Bier & cola nu het nog kan

Binnen het studentenbasketball zoemt het nu voorzichtig een beetje rond het begrip samenwerking... In elk geval dook in mijn emailcorrespondentie het studentikoze woord "fucie" al op
Misschien moet ik eerst even een historisch beeld schetsen? Toen ik met studeren begon, waren er drie studentenbasketballclubs. Ikzelf speelde bij de machtige stadgroningerburgerclub Olympia, waar ook een schaduwvereniging aanhing, die Shadows heette. Wij waren ook bijna allemaal studenten en wij overspoelden dan ook de algemene uren en de breedtetoernooien op het Sportcentrum Paddepoel.
De studentenclubs waren Donar, Groene Uilen en Enos. (Donar was Vindicat, Uilen heetten juist groen omdat ze niet ontgroenden bij Unitas en ENOS stond eigenlijk voor Eerste Nederlandse Oecumenische Sportvereniging, waarin de basketball clubs van Albertus (Rooms) en Vera (Gristelijk) samen waren gegaan)
Tussen deze zo verschillende clubs was toch heel veel omgang in de vorm van gezamenlijke drankgelagen, onderling -soms bepaald grensverleggend- seksueel verkeer en niet in de laatste plaats uitwisselingen van spelers en speelsters.
Hoewel overstappende spelers bijna altijd een verbetering van sfeer of spelniveau in het nieuwe team en in het oude verzorgden, werden ze toch steevast als "overlopers" aangeduid. Zij werden vaak pas gedoogd, als er een "transfersom" was betaald aan de oude vereniging. Traditioneel was dat een krat bier en een fles cola. Was de overdracht daarmee bezegeld, dan ging ieder weer gewoon zijn of haar gang.
Ik ben zelf van alle clubs lid geweest (niet van Donar natuurlijk... maar de plek van Donar was in mijn eerste jaar al opgevuld door Moestasj.. eerst ook alleen met mannen..) en had dus een flinke bijdrage kunnen leveren aan de beneveling van alle clubs, ware het niet dat ik na 1980 een wat bijzondere rol ging spelen op de transfermarkt.. Als spelend hoofdcoach en kerndocent was ik namelijk vaak mede de oorzaak van overgangen van spelers tussen studentenclubs, omdat ik elk jaar de teamindelingen van hoog tot laag beïnvloedde. (Half het verstand en driedubbel de invloed, als je er achteraf over nadenkt.) Dat ik dan zelf ook nog ergens speelde, maakte dat mijn eigen overgang vrij ongemerkt verliep.
Toch vond ik het altijd wel een mooie traditie.. Enos is onder heel veel drank gewoon opgelost in Uilen en hoe het straks met UMCG zal gaan staat nog in de sterren.. Dat kratje bier en die fles cola ter gelegenheid van de transfer van oermoessie Toya naar Moestasj Uilen komt er spoedig aan.. al is het misschien voor het laatst?

PS: UMCG: Uilen Moestasj Combinatie Groningen..

Faculteit der Sport

Geachte sollicitatie commissie,

Hierbij wil ik u mijn interesse kenbaar maken voor de vacature van directeur van het Studenten Sportcentrum van Groningen.

Uit ervaring weet ik je tussen actieve, sportieve jonge mensen precies daar zit waar het bij universiteit en hogeschool om gaat. Studenten, en dan met name de sportende studenten, zijn de toekomstige leiders en trekkers van de wereld. Vooral door wat ze om de studie heen oefenen aan teamwork, opofferingsgezindheid en afzien worden zij gevormd. Zegt u nu zelf: als onze huidige Rector en onze huidige Burgemeester niet aan teamsport hadden gedaan, zouden ze toch hun huidige baan niet met dezelfde verve kunnen uitoefenen?

Maar juist omdat dit contact op de werkvloer zo belangrijk is, zou ik toch willen adviseren om ruimte in de taakomschrijving van de directeur te houden om deze ook werkelijk nog ‘op sneakers” te houden. De sportvloer moet volgens mij deel uit maken van de werkomgeving van de directeur. Ik wilde daarom voorstellen de functie als duobaan in te vullen. Door afwisselend de rollen van producer en regisseur en die van netwerker en van coach te vervullen, kunnen twee meer dan één. Dit werken in deeltijd garandeert voor beiden de gelegenheid met regelmaat “voor de groep” te staan. Ik zou bereid zijn dit veldwerk binnen mijn oude Docent LV&S schaal te blijven doen.

Omdat helaas beide door mij geheadhunte collega’s Johan Poppinga en Martin Althof, vooralsnog hebben aangegeven niet beschikbaar te zijn, denk ik dat onze contractbesprekingen over de aanstellingsomvang nog wel wat aandacht behoeven.

Nog niet al te ver vooruitkijkend, wil ik toch graag twee speerpunten aangeven: In de eerste plaats: Het sportcafé moet weer geheel in handen van het Sportcentrum zelf komen.

En in de tweede plaats verdient wat tot dusverre nog Sportcentrum heet, een andere plek in de universitaire hiërarchie:  De Faculteit der Sport.

Nu de functie van decaan van deze elfde faculteit vrijkomt, wordt het in mijn ogen tijd deze functionaris ook op te nemen in het College van Decanen. Welk beter moment dan dit mooie lustrum is daarvoor geschikt? Ik zou u in overweging willen geven om mijn voorganger, de heer Dijksma bij de gelegenheid van de festiviteiten alvast, honoris causa, de bijbehorende “Pieter Tilstra leerstoel” aan te bieden. Dan krijgen we dit jaar tweemaal een oratie en dat lijkt me prima om de toch al brede interesse voor de faculteit van de sport nog meer onder de aandacht te brengen. De derde geldstroom begint al met kracht tegen de kade te klotsen: Mijn contacten met Adidas staan zeker garant voor de tijdige beschikbaarheid van een toga met drie strepen.

Met vriendelijke groet,

Kaj Reker

P.S: De afstudeerrichting Basketball krijgt uiteraard wel iets meer aandacht binnen de Faculteit. We verwachten een grote instroom van internationale studenten.

Mrs Everybody

Wat begonnen we goed. Meer dan 15 punten in het eerste kwart, creatieve samenwerking in de aanval en een behoorlijk ontoegeeflijke verdediging. Al tien punten los, wat een luxe in het nieuwe jaar. Toch was er nog wel wat te zeuren.. een serie goed uitgespeelde aanvallen leverde niet te missen kansen op, die toch werden gemist en een enkele score van de tegenpartij kwam door onoplettendheid tot stand.

In het tweede kwart bleven we scoren, maar ook missen. Niet alleen lay-ups gingen opnieuw mis maar ook rebounds werden afgesnoept of stuiterden uit, terwijl aanvalsrebounds niet werden bekroond met een score. De tegenstander bleef lang op 10 punten staan en leek de koppies zelfs te laten hangen, ze leverden bal op bal in, wat ons uitstekende fastbreak mogelijkheden opleverde. Coaches en team werden daar dan ook heel enthousiast van. Er was maar één partij die de lakens uitdeelde en een uitbouwen van de voorsprong leek logisch. Maar…. We bleven missen. Maar liefst 5 keer in het tweede kwart kwamen we in zo’n ideale overtal situatie uit en vijf keer kwamen we niet eens tot een schot: de missers bestonden uit: loopovertredingen, slordige passes, voeten op en over de lijn en overmatig sociaal gedrag. (Nou is 4-1 ook lastig… waar moeten die twee anderen, die óók vrij staan, in vredesnaam heen immers?)

Met 6 punten vóór bij rust overheerste toch het beeld dat we beter konden en ons overwicht in meer punten zouden uitdrukken. Dat beeld werd niet echt  bevestigd in het derde kwart: het verschil bleef hetzelfde, er gebeurde nog steeds veel goeds. De inzet bleef onverminderd hoog en het rendement onverminderd te laag…

In het vierde kwart ging het opeens mis. We leverden de bal een paar keer heel fataal in en voor het eerst in de wedstrijd kwam Celeritas voor te staan. Het was maar één puntje en het duurde maar één balbezit, maar het was daarmee wel weer een echte wedstrijd geworden en opeens telden de missers loodzwaar. Geweldige backdoor: mis. Geweldig getimede drive: mis. Prima twee tegen één: mis. Goede outofbounds optie: crazy shot: mis. Vrije worpen.. mis. Nog twee out of bounds spelletjes: niks. De tegenpartij scoorde twee keer vanaf de vrije worplijn en poef. 5 punten achter: Game over. Zonde van de valse start.  Mrs. Game.

Zelfcitatie

Ik wou wel even een overdenking schrijven voor de aanstaande seizoenshelft. Dat doe ik meestal.
Maar in het huidige tijdsgewricht is alles wat je opschrijft met de bedoeling daarmee te scoren meteen verdacht. Het risico dat ik iets opschrijf wat iemand anders al bedacht heeft is helemaal niet in de haak, maar zelfs mijn eigen gedachten opnieuw noteren staat al in een kwade reuk..

Dat we nu aan het dansen zijn heeft coach K. al eens opgeschreven. (Mike Krzyzewski with Donald T. Philips: Five Point Play. Warner Books, Inc. New York, 2001, ISBN 0-446-53060-3)
Wat me zo maar inviel tijdens de moestassietraining: "Hanna, hou jij me balletje effe vast, dan ga ik met iemand danse.." Is maar een lichte verbastering van het schone lied van zangeres Miggy. (18 Gouden Piratenhits, vol 21.)

Alles wat ik gezegd heb over olifanten, muizen en besturing van het brein is geheel en al te danken aan de inbreng van Ap Dijksterrhuis ( Het slimme onbewuste, Uitg. Bert Bakker, 2007), Margriet Sitskoorn (Het maakbare Brein, eveneens uitg. Bert Bakker, 2007, het kan best zijn dat hier ergens een kruiszelfcitatie-situatie opduikt... Daar wil ik geen verantwoording voor dragen), Hans Lebbis (Branding), en voor de voorzichtigheid noem ik in dit verband ook: Dombo, het vliegende olifantje. (The Walt Disney company, 1941)

Ik neem me voor geen slechte vervalsingen van het werk van Jackson Pollock meer op mijn coachbord te maken en ik vraag iedereen me te wijzen op het vallen in herhalingen. Ik hoop dan overigens wel dat mijn teams daar erg in gaan bijdragen. Zodat ik kan zeggen dat ik blij ben dat ze zich dit herinneren....

Ik herinner me nu trouwens opeens, dat ik vast al eens iets heb opgeschreven over de Belgische clinics, die ik vroeger vaak volgde: die heetten "Recyclage en vervolmakingscursus".

Recyclage is eigenlijk een nog mooier woord dan (zelf) citatie. Duurzaam inzetten van goede ideeën. Dat gaan we doen in 2014!

Of had ik dat al eens gezegd?

Derrick & Lotte

Sporten is leuk. Basketball vooral. Heel leuk. Maar niet echt gezond voor sommige deelnemers en het kan het leven aardig in de weg staan.

In april 2012 ging misschien wel de beste speler de NBA, in elk geval de dragende speler van de Chicago Bulls, guard Derrick Rose door zijn knieband.

Het duurt eventjes voordat je dan weer terug kunt komen.. Het hele vorig seizoen zat hij uit om te herstellen. Filmpjes van zijn trainingen zijn met enig gezoek wel terug te vinden op Youtube. Episch herstelwerk. Het was ook spannend of hij ooit zijn oude niveau weer zou halen. Eind vorig seizoen hadden zijn teamgenoten, die heroïsche duels uitvochten maar op hun laatste benen liepen, hun spelverdeler al goed kunnen gebruiken. (men zei zelfs zachtjes dat Rose op dat moment de fitste Chicago Bull was…) Ze stellen het uit tot dit seizoen. Rose wil goed terugkomen. En Rose komt terug in oktober. Een beetje meer “range” en net zo snel en net zo creatief. Een crowdpleaser van de eerste orde. Chicago Bulls ging weer meedoen. Totdat..

Drama, afgelopen weekend: Rose slipt weg; weer een knie kapot. MRI aansluitend aan de wedstrijd: nu een meniscus.. Algemene indruk: het seizoenis na twee maanden al weer over voor Rose. Erg voor de Bulls, de NBA en alle liefhebbers over de hele wereld. Laat hem volgend seizoen maar weer terug komen, dat is mooi voor ons allemaal en er is veel geld mee gemoeid. Heel veel.

Bij mijn team zit een forward, co-assistent in spe. Twee jaar geleden heeft ook zij haar kruisband gescheurd. Een jaar gerevalideerd. Ze heeft nog niet haar oude niveau weer terug, maar begint langzaam haar plekje in het team weer terug te vinden. In september gaat  Lotte voor de co-schappen op wereldreis. Heeft haar spullen al in de rugzak en doet nog één wedstrijdje mee. Omdat ze zo graag wil.

Drama, in september. Op een tamelijk onschuldige manier verdraait ze haar andere knie. Ze weet het dan wel, eigenlijk. Met een week vertraging vertrekt ze toch, strompelend, naar Latijns Amerika. Deze week is ze terug. Kruisband inderdaad gescheurd. Een operatie zit er even niet in, de co-schappen wachten niet.. haar basketbal carrière is helemaal over.

Derrick en Lotte in een soortgelijk schuitje. Allebei is erg. Het hemd is nader dan de rok.

het gaatje

Het hele basketballseizoen, inclusief voorbereiding zijn we al op zoek naar het gaatje. Gaan tot aan het gaatje, take the rock to the hole..
Soms zien we er even geen gat meer in, in elk geval lijkt het gaatje waar de bal door moet soms niet groter dan het gaatje in zo'n oud singletje maar we gaan het wel weer vinden, reken maar.
Het begon met de opgevangen opmerking, dat tot aan het gaatje gaan - al is het maar één keer per training - het hele metabolisme laat denken dat er een atleet in het lichaam huist. Dat was handig voor mezelf want al mijn pogingen tot duurtraining leiden niet tot enige verlichting. Zolang ik basketbalde bleef mijn gewicht op aanvaardbaar niveau, dat klopte en toen ging ik voorzichtig doen om niet opeens om te vallen en toen zwol ik op. Ja goed, suikers moeten ook verbrand anders worden ze nog meer vet.. zover was ik wel. Maar nu brak de nieuwsgierigheid door: Waar had ik die opmerking opgevangen?
Het wetenschapsprogramma dat ik verdacht was niet meer op te vragen.. Domweg een geloof ervan maken en het maar proberen? Te vaag.
Internet leverde na veel gezoek het woord hypoxietraining op. Russische ruimtevaart en bestudering van Groenlandse walvissen leerde me, dat van het leveren van inspanningen onder een normaal zuurstofopname niveau geweldige resultaten verwacht mochten worden. Sneller herstel, langzamere veroudering. .. Eén sprintje met adem inhouden moest genoeg zijn om zelfs het pro-enzym Q10 aan te maken. Volgens Mathilde, powerforward en apotheker in opleiding moet je daar een zelfs een mooie huid van krijgen. Ik probeer het nu elke keer dat ik sport en ik geloof nu inderdaad dat het werkt. Mijn team werd even een tweede oefengroep… maar als je het zo brengt slaan een boel mensen op tilt, blijkbaar..
Als je maar tot het gaatje gaat, dachten we toen. Bij basketbal is daar geen kunst aan eigenlijk. Gewoon spelen en willen winnen, dan ga je vanzelf tot het uiterste.. toch?
En toen pleurde Hein Gerd Triemstra weer eens wat wetenswaardigs op facebook: "amerikaans onderzoek: sprintintervaltraining bevordert aëroob vermogen." Kijk. Dat is wetenschap waar je wat aan hebt. Want het mooiste is: doorgaan met wat je altijd al deed met een beter gevoel: "sprintterval"
training in basketbal heet ook wel Fastbreak-oefening! Is dat leuk? En krijg je daar een mooi vel van?
En krijgen we het nu in de gaten?
http://www.topsporttopics.nl/kennisbank/sprintintervaltraining-verbetert-de-aerobe-capaciteit?fromOverview=1

winnen is...

Waar het Bureauwerk aan bureaus en vergadertafels steeds meer een 52weekeconomie lijkt te worden, kent de studentensport een echte zomerpauze. Het leven is daar nu ook weer in volle herfststorm en aan de eerste evaluatie toe.

Het kan verkeren: na een goede voorbereiding met lekkere gewonnen oefenwedstrijden is de competitie begonnen met vier nipt verloren wedstrijden.

Of ik daar niet tegen kan? Nou…. Eén van de dingen die bij het begin van een seizoen horen is het aanpassen van de verwachtingen aan de realiteit. Zeker: het gaat om ontwikkelen bij dit verheven instituut. Het gaat om de individuele groei van de individuele studenten…. En niet om ranglijstjes waarin harde waarden worden becijferd…. dat onderschrijf ik allemaal… Maar vergeeft u mij als er nog wat rudimenten van de wil om te winnen, uit te blinken, anderen naar de kroon steken, competitiedrang, in mij zitten. Ik weet het…. Iedereen lacht op deze universiteit om lijstjes….

Het zit diep. Wedstrijden blijven the proof of the pudding en een nul blijft hatelijk… Vier nederlagen. De herfst is een tranendal en dan gaan de bladeren ook nog eens vallen…..

Gelukkig zijn er ook verrassende winstjes te boeken in het leven van een sportleider: Een aai over je bol van een oud speelster waaraan je net de punten hebt gelaten, een “boksje” van een wilde Forwardiaan, die aangeeft dat hij toch wat geleerd heeft van de squashcursus of een bedankje in een (cum laude) proefschrift over astronomie….? Winnen is misschien toch meer dan lijstjes weergeven….

Back in the NDBC

Een van de favoriete oefeningen van de meiden - en de coaches - is de "panel-drill". Twee groepjes spelen full court en het derde team zit aan de kant, ter hoogte van de middellijn, op gemakkelijke stoelen en beziet het geheel met groeiende deskundigheid. Kijken is ook trainen, immers.
Zodra één van beide teams scoort, staat het panel op van de makkelijke stoeltjes en gooit alle deskundigheid op het gebied van starten van fastbreak en van floorbalance in de strijd. De leden van het panel zorgen dat ze zo snel mogelijk de bal krijgen uit handen van het team waartegen gescoord is en maken optimaal gebruik van de voorsprong die ze hebben op het scorende team.
Zodra het panel scoort is "defensive transition" de name of the game. De kunst is om nu zelf géén score tegen te krijgen... een ander belangrijk principe is dat van "payback": als de tegenpartij scoort, is het ook in het belang van jouw team om zakelijk, onaangedaan en vooral snel de bal in te nemen.
Meestal is het een "event-regulated" speletje: een bepaald aantal scores gehaald door een van de teams bepaalt wie er wint.
De panel-drill mag best de wereld over. Deze transitie-deskundigheid-verhogende trainingsvorm hebben we in de laatste paar jaren in ons eigen studentenbasketball-laboratorium ontwikkeld en omdat hij het nuttige met het aangename combineert, ga je dan bedenken dat dit ook een geweldige zou zijn voor een basketballkamp. Het NDBC is al een paar jaar ter ziele maar wat zou dat leuk zijn: een zaal vol met gemotiveerde basketballers, rijtjes stoelen en op alle velden zo'n oefening aan de gang....
Maar gelukkig heb je dan coach Erik Schuur - ook NDBC- op het veld naast je...

Ferguson vertrekt na 27 jaar. Hoe bijzonder is dat?

Heel bijzonder, vinden we allemaal. Ik word altijd in het bijzonder getriggerd door mensen die heel lang op dezelfde plek blijven in de sport. Dat zie je toch niet zo vaak. Coaches are hired to be fired. En daarmee is het maar weer een duidelijk verschil met hen die de echte wijsheid in pacht hebben: de sportcommentatoren. Hoeveel coaches, trainers en ploegleiders hebben mensen als Jack van Gelder en Mart Smeets versleten? Als je het slecht doet, blijf je zitten, leren we op school.
Zittenblijven is helemaal speciaal in het voetbal, waar coaches die lang ergens zitten (Foppe) al gauw als provinciaal worden afgedaan. En toch staren zij vaak iets van nestgevoel, van een prettig thuis uit. En is zo’n rust, zo’n gevoel van eigenheid ook niet waar de supporters van houden? Een baken van rust is Ferguson geweest. Hij bleef de baas van de draaimolen in een wereld van zeemeeuwen. (U kent het begrip “seagull-management”? Een zeemeeuw komt krijsend binnen, schijt de heleboel onder en vertrekt ook weer krijsend… ondertussen krijst ook het publiek…)
Nou was Ferguson ook wel een bijzondere coach. Meer door de manier waarop hijzelf, achteraf zijn verdiensten beschrijft, dan door zijn beroemde “kleedkamergesprekjes”. Hij is blij met de stappen die spelers bij hem hebben gemaakt. Mooi.
Het nestgevoel, met moederkloek-coaches kennen we wel in het Amerikaanse basketball: 27 jaar, precies zo lang heeft ook John Wooden, the wizard of Westwood, aan het hoofd gestaan van UCLA. Nou won die ook veel en dat zal hem ook wel geholpen hebben. Ook amateurbasketball is immers business. En winnen is de norm. Het is natuurlijk ook lastig om een coach puur op de kwaliteit van zijn coaching te evalueren. Geweldig gecoacht maar toch verloren betekent: het gevreesde telefoontje. Zo ken ik veel goede coaches.
Als ik een coach vind, die weinig heeft gewonnen, maar toch zo lang heeft gezeten, dan meld ik me weer. Mijn veronderstelling is dat de Smeetsen, de Van Gelders en de Derksens in dat geval niet zo veel interesse voor hem of haar opbrengen.

More Mojo

De snelste manier om je mojo te laten groeien, is toch duidelijk vanuit de factor prestaties.
Nou zijn voor ons prestaties niet bij voorbaat meetbaar als wedstrijdpunten, maar wedstrijdpunten verhogen het gevoel van macht wel. Scholen beoordeel je ook niet op CITO-toetsen, maar veel scholen halen wel opgelucht adem als ze goed gescoord hebben. Voor ons was de laatste opluchting al weer even geleden....
Het leek er aanvankelijk niet op in Eelde. Het werd weer zo'n dag dat het allemaal too little- too late was. Exercitia stoof ons voorbij naar 9-0. We probeerden het wel maar we vonden geen goede versnelling en wel een deksel op de ring. Beetje laf schieten uit verlegenheid, terwijl de meiden van de tegenpartij echt gingen voor dichtbij en goed. Het scorebord in de 17e minuut zag er met 24-9 bepaald onrustbarend uit. We schakelden over op zonepress-zone en misschien daardoor gaven we de ruststand  nog een enigszins draaglijk aanzien: 24-14.
De eerste helft van de derde periode bracht nog geen omslag maar wel een beetje vertrouwen. De onervaren meiden van Exercitia waren helemaal van slag en we stapelden stop op stop. Zelf misten we nog te veel maar wel was daar opeens de aanvalsrebound. Vooral Emma en Riekje lieten zich daar zien en we bereikten daarmee een gevoel dat we niet alles hoefden raak te schieten.. Floor kwam door, gevolgd door weer twee keer Riekje uit aanvalsrebound, Yvette met bonus en Floor met drie en opeens hadden we voor het eerst sinds heel lange tijd, niet alleen aan de doelstelling van 15 punten per kwart voldaan, maar stonden we ook in de wedstrijd opeens weer op 1 punt. 30-29.
Anouk zei dan ook terecht: "al meer punten dan de hele vorige wedstrijd bij elkaar , meiden!" Daarmee was het deksel inderdaad van de ring en konden we aan onszelf en toeschouwers laten zien dat we ook 18 punten in een kwart kunnen maken. En dat is een mooie opsteker voor de mojo.
Volgende week wacht ons Dyna, in elk geval een van mijn favoriete tegenstanders, en niet omdat we daar vorige keer zo goed tegen hebben gespeeld. Als het mooie zit tegen Dyna nog in het verschiet..... met deze opgepoetste Mojo en met Eva en misschien ook Milou er weer bij zullen we dan een voorproefje kunnen krijgen van het naspel van deze competitie.....

voorbeelden

Wat kan er een kracht uitgaan van voorbeelden. Laat op de zaterdagavond, als de Uilen normaal een beetje wakker beginnen te worden, zaten we aan de kant in het BVG-hol, te kijken naar die andere wedstrijd in onze poule. BVG2- Dyna. Het ging niet goed met Dyna en wel met BVG, maar ook weer wel en niet.
BVG stond ver voor, speelde wat beter als team, vond de goede schoten en schoot ze nu mis. Dyna ging over op zonepress-zone, prutste wat meer in de één tegen één maar maakte de ballen en kwam terug in de wedstrijd. We letten scherp op, vanaf de kant, op wie het helderste ijswater in de aderen had en wie er onderdoor zou gaan. Wat leuk was echter, dat beide teams de goede beslissingen bleven nemen, ook toen het heel spannend begon te worden. Leuk, intensief en precies basketball tot de buzzer.
We waren daarmee "geprimed" toen we aan onze eigen pot begonnen. Het vrijlopen ging nog niet zo goed, maar we snapten wat we daar aan moesten doen en deden dat ook. Een zone van BVG wierp ons wel eventjes weer terug omdat we wel de goede schoten maar niet de scores kregen.
De verdediging bleef echter scherp (op een enkele rotatie na) en we gingen rusten met 4 punten voorsprong. In de tweede helft bleef de zone lang staan en we vonden de gaten daarin steeds beter, terwijl we aan de andere kant ook stops bleven maken. BVG deed ook goede dingen en het ging daarom gelijk op. Uit het vierde kwart, met de game on the line kan ik me eigenlijk helemaal geen verkeerde beslissingen meer herinneren en wat ook hielp; we hadden het geluk aan onze kant. Het mooiste gebed dat werd verhoord, was de drive van Lotte, die dan ook wel heel dicht langs de hemel kwam, alvorens loodrecht binnen te vallen. Toen brak er echt iets bij de tegenstander en konden we rustig - en scherp- naar het einde toe spelen: 56-48.
Mooi. zo'n voorbeeld. Deze week valt er nog meer voorbeeld, in de vorm van stuifsneeuw. Het komt door elke kier naar binnen. We gaan dus nog maar wat zone aanval oefenen. Zone aanval is namelijk precies wat de sneeuw doet: omgekeerde kierenjacht.

Vrolijk Passen

Gelukkig nieuwjaar en meteen ook maar vrolijk pass-en.
The year has passed. En wij ook. Een beetje dan. Uit in Heerenveen gingen de meeste passes fout en zagen we de meeste goeie over het hoofd. Dat was aanvallend niet zo'n beste wedstrijd.
Tegen Moestasj passten we weer behoorlijk en deden we lang mee. We kregen zelfs een welgemeend compliment van coach Bill. Met lef gespeeld, vond hij. Het gevoel van samenspelen was in elk geval weer terug en dus zien we de tweede helft van de competitie met vertrouwen tegemoet.
Onze verbeteringen zitten normaal gesproken in de verdediging. Meer aandacht voor dat aspect van het spel heeft ons goed gedaan. Het accent blijft , maar daarnaast zullen we vooral de verbetering zoeken in het pass-gevoel.
Veel San Antonio kijken. Daar zegt coach Popovic dat het goede pass-werk te danken is aan de "buitenlandse" opleidingen van een groot aantal spelers. De spelers zelf hebben de ervaring, dat passen tot het beste schot, niet alleen iedereen goed in de pot houdt, maar ook het beste resultaat geeft. Ze passen zelfs goede schoten weg, als dat "great" shots oplevert. De Spurs zijn het team met de meeste collectieve assists en daar ontlenen ze hun Mojo aan.
Lijkt me ook heerlijk: assists (en ook pre-assists!) leveren warme en dankbare gevoelens.
Ik vind altijd Exercitia een beetje de Spurs van de Hoofdklasse. De bal gaat belangeloos rond en eindigt vaak bij heel goede schoten. Het zou een grote stap voor ons zijn als we die ploeg, in Paterswolde, met de eigen wapens zouden kunnen verslaan. Dan is het jaar echt goed begonnen. Met vrolijk Pass-en.

entropy wins games

Ik maak tijdens training of wedstrijden wel eens grapjes over chaos en de waarde die ik daaraan toeken, door te stellen dat elk systeem dat goed werkt uiteindelijk in een chaos overgaat. Een mooi voorbeeld s een glas drinken met ijsblokjes. Daar gebeurt van alles. Een ander mooi voorbeeld is basketballtraining of wedstrijd. Daar gebeurt ook van alles.... Tweede hoofdwet van de Thermodynamica roep ik dan. Meestal is het dan stil. Soms roept iemand: Dat is Entropie!
Entropie is een belangrijk begrip in de thermodynamica. Het is een maat voor de wanorde of de ontaarding in een systeem en het heeft nu ook betekenis voor de basketballsport gekregen, door een nieuwe, wetenschappelijke manier van analyseren van basketballwedstrijden. 
De wetenschappers hebben verschillende spelopvattingen geanalyseerd, bijvoorbeeld die waarbij wordt uitgegaan van de pointguard als de plek waar alle knopen van het netwerk tegenover de meer team-oriented manier van spelen in de Triangle offense, die Jackson en Tex Winter meenamen van Chicago naar Los Angeles. Heel interessant allemaal en aanbevelenswaardig. Kort stukje in Wired. Lees het maar: 
De schrijvers denken dat de wereld nu op de kop staat als zij beweren dat teams met meer entropie - lees meer chaos-  ook vaker winnen. En dat het dus belangrijk is om juist in geïmproviseerde situaties uit te blinken in plaats van in kennis van " het systeem" . 
Maar nee: dat zei John Wooden al: "teams that make more mistakes on offense probably win the game" 
Eens kijken zometeen hoeveel fouten we in de komende wedstrijd gaan maken.... en hoeveel vergissingen wij Dyna kunnen laten maken... Wat voor entropie zou het zijn in Heerenveen?

momentum in a bottle

Op twee verschillende manieren hebben we de afgelopen twee wedstrijden kennis kunnen maken met het fenomeen momentum. Vorige week kwam koploper Scylla op bezoek. We zouden het hier ook over respect en ontzag kunnen hebben... Respect is mooi maar ontzag is te veel eer voor de koninginnen van de hoofdklasse. Of toch niet? In elk geval heb ik in die wedstrijd een momentumeel kwart van hoge gisting meegemaakt. Ik weet niet meer (dat heb ik beloofd) hoeveel het precies was na het eerste kwart, maar daarna veranderde er wel iets in het constante gevoel van rugwind, dat de tegenstandsters gehad moeten hebben. Was het "let-down" van Scylla, of was het iets dat wij deden? Kon je dat dan maar bottelen, daar konden we rijk mee worden. De rest van het potje ging volledig gelijk op, zonder dat één van beide ploegen nog momentum had. Met die laatste driekwarten kunnen we goed leven.
De volgende wedstrijd, uit in Leeuwarden was het al jammer, dat dat bottelen niet gelukt was. Als we daar de ommekeer in een flesje paraat hadden gehad..
Hier ging het twee kwarten volkomen gelijk op. Wij iets meer van buiten zij iets meer van binnen. Toen liet coach Klaas van Groene Ster zien, dat je ook met taktiek een kanteling in momentum teweeg kan brengen.
Hij liet zone spelen. Even dacht ik nog: dat doet hij om ons een plezier te doen, maar nee: we misten kennis en vertrouwen. Het werd zoeken naar een oplossing, proberen, moeten: toen vielen ze niet meer, werden we ofwel te haastig ofwel te sociaal en zag je het vertrouwen bij de tegenpartij met de minuut groeien. Een ploeg die zit op een lekker werkende verdediging voelt zich ook aanvallend senang en hoewel we goed bleven verdedigen kwamen we aardig op achterstand. Ook het momentum van Groene Ster was echter vluchtig en in de laatste 5 minuten keerden we het nog bijna. Bijna.
Het was jammer van de punten maar toch is er alle reden om trots te zijn. Een sterk verbeterde veerkracht hebben we nu al een drietal wedstrijden getoond. Dus dat is mooi. In de rebound deden we volstrekt niet onder voor de veel grotere tegenstandsters. Dat we niet wisten wat we met die zone moesten, is alleen maar de schuld van de coach. De kracht van het taktische wapen is me weer helemaal duidelijk geworden en hopelijk kunnen we na het verdrinken van dat ene kalf de put dempen voor de rest van het seizoen.

En misschien kunnen we zoiets zelf ook wel eens gebruiken... misschien is veranderen van verdediging wel momentum in a bottle?

links en rechts in de communicatie

Links, rechts, snapt u het nog? Alle oppositiepartijen zijn opeens gekant tegen het midden. Iedereen is het erover eens dat het midden niet goed is.... Het lijkt wel alsof we over pick and roll praten.
De verdediger van de screener wil graag waarschuwen tegen het screen dat teamgenoot immers niet kan zien. Dat moet met praten en luisteren, maar niet te vergeten ook met begrijpen. Een "screen links!" op rechts vraagt een heel andere beantwoording dan een "screen links!", op links. Bij een screen naar het midden willen namelijk niet switchen, omdat vanuit het midden niet goed geholpen kan worden, omdat het midden gevaarlijk is. Bij een screen naar buiten kunnen en mogen we wel overnemen.
Het "midden" en "buiten" betekent wel altijd hetzelfde. Dus stel ik voor om daar maar over te praten, net als in de politiek. Makkelijk te onthouden ook: Naar het midden? Dat wordt niks, dus ieder voor zich maar wel met vereende krachten de bal daar weghouden! We roepen dus: "pick'n roll buiten!"en pick'n roll NO middle!" Niks links en rechts....... nu snapt u het wel weer he?

de poorten van de hel

Wedstrijden die voor de heldeuren worden weggesleept en gewonnen, blijven je vaak wel bij.

Hoewel de sfeer in de ouwe ALO gezellig was, is het ook wel zo donker, dat de associatie met een voorgeborchte niet zo heel vreemd is. Maar er was geen geweeklaag en geknars van tanden te horen, althans bij ons niet. Het gameplan bestond vooral uit hard verdedigen, geen layups tegen en geen tweede schoten. We begonnen vrij aardig, maar gaven toch in het eerste kwart teveel open schoten weg. BVG wist daar wel raad mee en scoorde tegen een hoog percentage. Tweede en derde kwart waren duidelijk voor ons, vooral op de punten die we ons hadden voorgenomen. Slordig waren we wel en een Time out ging er aan op om af te spreken de bal over de zijkanten te laten lopen.

Laatste kwart werd het nog spannend. We hadden wat meer fouten nodig en vanaf de vrije worplijn deden de gastvrouwen het aardig. Aan de andere kant waren we slordig met mooie kansen en onze voorsprong van maximaal 8 punten liep terug tot  1. ...

En dus gingen de poorten van de hel een beetje open.

Maar we hielden het toch vast. De aanvallen bleven goed, balverlies werd zichtbaar minder de laatste kansen van BVG waren dat eigenlijk niet en we hielden er 3 over, uiteindelijk. Het was heet, maar we hoeven niet op de brandblaren te zitten.

En ik mag wel zeggen dat we stapjes lijken te hebben gemaakt. Alle speelsters droegen hun steentje bij, de intensiteit was constant en het belangrijkste van alles: we waren heel vergevingsgezind, de sfeer bleef positief. En dat is lekker want dan vier je het ook echt samen.

de een z'n dope...

Buiten bezig zijn helpt goed. Om kleine depressies, zoals alle wielerliefhebbers met mij zullen hebben ervaren, te lijf te gaan en om het lijf aan de gang te houden. Het komt u vast bekend voor: "Racing through the Dark" van Robert Millar - een van de sportboeken van de eeuw tot dusverre volgens Maarten Ducrot - is nog steeds out of print, dus ik las "The Lance-factor" van Smeets.
Ik hou van fietsen. Ik ben nog altijd lid van studentenfietsclub Tandje Hoger. Ik heb om elk blauw dorpsnaam bordje in de provincie wel heroïsche sprintduels uitgevochten.  Tegenwoordig, nu het hart niet meer kan afzien, kan ik nog steeds uren kijken naar verschuivingen in het peloton, tussensprints, demarrages en noest kopwerk van knechten.
Ik las dus over Lance. Ik was in het hoofdstuk over Bruyneel, toen de wetenschappers van USADA met hun definitieve rapport kwamen. Het boek ligt nog waar het toen lag, maar de ergste klap moest nog komen, op vrijdag. Ik zal niet de eerste zijn, die van mening is dat er in het bankieren wel ergere schurkenstreken zijn geweest en dat bankiers toch wel de ene tweede kans na de volgende krijgen. En dat net als bij bankieren de Rabobank zich ook op de borst had kunnen kloppen dat bij "onze" bank wel "schoon" werd gewerkt, maar ze luisteren toch niet, denk ik. Jammer. En de wielerploeg kan dus de boom in.
Precies net waar ik ook was. Buiten dus. Niet op de fiets maar in de boom. We hebben een flinke goudreinet met prachtige rode appels. Een mooie wielerterm is: "schudden aan de boom" maar goudreinetten moet je een poosje bewaren voor ze echt heel lekker zijn en dus mogen ze niet vallen. Ik moet dan ook de boom in om ze te plukken. Ik bedacht dat een linnen tasje wel handig zou zijn om de appels ook heel beneden te krijgen. Zo'n ravitailleringstasje. Kreeg je vroeger overal bij. Dat werkte prima en toen ik het tasje voor de tweede keer leegde, zag ik opeens wat er op stond: Rabobank GNSK 1998......
Daar kikkerde ik helemaal van op: Dat was een leuk toernooi maar sindsdien heeft de bank dit mooie evenement niet meer zo gesponsord. Maar nu..... De Rabobank heeft dus straks geld over! De een z'n dope...

Chaos

"Zo chaotisch als zij spelen....en we laten ons helemaal meeslepen", zeiden de meiden. Nou, er is wel een verschil tussen chaos en onrust zou ik zeggen. Als je tegenstander vindt dat jij chaotisch speelt, betekent dat dat ze zich er niet op in kunnen stellen. Als je zelf in een staat van chaos verkeert, is het minder. Dat betekent meestal, dat er geen touw is vast te knopen aan de acties van je medespelers. (trouwens: dat de iPad het woordje medespelers meteen corrigeert in mediaspelers vind ik ook in dit verband weer veelzeggend. Je staat in het veld met vier andere mediaspelers, die niet echt gesynchroniseerd zijn....)
Dat gevoel van chaos willen we wel graag kwijt. Dat we niet wisten wanneer en hoe de tegenpartij zou insnijden, opposten of screenen, was niet bepaald hun chaos maar meer de onze. In het eerste kwart hadden we meer balverlies dan schotpogingen en meer aanvalsrebounds tegen dan verdedigingsrebounds.
De wijze dames van exercitia hadden meer spel in hun spel en meer vastberadenheid in hun rebound en deden meer wat er moest gebeuren.
Maar toch zagen de coaches al wat sneller dan onze ploeg dat we wel zouden winnen. Wat we nog langzamer dachten, verdienden we weer terug met sneller zijn en wat we in het begin nog aan fanatisme tekort kwamen, haalden we al tijdens de wedstrijd stukje bij beetje in. "hou de rust erin, meiden!" beval aanvoerster Anouk aan het eind. En toen gebeurden er ook aardig mooie dingen. Spel wel, eigenlijk.
Het zou mooi zijn als er, in tijden van beleefde chaos, speelsters opstonden die niet alleen met woorden rust afdwingen, maar ook met daden en bodylanguage kunnen voordoen. Dus: welke speelsters gaan dat doen, in de komende wedstrijden? Niet allemaal tegelijk? Of?

Na de wedstrijd doet zich de interessante situatie voor, dat we niet alleen nog ongeslagen bovenaan staan, maar dat ook nog een flinke poos blijven omdat ook de competitie al weer een chaos is en we voorlopig geen wedstrijden meer hebben. Oefenen, iemand?

Rep, PREP and other STUFF.

Rep. Staat mijn reputatie op het spel? Eigenlijk beschouw ik mezelf als tamelijk onthecht op dit soort terreinen. Maar sinds ik in het dagelijks leven ook als burgercoach werk, merk ik dat de wet van Boot: "als een erkende expert met een grote reputatie (Boot zelf) zegt dat de coach een goede coach is, is het een goede coach", toch op gaat. "Niet wie u bent, maar wie u kent", om het maar kort te zeggen.
Ik weet het niet, hoor. ik was altijd zo'n erkende expert, dacht ik, maar sinds dit seizoen een paar interessante speelsters vooral voor een andere coach hebben gekozen, ben ik hard geconfronteerd met het feit dat reputatie geen generaties stand houdt...
Nou ja: als het dan te voet komt en met de brommer weer gaat, weet ik welke stappen genomen moeten worden: Reputatie is a four letter word: W-O-R-K. ( of was het S.H.O.W.?) Terug naar de inhoud!
Prep. Voorbereiding, maar ook: Primary REception Position. Een van de fraaie zelfgemaakte begrippen van coach Devenzio. Wat is in welke situatie the place to be? Een vorm van netwerken eigenlijk. Dat ze je zien staan, dat ze weten dat ze van je op aan kunnen... en dat dus ook op het veld. En dat we dat dan bij ons heel goed doen en dat we daar dan weer een reputatie van krijgen. Zo een beetje, dacht ik.
Trouwens, Devenzio is de erkende expert op het gebied van spelersontwikkeling. Zij bekendste boek is STUFF all good players should know. En dat heb ik uitgeleend aan iemand. Maar aan wie ook weer?

De reputatie van een geordende geest streef ik allang niet meer na..

Olympisch geïnspireerd

Zo. VPI zit er op. Voorbereidingsperiode 1. Na een groot deel van de zomer van bovenaf op baskets te hebben neergekeken op de tekst "inspire a generation" hadden we ons laten inspireren door de spelen.
Zo hebben we "gebeached", gejudood , synchroon gezwommen, drievoudig ge-epked, booggeschoten en nog veel meer. (maar niet gehokkied, nee)
Niet iedereen was er nog, maar wie er wel was, heeft de eerste stapjes gezet. Als we een samenvattinkje moeten geven van de hoofdpunten, dan zijn dat denk ik: rebound (judo), rennen om layups te krijgen en dat defense (met een duidelijke "sense of urgency") de offense helpt. We hebben bijvoorbeeld lekker veel kunnen schieten en na de voetenwerk drills (synchroon zwemmen) blijkt dat zelfs beter te lukken.
Hopelijk nemen de meiden van deze week hun voorsprong mee naar volgende week en dan gaan we geïnspireerd verder.

Leuke dingen

Wat was er nog meer leuk aan de OS, behalve de dunk van Liz Cambage?
Veel. Het verrassende spel van de engelse vrouwen bijvoorbeeld. Niet overmatig getalanteerd team, maar heerlijk spel en geweldige inzet. De terugkeer van de scissor en de hand-off! Yes!
Altijd leuk: die ongeselecteerde Amerikaansen, die in voor Turkije of Rusland gaan spelen. De russische mannencoach, die hee... engels spreekt en in het dagelijks leven ook coach blijkt te zijn van Maccabi Tel Aviv????? Als dat soort dingen kan, komt het nog wel eens goed met de wereld. En wat te denken van Spanje dat alleen door het niet kunnen inzetten van Timberwolf  Ricky Rubio naast het goud grijpt en laat zien dat passen en  pivotteren niet overal een lost art zijn.
En Rusland met de aalvlugge kunstenaars Kirilenko en Svhed dat het brons afsnoept van de keihard werkende dertigers uit Argentinië? Kirilenko is ook een Timberwolf trouwens en Svhed gaat dat worden.
Zo krijg je ook weer zin in het profseizoen. Maar eens met een half oog Minnesota in de gaten houden... waar behalve half Rusland ook Nederlandse roots aanwezig zijn: wat te denken van Greg Tiemsma en Robbie Hummel? En Sikma op de bank... Dat moet leuk worden.. en trouwens ook maar eens gauw beginnen met die uiltjes. Zin in meer leuke dingen.

Vakantieblog

Buitenkust

Hmm. Dat was lekker. Een diepe droomloze slaap. Waar ben ik ook alweer?
De geur van een 'n tikje vochtige tent bereikt m'n bewustzijn tegelijk met een zacht geruis.
Buitenkunst.
Het geluid wordt langzaam wat luider.....dat zijn geen dennennaalden.... Hmm.
-
Het regent nog steeds als de schrijfworkshop begint. Normaal schrijf ik wel genoeg maar het thema -parallelle universa- spreekt me aan. Natuurlijk is er eigenlijk maar een universum. Bestaat er wel een meervoud voor?
De eerste oefening vergt meteen de nodige concentratie. Om mij heen wordt het wazig; ik kan slecht twee dingen tegelijk. Twee keer doorhalen en dan staat de eerste regel op papier. Terwijl ik de punt zet, zie ik uit mijn ooghoek dat de schrijfjuf in beweging komt....en met haar de vloer van de tent...
-
Als het zo hard gaat, kan het nooit lang duren... zeggen ze. We vinden een droog plekje en maken er maar grapjes over: Waterworld, Noach, het vlot van de Medusa, ze liggen voor het oprapen. Buitenkust. Inderdaad verandert het bos van buitenkunst in verontrustend tempo in een archipel van bewoonde eilandjes, waar schipbreukelingen proberen hun hebben en houden te redden en het hoofd boven water te houden.
-
Vanuit ons droge onderkomen zien we een levensgrote gele eend voorbij komen. Zijn snavel is een mondharmonica die "onder moeders paraplu" speelt. In zijn kielzog een hele stoet kleutereenden als aan een touwtje achter hem aan. Hun bonte laarsjes trekken zigzagsporen in de stroom van de in een doorwaadbare beek veranderde weg.
Op het eilandje binnen gehoorsafstand laten andere gestrande muzikanten zich duidelijk inspireren door het ritme en de klank van de regendruppels. In de verte zie ik de dansers als scholen vissen bewegen en aan de overkant worden flessen met kunstwerken aan de branding toevertrouwd. De bewoners van buitenkust gaan op een bijzondere manier met de tegenslag om. Het is een parallel universum waar de verbeelding stroomt met de kracht van het wassende water.
Pas in de pauze is er tijd voor ramptoerisme. En de zoektocht naar Droogland. Zou het nog bestaan?

Livestreams!

Vier jaar terug was ik al zo blij met de extra voor basketball bij de spelen. Nu heb ik deze week al alle teams aan het werk gezien. Meestal zijn het profs, die in een andere rol.. Nou ja wat is een andere rol voor Lebron..? - met drive en voor hun plezier spelen. Zelden zoveel spel gezien. Vrouwenbasketball
Met power en inzet. Het draait om driepunters maar ook om defense. Switchen met de handen omhoog tot 9 meter van de basket. De hand-off is helemaal terug als ondersteuning van de pass (- nog niet echt als aanvalswapen - dat gaan wij weer doen, volgend jaar) dus als 2.03 Elisabeth Cambage van australië de bal krijgt buiten de driepuntslijn verwacht je ook weer zoiets. En geen denderdunk door het midden.... Is vast wel geyoutubed ... You've got to love livestreaming.
P.s. En nu vertrek ik morgen naar het Drentse bos... Zonder wifi.. Hoe moet dat?

wat zit er in een naam?

Aan het eind van het seizoen , maar vlak voor de zomer, is het tijd om eens even goed over - en met - de samenstellende delen van het team na te denken. We hebben een bezoek aan Stedum gehad - de meiden hebben mijn uilenverzameling kunnen zien - en beginnen nu met de persoonlijke gesprekjes.... Uilen... Dit team lijkt een geschikte voedingsbodem voor deze bosdieren. Qua namen in elk geval:

Bosma, Bosman, Hulzebos, Doornbos, Houtsma... Yo-linde,

Posthumus ... voedingsbodem, zei ik toch?

Oehoekema, Anouhouk en Milouhoe Nieoehoeboeroe

Schuring.... ach ja niet alle uilen wonen in het bos.

Zelfs Spini-ello heeft iets met doornen te maken, dacht ik... Dan missen we toch echt  allen maar een uilen-associatie bij Emma van de Maas. Misschien kan een lezertje me helpen, anders blijft zij wel een echte vreemde...... eend..

(of moeten we dat zo maar houden?)

Overmoed?

Een jonge god in 't diepst van mijn gedachten
Toernooi met oude makkers is een feest
Overmoed? 'k moest een half minuutje wachten
Toen scheurden de oude goden mijn achillespees....

Klokhuis sportlab

Seizoen 11-12 zit er bijna op.... Het is omgevlogen. Nog een heel serieuze wedstrijd, waarin veel te winnen is om de zaak helemaal in te pakken en dan.... Meteen weer verder met beter worden. Beter kijken, beter versnellen, betere balans en beter mikken.
En we zouden de Groninger Studenten Ballers niet zijn als we de wetenschap niet te hulp lieten komen.
Stelling: de slechtste schoten zijn die wanneer die er in moet. In de wedstrijd nog minder dan bij onze schotoefening - de schoten met 4'. ( voor de outsiders: je moet er als groep 5 achter elkaar in schieten maar er mag 1 tussendoor mis.. 5 betekent dat je naar de volgende plek mag)
Ritme het werk laten doen, concentreer op de "take - niet op de make", korter mikken, zeg ik altijd. En zo waar komt het klokhuis te hulp: volg de link hierboven en zie wat we getraind hebben...

de oude doos omgekieperd

Of ik ook oude foto's heb. Het wordt me vandaag van twee kanten gevraagd en dan hangt er meestal iets in de lucht. In dit geval weer een lustrum. Het elfde van de Uilen dit jaar. En weer wordt de paradox van Zeno bewezen.... ik ben weer vijf jaar ouder en nog altijd heb ik de nog steeds jeugdige vereniging niet ingehaald. Ik zal altijd een jaartje tekort komen, vrees ik. De club is gewoon eerder gestart.
In elk geval heeft de club een probleem, dat men over nog eens 20 jaar niet meer zal hebben: beeldmateriaal. Wij hadden geen fototoestellen die en beetje behoorlijk het licht in de Struikhal om konden zetten in bruikbare foto's. Dus moesten we het doen met geposeerde teamfoto's en sporadische kranteknipsels. Ik heb wat hangmappen omgekeerd en vond de bijgaande foto uit de vroege jaren 80 van de vorige eeuw. Het knipsel uit de Gezinsbode documenteert de terugkeer van het hoogste mannenteam naar de tweede divisie. Ik denk dat ik een van de weinige coaches ben die hetzelfde team op drie verschillende niveaus heb gecoached. Had ik al gemeld dat ik met de heren van Uilen in elf jaar NOOIT kampioen ben geworden?
Het team op de foto heb ik nog altijd na aan het hart. Zou het niet leuk zijn om dit ploegje nog weer eens bij elkaar te krijgen? Een groot deel hier van duikt jaarlijks weer op op het Gumit. Op Boris Wanders en Michael Quasbarth na, heb ik ze allemaal nog wel op linked in... geloof ik.Ze zijn maar een van de vele geweldige teams die hier rondgelopen hebben... en als zodanig een voorbeeld. De oproep tot verzamelen in het oude nest is voor iedereen.
De boodschap is verzonden uilen! Ik zie jullie graag....

Slaagmoed

Mijn dochter Lotte doet een typecursus. Best modern; in de vorm van een computerspelletje. Je moet levels halen, dan ben je goed genoeg om verder te gaan. Het aardige van dat "spelletje" is dat het niet perfect hoeft. Een bepaalde snelheid halen, maar je mag ook best veel fouten maken.
Nou is het toch lastig voor haar om fouten te maken. Steevast blijft ze steken met te weinig snelheid (een woord per minuut te weinig) en te weinig fouten (bijvoorbeeld 16 als je er 43 mag....)
Het niet halen van dat level kost haar motivatie... zichtbaar en hoorbaar. Hoe kan ik haar daarmee helpen? Als ze eerst sneller zou worden, gaat ze op den duur minder fouten maken, doordat haar beslissingstempo groter wordt. Maar ze durft het niet echt. John Wooden, de wizard, zei altijd dat de teams die de meeste fouten maken de wedstrijd vaak winnen. Je moet dan wel fouten durven maken, want het is juist de durf en het spelen op het randje tussen heel snel en te snel, die de wedstrijden wint.
Dat soort dingen probeer ik haar wel te vertellen natuurlijk... en het zal op den duur misschien wel doordringen....winnen gaat beter als je durft te verliezen....

Geduld hebben maar?.....maar het zou zo mooi zijn als er een shortcut was naar lef.... Iemand een idee?

mijn Baas

Ik ken maar een baas. De enige persoon die ik ook echt "baas", noemde was Pieter Tilstra. Het grootste deel van mijn sportcentrumleven was hij mijn baas.
Net voor kerst raakte ik twee mensen kwijt die voor mijn begrip van "directeur" stonden: mijn goeie oom Hans was directeur van een meubelfabriek, die zijn eigen naam droeg en Pieter Tilstra was "alleen maar" directeur van het universitair sportcentrum. Maar dat was wel mijn wereld, ja?
Ik kwam er natuurlijk in de loop van de tijd wel achter dat hij nog een "Hoofd" boven zich had en dat daarboven nog een "Secretaris" en een "Collegevoorzitter" waren geplaatst, maar toch: allebei directeur.
Mijn beeld van directeurschap hangt sterk aan hen allebei: zwierige, joviale mannen met manieren, en hart voor de zaak, gewend beslissingen te nemen. Iets van Bommel en van Tom Poes in een persoon. Nu zijn er geen bazen meer voor mij.
Tilstra besliste in een oogwenk over mijn carrière door me aan mijn mouw zijn kamertje binnen te trekken en me te vertellen dat ik vanaf 1 januari 1980 op de loonlijst kwam van het Sportcentrum.
Nou dat was dan zo. Je sprak hem niet tegen, zeker niet als bleue 21 jarige. Ik had een baan en ik ben nooit de briljante professor in de architectuurhistorie geworden, die ik op dat moment nog beloofde. Voor hem was dat een van de talrijke beslissingen die hij uit zijn mouw schudde; voor mij bepaalde het mijn verdere leven. Ik ben je eeuwig dankbaar, Baas.

teamopstellingen

Een groep basketballers kan samen trainen en samen proberen beter te worden, maar dat is nog geen team. In een team bestaat samenhang. Je bent van elkaar afhankelijk om iets te bereiken. Een vrij schot bijvoorbeeld, of een stop. Als iemand haar rol niet speelt, dan wordt het team weer een groep, die wel allemaal hetzelfde doel hebben, maar niet hetzelfde plan volgen. En dan ben je afhankelijk van individuele capaciteiten en individueel mazzel.
Voor groepen geldt dat je de leden ook gemakkelijk kunt vervangen, als ze niet voldoen. In een team is dat anders; daar doen we nog een keer extra moeite om de verschillen te begrijpen en misschien zelfs wel ons voordeel met die verschillen.
Juist omdat we dat samenwerken belangrijk vinden, spelen we bij Uilen 2 op dit ogenblik in dit dit seizoen een teamaanval. Veel beweging, veel mogelijkheden maar dan ook veel gericht op wat de anderen doen.Iedereen speelt daarin een rol en iedereen heeft dus eigen verantwoordelijkheden en eigenkansen.
Sommige teamleden hebben er meer moeite mee om de mogelijkheden te zien en de lijnen in het hoofd te krijgen dan anderen. Omdat iedereen -dus- verschillend is, zijn er ook verschillende manieren om huiswerk te doen. Heerlijk dat mensen echt vragen: "coach, hoe kan ik mijn inzicht in het "systeem" verbeteren?"
Spelen, is altijd het antwoord. Het is een spelletje, je moet het spelen. Sommige abstracte denkers kunnen dat in hun hoofd als ze het horen uitleggen, anderen hebben plaatjes nodig.
Er horen twee verhaaltjes bij:
Ik kwam ooit een international tegen, die ook coach was en wel meer in zijn mars had. Basketball was een van de sporten die hij met zijn studie combineerde. Naar het toernooi had hij ook een schaakbord mee genomen. Zo'n bord, dat tevens doos voor de stukken was en dat je dan open moest vouwen. Hij schaakte tussen de wedstrijden door, maar gebruikte het ook -en misschien nog wel vaker- om het andere spelletje uit te leggen: over het schaakbord was met witte verf een bucket getekend en de koningin werd net zo makkelijk de center. Heel duidelijk.
Het tweede verhaal komt uit het kerstnummer van Psychologie Magazine: Het is mogelijk om met playmobielpoppetjes je eigen wezen en gezinsstructuur zo neer te zetten, dat het echt gaat leven. Systemisch werk heet dat. Het is eigenlijk een afgeleide van familie- of organisatieopstellingen, waarbij je dat met echte mensen doet.
Voor veel geld kun je een workshop doen, waarbij je met poppetjes mag spelen en daardoor inzicht krijgt in hoe het echt zit.
Wat wil ik nou eigenlijk zeggen? Dat was mijn advies: teken een mooi veld, zoek schaakstukken, smurfen van AH, of mens-erger-je-niet pionnetjes en speel, speel, speel.
Alles draait om een paar kernbegrippen: team - systeem - en spel. Ik ken al in elk geval een persoon, die uit dit kerstreces komt met beter inzicht in alledrie.... En weet je wat die gebruikt, als representanten voor het eigenlijke team? Bij alle moderne mogelijkheden?
Nagellakflesjes.......

halverwege

Het reguliere seizoen is meer dan half onderweg. Zoveel wedstrijden lijken het er nog niet eens te zijn. Afgelopen weekend hadden we de return van de eerste match. Geen wedstrijd, zei ik nog van tevoren, maar honderdtachtig wedstrijden. Elk punt is weer een spel om te winnen. De stand in de wedstrijd, of het resultaat van het vorige punt kun je niet mee laten wegen. Als je je daar mee laat belasten, begin je dat volgende punt al met een achterstand.
Wat wel mee moet wegen, is het proces van het vorige punt. Wat hebben we net gedaan, dat goed werkte, wat kunnen we bijstellen om het nog beter te maken. Leren heet dat en omdat wij een ontwikkelteam zijn dienen we ons daar het meest mee bezig te houden.
Omdat het resultaat wel iets is wat een rol speelt bij het nadenken over onze MOJO, toch maar even een meetmomentje: We spelen drie perioden een wedstrijd. De start is weer goed en zelfs in de dubbele cijfers staan we nog voor tegen de lijstaanvoerders. Periode twee is in cijfers wat minder maar in spelopvatting en samenwerking niet eens. Periode 3 is gewoon slecht, en de laatste 10 minuten spelen we weer mee. Complimentjes van de tegenpartij, ze zijn in het begin even geschrokken en hebben verder behoorlijk tegenstand gehad. Het verschil is een stuk kleiner.
Graag elke maand tegen Scylla spelen!
Nu gaan we evalueren: wat is je eigen input, wat is de progressie, waar moet het beter? En vooral: hoe gaan we dat aanpakken?
Hoe kunnen we de dingen die niet goed gaan beter doen en de sterke punten uitbouwen? Hoe kunnen we elkaar helpen beter te worden?
Voornemens maken? Naar wedstrijden toeleven - wedstrijden stukje bij beetje analyseren en de verkeerde beslissingen in het geheugen vervangen door goede - weten wanneer we moeten accepteren wat er gebeurd is en verder gaan. In elk geval verder gaan. Met elkaar, met dit team,

op deze weg. Ik heb zin aan verder onderweg in 2012.

allemaal sinten worden een team

Och nou moet die ouwe Sint
ook nog weer aan ‘t dichten
de ze keer niet voor één kind
maar voor al die wichten.

dus pijnigt hij zijn hersens maar
ach hij weet het al
maakt het maar niet al te zwaar
en over basketball...

maar....bedenkt hij ... basketball
misschien heb ik het mis
weten ze eigenlijk wel al,
wat dat voor spelletje is?

Betere schoten en meer daarvan
dat je daarmee meestal wint
dat soort wijsheden dat kan
hij hier, toch wel kwijt, denkt Sint

Dat ze het samen moeten doen
dat weten ze al wel prima
ze riepen al een keer of miljoen
in plaats van MOJO - 1,2 team, ja?

En dat fouten maken mag
is dat ook doorgedrongen?
Ja want Sint ziet met een lach
al heel wat flinke sprongen

het principe van druk met en op layup?
en “never foul jumpshooter”?
en het rebounden in deze club?
gaat dat met genoeg getoeter?

Over het algemeen past wel lof
maar het lijkt de Sint wel slim
dat ze nog vaker doen alsof
en: “a noisy - beats a silent gym”

de Sint heeft nog meer wel in zijn zak
aan regels en goede raad
maar die zullen ze zelf wel oppak-
ken, want ze zijn niet van de straat.

ze gaan beslist nog meer laten zien
aan skills, resultaten en spelshow
want er is geen ploeg zo kien
op teamspirit en Mojo.

Puntje puntje

Op zich ben ik wel iemand van lange termijn en grote verbanden. Toch hoop ik dat we gaan spelen met kleinere termijnen. Nul minuten vooruit, stel ik voor. Ik zat zelf wat te denken aan punt voor punt zelfs. Tegen Moestasj begonnen we goed. We lieten ons zien, we scoorden, we kwamen voor en we geloofden erin. Geen flauwe kul, aanvallend waren we echt goed. Verdedigend lieten we wel wat liggen en het was vooral de manier waarop Moestasjs Mo door de verdediging sneed die indruk maakte. Omdat de tegenpartij ook nog wat verder was in het doorzien van onze aanvalsplannen, draaide het momentum van ons weg. In het tweede en derde kwart werden we overklast en geloofden we er niet meer in. De punten die we dan niet scoren en die we tegen krijgen, krijgen veel meer gewicht. Ze worden verzwaard door de vorige keer dat we niet scoorden en bezwaren ook de volgende poging. Het dik op de broek krijgen gaat een eigen leven leiden en wordt belangrijker dan het nu dingen goed doen. Dan kunnen we het niet meer en hoeven we ook niet meer. Maar ook als de tegenstander beter is, dan kun je toch je eigen ding, nu, zo goed mogelijk doen? En ook als je goed speelt, verlies je heus wel van een betere tegenstander. Slecht spelen mag ook als het maar spelen blijft en het geen werken wordt, of vechten, of balen. Want eigenlijk... Kunnen we het wel, zoals we in twee vrijuit gespeelde kwarten laten zien: twee kwarten van spel: uitslag Uilen 29- Moestasj 32.... Twee kwarten van strijd: uilen 11- Moestasj 35.

schouderklopje

We roepen onze Mojo over ons af, in de yell. Mojo is ons eigen positief gevoel over hoe het nu gaat en de uitstraling daarvan; een samenspel van onze identiteit, onze resultaten, onze reputatie en het accepteren van hoe het is. Onze Mojo is onder constructie, zullen we maar zeggen. Direct na de wedstrijd van vorig weekend was het meer Nojo. Maar dat is niet terecht: onze resultaten zijn, in punten uitgedrukt nog niet zo stralend, maar we zien wel terug wat we oefenen. Nou is er wel veel te oefenen, maar dat doen we dan ook heel serieus en met veel aandacht voor elkaar ook. Bij dit team gebruiken we de deliberate practice planner. Vorige week hebben we weer nieuwe prioriteiten voor ieders eigen ontwikkeling gesteld en elke training hebben de meiden tijd om daaraan te werken. Ze zoeken een partner en coachen elkaar. Kris en ik zijn er voor het rondlopen, vragen beantwoorden en af en toe.... kunnen we allebei niet laten.... een ongevraagd advies. Bij het afsluiten van het "moment voor jezelf" van donderdag, was er een mooi gebaar: Eva en Margrit sloten hun samenwerking af met een schouderklopje ... meer een aai, nog.... en de tekst: "Nou.....!" Bijna niks en helemaal genoeg. Ubuntu onderweg naar Mojo.

Leonardo, het genie

Mijn meiden leken het een beetje vergeten. Wat voor passes er nou wel mogen en welke niet. Terwijl dat besef toch al zo oud is als de weg naar Vinci. Dus: Bronnenonderzoek. de oude manuscripten er maar op nageslagen: het klopt Leonardo liet het al duidelijk zien in zijn "De palacenestra": passes doorlaten tussen je eigen hoofd en knieniveau, is niet de bedoeling. No middle, maakte Hubie da Brown er van. En die voegde er, eind twintigste eeuw aan toe, dat je ook niets en niemand midden door de bucket moest laten lopen. No middle 2X, dus. NM2X, in moderne taal. Zo dat begrip kan er weer een eeuwtje tegen. Ook maar uitvoeren dan? Het bronnenonderzoek leverde trouwens ook nog een nieuw inzicht op: Leonardo tekende ook het moderne 3 seconden gebied..... dat had ik nou nog nooit uit zijn tekeningen gehaald.....

Games are practice

Ok. Na twee forse nederlagen hebben we onze eerste wedstrijd gewonnen. Dat was erg prettig. We wonnen ook doordat we er echt voor speelden. We waren fanatiek, we letten behoorlijk op en we namen echt iets mee naar de wedstrijd. Super. Dan krijg je ook weer energie terug. Maar wie dan denkt dat we het dan nu ook weten en dat we nu het lek boven hebben, die had ik graag vorige week op training willen zien. Het ging zo moeizaam en de meiden waren zo lief en voorzichtig met elkaar, dat het leek alsof er geen wedstrijden meer gespeeld hoefden worden. Ook een "partijtje" veranderde daar niks aan. "it's game time", roep ik altijd met het idee, dat dit dan ook heel veel lijkt op het echie. Je speelt zoals je traint, toch? Maar er komt geen press, uit de meiden zelf, de sense of urgency van de wedstrijd is er niet, de versnellingen zijn er niet, ik zie geen echt willen winnen. Ze zijn lief, deze meiden. Ze lachen veel, ze helpen elkaar overeind, ze geven elkaar complimentjes als ze zelf in de bek geschoten worden, ze laten elkaar spelen...... Maar dat is geen spelen, meiden, dat is iets anders. Echt spelen, daar ga je in op. Dat is spelen alsof het een wedstrijd is, spelen alsof je het heel goed kunt, spelen om het uiterste uit jezelf te halen. En Mojo, Mojo krijg je als je weet waar je voor staat, als je iets van jezelf komt brengen, met je hart speelt, speelt om jezelf en je teamies beter te maken. En dan mag je de glimlachjes, en het gevoel van samen ergens aan gewerkt hebben weer mee naar huis nemen. With head and heart, hard and smart. Games are won in practice. Spelen tegen je eigen teamgenoten is het zwaarste en mooiste wat er is: die willen van je winnen en jou tegelijk beter maken. Maar Games zijn ook practice. Misschien moeten we het hebben van veel spelen om te weten hoe we moeten trainen? Morgen maar een lekkere oefenpot dan. Spelen om beter te trainen?

friends with benefits....

Nou, leuk project hoor, Kaj .... zei de coach van de tegenpartij na de eerste wedstrijd. Deze oude bekende bedoelde het goed. Er was ook niets in de wonden te wrijven na de 50 punts nederlaag. De "meiden van vroeger" waren gewoon duidelijk een stapje en een oogwenkje sneller dan de meiden van nu. Ik bedankte ze dus maar vriendelijk voor de geleverde tegenstand. Friends with benefits, noem je je vriendinnen waar je wat extra aan hebt geloof ik..... We steken er dus maar wat van op. Is vijfig punten veel lesgeld? Ja best. We hadden best al wat verder willen zijn, zoals we heel eventjes dachten na op een 4-2 voorsprong te zijn gekomen... Bij 16-4 achter wisten we wel beter. Het werd een omarmen van de vergissingen en een nadenken over wat er nu eerst maar moet worden verbeterd... Zo goed als dit Scylla willen we eigenlijk wel worden. Wat deden ze dan goed? Lotte, voorlopig nog onze stuurvrouw aan de wal, zei het mooi: "ze weten gewoon al eerder wat wij gaan doen, dan wij zelf...." Dat zegt iets over het bewustzijn waarmee we nu verder de wedstrijden en de trainingen moeten gaan benaderen. Deliberate practice... ervaring komt nog steeds niet in pilletjes...... Scylla 88- Uilen 2 38.... Begin 2012 meten we onze progressie....

tussen 8 en 10.000

10.000 uur staan tussen jou en een topprestatie op een bepaald vlak. Dat je een goede dokter wordt of een goede schooljuf, een concertpianist of een goede basketballer. 10 jaar zeg maar. Nou dan heb je nog wel even, vind je niet?
Met de meiden van Uilen 2 zitten we nu ergens tussen 8 uur en die 10.000. Op veel verschillende plekken daartussen natuurlijk. Sommige speelsters hebben er al wel een paar jaar met 10+ uur per week opzitten. Van dat soort jaren heb je er dus 20 nodig voor jouw echte top. Jouw echte top, want hoe goed de rest van de wereld ondertussen is, dat heb je niet in de hand.
Het is een beetje veel. Voor de meeste mensen mag het wel iets minder, want je moet niet vergeten, dat het ook nog eens om uren echte training gaat. Dus buiten je comfort zone... No pain no gain.... Ik stel voor dat we het serieus aanpakken, maar ook vaak proberen of het al lekker gaat. Op mijn opschrijfboekje staat een lijfspreuk (ik heb er wel meer...): hoe meer ik oefen...hoe meer geluk ik krijg...
op naar de 10.000 uur bewust leven, dan maar.

Nieuws

Er is lustrum. Van Moestasj - established 1976.What else is new?
Ze heetten Doctor J, Kareem Abdul Jabbar, Clyde Frazier, Tiny Arch en iets later Moses, Bird en Magic.
Tegenwoordig heten ze Lebron, Dwayne, Duncan, Jason en Yao en Dirk natuurlijk.
Iets dichterbij, bij Nationale Nederlanden Donar, heetten ze Wim en Jos en Leo en daar speelde je dan ook nog mee. Want Donar 2 waren ze, eerst immers.
Tegenwoordig zou ik het niet eens meer weten, maar je speelt in elk geval nooit meer met ze.
Je trainde 1 keer in de week en dat was natuurlijk niet genoeg, dus je ging naar het Algemeen Uur, van half 1 tot 2, twee keer in de week. En je trainde mee bij Uilen 2 en 3 en Enos 3 en Enos 2 en soms bij Uilen 1. Maar nooit bij Enos 1, want dat was eerste divisie en die hadden hun twee trainingen van 1,5 uur in de week wel nodig voor zich zelf.
Tegenwoordig zie ik niet zoveel basketball kruisbestuiving meer.
En je huurde een zaaltje bij, dan kon je met het hele team aan de 1-2-2 zone en de 1-3-1 zonepress werken. Dan nam iedereen 1 gulden mee en coach Kaj had een pasje waarmee je in een gemeentezaal mocht. In de Hofstraat was het vijfstappen naar de andere kant.
Tegenwoordig traint iedereen twee keer in de week en nooit meer in een gymzaaltje.
Vroeger koste de ACLOkaart 18 gulden 50. Het collegegeld was trouwens 500 gulden per jaar. Best veel. Niet eerlijk dat je bij theologie maar 250 hoefde te betalen. Jammer dat ze er net mee gestopt waren om vrijstelling van collegegeld te geven na 5 jaar. Toch was de gemiddelde leeftijd bij Enos 2 echt wel dertig.
Tegenwoordig kost een Aclokaart veel. Hoeveel? Geen idee maar het wordt vast nog meer de komende tijd. Maar ja je betaalt ook niet meer 12 jaar voor je sportgenot, maar je moet het, als het je allemaal lukt in een jaar op 4 ophoesten.
Vroeger wist niemand hoe het moest, basketballen. Maar coach Kaj had twee boeken gelezen en hij had een pasje voor de zaal en een junior-oefen-meester-cursus gedaan en hij wou altijd wel mee naar het café. Dus ze luisterden goed. Vooral daar.
Vroeger moest je voor de meisjes naar Uilen of naar Enos. En was het een grote, gezellige matras.
Tegenwoordig heeft ook Moestasj meiden…en zien we niet zo veel kruisbestuiving meer…
Tegenwoordig heeft iedereen zoveel technische bagage, dat het de oude coaches soms duizelt. En iedereen weet het ook zo goed..
Vroeger was het toch wel speciaal volk, die studenten. Toch iets meer haar, iets ander taalgebruik en iets minder technisch.
Tegenwoordig wordt heel Nederland steeds slimmer.
Vroeger hadden de andere coaches medelijden: “Wat moet je toch steeds bij die studenten? Daar kom je toch nooit verder mee?”
Tegenwoordig willen ze wel. Mooi werk. Een boel geregeld. Fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden en de studenten krijgen toch wel wat voor elkaar.
Vroeger was ik coach bij Moestasj en Uilen; tegenwoordig nog steeds. Iemand nog nieuws?
Kaj

GNSK

Wie zei er nou, dat het niveau omlaag ging bij het GNSK? Gaat het slecht met het Nederlandse Basketball? No way.
Bij de mannen wordt leuk en spectaculair gespeeld vooral door het gedreven Groningse team, Bij de vrouwen zijn Baros en Leiderdorp praktisch compleet bij de vrouwen, Amsterdam is een leuk team en de verrassing van het kampioenschap is de wandelende, reboundende en scorende cultuurschok die voor Wageningen uitkomt.
Maar boven de Groningse MeidenMix van Celeritas, Uilen en Moestasj gaat ook maar weinig. Ik heb de smaak wel weer te pakken en leef van afstand mee met kruis en echte finale, zondagmiddag.
Nait soezen moar doun.

cross over

Zou een Uil stemmen op een Moessie, als die kandidaat stond voor de Uraad?
Hoe diep zitten de verschillen?
Ik maak me maar weer eens sterk voor de crossover. De gezamenlijke belangen overstijgen de verschillen... De kritische massa is van de clubs samen is groot genoeg, afzonderlijk zijn ze te klein, ook voor en stem in de ACLO, wat betekent dat ze kleiner zullen gaan worden, in elk geval in aandacht.
Het crossover gebied is het middelste deel van de club. Beginners laat je even met rust - toppers kun je in het huidige tijdgewricht niet zomaar zelf opleiden en die zijn dus druk met hun eigen ding. Dat moet ook.
In het midden zit het hart van de studentenclubs. Basketballliefhebbers (3 ll'en) die naar boven kunnen kijken en naar beneden en om zich heen. Een kweekvijver voor basketballniveau en bestuurswerk, vandaar uit ontwikkel je je invloed naar de rest van de sportwereld. Daar is, op gebied van teamindeling en persoonlijke ontwikkeling de meeste winst te boeken. Daar zitten doorstoom mogelijkheden. Een dankbaar werkterrein voor de sporttechnische begeleiding die meer wil zijn dan alleen maar dat.
Ik pleit ervoor om in dit gebied van de studentenbasketballerij continuiteit te bewaken. Vroeger hanteerde ik het zogenaamde "aanrakingsprincipe" iedereen die door lijn ging, zou ik tenminste een jaar training geven. Dat hebben we al lang geleden los moeten laten. Het is vervangen door het betrokkenheidsprincipe waarbij iedereen tenminste door iemand van de vaste staff begeleid zou zijn. Ook dat is er niet meer.
Ik zou wel weer terug willen naar de tijden dat we met twee teams tegelijk trainden, in elk geval 1 keer per week. We zijn dan altijd zeker van een kritische massa voor de Algemene Basketball Ontwikkeling. Als het vaste kader in beide clubs wortelt is dat ook makkelijker monitoren en adviseren en daarmee het ideaal van betrokkenheidsprincipe binnen bereik.
Ik houd van principes, niet van vastroesten: Ik cross nu weer over naar de Uilen maar blijf ook verankerd in Moestasj. Ik hoop ook in the flesh.

The last vacation

Aan het eind van de ongelofelijke wedstrijd, waarin Jason Terry en de Mavericks het lot van de desintegrerende Lakers bezegelden, kwam er een glimlach bij de verwondering van Phil Jackson.
Hij stopt. De twijfel of hij het allemaal wel goed heeft aangepakt zal ook door zijn hoofd zijn gegaan. Maar na de gemiste layup van Artest zal hij berust hebben, zoals dat gaat met mensen die weten wat Zen is.
Jackson zal ook vastgesteld hebben met enige reflectie dat hij zo menselijk was om op de valreep nog een boete van ruimschoots mijn jaarsalaris te halen voor commentaar op de leiding.
Een vergissing waar je een beter mens van wordt. En als coach, maar dat hoeft niet meer.
Ik had veel met Jackson: domineeszoon, halve hippie, zachtaardig zonder van zijn hart een moordkuil te maken, geloof in het goede in de mensen en in de positieve benadering. Omdat hij dat ook allemaal leuk kon opschrijven heb ik helemaal veel aan hem gehad. Bedankt Phil. En ik ben benieuwd naar het laatste boek...