sawu bona

Ik zie u. De meeste van jullie zie ik pas aan de andere kant van 1 januari. Sommige misschien ver daarna. Tot dan, heb het goed.
Ubuntu bevalt nog steeds. Jammer eigenlijk dat ik een Mac-fan ben, anders had ik het besturingssysteem van die naam ook wel geïnstalleerd. Ubuntu is natuurlijk meer een omgangssysteem. Ik hoop dat ik er steeds meer naar ga leven. Als ik nu nog iemand op kantoor of in de zaal voorbijloop zonder hem of haar tenminste aan te kijken, ben ik aan het slaapwandelen. Maak me wakker als het je overkomt.
Ontvrienden is het woord van 2009. Je wilt natuurlijk niet al je Hyves, Facebook en Linked-in vrienden op ziekenbezoek krijgen en daarom zit er wel iets in. Vriendschap vereist wel een zekere vorm van diepgang en investering. Het mooie van Ubuntu is dat elke kleine vorm van aandacht waarde wordt. Je hoeft geen vrienden te zijn om elkaar als mens te erkennen maar waarom zou je tegen mensen die iet direct je vrienden zijn niet net zo vriendelijk doen? 2010: minder vrienden maar weer beter om ons heen kijken?
Sikhona. Ik ben hier. cu.

Structuur in de WASbak

Elke week zit ik aan de rand van het zwembad in het Willem Alexander Sportcentrum. Daar is dan een algemeen zwemuur waarbij ik belast ben met het toezicht. Ik behoor te voorkomen dat er iemand verdrinkt, wat in de praktijk neerkomt op soms, in het Engels, vragen of iemand wel een license to swim heeft. Verder doet een sportleider vooral zijn sportleidersding: het in goede banen leiden van de sport. En nergens is die uitdrukking zo van toepassing als in het zwembad.
Er is een zeker ritueel waar we ons allemaal aan verbonden hebben: zwemmen is baantjes trekken. Dus komen er lijnen te liggen. Hoewel ik me al jaren afvraag wat er zou gebeuren als ik me niet zou conformeren, leg ik altijd braaf een paar lijnen in het water. Dat is trouwens zwaar werk. Je moet 25 meter staalkabel met drijvers uit een put omhoogtillen en ze geleidelijk in de plomp laten zakken. En aan het eind van het uur vice versa, want de gymastiekerschool doet niet aan lijnen.
De rechte leer schrijft voor dat de snelsten in de baan bij het raam zwemmen. Iedereen lijkt dit te weten en alle snellen nemen dan ook een zonnebrilletje mee. Het is hier ieder voor zich. De daarnaast gelegen opeenvolgende banen kenmerken zich door een afnemende snelheid, techniek of ambitie.
Voorin, vlak voor mijn voeten, is de “langzaamste” baan. Het gebrek aan ambitie en de sociale cohesie bereiken hier een hoogtepunt. Schoolslag, hoofd boven water, vol gespreksstof. De beperkingen van lijnen zou al snel tot filevorming en irritatie leiden en daarom is in deze wateren rondzwemgelegenheid. Dat scheelt al één lijn. Veelal paarsgewijs en luid snaterend zwemt men tegen de klok in. De helft van de deelnemers op éénderde bad.
In het kader van een sociologisch- systeemtheoretisch onderzoek heb ik onlangs nog een lijn weggelaten. Wie in deze wasbak heeft uiteindelijk structuur nodig? Alleen de opwaartsmobielen van de middelste banen natuurlijk! De twee snelste banen zouden zich toch wel gaan redden? Of zou daar ook een ovaal traject ontstaan? Met pootje over in de bochten wellicht? Heel interessant allemaal. Wat denkt u?
Er blijkt overigens ook een verschuiving tussen de banen op te treden en als je de lijnen dan weer in een bepaalde volgorde verwijdert, krijg je weer heel verrassende uitkomsten.
Ik beschik na een paar maanden ook over andere uitkomsten: verhouding tussen mannen en vrouwen? Brilletjes versus ongewapende ogen? Bikini’s tegenover badpakken? Haaienpak of mensenpak? Personeel dan wel studenten?
Bent u geïnteresseerd in het onderzoek? Dinsdag tussen 12.30 3, 13.30 ben ik voor al uw vragen in de wasbak. Eén tipje van de sluier: In haaienpak beïnvloedt u het onderzoek meer dan in bikini.

Just what the doctor ordered

Scylla is een speciale tegenstander. Er spelen vooral oud moessies en uiltjes. Omdat ik nog niet zo lang geleden bijna bij alle studententeams betrokken was ken ik ze ook echt van dichtbij. Leuk om tegen oude pupillen te spelen die groot geworden zijn en uitgevlogen. Het is ook een voordeel als je de kracht van de tegenstander een beetje kent. Scylla heeft bijvoorbeeld een uiterst goede frontline en als ze echt inside komen zijn we er bij. Het plan is dus om de tegenpartij andere dingen te geven die ze eerst moeten oplossen, voordat ze kunnen doen waar ze goed in zijn. Het zal niet makkelijk worden, zonder de inside inbreng van Esther en met Roos gammel op de bank.
Nu hebben we de press die we gaan spelen wel doorgelopen maar doen blijkt iets heel anders. We scoren wel eens maar zijn niet op de plek en Scylla zeilt naar de overkant waar ze rebound op rebound kunnen pakken omdat we niet alleen nog niet kunnen pressen maar ook niet kunnen overschakelen naar half court defense. De eerste periode eindigt met een flinke achterstand. We hebben beide time outs al gebruikt en weten nu misschien wel hoe het moet maar nu vallen we slecht aan waardoor de achterstand alleen maar oploopt. Maar na de eerste paar keer dat de press er echt staat blijkt meteen dat Scylla schrikt. Ze vinden geen goede manier om erdoorheen te komen en komen in elk geval niet meer aan aanvallen toe; van 15 punten achter pressen we ons weer in de wedstrijd bij 25-30 rust.
In de derde periode komen we bij 33-32 voor de tweede keer voor (het was ook twee-nul) en we blijven boven liggen. 3punters van Linda en Eugenia en bevrijdende drives van Toya brengen nog extra frustratie bij Scylla teweeg en alle timeouts van de andere kant gaan over press breken. Iedereen bij Moestasj deelt in het goede spel en is hartstikke positief. Met nog zo'n vier minuten te spelen kennen we een korte periode van slordigheid en haast waarin Scylla net weer een paar goede scores pakt. En dan gaat Femke ook nog door de enkel. Het wordt niet echt knijp en als Linda de 25ste steal met een eenvoudige layup van een lintje voorziet is het negen punten en over.
"Just do it" blijkt weer een mantra van jewelste: niet alleen zijn er nu de punten en sluiten we de eerste seizoenshelft "even" af, maar we hebben ook een wapen gewonnen dat ons altijd weer in de pot terug kan brengen als we het maar gewoon doen.
En lieve help wat kan je opknappen van zo'n pot! Medicijn!

Je steekt er wat van op

Ik ben een boek aan het lezen van iemand die de hele Brittanica heeft doorgewerkt. Ik voel me aan een dergelijke klus blootgesteld. Sinds gisteren weer vier nieuwe medicijnen met uitgebreide bijsluiters. Tot gisteren wist ik nauwelijks dat ik een schildklier had nu moet ik die met alle geweld in toom proberen te houden. Komt het daarna ook weer goed met m'n hart, dan is het allemaal wel de moeite waard geweest.
Het lastigste is dat ik geen training kan geven en dat er net een belangrijke wedstrijd op het programma staat. Ik moet zeggen, dat mijn team het heel goed doet als het aan zichzelf wordt overgelaten. Vorige week hebben ze het ook zelf moeten doen en dat ging heel goed. De principes die we aanhangen zijn blijkbaar aardig ingedaald in de groep want ze hebben de juiste analyse gemaakt na het verlies tegen Uilen 3 en op de juiste dingen getraind. Ik ben trots en dus ook vol vertrouwen dat ze het deze keer oplossen.
Het wordt een experiment want ze mogen een press doornemen, die we vorig seizoen met veel succes hebben toegepast maar waar we dit seizoen nog niet aan toe zijn gekomen. Deze press lijkt mij wel een heel bruikbaar wapen in de volgende wedstrijd en dus mogen de ervaren rotten hun eigen specialisatie aan de nieuwen doorgeven.
Het mes zou aan twee kanten moeten snijden: de rotten nemen hun eigen functie nog weer eens op een ander niveau door en de nieuwen hebben meteen een coach bij een voor hen nieuwe klus.
We zullen aan het eind van de week weten wat we hebben geleerd: Moestasj qua press en ik qua bijsluiter. De verwachting is dat coach en ploeg beide weer op scherp staan.

Sint in Peize

Zaterdag 21 november arriveert de goedheiligman in Groningen. Veel gedoe met olifanten en kamelen en een ontvangst op het Broerplein. De energie van sommige ouderen is jaloersmakend want behalve dat ik een van m'n aardigste tegenstanders van al 35 jaar geleden nog als een jonge god over het veld zie dartelen, heeft ook de goede sint nog tijd voor een bezoekje aan onze wedstrijd.
Maar toch ga je dan twijfelen....Hebben we nota bene twee toeschouwers uit Spanje op de tribune en dan zie je totaal geen interactie tussen landgenoten....komt een heel zwart aandoende piet bij ons mee yellen en begrijpt hij (?) heel duidelijk niets van onze toch zeer Afrikaanse yell... Misschien moet ik toch binnenkort maar eens een goed gesprek met Lotte hebben (die ook twijfelt maar nog niet wil).....
In elk geval namen we het geschenk van een halve tribune supporters met plezier aan; zowel Eugenia als Wianne speelden prima.
Hielden we op de tribune nog gelijke tred, verder werden we overal ongeveer gedubbeld: twaalf speelsters tegen zeven en twee coaches tegen deze ene. Over het resultaat hoeft zoiets dus niets te zeggen. Het begin ging gelijk op maar na 5 minuten demarreerden we naar 9-19 aan het einde van de eerste periode. Ook wel eens aardig: Het waren vooral vrije worpen waardoor we wegliepen. Om een lang verhaal kort te maken: onze snelheid en flexibiliteit won het ruimschoots van de controle van Jumping Five. Controle bij de tegenpartij betekent toch dat we ons in de verdediging goed in konden stellen op de geplande passes. De verdediging stond dan ook als een huis en de tegenpartij kwam alleen tot moeizame schotpogingen. Op onze aanval was weer geen peil te trekken en dus verrasten we hun verdediging keer op keer. In het vierde kwart, met Roos al naar de trein en Femke verplicht op de bank, kregen de laatse 5 Moessies het nog even lastig met de Splitting de Post acties van Peize. Leuk dat we weer eens zo'n klassieker tegen komen maar de uitleg van de juiste verdediging kan blijkbaar niet van een bordje. Logisch ook wel. Gelukkig bleef de aanval uitstekend renderen en bleef het verschil zo ruim, dat we in doelsaldo na 6 wedstrijden toch weer in de plus staan.
Esther (18 punten) was eigenlijk alleen door zich zelf te stoppen. Prachtige centermoves en 8-12 vrije worpen. Ze mag nog wel iets beter op haar positie in de verdediging letten en die vrije worpen met bord..huuuh.
Femke (12) was heel goed in de rebound en ook trefzeker van korte afstand. Het forward spelen gaat haar steeds beter af na vijf wedstrijden. Dat uitblokken vooral een kwestie van positie is, blijft een aandachtspunt. Het scheelt ook P's en dus inzetbaarheid....
Wianne (9) Van de vermoeidheid, die je na (maar) 3 kwarten bij het tweede zou mogen verwachten bleek niets. Betrouwbaar en fel in de verdediging en in het laatste kwart opeens de afstandschutter die we nodig hadden. Uitboxen en rebounden is nog een leerpunt.
Roos (6) was vooral in het derde, haar laatste, kwart heel goed bezig. Even een veilige marge opbouwen en dan snel weg. Veel deflections en rebounds al had ze nog wel wat meer onder de basket kunnen scoren. Jammer dat ze het laatste kwart er niet meer bij was. (wij waren exact om 19.29 in Groningen en heus niet na extra snel opdoffen van iedereen...)
Eugenia (4) was a reliable receiver and playmaker. Only good shots and hardly a pass without a proper message. And the Spanish Inquisition was probably satisfied.
Marjolein (2) weinig punten maar wel veel goede passes en als helper onmisbaar. Ze mag wel iets vaker een schot van de tegenstander wegnemen. Duidelijk een vaste waarde en met Janne de enige speelster die ik nu al 6 keer heb mogen coachen.
Janne (2) maakte eerste twee punten en hield zich daarna met belangrijker zaken bezig. Ze krijgt goed door hoe we op het veld in balans kunne blijven. Lekker en slim verdedigd en een paar heel mooi passes die fastbreaksituaties opleverden.

Volgende week zullen we onze gebruinde reizigers weer in moeten passen voor volgende wedstrijd. We zullen dat onder andere doen in een oefenwedstrijd tegen hoofdklasser Exercitia 1. We mogen volgende week tegen de ongeslagen koploper Uilen 3. Als we braaf zijn en goed ons best doen... wie weet of we niet een leuk kadootje in de schoen krijgen.

ontbijten na de wedstrijd

Half zeven ging de wekker in Stedum. Er moest nog diesel bij in voor dat we om kwart voor acht(!) naar Leeuwarden vertrokken voor een ingelaste wedstrijd tegen De Groene Ster 2. Het werd een gedenkwaardige ochtend. Niet alleen het tijdstip maar ook het feit dat we speelden met zegen van boven was vrij uniek. ( dat laatste vraagt om enige uitleg: Toya en Linda moesten vandaag hun inbreng tot luchtsteun beperken. Zij vlogen, toen de bal omhoog ging naar teamgenoot Karine op Curacao. Die jeugd doet maar.)
We waren heel erg op tijd in het Kalverdijkje. Met koffie, en ideaal dagritme, een riante inspeeltijd en de aanwezigheid van 8 vrouwen waaronder voor het eerst een heel gretige Marlies, waren de voorwaarden voor een goede pot aanwezig. De tegenstander zag er ook goed uit: technisch, snel en met behoorlijk wat lengte.
Aanvallend waren we heel goed bij de les, verdedigend wat minder. Het switchanddeny leek wel pools te zijn en dus was DGS steeds gevaarlijk met insnijden. Dat het verdedigend beter moest was wel duidelijk. Meer samenwerken en tegelijk meer het eigen ding goed doen. Bij 26-25 voor ons, eindigde een grondgevecht in pijn bij Marlies. Ze wreef over haar oog en had duidelijk pijn, ook nadat ze er iets uitgehaald had. "Wat heb je nou in je hand?", vroeg ik toen ze aan de kant kwam. Ik werd er geen wijs uit. Een klein, ribbelig, wit ding. "Had je dat in je oog?" Toen liet ze eventjes haar mond zien. Hoe het kan is niet te snappen, maar een snijtand was doormidden en op een of andere manier in de omgeving van haar oog terechtgekomen. Laat dat maar even doordringen.......
Nu reizen we gelukkig met een nogal uitgebreide medische staf, dus het was volstrekt geen toeval dat er twee Duitse tandartsen op de tribune zaten. Zij konden Marlies voorlopig geruststellen. Voor de rust in de rest van het team was het te laat. Door de schok stokte de score helemaal en het rust signaal kwam bij 40-26.....
Ook de rust zorgde niet voor rust en terwijl DGS verder uitliep groeide het gevoel van chaos en onmacht bij ons. Eindelijk, in het begin van het vierde kwart begonnen we weer met concentratie en veel meer court sense te spelen. Een heel ander gezicht, echt weer basketball met vijf spelers. Mooi om het vertrouwen weer te zien groeien. De achterstand begon zelfs weer overzichtelijk te worden. Met nog een minuut of vier te gaan was het tijd voor wat positive reinforcement.
Met complimenten moet je om weten te gaan...... het spanningsboogje was blijkbaar aan het eind en de uitslag werd nog eventjes geflatteerd. 74-50. Zo groot was het verschil niet. Als we de volgende ontmoeting de concentratie iets langer vast kunnen houden en we een beeld krijgen bij switchandeny.... liggen de kansen ongeveer op 50-50.
En dan keren we huiswaarts. Marlies met een stukje gebit in een zakje en wat kleine brokjes in een bekertje met spuug in de hand. Zoveel dag is er nog over, dat Mareike zelfs zegt dat ze zin heeft in haar volgende activiteit . Ze heeft al zolang niet geontbijt met haar broer......

Nabericht: om een uur of twee krijg ik een smsje van Marlies: de tand zit er weer mooi in. Vandaag nog even rustig maar donderdag gewoon weer basketballen. En dat het leuk was. (!)

words words words

Bepaald woordgebruik sluipt er zo in. Zo eens in de zoveel tijd is het nodig om een verklarend woordenlijstje op te stellen. Nog geen training in het Nederlands gegeven. We leven in een steeds verder internationaliserende samenleving, zeker op de universiteit.
Ubuntu komt dacht ik uit het Natal. Dat woord gebruiken we zelfs als yell. Een mens wordt pas wat hij is, in de ogen van anderen. Is dat een pleidooi voor uiterlijkheid en show-off? Nee het is een verplichting voor iedereen om iedereen te willen zien.
Ingewikkelde manieren van handen geven stammen hier van af net als het wijzende vingertje als erkenning voor het lekkere screen of de goede pass. Wij koesteren dat begrip.
Switchandeny Pools voor actief overnemen in de verdediging.
Extodomotsha Navaho - Native American: Het betekent dat je, als je ergens beter in wilt worden, je moet verwachten meer te doen dan je eigenlijke deel.

We kennen ook nog een paar andere internationale woorden voor minder goede dingen, zo komt kamikaze uit het Japans en Black Hole uit het Astronomisch.

Iedereen weer uptodate (Latijn)?

Consequent

Ik ben niet zo'n voorstander van het heilig verklaren van het begrip consequent. Wilders is consequent. Ton Boot is consequent.
Mijn mening en daar ben ik wel weer vasthoudend in:
het leven is niet consequent en hoe flexibeler je daar mee omgaat hoe beter.
Toch betrapte ik mijzelf op een situatie waarin een opstelling uit het verleden bepaalde hoe ik heden dacht: Komt een leuk meisje op de training bij ons -upwardly mobile- tweede klasse team Moestasj. Laten we haar Suzanne noemen. Ze kon al een beetje ballen, ze was wat afgeknapt op het consequente topsportdenken bij de eredivisieclub uit Utrecht en ze wou wel bij ons trainen. Weet je het wel zeker, vroeg ik haar meteen. Ja hoor. Plezier terug vinden. Dat deed ze en ze wou ook wel spelen. Het hele team enthousiast, bestuur enthousiast. Leuk. Een weekje later mag ze ook wel een keertje meetrainen bij de Uilen en is ze om. Ook daar is het leuk, fanatiek maar niet mordicus topsport boven alles. En ja, ze kiest dan toch voor het hogere niveau.
Kaj, wat vind je daar nu van? Ik ben het er mee eens. Ik heb het niet over de manier waarop de clubs hierover communiceren maar wel over het feit dat "onze Suzanne" nu de Uilen gaat versterken. Allebei de clubs hebben volgens mij nog steeds iets in de statuten staan over het "gelegenheid geven tot spelen op eigen niveau" (en anders moet dat er maar weer in)
Was ik op dit moment coach van Uilen geweest had ik ook graag gewild dat Suzanne bij Uilen kwam. Succes en aanzien voor Uilen is aanzien voor het Groninger Studentenbasketball. Voor mij zijn beide clubs nog altijd een, al heb ik de strijd over dat standpunt allang verloren, het blijft toch mijn standpunt.
Misschien is dat niet erg flexibel van mezelf. Misschien zelfs wel consequent. Dat is wel even schrikken. Laat ik dat dan maar voortschrijdend inzicht noemen.

Het water aan de lippen

Misschien was dat wel de foto die m'n schrijfdrempel slechten kon. Pff. Niet alleen op deze plek lukte het allemaal niet, ook op mijn "bedrijfsblog", in het personeelsorgaan, de site van het NDBC bleef het angstvallig stil. En als je mijn dagboek in zou zien, zag joe daar alleen maar aantekeningen en niets wat op een verhaal lijkt.
En toch zou ik genoeg te schrijven hebben: Ik heb tal van onderwerpen met werktitels klaar liggen. Ik was op vakantie, was op kamp, maakte de meest chaotische seizoenstart in ruim dertig jaar mee, heb nog nauwelijks in het Nederlands training kunnen geven, heb voor het eerst een zwangere vrouw in mijn team, ik heb Ron Jans en Marije Gemser over sport horen praten, zit midden in een trainerscursus en mag over een week of wat weer voor een behandeling naar het ziekenhuis. Ondertussen voetballen de kinderen, zou Wilders wel met Jongerius willen dansen en is ome Dirk op de fles.
Gaat het allemaal weer loskomen? Of ga ik over op Twitteren want dan was ik nu weer klaar en al mijn volgers weer helemaal bij?
Op de Filipijnen wordt flink gebasketballd. Het is daar zelfs zo, dat als je tot burgemeester gekozen wilt worden, dat je dan alleen maar een basketballveldje hoeft te meubileren. Zo'n basket van de burgemeester, dan heb je ook wat: het ziet er behoorlijk onverwoestbaar uit. Het jongetje maakt van de nood een deugd en werkt aan zijn jumpshot. (De opwaartse druk helpt. Vooral voor vrouwen die echt ruzie hebben met de zwaartekracht is het schieten vanuit een zwembad een mooie manier om hangingtime en release op het hoogste punt te ervaren.) Elke keer weer ontworstelt het jongetje zich aan de modderige bodem, is even los van de aarde en voelt de bal vertrekken. Dan moddert hij, met het water tot aan de lippen, weer door naar de volgende plek. Ik heb er wel bewegende beelden bij, die ik maar op mezelf van toepassing zal verklaren en ik aquajog naar het volgende stukkie.

Kampers, jongens, meisjes

Is de zomer weer voorbij? Coach Kaj laat weer van zich horen.
Nog wel vanuit het NDBC, terwijl mijn eigen Moessie-meiden zich al voorbereiden op het voorseizoen. Vlakbij, in Haren is het kamp. 5 coaches, 42 kampers en entourage halen het beste of in elk geval veel uit elkaar.
Het zijn 35 jongens en 7 meisjes en daar is verschil tussen, wist u dat?
Ik doe onder andere een vaardighedenspel met ze. Wat kun je al, wat is niks voor jou, wat wil je nou juist met aandacht gaan aanpakken? Ze een beetje aan het denken zetten. Een van de vaardigheden betreft "toon". Jongens snappen niet wat daarmee bedoeld wordt en vragen dat. De meiden snappen het meteen en maken er ook meteen een discussiepunt van: "Jij zit altijd zo te mopperen" "Ja maar dan zeg ik ook altijd dat ik het niet zo bedoel!" "Dat is voor mij ook wel een goed punt, geloof ik...." " Ja, jij........"
Heerlijk. Niks wat je niet weet maar wel weer een bevestiging van wat je al dacht.

topper

Arjan van Echtelt is wel een echte topper. Ruimschoots de wereld rond in een Uilenbusje of minder geschikte voertuigen. Een record aantal freakaccidents een verzuimpercentage om u tegen te zeggen maar toch, gedurende 15 jaar een constante factor in het Uilennest.
Ik weet nog goed dat ik opeens weer coach werd van heren 1, net op het moment dat ze op de drempel van de promotiedivisie stonden. De topscorers waren naar de eredivisie vertrokken, er moest nieuw bloed in en ik was niet bij. Tonok Bwefar (Zwolle) wil komen en Jasper Stuivenberg (junioren BVG)misschien ook wel. Voor het overhalen van die laatste is het dan misschien wel goed als Arjan van Echtelt ook komt, tipten ze me. Ook Celeritas aasde op Jasper en ze hadden Arjan al. Ik had nog nooit van die mannen gehoord. Maar eens kijken dus. Op een scrimmage van Celeritas, in Vinkhuizen lipe ik Butch Zijlstra tegen het lijf. Die kende ik tenminste wel. Butch grijnsde en wees op Arjan, die op de achtergrond net met het verbouwen van de basket bezig was. "Dat is onze shackattack", zei Butch. "Hij wil graag naar jullie maar hij is wel een tikkeltje wild." Uit de mond van één van de flegmatiekste basketballers van noord Nederland ooit, klonk dat als een aanbeveling. "Dat halen we er dan wel uit", zei ik. Dream on, coach; het is nooit gelukt. Maar Jasper kwam wel bij ons spelen en we werden ook een echt team. En dat merkten we bij het afscheid van Arjan, afgelopen zaterdag. Op één na was het hele team van dat eerste seizoen in de promotiedivisie (94-95) aanwezig. Dat zegt iets. Over het team. Over Arjan. Bedankt jong.

Cavalier is geen heer

Cavalier betekent toch zoiets als heer. Lebron is dat niet. Niet willen verliezen, OK. Dat wilde Jordan, Bird of Magic ook niet. Een primaire reactie, OK Flink balen als je verloren hebt, OK. Geen hand geven is al niet OK maar daarna ook nog zeggen: "hey, I'm a competitor. If they beat you, you don't shake hands." dat is wel het meest unsportsmanlike conduct, dat ik de laatste jaren heb meegemaakt. Ga dan maar liever aan de coke.
Een lesje: Winnen doe je op drie vlakken: jezelf beter maken - je teamgenoten beter maken - de sport beter maken. James scoort 2 uit 3 maar niet de "winner".

Meer levenstekens

Zeker na het ziekenhuis tonen mensen zich verbaasd dat ik nog in leven blijk te zijn:
Je hebt zo lang geen stukje geschreven!
Nou, als het te lang duurt en de lezer zeker wil weten dat de coach nog in leven is, kan hij of zij ook terecht op mijn "bedrijfssite" voor tekenen daarvan. De filosofietjes die daar komen, hebben meestal iets minder met basketball te maken en iets meer met het leven zelf, al zal de oplettende lezer wel weten of herontdekken dat ik leef met de aanname dat het leven een mooie metafoor is voor basketball.

Chuck

Chuck Daly is overleden. De naam zegt misschien niet iedereen meer wat maar dit is echt een verlies. Niet alleen omdat het een geweldige coach was - een beetje de Hiddink van de NBA - maar ook omdat je als coach ontzettend veel van hem kon leren.
Iets meer over Daly? Onberispelijk in het pak, gevoel voor humor, een peoplemanager die karakters als Isiah Thomas, Bill Laimbeer en Dennis Rodman kon laten samenwerken en daarmee ook titels pakte. Hij is met name bekend als opsteller van de Jordan-rules, die de Bad Guys van Detroit hielpen de beste basketballer aller tijden onder de duim te houden. (Dennis Rodman had een eigen nickname voor Daly: God. Dat zegt wel iets.) Als coach van het echte dreamteam functioneerde hij dan ook naar behoren.
Ik ken hem alleen uit interviews en van een heel gave coachingsvideo, die hij aan elkaar praatte en die hij begon met de vraag: "So you want to be a coach?" Dat wou je wel, als hij het zo vroeg.

op bank

Meestal sta ik naast de bank of been wat heen en weer er voor. Hoe het ook zij, de bank is wel een plek waar ik me thuis voel. Beter dan in een zaikenhoesbed. Vergeef mij mijn Frans, ik heb een paar dagen met geweldige grunneger native speakers doorgebracht, allebei zo om de zeventig en in het zaikenhoes voor omleidings. Samen kenden ze ongeveer de hele provincie bij naam. Allebaiden goud bekend in Steem, ook.
Ik bin weer toes. Op bank.
Ik was nait veur omleidings maar voor een pannone-ablatie en die heeft succesvol plaatsgevonden. Met dank aan de bloedprikkers, die me maandagochtend vergeten waren, was ik als tweede aan de beurt. Het bijbehorende roesmiddeltje had ik echter wel gehad en dat werkte nog wel een beetje maar voor de voorzichtigheid kreeg ik er nog eentje. Daardoor kwam het, dat toen ik verwachte dat het nu toch wel echt pijn zo gaan doen, de behandeling al bleek afgelopen.
En de volgende dag mocht ik ook al weer weg. Ik heb becieferd dat ik al bie al zo'n 35 uur in het zaikenhoes legen heb. En nu verder rustig aan, op bank.

cadeautjes

Dinsdag kreeg ik een mooi boek met weetjes cadeau van het team. Voor in het medisch centrum. Donderdag stond ik, tot ieders verrassing toch weer gewoon voor de groep. Een van de leukste dingen die ik opnieuw als "meemaakbaar" kon etiketteren, was de wedstrijd tegen de Uilen. Het gong me echt aan het hart (haha) dat ik de seizoensafsluiting niet mee zou kunnen maken. En nu kon dat toch!
We hadden de vorige keer toch wel overtuigend verloren maar na een even overtuigende winst in een oefenwedstrijd hadden we toch wel een meer dan 50-50 idee. (en dat is altijd goed: positief en toch overtuigd van de noodzaak tot inzet. De beste wedstrijden zijn meestal die, waarin vantevoren geen zekerheid bestaat over het resultaat)
Reden voor ons optimisme is dat we geanalyseerd hadden waar we vorige keer vooral op stuk waren gegaan (rebound) en ons daar heel bewust mee bezig hadden gehouden. Die aandacht was er. Een andere plus, was dat we nog geen zonepress tegen de Uilen hadden gebruikt en we dus ook nog iets achter de hand hadden.
Een zwaar punt in ons nadeel was de ongelukkige stap, die Sanne op de dinsdagtraining maakte en die haar knie danig in het ongerede had gebracht. Sanne bepaalt toch voor een groot deel onze dreiging van buiten en is bovendien een van onze beste ontvangsters geworden. Linda en Janne zouden wat extra op de guard moeten doen en onze scores moesten misschien wel meer van binnen komen.
De wedstrijd ontpopte zich als het tweede cadeautje van de eiden, dat ik deze week mocht uitpakken. Het was een leuke wedstrijd, die bovendien door goed en effectief spel van de Uilen constant spannend bleef met Moestasj voortdurend aan de goede kant van de score. De meeste dreiging ging inderdaad uit van het spel onder het bord waar interessante duels afgewisseld werden met merkwaardige missers maar leuk was, dat daar ook allemaal scores tussen zaten, die verrassend waren, zoals de backdoors van Marjo en Toya en de aardige doorstapjes van Linda.
De Uilen scoorden ook meest van onder het bord en hadden wat minder kansen nodig dan wij maar daar stond tegenover, dat onze press veel balwinst opleverde. Het verschil deinde steeds wat op en neer tussen 5 en 10 punten en in het laatste kwart leek het nog eventjes spannend te worden ten Toya, die zich de hele wedstrijd niet uit het veld had laten slaan haar vele harde werk met 5 fouten moest bekopen.
Met twee minuten op de klok en een verschil van zeven punten maakte Tanja het nog even spannend met een aan genialiteit grenzende aktie, waardoor (bijna) iedereen opeens dacht dat we de andere kant op speelden. Uilen en Tanja zelf incluis. In de laatste time out van de wedstrijd zetten we de puntjes nog even op de i en mocht Evelien als dank voor een geslaagd optreden de laatste Moestasj punten maken: eindstand 49-58.
En zo sluiten we een up en down seizoen af met een up: de laatste drie wedstrijden van het seizoen hadden veel goeds in zich en ik was heel blij met dit laatste cadeautje van de meiden.

Stuk

Ik moet niet over stuk(jes) schrijven: dat is de goden verzoeken. Daar dan maar een kort artikeltje over, door deze humanist: Coachkaj komt op het afgesproken moment (woensdag 10.00) het UMCG binnen. Geen gastvrouw nodig, ga zelf wel op pad: ECG, bloedprikken en dan naar de afdeling. Om half elf wordt meegedeeld, dat de behandeling niet door kan gaan: apparaat is stuk. Philips medical Department blij: ze zullen wel een nieuwe moeten kopen. Ondertussen moet ik maar blij zijn, dat het ding niet bij gebruik op (in) mij kapot is gegaan. En dat ze niet zeggen: we gaan het proberen meneer maar we weten niet of de plakband en kauwgum het wel houdt...
Het heeft nogal gevolgen voor mijn agenda: de dingen die ik al uit mijn hoofd had gezet kunnen er nu weer in. Andere agendapunten, die gedacht waren om het genezingsproces te ondersteunen, worden nu twijfelachtig. In je agenda heb je die zaken nog eerder voor elkaar dan in je wezen.
Eerste berichten repten van nieuwe behandelpoging ergens in mei maar net valt een oproep voor eind volgende week in de bus. Valt het nog mee en wordt deze week een soort tijdsgeschenk. Morgen zelf de laatste wedstrijd van het seizoen coachen!
En daar dan weer een blogje over.

rustig an

Ik moet vanaf deze week een poos "rustig aan doen" Ingreep en herstellen. We moeten maar zien hoe het kwartje valt: Het kan zijn, dat ik zo rustig an doe, dat ik helemaal geen stukkies meer schrijf. (Ik maak immers niks mee?)Het kan ook zijn, dat ik juist heel veel stukkies schrijf, omdat ik eindelijk de tijd heb om overal over na te denken en een beerput aan filosofiën over de trouwe lezers wordt uitgekiept.
Gelukkig zijn er allemaal mensen die opvangen wat ik normaal doe, dus daarover hoef ik niet in te zitten. Toch zal ik zaterdagmiddag de meeste moeite hebben om stil te liggen als de meiden aan de gang zijn. (als ik ergens niet bij ben kriebelt het allemaal het ergst. Je mist meer dan je meemaakt, zou Martin Bril zeggen met de toevoeging: geeft niks. Nou dat zal dan wel. Een vorige keer, dat ik ergens niet bij kon zijn en er een mooie overwinning in de lucht hing, was met de Uilen in 2007 toen ze, zonder mij, de finale van Ibbenbüren speelden. En wonnen. Dus...meiden? Laten we elkaar maar geluk wensen!
Over wat ik deze week meemaak zal ik later wel wat bijdragen

Een goed begin

Een goed begin is het halve werk. We wonnen maar 1 periode in de harde wedstrijd met Assen maar gingen toch met de winst naar huis. De vooruitzichten waren goed: we waren met z'n negenen. Femmes en Evelien werden vervangen door Anke en Janne, met wie we ook donderdag al prima hadden getraind. Verheugend was ook de rentree van Linda waar we lang naar hadden uitgekeken. Dat vertrouwen vertaalde zich in goed spel. In het eerste blokje hadden we echt alle rebounds en we hadden nog wel verder uit kunnen lopen dan 20-9. (!)
In de tweede periode blaakten we helemaal van zelfvertrouwen wat leidde tot een tussenstand van 30-9. Daarna kwam het punt dat Assen succesvol wat zand in onze machine gooide door een plotselinge press waar we een time out voor nodig hadden omdat we in ons goede gevoel vergaten dat er een goede organisatie hoort bij goed spelen. Goed spelen is echter iets anders dan dat het lekker gaat: dat ervoeren we ook de laatste minuten van de eerste helft tegen de zone van Assen. We kregen de schoten wel maar schoten de punten niet binnen en we pakten niet de reboundes die we gewend waren. Met 31-22 gingen we rusten na een qua score erg ongelijk kwart.
Moestasj hield de moed erin maar Assen rook bloed en kwam steeds dichterbij, zelfs tot op 1 punt in het derde kwart. Een dappere score van Janne gaf ons weer lucht en hoewel we ook lekkere breakkansen lieten liggen, wisten we nu ook, vooral via Marjo en Tanja de zone in het hart te treffen. De negen puntenmarge blef in stand. Omdat het spel ook weer beter was geworden was er geen vuiltje mee aan de lucht. De marge was groot genoeg om ons nog een paar maal te vergissen en dat Assen met de laatste punten nog het verschil terug bracht mocht de pret niet drukken en vooral de laatste 3 seconden getuigden van de groei in de ploeg. Janne en Toya besluiten de bal gewoon vast te houden. Degelijk.
Zo'n pot geeft moed voor de volgende keer, die helaas zonder de coach zal zijn.
Het leuke was dat iedereen een goed bijdrage heeft geleverd. Toya kende een heel sterk begin en een uitstekend eind van de wedstrijd, de energie waarmee Esther speelde had wel mogen resulteren in wat meer scores, Sanne speelde misschien niet de beste wedstrijd van het seizoen qua score maar toonde (in de laatste wedstrijd waarin ze met deze coach samenwerkt) wel de groei die ik graag wou zien in rebound, losse ballen en aannames, Marjo was heel moeilijk te passeren als sluitpost in de press en rebounde met "abandon", Tanja stond heel vaak op de goede plek en fileerde de zone af en toe, Roos was alert en vaak open voor goede schoten, Anke debuteerde met een serie goed verdedigende acties en heel wat aanvalsrebounds en Janne speelde verreweg haar beste wedstrijd in het eerste. Linda's aanwezigheid in de ploeg gaf iedereen extra vertrouwen, wat we ook nodig hadden om de winst binnen te slepen. Dat ze, met vijf fouten, slachtoffer werd van haar eigen gretigheid neemt niets weg van dat lekkere gevoel, waar we ook volgende keer nog veel plezier van kunnen hebben.
Want we staan, ondanks de gevorderde fase van het seizoen toch weer aan het begin van een streak. En wat is dat leuk!

vergeet het maar

U bent vast vergeten u op te geven, schreef het mailtje dat ik van de organisatie van een coachclinic kreeg. Bobby Knight komt naar Europa. Dat wilt u toch niet missen? Knight is toch een beroemde coach?
Hier wil ik wel even het verhaaltje uit "More than a Game" doorvertellen: Phil Jackson en zijn assistent Charlie Rosen rijden meer dan 1000 km naar een clinic van Knight. In het eerste uur heeft Knight het er alleen maar over dat hij, als hij president was, de coca-plantages in Columbia zou bombarderen en dan is het pauze. Jackson en Rosen kijken elkaar aan, terwijl iedereen naar de versnaperingen loopt met coach Knight. Ze trekken hun jasjes uit en gaan in de pauze, in de lege zaal 1 tegen 1 spelen. Zijn ze tenminste niet helemaal voor niets gekomen. Voordat het tweede deel begonnen is, zitten ze weer in de auto, terug naar huis.
Ander verhaal? Bobby Knight heeft het Olympisch team van 1984 onder zijn hoede. Aardig team wel. Allemaal nog amateurs maar toch: Michael Jordan en zijn makkers halen een gouden medaille en nemen afscheid van elkaar. Sommigen gaan terug naar hun school, anderen worden prof en kleine Steve Alford mag terug voor nog een jaar Indiana, onder coach Knight. Blij dat ze gewonnen hebben en heel bezorgd over teammate Alford, die weer terug moet naar "that man".
Bobby Knight komt nog op z'n menselijkst over in het boek "Season on the Brink", waarvan hij de schrijver dan ook nooit meer menselijk heeft behandeld.
Dus ik moet daar wel heen om te luisteren? Value the differences en zo? Differences? Om het programma compleet te maken hebben ze Nederlands Knight-look-alike gecontracteerd.
Vergeten in te schrijven? Vergeet het maar.