepaalde vakken, waardoor de topsporter van straks ook al dreigt te verzanden in een peilloze diepte van specialisatie.
Pro is het gezamenlijke doelgerichte van de sport, die ook op andere gebieden z'n uitstraling niet zal missen - contra dan weer de enorme verdunning van loyaliteiten: het eigen team - de schoolklas - de vrienden.
Lastig lastig.
Zullen we maar in elk geval afspreken dat het bij talentontwikkeling draait om wie het talent is en niet wat het talent is?
En dat we mijn spel erbij gaan gebruiken, dat ook.

give & go

Op de international page van de UK stond op 3 februari een alarmerend stuk. Buitenlandse studenten zijn op elkaar aangewezen. Nederlandse studenten kan het niets schelen of Ilya, George, Kim, Chiara of Eeva goed terecht komen in Groningen. En dat is niet goed:
Geen integratie, geen meerwaarde, onvoldoende internationalisering en geen goeie reviews die onze ranking in de internationale Universiteitscompetities opkrikken.

Alarmbel: “We doen er alles aan om allerlei activiteiten te ontplooien! En het wil maar niet lukken: Groninger studenten willen geen mentor worden en als ze de buitenlandse concullega’s al eens een keertje mee nemen de stad in, switchen ze bij het eerste biertje weer naar Nederlands!
En wat we ook maar organiseren: bijeenkomsten, party’s, borrels. Het helpt niet!”

Sport, zei iemand zachtjes. Sport! Nu wat harder en met iets meer nadruk.
HALLO!!! SPORT!!!!
Heb ik de aandacht? Dank!

Integratie en samenwerking hoef je niet te zoeken. Dat zijn wenselijke bijproducten van gezamenlijke inspanning met een gemeenschappelijk doel. Sport levert alles wat die arme , onaangepaste en onwelkome studenten nodig hebben.

Onwelkom? Ik kijk met heel veel plezier terug op en vooruit naar de inbreng van alle Spanjaarden, Schotten, Deensen, Slowaken, Perzen, Amerikanen, Italianen en Finsen op ons pad. Er is gezweet en gesmeed. Inspiratie en integratie. Rennen doet wennen. Een gezamenlijk doel en daar moet een bal in.

Separate Worlds? De wereld is klein - de sporten zijn groot.
Taalbarrière? De verbondenheid die je met iemand voelt, als je met die persoon een mooie give & go loopt, bij een lekkere voorzet, bij een yell na een overwinning, is vele malen groter dan na het gemiddelde gesprek van een half uur bij borrelnoten en bier.

Sport dus, besloot hij.

Een goed weekend

Donderdag hebben de meiden van Moestasj tegen Uilen 2 gespeeld. Dat was nuttig en leuk. De eerste helft kon de tweedeklasserkoploper de hoofdklasselantaarndrager nog bijhouden maar in de tweede helft (oefenwedstrijdje immers: gewoon zoveel timeouts als je wil en een korte pauze ergens in het midden) werd het gat wat groter. Leuk om te zien hoe oud pinga Linda speelt. Pittig en creatief, nog best Moessie-achtig en goed renderend.
Maar ook mijn meiden lijken er van op te leven. De druk is overal hoger zowel bij het geven, als bij het aannemen van een pass. Je kunt je niet zoveel permitteren aan fouten en ook weer wel want het is immers oefenen.
Lekker dus. De warming up zaterdag was ook lekker, dus tweedeklaslantaarndrager Arrows mocht geen probleem zijn. Nou: het probleem waren we aanvankelijk zelf: zo goed warmgelopen en zo onklaar beginnen? 6-4 was het voor Arrows na 4 minuten en de eerste time out was ook al achter de rug, voordat er echt wat gespeeld werd. De eerste tien punten waren allemaal eenpersoons Toyascores.
Ook het tweede kwart was matig. In elk geval kwam iedereen nu in het spel voor maar de goede schoten vielen nog helemaal niet. Rust 27(??)- 18. Voor het goede gevoel van de wedstrijd moeten we echt naar het derde kwart.
Daarin werd op Moestasj's eigen wijze het verschil gemaakt: press-boem 53-24.
Ondertussen moge duidelijk zijn dat we op de hele wedstrijd niet bovenmatig trots waren. We waren ook ontevreden en omdat het nooit leuk is om op jezelf ontevreden te zijn, waren we dat ook op de scheidsen. En dat terwijl die ene toch maar mooi als in the Matrix achterwaarts onder de bal doordook en ons daarmee een assist en een score faciliteerde.
En waarom was het dan toch een goed weekend? Omdat wij wel wonnen (uiteindfelijk met 65-30) en alle investeringen van de coach in de opleiding van de speelsters van Scylla weer eens rendement opleverden: Scylla pakte HSV en wij liepen lekker weer twee punten uit.
Scoorde Toya nog meer dan 10 op rij for starters? Ja hoor haar productie beliep 16 punten. 18 punten waren er voor onze kleine zeemeermin Femke, 10 voor Denise, 6 voor Marlies en voor Marjo, 3 voor Lycke, 4 voor Saskia, die de meeste van haar goede schoten net uit de ring zag draaien (ik zeg nadrukkelijk de meeste...er was er ook eentje bij......) en dat laatste gold vooral voor Charlotte. Niets aan te merken op de keuze maar toch wat weinig hulp van boven. 2 punten.
Volgende week hebben wij niks, twerijl de concurrenten elkaar weer mogen kwellen. We zien uit naar weer een goed weekend.

Er is maar 1 spel..

Er is maar een spel dat voor mij echt die naam waardig is. Dat mag ik hier wel zeggen, toch? Als ik alle flow optel die ik bij het doen van andere spelletjes (het woord alleen al...) heb genoten tot dusverre, dan blijft dat wel steken op een uurtje of wat.
Basketball heeft jarenlang mijn leven meer dan bepaald, zonder dat ik ooit een afkickkliniek heb overwogen.
Ik heb regelmatig discussies gehad met mijn jonge vriend Hein Gerd Triemstra, die elk spelletje waar hij aan meedoet, altijd wil winnen. Die discussies verloor ik meestal, want ook discussiëren is voor Hein Gerd een spel. En ik vond het wel gezellig of ik won er iets anders mee.
Maar nu mijn deliberate practice spel eindelijk terug is van de drukker en het aantal hits op mijn site toeneemt, voel ik een beetje dezelfde opwinding, die ik met basketball-wedstrijden, trainingen en kijken nog altijd heb. Hee, het is maar een pakje kaarten en een manier om over een ander spel te denken en te praten. Maar ja - dat andere spel. Daar vrat ik vroeger ook kilometers saai asfalt voor en daarvoor zat ik ook met liefde in het krachthonk.....
Misschien is dat het wel. Dit is een spel dat niet gewonnen hoeft te worden door individuen. Maar waarvan de winst - het beter spelen - wordt uitgekeerd in het grote - het enige spel.
En Hein Gerd is al enthousiast.

ohja de cijfers

Nagekomen gegevens van acht kwarten tegen de Uilen, nog even geteld tijdens de rondjes van Davis en Hansen;
Femke 28, Toya 21, Charlotte 18, Marlies 17, Marjo 14, Eeva 10, Saskia en Denise 6. Punten zijn dat. Nu Blokhuizen en Verweij. En dan welterusten en morgen gezond weer op.

Uilen 7

Twee wedstrijden tegen Uilen. Eerst Uilen 4 en toen Uilen 3, geloof ik. Leuk, open speltype, verdedigen, achter de bal aan, knokken voor elk punt. Het soort tegenstand waar je beter van wordt.
Maar je moet me maar niet kwalijk nemen dat ik de twee teams in een keer behandel. Er is namelijk nogal wat overloop. Waarvan ik vind dat dat niet hoort. Uit oogpunt van een eerlijke competitie is het niet in de haak. Als een vereniging besluit dat dubbelagenten ook in de onderlinge wedstrijd naar believen bij beide teams mogen worden ingezet, zal ik het er niet meer over hebben. Het spelen was leerzaam en leuk, daar niet van. (En Chiara is een van mijn favoriete tegenstander-points van de klasse- maar quattro-formaggi...)
In de eerste pot was het vooral het eerste kwart waarin de press het sluipmoordenaarswerk deed en werd pas in het laatste kwart het verschil wat groter, in de tweede wedstrijd kwamen we pas in het laatste kwart aan ons eigen spel toe.
Over twee wedstrijden was het Moestasj1- Uilen 7: 120-83.
Nog even over "ons spel": Dan spelen we echte aanvallen, met veel beweging, behoorlijke screens en inside-outside acties en focus op de finishing touch. Daarmee, en met een behoorlijke verdediging slaan we een gaatje en in de onrust en haast die dat bij de tegenpartij losmaakt scoort de press opeens ook weer een streak. Dat vervolgens ook de ballen nog mooier vallen is een resultaat van het goede gevoel dat erbij hoort. Voorlopig is het nog een illusie om te denken dat "ons spel" met alle ubuntu zich over een hele wedstrijd kan afspelen. De rest van de pot is het vaak toch teveel contraproductieve genialiteit, die veel onnodige fouten tot gevolg heeft. Gelukkig hebben we ook veel passie en kneedgum in de ploeg.
Een stuk kneedgum is inmiddels weer vertrokken naar haar eigen land. Het was leuk dat Eeva er was. We hebben met haar niet verloren en dat was een prettig gevoel. Maar misschien is ook wel hoopgevend dat ze de laatste twee potten niet zo haar stempel op het spel heeft weten te drukken, terwijl we toch goede overwinningen pakten. Other people raised to the occasion.
Eeva toonde bij afscheid nog wel andere kwaliteiten, waarvoor mijn dank en waarvan hierbij bewijs. (Ik weet niet of hier ook veel gum aan te pas is gekomen.)
Er komen een paar semaines sans aan. Veel spelen is het plan. Verder wennen aan de nieuwe constellatie en voorbereiden op de laatste 5 potten van deze competitie.

Breakfastclub

Nogmaals: ik had het nooit zo bedacht. Op zekere leeftijd heb je het gehad, dat je 's ochtends in alle vroegte zelf moet opdraven om te sporten. Waarom? Omdat je dan je kinderen naar het voetballen moet brengen. Studenten zijn blijkbaar op het kantje en de kindjes aan de kant bij Scylla zijn nog net in de hands-onleeftijd of nog in de maak.
Ik vind: als je dan per se niet zondagclub wilt zijn, houdt er dan rekening mee, dat alleen andere niet zondagclubs op dergelijke onchristelijke uren op hoeven dragen. Maar ik weet hoe het gaat: je bent een klein clubje en je moet het maar nemen zoals het komt: 09.00 zaterdagochtend. We waren en allemaal en er waren ook scheidsrechters. Hulde.
Ik weet niet meer wie het was, maar iemand heeft ooit gezegd, dat ieder nadeel zijn voordeel heb. Je kunt er iets van maken, van dat gezamenlijk lijden. Met Moestasj deden we dat om half acht in een fraaie upper-middleclass stadswoning uit het begin van de vorige eeuw, gelegen op fietsafstand van sporthal Vinkhuizen. We noemden het ontbijt.
Om het kort te houden: breakfast => fastbreak. Na tien minuten was het 24-4.
De hardnekkige tegenstand die we in de rest van de wedstrijd kregen was prima. We werden gedwongen oplossingen te vinden voor zoiets simpels als een verdedigende match voor Eeva. We moesten nu ook eens bedenken wat we gingen doen na een geslaagde screening situatie en wat cheaten zou kunnen opleveren als de tegenpartij zich slim opstelt tegen de press.
Scylla is een monster. Wat eet een monster eigenlijk voor ontbijt? We hebben nog wel wat suggesties gedaan: Boterhammen met execitiekaas en hagelslagVB en dan nog wat oaters met yoghurt.
Flauw maar toch.

comfort zonepress

Ons trainen is spelen, ons spelen is trainen, dus is dan onze wedstrijd verdwenen?
Het grote doel is en blijft stapjes maken, beter worden en meer kunnen met basketball.
De passie gaat ook wel in die richting, maar daarnaast kent het team een sterke motivatie tot presteren en wel nu. En dat is leuk en goed en lastig. De coach moet af en toe wel het team teleurstellen en er op wijzen dat het eredivisieniveau vandaag nog iets te hoog gegrepen is. Als je dat eigenlijk wel wilt, faal je misschien wel. En als je al zou slagen? Ben je dan klaar? En dan?
Voorlopig kunnen we nog wel even vooruit.
Highlanders stelt ons zaterdag behoorlijk op de proef met een zone. Goed voor ons om de afspraken weer eens na te lopen.
Ze nemen de ballen snel in, zodat onze overschakeling sneller moet en andere zones in de press minder comfortabel aanvoelen. We moeten de paraplu nu vaak in de opklapstand zetten en dat zijn we niet gewend. Highlanders bestaat uit speelsters met behoorlijk balgevoel en individuele handigheid, maar als team hebben ze moeite om de goede acties met elkaar te verbinden. Bij rust is het verschil wel gemaakt: 48-21, als een walk-over voelt het absoluut niet.
Maar dan gebeurt weer waardoor de press juist wel weer als comfort zone-press voelt: We weten dat er een moment komt, waarin hij echt gaat werken en de tegenstander dat ook weet. In de derde periode maken we een 33-3 run met veel plezier en groot gemak en in het vierde knallen we weer stevig over de honderd. 112-29.

Eeva hield haar gemiddelde op peil met 34 punten, Marjo nam alleen maar goede schoten en maakte 20, Femke was ook bijna 20 maar qua punten nog maar 17, Saskia was weer goed op dreef met 12 en verder deed iedereen haar duit wel in het zakje.
Volgende week wordt het echt leuk: vroeg - maar leuk. 09.00 Vinkhuizen tegen Scylla in het wit. Ik heb het niet bedacht.

telefooncel

Helaas verdwijnt de telefooncel uit het straatbeeld. Vandaag de dag heeft bijna niemand die meer nodig. Bijna niemand?
Op de foto wordt een type opgetakeld dat ik al nooit meer gebruikt heb, voorzover ik me kan herinneren. Hij is driehoekig.
Een echte telefooncel is vierkant, staat op een basketballpleintje ter hoogte van de vrije worplijn, is dichtgelast en bevat een basketballspeler met een bal. Die basketballspelerster is geïnstrueerd om de bal in de basket te schieten.
"Maar de deur is dicht! Dat kan toch niet!" , weet de speelster. Coachen is vragen stellen: "zit er ook een dak op deze telefooncel?", vraagt de coach. (Aha: Dat had ik in mijn beschrijving nog niet gemeld, maar nee, er zit geen dak op deze echte ouderwetse telefooncel!)
En zo hebben al talloze mensen leren schieten. Omhoog, door het dak van de telefooncel. En hoe dat straks moet, zonder dat beeld?

glazen plafond

Is it a glass ceiling? No, it'sa sticky floor. Vrouwen schijnen vaak te zeggen dat ze niet zo nodig hoger op hoeven. Vrouwelijke solidariteit en respect dwingt ze dan misschien ook wel vaak om onder de honderd te blijven. De tegenstander heette Jumping Five, ze waren aardig, deden goed hun best en verdienden ons respect.
Als je tegenstanders respecteert, neem je ze serieus en speel je zelf ook op je best en soms breekt het plafond dan vanzelf.
Het was in het begin van de tweede helft van de competitie en we waren bezig om onze full court game weer in een nieuw jasje te steken. We scoorden best aardig maar we deden ook nog genoeg fout om veel van te leren. Het mooie van veel scoren, is dat je dus ook veel herkansingen krijgt om echt beter te pressen. Goed uitgevoerde herkansingen leveren nieuwe herkansingen en opeens was er, in razend tempo, een serie scores. Als je even je neus was snuiten, keek je tien punten later weer op en dan bleef je wel even kijken hoe lang de run door zou gaan. 19 punten in iets meer dan 2 minuten is echt wel uitzonderlijk. We zullen nooit weten hoever het door had kunnen gaan want het werd rust en daarmee ging de druk van de ketel, maar het is goed te weten dat zoiets kan. Hoe ver moet je achter komen om er niet meer in te geloven?
Verder maar ermee.

Eeva 35 punten (de meeste simpelweg door goed opstellen in de rebound), Toya 23 (de meeste op snelheid), Femke 14 (de meeste met rechts), Saskia 12 (de meeste met bord), Marjo 10 (allemaal met hoofdpijn), Denise 10 ( allemaal uit de clutch)
Het mooi van zonepress is, dat de scores natuurlijk allemaal door het team worden geproduceerd. Ook Marlies (meeste deflections van iedereen) Charlotte (op drie verschillende plekken inzetbaar en overal goed) en Lycke (meeste bijgeleerd van iedereen) droegen meer dan een steentje bij waarmee het plafond werd ingekinkeld.

Herbstmeisterinnen

In Noord Nederland leek de winter zaterdag afgelopen. Nog wat gletsjers op de parkeerplaats in Haren, maar al behoorlijk zacht. Met onze wedstrijd kwam tegelijkertijd ook de herfst ten einde. Dat laatste competitietechnisch gesproken: HSVB2 was onze laatste tegenstander van de eerste competitiehelft.
En niet de minste: Dat ze net zoveel punten als wij hadden verzameld en nog een beter doelsaldo hadden, zei eigenlijk wel genoeg.
Het beste mag in zo'n pot boven komen en de meiden van Moestasj waren dan ook tot op het bot gemotiveerd. Bovendien waren we bijna compleet (Lycke kampte nog met de naweeën van een buikgriep en Wianne heeft inmiddels een andere keuze gemaakt - voorlopig). Daar nog weer boven op hadden we met z'n allen scherp getraind en plannen gesmeed voor de ontmoeting. De lange versie van die plannen bespaar ik de lezer; hou het maar op Plan ABC&D.
De plannen werkten niet. Dat voorop. Maar verder waren we wel scherp en het team deed waar het goed in is: creatief improviseren met grote passie(Moestasj is een samentrekking tussen Motivatie en enthousiasme). In het eerste kwart waren bijna alle rebounds voor ons, kreeg HSV nauwelijks een goed schot en dus was het na tien minuten 18-3. Dat verschil was verrassend.
"Wij speelden toen ook wel heel slecht...dat doen we anders niet hoor!", zeiden twee mij welbekende HSV dames na afloop. Van die analyse wil ik toch wel iets terug pakken: ze speelden ook wel tegen een tegenstander die heel goed op dreef was. Ook wel een beetje onze schuld, dat slechte HSV spel.
En dat bleek ook wel toe het stof van het eerste kwart weer was gaan liggen, bleken de teams vrijwel volkomen aan elkaar gewaagd en de 15 punten bleven netjes overeind tot de rust. Denise gaf het ene deel van de emotie aan: "Nu oppassen voor ons derde kwart, meiden!" En kappie Marjo coachte aan het begin van dat kwart: "Gewoon weer opnieuw beginnen, meiden! Nieuwe wedstrijd!"
Dit bewustzijn drong goed door tot het hele team en weer was het kwart duidelijk voor Moestasj. Het publiek had een mooie avond - al had het resultaat voor de meeste toeschouwers best anderom mogen zijn, het voelde toch een beetje als thuis. Waar het zich achter de thuisploeg schaarde kreeg het wel af en toe een crowdsilencer om de oren. HSVB gaf weer goed tegenspel maar toch schoten we door naar 48-26.
Vooral aan het laatste kwart zal HSV een behoorlijk gevoel overhouden. Hun goede schoten bleven vallen en een paar tough-ones vielen nu ook.
Daar staan ook van Moestasj-zijde tenminste 4 echte plan B uitvoeringen tegenover. En we oefenden "Het spelen met het kussentje". We weten wat we daar te leren hebben: grote verbetering zat hem al in het ons eigen maken van de bal. Eerst hebben en dan er iets mee doen. Dat deden we namelijk bijna hautain, op het laatst.
Qua resultaat sluiten we het eerste deel van de competitie af als "Herbstmeister"( . Dat is net zo iets als voorstaan in de pauze: nu komt de derde periode - een nieuwe wedstrijd! Met een klein kussentje.

Eeva: 18 punten, Marlies 10, Femke 9, Marjo 8, Toya 7, Saskia 4, Denise 4.

principes

Dag allemaal.
Tot in het nieuwe jaar. Dan gaan we verder met het ontwikkelen van de principes.
De afbeelding bestaat voor het grootste deel uit een wordle-woordenwolk, die gemaakt is uit de principiele tien geboden van basketball. Eventueel is de tekst te downloaden op www.coachkaj.nl/basketstuff. Maar ook zo is het al voer voor hersens.
Not everybody has great speed, heigth, stength or technique, but evrybody has a brain. Let's use it.
Het beste!

coachkaj