zaterdag, maart 19, 2011

Talent hebben of talent zijn; dat is de kwestie

Ik ben tegen verspilling van talent. Dat voorop. Maar god wat is dat lastig. Je kind wordt geselecteerd voor de talentopleiding en is dat dan niet teveel? Omdat ik dat kind van je ook een beetje ken en ook graag wil dat het met basketball goed gaat, krijg ik dat probleem niet goed uit mijn hoofd.
Het begint bij mij eigen perspectief: Elke dag basketballen? Deed ik. Had ik graag gewild dat dat op school had gekund? Jawel. Had ik dat kunnen combineren met leren? Vast wel. Was ik ervoor in aanmerking gekomen? Beslist niet. In elk geval niet voor mijn 17e.
Daar signaleer ik ook een breed risico, dat verder gaat dan mijn eigen perspectief: we kiezen al te vroeg richting op de middelbare school, we kiezen al te vroeg een studierichting. Onze hersens zijn nog niet klaar als we 18-20 zijn. Wat zegt dat over je 14e?
Aan de andere kant als je echt wat wilt, vertrekt de trein naar de 10.000 uur nu. Als die weg is haal je hem nooit meer in. Waarschijnlijk ook niet, als je later coach zou willen worden, want zo'n systeem heeft de neiging de buitenwereld uit te sluiten.
Is elke dag basketballen teveel voor het lijf? Nou dat hoeft niet: de infrastructuur voor zo'n LOOTsysteem vraagt ook om artsen en fysiotherapeuten, die een belangrijk deel van hun taak bij de opgroeiende kinderen zullen hebben liggen. Zijn die er ook echt? Of komt alles op het levensfasebewuste oog van die fulltime coaches (minstens 1 fte per LOOTschool! Reken maar uit: voor de wekelijkse training in de zaal staat al 10 uur. Met voorbereiding is dat 15. Reken voor coordinatie en administratie ook nog maar eens rustig 3 uur en dan heb je nog oudercontacten - vergadertijd met de school - en niet in de laatste plaats de contacten met de deelnemers zelf en hun prestaties bij hun eigen team. Daar ga je natuurlijk ook wekelijks kijken (misschien kun je wat combineren: zeg eens 6 uur) en ten slotte heb je nog de wedstrijden van het rayonteam en de trainingen in het weekend. Reistijden niet meegerekend: de coach haalt het niet in 40 uur. (en krijgt zij dat?)
De ideale situatie zou natuurlijk zijn dat de clubs helemaal uit het systeem verdwijnen. Daar ben ik wel voor. Zeer voor zelfs: organiseer de hele competitie als scholencompetitie. Elke school zijn eigen basketballcoach, die dan ook nog tijd over houdt voor een eigen vak: bij voorkeur muziek of kunst, want anders wordt het weer zo'n gymnastiekding.
De ideale situatie ligt er nog niet. Pro is het vrij zijn in de avonden - contra is de vrijstelling voor bepaalde vakken, waardoor de topsporter van straks ook al dreigt te verzanden in een peilloze diepte van specialisatie.
Pro is het gezamenlijke doelgerichte van de sport, die ook op andere gebieden z'n uitstraling niet zal missen - contra dan weer de enorme verdunning van loyaliteiten: het eigen team - de schoolklas - de vrienden.
Lastig lastig.
Zullen we maar in elk geval afspreken dat het bij talentontwikkeling draait om wie het talent is en niet wat het talent is?
En dat we mijn spel erbij gaan gebruiken, dat ook.

Geen opmerkingen: