de een z'n dope...

Buiten bezig zijn helpt goed. Om kleine depressies, zoals alle wielerliefhebbers met mij zullen hebben ervaren, te lijf te gaan en om het lijf aan de gang te houden. Het komt u vast bekend voor: "Racing through the Dark" van Robert Millar - een van de sportboeken van de eeuw tot dusverre volgens Maarten Ducrot - is nog steeds out of print, dus ik las "The Lance-factor" van Smeets.
Ik hou van fietsen. Ik ben nog altijd lid van studentenfietsclub Tandje Hoger. Ik heb om elk blauw dorpsnaam bordje in de provincie wel heroïsche sprintduels uitgevochten.  Tegenwoordig, nu het hart niet meer kan afzien, kan ik nog steeds uren kijken naar verschuivingen in het peloton, tussensprints, demarrages en noest kopwerk van knechten.
Ik las dus over Lance. Ik was in het hoofdstuk over Bruyneel, toen de wetenschappers van USADA met hun definitieve rapport kwamen. Het boek ligt nog waar het toen lag, maar de ergste klap moest nog komen, op vrijdag. Ik zal niet de eerste zijn, die van mening is dat er in het bankieren wel ergere schurkenstreken zijn geweest en dat bankiers toch wel de ene tweede kans na de volgende krijgen. En dat net als bij bankieren de Rabobank zich ook op de borst had kunnen kloppen dat bij "onze" bank wel "schoon" werd gewerkt, maar ze luisteren toch niet, denk ik. Jammer. En de wielerploeg kan dus de boom in.
Precies net waar ik ook was. Buiten dus. Niet op de fiets maar in de boom. We hebben een flinke goudreinet met prachtige rode appels. Een mooie wielerterm is: "schudden aan de boom" maar goudreinetten moet je een poosje bewaren voor ze echt heel lekker zijn en dus mogen ze niet vallen. Ik moet dan ook de boom in om ze te plukken. Ik bedacht dat een linnen tasje wel handig zou zijn om de appels ook heel beneden te krijgen. Zo'n ravitailleringstasje. Kreeg je vroeger overal bij. Dat werkte prima en toen ik het tasje voor de tweede keer leegde, zag ik opeens wat er op stond: Rabobank GNSK 1998......
Daar kikkerde ik helemaal van op: Dat was een leuk toernooi maar sindsdien heeft de bank dit mooie evenement niet meer zo gesponsord. Maar nu..... De Rabobank heeft dus straks geld over! De een z'n dope...

Chaos

"Zo chaotisch als zij spelen....en we laten ons helemaal meeslepen", zeiden de meiden. Nou, er is wel een verschil tussen chaos en onrust zou ik zeggen. Als je tegenstander vindt dat jij chaotisch speelt, betekent dat dat ze zich er niet op in kunnen stellen. Als je zelf in een staat van chaos verkeert, is het minder. Dat betekent meestal, dat er geen touw is vast te knopen aan de acties van je medespelers. (trouwens: dat de iPad het woordje medespelers meteen corrigeert in mediaspelers vind ik ook in dit verband weer veelzeggend. Je staat in het veld met vier andere mediaspelers, die niet echt gesynchroniseerd zijn....)
Dat gevoel van chaos willen we wel graag kwijt. Dat we niet wisten wanneer en hoe de tegenpartij zou insnijden, opposten of screenen, was niet bepaald hun chaos maar meer de onze. In het eerste kwart hadden we meer balverlies dan schotpogingen en meer aanvalsrebounds tegen dan verdedigingsrebounds.
De wijze dames van exercitia hadden meer spel in hun spel en meer vastberadenheid in hun rebound en deden meer wat er moest gebeuren.
Maar toch zagen de coaches al wat sneller dan onze ploeg dat we wel zouden winnen. Wat we nog langzamer dachten, verdienden we weer terug met sneller zijn en wat we in het begin nog aan fanatisme tekort kwamen, haalden we al tijdens de wedstrijd stukje bij beetje in. "hou de rust erin, meiden!" beval aanvoerster Anouk aan het eind. En toen gebeurden er ook aardig mooie dingen. Spel wel, eigenlijk.
Het zou mooi zijn als er, in tijden van beleefde chaos, speelsters opstonden die niet alleen met woorden rust afdwingen, maar ook met daden en bodylanguage kunnen voordoen. Dus: welke speelsters gaan dat doen, in de komende wedstrijden? Niet allemaal tegelijk? Of?

Na de wedstrijd doet zich de interessante situatie voor, dat we niet alleen nog ongeslagen bovenaan staan, maar dat ook nog een flinke poos blijven omdat ook de competitie al weer een chaos is en we voorlopig geen wedstrijden meer hebben. Oefenen, iemand?

Rep, PREP and other STUFF.

Rep. Staat mijn reputatie op het spel? Eigenlijk beschouw ik mezelf als tamelijk onthecht op dit soort terreinen. Maar sinds ik in het dagelijks leven ook als burgercoach werk, merk ik dat de wet van Boot: "als een erkende expert met een grote reputatie (Boot zelf) zegt dat de coach een goede coach is, is het een goede coach", toch op gaat. "Niet wie u bent, maar wie u kent", om het maar kort te zeggen.
Ik weet het niet, hoor. ik was altijd zo'n erkende expert, dacht ik, maar sinds dit seizoen een paar interessante speelsters vooral voor een andere coach hebben gekozen, ben ik hard geconfronteerd met het feit dat reputatie geen generaties stand houdt...
Nou ja: als het dan te voet komt en met de brommer weer gaat, weet ik welke stappen genomen moeten worden: Reputatie is a four letter word: W-O-R-K. ( of was het S.H.O.W.?) Terug naar de inhoud!
Prep. Voorbereiding, maar ook: Primary REception Position. Een van de fraaie zelfgemaakte begrippen van coach Devenzio. Wat is in welke situatie the place to be? Een vorm van netwerken eigenlijk. Dat ze je zien staan, dat ze weten dat ze van je op aan kunnen... en dat dus ook op het veld. En dat we dat dan bij ons heel goed doen en dat we daar dan weer een reputatie van krijgen. Zo een beetje, dacht ik.
Trouwens, Devenzio is de erkende expert op het gebied van spelersontwikkeling. Zij bekendste boek is STUFF all good players should know. En dat heb ik uitgeleend aan iemand. Maar aan wie ook weer?

De reputatie van een geordende geest streef ik allang niet meer na..

Olympisch geïnspireerd

Zo. VPI zit er op. Voorbereidingsperiode 1. Na een groot deel van de zomer van bovenaf op baskets te hebben neergekeken op de tekst "inspire a generation" hadden we ons laten inspireren door de spelen.
Zo hebben we "gebeached", gejudood , synchroon gezwommen, drievoudig ge-epked, booggeschoten en nog veel meer. (maar niet gehokkied, nee)
Niet iedereen was er nog, maar wie er wel was, heeft de eerste stapjes gezet. Als we een samenvattinkje moeten geven van de hoofdpunten, dan zijn dat denk ik: rebound (judo), rennen om layups te krijgen en dat defense (met een duidelijke "sense of urgency") de offense helpt. We hebben bijvoorbeeld lekker veel kunnen schieten en na de voetenwerk drills (synchroon zwemmen) blijkt dat zelfs beter te lukken.
Hopelijk nemen de meiden van deze week hun voorsprong mee naar volgende week en dan gaan we geïnspireerd verder.

Leuke dingen

Wat was er nog meer leuk aan de OS, behalve de dunk van Liz Cambage?
Veel. Het verrassende spel van de engelse vrouwen bijvoorbeeld. Niet overmatig getalanteerd team, maar heerlijk spel en geweldige inzet. De terugkeer van de scissor en de hand-off! Yes!
Altijd leuk: die ongeselecteerde Amerikaansen, die in voor Turkije of Rusland gaan spelen. De russische mannencoach, die hee... engels spreekt en in het dagelijks leven ook coach blijkt te zijn van Maccabi Tel Aviv????? Als dat soort dingen kan, komt het nog wel eens goed met de wereld. En wat te denken van Spanje dat alleen door het niet kunnen inzetten van Timberwolf  Ricky Rubio naast het goud grijpt en laat zien dat passen en  pivotteren niet overal een lost art zijn.
En Rusland met de aalvlugge kunstenaars Kirilenko en Svhed dat het brons afsnoept van de keihard werkende dertigers uit Argentinië? Kirilenko is ook een Timberwolf trouwens en Svhed gaat dat worden.
Zo krijg je ook weer zin in het profseizoen. Maar eens met een half oog Minnesota in de gaten houden... waar behalve half Rusland ook Nederlandse roots aanwezig zijn: wat te denken van Greg Tiemsma en Robbie Hummel? En Sikma op de bank... Dat moet leuk worden.. en trouwens ook maar eens gauw beginnen met die uiltjes. Zin in meer leuke dingen.

Vakantieblog

Buitenkust

Hmm. Dat was lekker. Een diepe droomloze slaap. Waar ben ik ook alweer?
De geur van een 'n tikje vochtige tent bereikt m'n bewustzijn tegelijk met een zacht geruis.
Buitenkunst.
Het geluid wordt langzaam wat luider.....dat zijn geen dennennaalden.... Hmm.
-
Het regent nog steeds als de schrijfworkshop begint. Normaal schrijf ik wel genoeg maar het thema -parallelle universa- spreekt me aan. Natuurlijk is er eigenlijk maar een universum. Bestaat er wel een meervoud voor?
De eerste oefening vergt meteen de nodige concentratie. Om mij heen wordt het wazig; ik kan slecht twee dingen tegelijk. Twee keer doorhalen en dan staat de eerste regel op papier. Terwijl ik de punt zet, zie ik uit mijn ooghoek dat de schrijfjuf in beweging komt....en met haar de vloer van de tent...
-
Als het zo hard gaat, kan het nooit lang duren... zeggen ze. We vinden een droog plekje en maken er maar grapjes over: Waterworld, Noach, het vlot van de Medusa, ze liggen voor het oprapen. Buitenkust. Inderdaad verandert het bos van buitenkunst in verontrustend tempo in een archipel van bewoonde eilandjes, waar schipbreukelingen proberen hun hebben en houden te redden en het hoofd boven water te houden.
-
Vanuit ons droge onderkomen zien we een levensgrote gele eend voorbij komen. Zijn snavel is een mondharmonica die "onder moeders paraplu" speelt. In zijn kielzog een hele stoet kleutereenden als aan een touwtje achter hem aan. Hun bonte laarsjes trekken zigzagsporen in de stroom van de in een doorwaadbare beek veranderde weg.
Op het eilandje binnen gehoorsafstand laten andere gestrande muzikanten zich duidelijk inspireren door het ritme en de klank van de regendruppels. In de verte zie ik de dansers als scholen vissen bewegen en aan de overkant worden flessen met kunstwerken aan de branding toevertrouwd. De bewoners van buitenkust gaan op een bijzondere manier met de tegenslag om. Het is een parallel universum waar de verbeelding stroomt met de kracht van het wassende water.
Pas in de pauze is er tijd voor ramptoerisme. En de zoektocht naar Droogland. Zou het nog bestaan?

Livestreams!

Vier jaar terug was ik al zo blij met de extra voor basketball bij de spelen. Nu heb ik deze week al alle teams aan het werk gezien. Meestal zijn het profs, die in een andere rol.. Nou ja wat is een andere rol voor Lebron..? - met drive en voor hun plezier spelen. Zelden zoveel spel gezien. Vrouwenbasketball
Met power en inzet. Het draait om driepunters maar ook om defense. Switchen met de handen omhoog tot 9 meter van de basket. De hand-off is helemaal terug als ondersteuning van de pass (- nog niet echt als aanvalswapen - dat gaan wij weer doen, volgend jaar) dus als 2.03 Elisabeth Cambage van australië de bal krijgt buiten de driepuntslijn verwacht je ook weer zoiets. En geen denderdunk door het midden.... Is vast wel geyoutubed ... You've got to love livestreaming.
P.s. En nu vertrek ik morgen naar het Drentse bos... Zonder wifi.. Hoe moet dat?

wat zit er in een naam?

Aan het eind van het seizoen , maar vlak voor de zomer, is het tijd om eens even goed over - en met - de samenstellende delen van het team na te denken. We hebben een bezoek aan Stedum gehad - de meiden hebben mijn uilenverzameling kunnen zien - en beginnen nu met de persoonlijke gesprekjes.... Uilen... Dit team lijkt een geschikte voedingsbodem voor deze bosdieren. Qua namen in elk geval:

Bosma, Bosman, Hulzebos, Doornbos, Houtsma... Yo-linde,

Posthumus ... voedingsbodem, zei ik toch?

Oehoekema, Anouhouk en Milouhoe Nieoehoeboeroe

Schuring.... ach ja niet alle uilen wonen in het bos.

Zelfs Spini-ello heeft iets met doornen te maken, dacht ik... Dan missen we toch echt  allen maar een uilen-associatie bij Emma van de Maas. Misschien kan een lezertje me helpen, anders blijft zij wel een echte vreemde...... eend..

(of moeten we dat zo maar houden?)

Overmoed?

Een jonge god in 't diepst van mijn gedachten
Toernooi met oude makkers is een feest
Overmoed? 'k moest een half minuutje wachten
Toen scheurden de oude goden mijn achillespees....

Klokhuis sportlab

Seizoen 11-12 zit er bijna op.... Het is omgevlogen. Nog een heel serieuze wedstrijd, waarin veel te winnen is om de zaak helemaal in te pakken en dan.... Meteen weer verder met beter worden. Beter kijken, beter versnellen, betere balans en beter mikken.
En we zouden de Groninger Studenten Ballers niet zijn als we de wetenschap niet te hulp lieten komen.
Stelling: de slechtste schoten zijn die wanneer die er in moet. In de wedstrijd nog minder dan bij onze schotoefening - de schoten met 4'. ( voor de outsiders: je moet er als groep 5 achter elkaar in schieten maar er mag 1 tussendoor mis.. 5 betekent dat je naar de volgende plek mag)
Ritme het werk laten doen, concentreer op de "take - niet op de make", korter mikken, zeg ik altijd. En zo waar komt het klokhuis te hulp: volg de link hierboven en zie wat we getraind hebben...

de oude doos omgekieperd

Of ik ook oude foto's heb. Het wordt me vandaag van twee kanten gevraagd en dan hangt er meestal iets in de lucht. In dit geval weer een lustrum. Het elfde van de Uilen dit jaar. En weer wordt de paradox van Zeno bewezen.... ik ben weer vijf jaar ouder en nog altijd heb ik de nog steeds jeugdige vereniging niet ingehaald. Ik zal altijd een jaartje tekort komen, vrees ik. De club is gewoon eerder gestart.
In elk geval heeft de club een probleem, dat men over nog eens 20 jaar niet meer zal hebben: beeldmateriaal. Wij hadden geen fototoestellen die en beetje behoorlijk het licht in de Struikhal om konden zetten in bruikbare foto's. Dus moesten we het doen met geposeerde teamfoto's en sporadische kranteknipsels. Ik heb wat hangmappen omgekeerd en vond de bijgaande foto uit de vroege jaren 80 van de vorige eeuw. Het knipsel uit de Gezinsbode documenteert de terugkeer van het hoogste mannenteam naar de tweede divisie. Ik denk dat ik een van de weinige coaches ben die hetzelfde team op drie verschillende niveaus heb gecoached. Had ik al gemeld dat ik met de heren van Uilen in elf jaar NOOIT kampioen ben geworden?
Het team op de foto heb ik nog altijd na aan het hart. Zou het niet leuk zijn om dit ploegje nog weer eens bij elkaar te krijgen? Een groot deel hier van duikt jaarlijks weer op op het Gumit. Op Boris Wanders en Michael Quasbarth na, heb ik ze allemaal nog wel op linked in... geloof ik.Ze zijn maar een van de vele geweldige teams die hier rondgelopen hebben... en als zodanig een voorbeeld. De oproep tot verzamelen in het oude nest is voor iedereen.
De boodschap is verzonden uilen! Ik zie jullie graag....

Slaagmoed

Mijn dochter Lotte doet een typecursus. Best modern; in de vorm van een computerspelletje. Je moet levels halen, dan ben je goed genoeg om verder te gaan. Het aardige van dat "spelletje" is dat het niet perfect hoeft. Een bepaalde snelheid halen, maar je mag ook best veel fouten maken.
Nou is het toch lastig voor haar om fouten te maken. Steevast blijft ze steken met te weinig snelheid (een woord per minuut te weinig) en te weinig fouten (bijvoorbeeld 16 als je er 43 mag....)
Het niet halen van dat level kost haar motivatie... zichtbaar en hoorbaar. Hoe kan ik haar daarmee helpen? Als ze eerst sneller zou worden, gaat ze op den duur minder fouten maken, doordat haar beslissingstempo groter wordt. Maar ze durft het niet echt. John Wooden, de wizard, zei altijd dat de teams die de meeste fouten maken de wedstrijd vaak winnen. Je moet dan wel fouten durven maken, want het is juist de durf en het spelen op het randje tussen heel snel en te snel, die de wedstrijden wint.
Dat soort dingen probeer ik haar wel te vertellen natuurlijk... en het zal op den duur misschien wel doordringen....winnen gaat beter als je durft te verliezen....

Geduld hebben maar?.....maar het zou zo mooi zijn als er een shortcut was naar lef.... Iemand een idee?

mijn Baas

Ik ken maar een baas. De enige persoon die ik ook echt "baas", noemde was Pieter Tilstra. Het grootste deel van mijn sportcentrumleven was hij mijn baas.
Net voor kerst raakte ik twee mensen kwijt die voor mijn begrip van "directeur" stonden: mijn goeie oom Hans was directeur van een meubelfabriek, die zijn eigen naam droeg en Pieter Tilstra was "alleen maar" directeur van het universitair sportcentrum. Maar dat was wel mijn wereld, ja?
Ik kwam er natuurlijk in de loop van de tijd wel achter dat hij nog een "Hoofd" boven zich had en dat daarboven nog een "Secretaris" en een "Collegevoorzitter" waren geplaatst, maar toch: allebei directeur.
Mijn beeld van directeurschap hangt sterk aan hen allebei: zwierige, joviale mannen met manieren, en hart voor de zaak, gewend beslissingen te nemen. Iets van Bommel en van Tom Poes in een persoon. Nu zijn er geen bazen meer voor mij.
Tilstra besliste in een oogwenk over mijn carrière door me aan mijn mouw zijn kamertje binnen te trekken en me te vertellen dat ik vanaf 1 januari 1980 op de loonlijst kwam van het Sportcentrum.
Nou dat was dan zo. Je sprak hem niet tegen, zeker niet als bleue 21 jarige. Ik had een baan en ik ben nooit de briljante professor in de architectuurhistorie geworden, die ik op dat moment nog beloofde. Voor hem was dat een van de talrijke beslissingen die hij uit zijn mouw schudde; voor mij bepaalde het mijn verdere leven. Ik ben je eeuwig dankbaar, Baas.

teamopstellingen

Een groep basketballers kan samen trainen en samen proberen beter te worden, maar dat is nog geen team. In een team bestaat samenhang. Je bent van elkaar afhankelijk om iets te bereiken. Een vrij schot bijvoorbeeld, of een stop. Als iemand haar rol niet speelt, dan wordt het team weer een groep, die wel allemaal hetzelfde doel hebben, maar niet hetzelfde plan volgen. En dan ben je afhankelijk van individuele capaciteiten en individueel mazzel.
Voor groepen geldt dat je de leden ook gemakkelijk kunt vervangen, als ze niet voldoen. In een team is dat anders; daar doen we nog een keer extra moeite om de verschillen te begrijpen en misschien zelfs wel ons voordeel met die verschillen.
Juist omdat we dat samenwerken belangrijk vinden, spelen we bij Uilen 2 op dit ogenblik in dit dit seizoen een teamaanval. Veel beweging, veel mogelijkheden maar dan ook veel gericht op wat de anderen doen.Iedereen speelt daarin een rol en iedereen heeft dus eigen verantwoordelijkheden en eigenkansen.
Sommige teamleden hebben er meer moeite mee om de mogelijkheden te zien en de lijnen in het hoofd te krijgen dan anderen. Omdat iedereen -dus- verschillend is, zijn er ook verschillende manieren om huiswerk te doen. Heerlijk dat mensen echt vragen: "coach, hoe kan ik mijn inzicht in het "systeem" verbeteren?"
Spelen, is altijd het antwoord. Het is een spelletje, je moet het spelen. Sommige abstracte denkers kunnen dat in hun hoofd als ze het horen uitleggen, anderen hebben plaatjes nodig.
Er horen twee verhaaltjes bij:
Ik kwam ooit een international tegen, die ook coach was en wel meer in zijn mars had. Basketball was een van de sporten die hij met zijn studie combineerde. Naar het toernooi had hij ook een schaakbord mee genomen. Zo'n bord, dat tevens doos voor de stukken was en dat je dan open moest vouwen. Hij schaakte tussen de wedstrijden door, maar gebruikte het ook -en misschien nog wel vaker- om het andere spelletje uit te leggen: over het schaakbord was met witte verf een bucket getekend en de koningin werd net zo makkelijk de center. Heel duidelijk.
Het tweede verhaal komt uit het kerstnummer van Psychologie Magazine: Het is mogelijk om met playmobielpoppetjes je eigen wezen en gezinsstructuur zo neer te zetten, dat het echt gaat leven. Systemisch werk heet dat. Het is eigenlijk een afgeleide van familie- of organisatieopstellingen, waarbij je dat met echte mensen doet.
Voor veel geld kun je een workshop doen, waarbij je met poppetjes mag spelen en daardoor inzicht krijgt in hoe het echt zit.
Wat wil ik nou eigenlijk zeggen? Dat was mijn advies: teken een mooi veld, zoek schaakstukken, smurfen van AH, of mens-erger-je-niet pionnetjes en speel, speel, speel.
Alles draait om een paar kernbegrippen: team - systeem - en spel. Ik ken al in elk geval een persoon, die uit dit kerstreces komt met beter inzicht in alledrie.... En weet je wat die gebruikt, als representanten voor het eigenlijke team? Bij alle moderne mogelijkheden?
Nagellakflesjes.......

halverwege

Het reguliere seizoen is meer dan half onderweg. Zoveel wedstrijden lijken het er nog niet eens te zijn. Afgelopen weekend hadden we de return van de eerste match. Geen wedstrijd, zei ik nog van tevoren, maar honderdtachtig wedstrijden. Elk punt is weer een spel om te winnen. De stand in de wedstrijd, of het resultaat van het vorige punt kun je niet mee laten wegen. Als je je daar mee laat belasten, begin je dat volgende punt al met een achterstand.
Wat wel mee moet wegen, is het proces van het vorige punt. Wat hebben we net gedaan, dat goed werkte, wat kunnen we bijstellen om het nog beter te maken. Leren heet dat en omdat wij een ontwikkelteam zijn dienen we ons daar het meest mee bezig te houden.
Omdat het resultaat wel iets is wat een rol speelt bij het nadenken over onze MOJO, toch maar even een meetmomentje: We spelen drie perioden een wedstrijd. De start is weer goed en zelfs in de dubbele cijfers staan we nog voor tegen de lijstaanvoerders. Periode twee is in cijfers wat minder maar in spelopvatting en samenwerking niet eens. Periode 3 is gewoon slecht, en de laatste 10 minuten spelen we weer mee. Complimentjes van de tegenpartij, ze zijn in het begin even geschrokken en hebben verder behoorlijk tegenstand gehad. Het verschil is een stuk kleiner.
Graag elke maand tegen Scylla spelen!
Nu gaan we evalueren: wat is je eigen input, wat is de progressie, waar moet het beter? En vooral: hoe gaan we dat aanpakken?
Hoe kunnen we de dingen die niet goed gaan beter doen en de sterke punten uitbouwen? Hoe kunnen we elkaar helpen beter te worden?
Voornemens maken? Naar wedstrijden toeleven - wedstrijden stukje bij beetje analyseren en de verkeerde beslissingen in het geheugen vervangen door goede - weten wanneer we moeten accepteren wat er gebeurd is en verder gaan. In elk geval verder gaan. Met elkaar, met dit team,

op deze weg. Ik heb zin aan verder onderweg in 2012.

allemaal sinten worden een team

Och nou moet die ouwe Sint
ook nog weer aan ‘t dichten
de ze keer niet voor één kind
maar voor al die wichten.

dus pijnigt hij zijn hersens maar
ach hij weet het al
maakt het maar niet al te zwaar
en over basketball...

maar....bedenkt hij ... basketball
misschien heb ik het mis
weten ze eigenlijk wel al,
wat dat voor spelletje is?

Betere schoten en meer daarvan
dat je daarmee meestal wint
dat soort wijsheden dat kan
hij hier, toch wel kwijt, denkt Sint

Dat ze het samen moeten doen
dat weten ze al wel prima
ze riepen al een keer of miljoen
in plaats van MOJO - 1,2 team, ja?

En dat fouten maken mag
is dat ook doorgedrongen?
Ja want Sint ziet met een lach
al heel wat flinke sprongen

het principe van druk met en op layup?
en “never foul jumpshooter”?
en het rebounden in deze club?
gaat dat met genoeg getoeter?

Over het algemeen past wel lof
maar het lijkt de Sint wel slim
dat ze nog vaker doen alsof
en: “a noisy - beats a silent gym”

de Sint heeft nog meer wel in zijn zak
aan regels en goede raad
maar die zullen ze zelf wel oppak-
ken, want ze zijn niet van de straat.

ze gaan beslist nog meer laten zien
aan skills, resultaten en spelshow
want er is geen ploeg zo kien
op teamspirit en Mojo.

Puntje puntje

Op zich ben ik wel iemand van lange termijn en grote verbanden. Toch hoop ik dat we gaan spelen met kleinere termijnen. Nul minuten vooruit, stel ik voor. Ik zat zelf wat te denken aan punt voor punt zelfs. Tegen Moestasj begonnen we goed. We lieten ons zien, we scoorden, we kwamen voor en we geloofden erin. Geen flauwe kul, aanvallend waren we echt goed. Verdedigend lieten we wel wat liggen en het was vooral de manier waarop Moestasjs Mo door de verdediging sneed die indruk maakte. Omdat de tegenpartij ook nog wat verder was in het doorzien van onze aanvalsplannen, draaide het momentum van ons weg. In het tweede en derde kwart werden we overklast en geloofden we er niet meer in. De punten die we dan niet scoren en die we tegen krijgen, krijgen veel meer gewicht. Ze worden verzwaard door de vorige keer dat we niet scoorden en bezwaren ook de volgende poging. Het dik op de broek krijgen gaat een eigen leven leiden en wordt belangrijker dan het nu dingen goed doen. Dan kunnen we het niet meer en hoeven we ook niet meer. Maar ook als de tegenstander beter is, dan kun je toch je eigen ding, nu, zo goed mogelijk doen? En ook als je goed speelt, verlies je heus wel van een betere tegenstander. Slecht spelen mag ook als het maar spelen blijft en het geen werken wordt, of vechten, of balen. Want eigenlijk... Kunnen we het wel, zoals we in twee vrijuit gespeelde kwarten laten zien: twee kwarten van spel: uitslag Uilen 29- Moestasj 32.... Twee kwarten van strijd: uilen 11- Moestasj 35.

schouderklopje

We roepen onze Mojo over ons af, in de yell. Mojo is ons eigen positief gevoel over hoe het nu gaat en de uitstraling daarvan; een samenspel van onze identiteit, onze resultaten, onze reputatie en het accepteren van hoe het is. Onze Mojo is onder constructie, zullen we maar zeggen. Direct na de wedstrijd van vorig weekend was het meer Nojo. Maar dat is niet terecht: onze resultaten zijn, in punten uitgedrukt nog niet zo stralend, maar we zien wel terug wat we oefenen. Nou is er wel veel te oefenen, maar dat doen we dan ook heel serieus en met veel aandacht voor elkaar ook. Bij dit team gebruiken we de deliberate practice planner. Vorige week hebben we weer nieuwe prioriteiten voor ieders eigen ontwikkeling gesteld en elke training hebben de meiden tijd om daaraan te werken. Ze zoeken een partner en coachen elkaar. Kris en ik zijn er voor het rondlopen, vragen beantwoorden en af en toe.... kunnen we allebei niet laten.... een ongevraagd advies. Bij het afsluiten van het "moment voor jezelf" van donderdag, was er een mooi gebaar: Eva en Margrit sloten hun samenwerking af met een schouderklopje ... meer een aai, nog.... en de tekst: "Nou.....!" Bijna niks en helemaal genoeg. Ubuntu onderweg naar Mojo.

Leonardo, het genie

Mijn meiden leken het een beetje vergeten. Wat voor passes er nou wel mogen en welke niet. Terwijl dat besef toch al zo oud is als de weg naar Vinci. Dus: Bronnenonderzoek. de oude manuscripten er maar op nageslagen: het klopt Leonardo liet het al duidelijk zien in zijn "De palacenestra": passes doorlaten tussen je eigen hoofd en knieniveau, is niet de bedoeling. No middle, maakte Hubie da Brown er van. En die voegde er, eind twintigste eeuw aan toe, dat je ook niets en niemand midden door de bucket moest laten lopen. No middle 2X, dus. NM2X, in moderne taal. Zo dat begrip kan er weer een eeuwtje tegen. Ook maar uitvoeren dan? Het bronnenonderzoek leverde trouwens ook nog een nieuw inzicht op: Leonardo tekende ook het moderne 3 seconden gebied..... dat had ik nou nog nooit uit zijn tekeningen gehaald.....

Games are practice

Ok. Na twee forse nederlagen hebben we onze eerste wedstrijd gewonnen. Dat was erg prettig. We wonnen ook doordat we er echt voor speelden. We waren fanatiek, we letten behoorlijk op en we namen echt iets mee naar de wedstrijd. Super. Dan krijg je ook weer energie terug. Maar wie dan denkt dat we het dan nu ook weten en dat we nu het lek boven hebben, die had ik graag vorige week op training willen zien. Het ging zo moeizaam en de meiden waren zo lief en voorzichtig met elkaar, dat het leek alsof er geen wedstrijden meer gespeeld hoefden worden. Ook een "partijtje" veranderde daar niks aan. "it's game time", roep ik altijd met het idee, dat dit dan ook heel veel lijkt op het echie. Je speelt zoals je traint, toch? Maar er komt geen press, uit de meiden zelf, de sense of urgency van de wedstrijd is er niet, de versnellingen zijn er niet, ik zie geen echt willen winnen. Ze zijn lief, deze meiden. Ze lachen veel, ze helpen elkaar overeind, ze geven elkaar complimentjes als ze zelf in de bek geschoten worden, ze laten elkaar spelen...... Maar dat is geen spelen, meiden, dat is iets anders. Echt spelen, daar ga je in op. Dat is spelen alsof het een wedstrijd is, spelen alsof je het heel goed kunt, spelen om het uiterste uit jezelf te halen. En Mojo, Mojo krijg je als je weet waar je voor staat, als je iets van jezelf komt brengen, met je hart speelt, speelt om jezelf en je teamies beter te maken. En dan mag je de glimlachjes, en het gevoel van samen ergens aan gewerkt hebben weer mee naar huis nemen. With head and heart, hard and smart. Games are won in practice. Spelen tegen je eigen teamgenoten is het zwaarste en mooiste wat er is: die willen van je winnen en jou tegelijk beter maken. Maar Games zijn ook practice. Misschien moeten we het hebben van veel spelen om te weten hoe we moeten trainen? Morgen maar een lekkere oefenpot dan. Spelen om beter te trainen?