After the Championship..

.... is before the Championship.
Zo sta je kletsnat van een emmer bloemenwater te lachen met een bloemetje in je hand en zo gaat het leven weer verder.
Leuk is om nu even te analyseren hoe het zo ver heeft kunnen komen. Achteraf zijn we daar allemaal helderziende in: Onze belangrijkste tegenstander, behalve Baros natuurlijk, is  Cangoeroes geweest. Achteraf is dat volkomen duidelijk!  De twee verliespotten in de eerste competitiehelft hebben niet alleen tot specifieke verbeteringen geleid (na de tweede wedstrijd tegen de Utrechtsen, een double-overtime thuisnederlaag in december, stonden we op 5 gewonnen 5 verloren - daarna hebben we 11-3 gescoord in de eigen competitie. Misschien nog wel belangrijker was het belang van alle wedstrijden die volgden: In de laatste twee maanden stond er zoveel druk op de wedstrijden dat we vanzelf ook met grote urgentie en scherpte getraind hebben en als team grote stappen hebben gemaakt. Hadden we, net als de andere topteams in de competitie, de volle buit gehaald tegen Cangoeroes, dan waren we veel eerder zeker geweest van de final 4 en zodoende misschien wel in slaap gesust.
Achteraf voorspellen is niet zo moeilijk. We zien wel hoe de mier op dat speciale boomblad gekomen moet zijn. Dat is wel logisch. Maar waarom op dat blad?
Maar in elk geval stonden we daar op een mooie zaterdag blij te zijn met die beker in Zwolle.
En net zoals we na elke wedstrijd weer naar voren kijken en door gaan met leven, ("hout hakken, water halen", zeggen de indianen) zo doen we dat nu ook: ons wachten de volgende kampioenschappen. De GNSK in Groningen in juni, de Europese Studenten Kampioenschappen in Zagreb in juli... en dan begint de cyclus weer opnieuw.
En gaan we dan echt promoveren naar de eredivisie? Ja hoor, als Baros, Das, Almonte en US ook mee gaan, dan willen we dat best. Maar de voordelen voor wie dan ook, om als enige promovendus, na een jaar kanonnenvoer te zijn geweest, vervolgens failliet te gaan aan de extra kosten, die zie ik niet zo. En heeft de promotiedivisie haar naam geen eer aangedaan als promotie voor het basketball?

Uilenspeaker uit Delft

Bij onze laatste thuiswedstrijd van het seizoen, hadden we een speaker uit Delft. DE speaker uit Delft, eigenlijk. Wat maakt dat uit, zul je zeggen. Nou,
wel iets. Als ik u even mee mag nemen:

Teamontwikkeling doorloopt fasen. Vorig seizoen hadden we een klein team dat heel erg op elkaar was aangewezen en ingespeeld en op een gegeven moment zelfs bij wijze van spreken de biologische klok gelijk had lopen. Echt een van mijn beste teams, als team, ooit. We kwamen van ver en we kwamen ook ver, al haalden we "Zwolle" net niet.
Toch ga ik nu zeggen dat we nu, mei 2016, nog een klein beetje verder zijn: als fase 1 los zand is en in fase 2 op een aantal vlakken redelijk wordt samengewerkt, dan zaten we vorig jaar beslist in fase 3. Behoorlijk hecht door het hele team heen, gezamenlijke doelen helder, veel voor elkaar over en een duidelijk beeld van de tegenstand.
Aan het begin van het seizoen dachten we dan ook best snel de volgende stap te kunnen maken maar we kwamen toch een beetje bedrogen uit. Dat sterke gevoel van eenheid en elkaar echt graag mogen, blijkt dan ook een keerzijde te hebben: Een team in fase 3 heeft moeite met mensen van buiten en daar kwamen er een paar van. nieuwe speelsters. Ook echte basketballers, ook gedreven en net zo bereid tot offers aan het gezamenlijke doel, maar toch: van buiten de teamvesting, van buiten de eenheid. En natuurlijk zag het team de voordelen van fris en van meer en natuurlijk wilden ze die nieuwen binnenhalen in de Mojo, die al zo puik was. Maar zo natuurlijk gaat dat niet. De andere achterkant van het gelijk was het graag mogen. Voor mensen die je graag mag, wil je alleen het beste en als het eens anders gaat dan bedoeld, accepteer je dat ook. Dat is mooi maar het staat ook de kritiek in de weg die je nodig hebt om van goed naar beter te gaan. In fase 3 doe je dat niet zo maar. Dat was nog niet zo makkelijk, dus, die volgende stap.
Onder druk wordt alles vloeibaar. Gedurende de bijna eindeloze serie van finales tot nu toe, gingen we niet alleen harder spelen maar ook harder trainen, werden de duels tussen de teammates feller en werden er ook onderling blikken en gebaren gewisseld die we nog niet eerder zagen. Ook de coaches deelden in die uitwisseling.
Maar we hielpen elkaar wel weer overeind en als de groepen wisselden gingen we net zo bezeten aan de zijde van de tegenstander van net de strijd weer aan. En de meiden gingen wel door met samenwerken om geld voor de club en voor onze trip naar Kroatië bij elkaar te krijgen.
En in de wedstrijden zagen we iets ontstaan waar we wel blij van werden.
Na de pittige strijd van de eerste halve finalewedstrijd tegen DAS, hoorden we onder het genot van een bitterbal, dat er een hele bus supporters naar Groningen zou komen. "Maken we er weer een feestje van", zei spreekstalmeester Marcel. Om daar meteen op te laten volgen: "Hebben jullie ook een speaker?"
Die hadden we nog niet maar toen toch wel.
Een fase 4 team voegt aan alle hechtheid en het elkaar mogen, ook nog eens waardering voor de buitenwereld toe, spiegelt zich daar op een positieve manier aan en haalt daar ook kracht en ervaring uit. Het spelletje wordt met begrip en waardering voor andere betrokkenen ook breder en nog leuker.
"Leuk dat ik dit bij jullie mag doen", zei Marcel. Dat vonden wij ook. Bedankt. We durven dit soort dingen aan. Een klein, voorzichtig doorkijkje naar fase 4.
Klein en voorzichtig, want er is nog een aspect van samenwerken dat dat fase 4 laat uitstijgen boven fase 3 en dat is onderlinge feedback. Ongezouten kritiek waar we elkaar voor bedanken en waar we wat mee kunnen. Fase 4. 2.0. Daar gaan we aan werken na de finale van volgende week. Lets have fun again, ladies. Just us, en de Groene Uilenbus..

Er midden in

"Pittige wedstrijd", zei de speaker in Delft, "misschien wel te pittig." Het laatste ontglipte hem misschien maar we signaleerden het duidelijk. We konden weinig meer doen dan glimlachen, de schouders ophalen en zorgen dat onze meiden zich gesteund voelden in hun pittigheid.
We zitten er midden in, in de hectische slotfase van de promotiedivisie. En pittig was het.
Hoewel er in Delft ook een prima centercourt ligt, had men er voor gekozen om het gebruikelijke, achterste veld weer gezellig te maken. Thuisvoordeel pakken. Dat lijkt me terecht. Uit een heksenketel komt tovenarij. Met volle tribunes ben je al een heel eind en dat je dan achter het veld alleen een kale muur ziet nemen ze voor lief. Het gaat toch om wat er voor die muur gebeurt. Dat de banken met de rug naar de tribunes staan is een bijkomend effect. En het mooiste is natuurlijk dat je dan de harde kern van de supporters met toeters achter de bank van de bezoekers kan zetten.
Met je stemgeluid kun je dan als coach niet veel rust meer brengen. Een schreeuwen en overduidelijk "read my lips" doen, zal ook niet zo'n rustgevende aanblik zijn geweest. Bovendien: een overdosis intensiteit hadden wij ons zelf ook al eigengemaakt in een boel spannende wedstrijden en echt competitieve trainingen.
Kortom: ideale omstandigheden voor een pittige wedSTRIJD die zich geheel binnen het meest primitieve gedeelte van de hersenen afspeelde. Het vecht of vluchtsysteem. Het brein schakelt alles uit wat er niet direct nodig is om te overleven. Het prefrontale gedeelte dat bewuste en onderbouwde beslissingen kan nemen hangt er maar een beetje doelloos bij. En vluchten, dat was even geen optie.
Coachen is absoluut geen onderwijzen meer. Het gaat er nu om om sport sport te laten zijn. We zitten er midden in. Heerlijk.

Volgende week zaterdag, 14.00 uur bij ons. Alles nog open.

Gekheid

In maart eindigt altijd het Groot Amerikaans Studenten Kampioenschap. De belangstelling voor de professionele Basketball competitie taant dan zelfs een beetje. Je kunt jezelf benoemen tot supporter van een NBA team, maar elke Amerikaan voelt zich, van huis uit, toch vallen onder de invloedssfeer van een Universiteit of College of anders wel met de stad waar die is gevestigd.

Amateursport (lees: Universiteitssport) is big business, juist door deze betrokkenheid. “Amateur” moet je dan ook duidelijk met een korreltje zout nemen. Spelers verdienen (nog) geen geld maar Universitaire sportteams zijn miljoenenbedrijven, ondanks het nogal regionale karakter van de competities.

De aard van de universitaire sport maakt ook de coach tot een speciaal geval. Een coach is een docent aan de universiteit, hij moet daar een opleiding voor hebben, maar aan de andere kant is elke coach in het seizoen dagelijks in het lokale nieuws, vaak met een eigen TV-show zelfs. Hij echter ook duidelijk “hired to be fired” en wordt zwaar afgerekend op de resultaten. Langdurig succesvolle coaches raken gevesitigd en bepalen mede de resultaten van het hele programma en daarmee – niet te vergeten- de ranking van hun universiteit op de internationale ranglijsten, zoals in de Times Higher Education Supplement. Hun salarissen zijn uiteraard navenant.

In maart zijn alle regionale competities afgelopen en heb je je al dan niet gekwalificeerd bij de beste 64 teams, die elkaar vervolgens voor een miljoenpubliek in de strijd voor eeuwige roem uit het schema proberen te kegelen.

March Madness, zoals deze GASK in de volksmond bekend staat, betekent echte gekte: de verkoop van body paint in University colors gaat door het dak. Het is topdrukte bij de gokkers. In sommige kringen (neem bij de Obama’s thuis) gaat het nergens anders meer over.

Dus we doen: zoek de verschillen:

Later dit voorjaar de geweldige GNSK in Groningen. Doe uw voorspellingen en praat erover tijdens de soos van de BRUG!

Coach Hans Nieboer is ACLO coach of the year geworden door met het Groninger Studenten team voor de tweede achtereenvolgende keer de Nederlandse amateurcompetitie te winnen. Dus alle studenten komen, in de hoop goed te kunnen spelen naar Groningen. En alle Groningers in diaspora zijn blij en heffen het glas. Het haalt de UK, we stijgen weer een plekje op de Boem-is Ho ranglijst en Nieboer mag blijven.

De vrouwen maken nu hun eigen April Madness mee. Het is enorm knokken voor een plekje bij the Final Four van diezelfde promotiedivisie. Elke wedstrijd, tot en met de laatste op 23 april, is een finale en dan komt die apotheose nog, hopelijk. Dat wordt dan May Madness maar we hebben geen tijd om zover vooruit te blikken.

Gelukkig hebben we ons al geplaatst voor de Europese Universitaire Kampioenschappen in Zagreb in juli. En voor die kampioenschappen plaats je je als Studentenkampioen van Nederland. En dat is dit jaar in juni. Hier in Groningen. June Madness. Er zijn nog kaarten voor.

RE

English Summary:

In the USA March Madness is over. Here is Madness too. Basketball is important for international rankings. Basketball-coaches deserve to get paid better.

The final six

#	TEAM	PUNTEN	GESPEELD	DOELSALDO
1	EBV Baros DS 1	24	18	164
2	Almonte DS 1	24	18	138
3	De Groene Uilen DS 1	22	18	138
4	U.S. DS 1	22	19	148
5	Solar systemen-Grasshoppers DS 2	22	19	2
6	DAS DS 1	20	18	51
7	Green Eagles DS 1	8	19	-329
8	Cangeroes DS 1	6	19	-312

Het basketballseizoen 15-16 loopt op z'n eind. March Madness is voorbij,  in de NBA wordt het playoff plaatje duidelijker en ook bij ons waren en slachtingen en upsets,  maar in de vrouwen promotiedivisie is het nog steeds ongelooflijk spannend.
Er moeten nog in totaal 10 wedstrijden gespeeld worden en dat worden allemaal finales. Niks geen kleine negertjes. Ook de twee teams op beslissende achterstand kunnen ook steeds hun rol nog spelen in de uitkomst. Wie van de Final Six overblijven voor de Final Four wordt niet eerder dan in het laatste weekend beslist en daarna? Dan kan er nog steeds van alles gebeuren.
En het is al zo'n gek seizoen. Het is dat Baros al een poosje bovenaan staat, daaronder golft het en beuken de teams op elkaar in. En ook Baros komt niet ongeschonden uit de storm.
Van de Sweet Six lijkt nu Almonte niet zozeer de beste papieren te hebben, als wel de beste versnelling te draaien. De ploeg uit Eindhoven is nu al 8 wedstrijden achter elkaar steeds boven komen drijven. Maar ook Uilen en Grasshoppers hebben hun draai beter gevonden in de tweede seizoenshelft, terwijl DAS en ook US het juist iets moeilijker lijken te hebben.
Dit weekend gaat het beuken verder waarbij vooral de dubbele inspanning van zowel Almonte als de Groene Uilen de uitwerking op de stand niet zal missen. Maar na dit weekend?
Ik kan haast geen scenario bedenken waarin de final six al tot final four zijn gereduceerd. De promotie divisie doet haar naam weer eer aan.

Missen

Dit blogje hebt u lang moeten missen. Er was niet zoveel te vertellen. Het was voorjaarsvakantie en dat betekende een boel vrije weekenden. De eerste paar weken was het daarom best lastig om de goede motivatie te vinden om scherp te trainen. En daarna, toen de pot tegen DAS dichterbij kwam en de noodzaak weer rees, viel de coach uit. Een vervelende rugblessure. Gelukkig is daar coach Pieter, die de zaak goed op scherp hield en ook de succesvolle trip naar Delft begeleidde.  Ik kon blijkbaar gemist worden en daar doen we het voor, als coach. Overbodigheid, Misbaarheid.
Spannend was het wel om van grote afstand mee te maken hoe het ging.  Gelukkig haalde ik donderdag weer een training en vanaf mijn stoel kreeg ik een goed gevoel over waar we stonden en ik had zin in de wedstrijd tegen Grasshoppers.
Wat baalde ik vanmiddag toen de pijn weer even zo hevig was, dat ik niet op de fiets kon. Weer een finale die aan mijn neus voorbij ging en daarmee de beste medicijn.. uilen zien winnen. Fijn dat. Fijn dat ik gemist kan worden..... maar ik mis het zelf wel....
Gelukkig maar dat de verlenging van het seizoen met de wedstrijd van vandaag weer dichterbij komt. Ik hoop niks meer te missen.  Uilenbasketball is toch het leukste van dichterbij..

het verschil

We redden het dus niet tegen CTO Amsterdam. Scheelde het veel? Minder dan de uitslag 56-81 doet vermoeden. In het tweede kwart stonden we nog een paar keer voor.
Wat waren nou de factoren? Er waren er een paar.
Techniek en wetenschap? Zij hadden een batterij computers naast het veld staan met strak gepakte mensen aan de knoppen. Wij stelden daar twee coaches, een Goprocamera met vergeten reservebatterij en een ploegde cultureel antropologen tegen over. Ook niet gek. Ik had wel spijt dat we niet de Rintjetruc hadden uitgehaald. (het team van Rintje Ritsma, met Wopke de Vegt als coach was het eerste met laptops naast de schaatsbaan. Iemand keek dar ook af en toe op en er werd heel geheimzinnig mee gedaan. Er draaide gewoon een excelsheet op met grafieken maar Ritsma verpulverde het zelfvertrouwen van de tegenstand. We hadden best een groot apparaat neer kunnen zetten met onduidelijke maar opvallende functies en een paar studenten interessant rond kunnen laten lopen.....)

De pakken van de coaches? mwah..
Talent? Daar zie ik niet veel verschil. Nou is dat ook moeilijk te zien. Met veel trainingsarbeid kan iedereen wel leren te doen alsof je best goed bent.
Lengte? Een beetje werkte het wel.. langere schutters hebben minder ruimte nodig, langere verdedigers dwingen ons iets sneller en misschien van iets verder weg te schieten.. In de rebound deden we het eigenlijk heel aardig met onze gretigheid.
Tactisch? Zij gebruikten wat meer arsenaal. Dat zouden wij misschien ook wel willen maar trainen we daar genoeg voor?
Trainingstijd dan? Ja, daar zit wel merkbaar verschil in. Geïnvesteerde uren betalen uit.Conditie is in tijd uit te drukken.  Ook beslissingstempo kun je verbeteren over tijd.Vastheid in schot of pass groeit met meer tijd om te oefenen en inderdaad ook de gelegenheid om meer situaties, systemen en opstellingen aan te leren.
Verwachtingen vooraf? We hadden respect maar geen ontzag. Zij wisten wat ze kwamen doen en onderschatten ons niet.
Hadden wij ook nog wat voordeel ergens? Jawel, wij zijn op zich het winnen meer gewend. Misschien hadden we daar iets meer mee kunnen doen, waren we nog meer in hun koppies gaan zitten, als één van de pogingen om het gat weer kleiner te maken in de tweede helft geslaagd was. Misschien hadden we ze dan een beetje aan het rillen gekregen.
Zo is het niet gegaan. CTO maakte het verschil in de tweede helft en duidelijk dat je misschien wel van een slecht spelend eredivisieteam kunt winnen maar gisteren in elk geval niet van een goed spelende eredivisieploeg.

Promo-eredivisie - David en Goliath

Deze foto van Amsterdam Museum is beschikbaar gesteld door TripAdvisor

Confrontatieavond in de WAS: Het wordt een clash van werelden. Maar het gaat ook om het randje. Top promo tegen bodem ere en dan op dit aparte podium van de bekercompetitie. Eén wedstrijd.

De promotiedivisie is een interessante competitie waarin mensen spelen met veel talent, die druk zijn met iets buiten basketball en toch wel tijd hebben om tenminste vier keer in de week intensief met basketball bezig te zijn. Basketball is op die momenten uiterst belangrijk. In de eredivisie spelen vrouwen die minstens net zoveel talent hebben, die ervoor gevraagd zijn én in staat zijn én het er voor over hebben om basketball zo ongeveer het belangrijkste in het leven te maken. Basketball is voor hen altijd belangrijk. Het wordt dus een strijd van momenten tegen ongeveer altijd? 

Ik leg spelers altijd uit, dat alles belangrijk maken hetzelfde is als niets belangrijk maken….. Wat is dus beter? Hebben we iets aan deze vergelijking? Op het veld niet, lijkt me.

Anders gebruiken we een andere, ongelijke confrontatie en zeggen we gewoon dat Uilen, als promotiedivisie - subtopper vanavond David is en de eredivisionist Goliath. Inmiddels hebben we geleerd dat infanterist Goliath -hoe groot ook - kansloos was tegen artillerist David met z’n slinger. Dus ook die vergelijking bestaat alleen uit woorden. De beslissing valt natuurlijk op de vloer. Dat het nu gaat gebeuren is buiten kijf en dat het om mikken gaat ook. De winnaar van vanavond meldt zich bij de laatste vier van Nederland en dat is voor beide ploegen een geweldig vooruitzicht.

Win win met wetenschap

Wat is het toch mooi, die Hanze en RUG op de achtergrond voor de Groningse topsport. Topcoaches, windtunnels voor tijdritfietsen, aangepaste roosters, topsportregelingen en bewegingswetenschappelijke monitoring van je individuele en gezamenlijke bewegingspatronen. Er gaat een boel tijd in zitten en het is allemaal nog wat versnipperd binnen de inter-Hoger Onderwijs faculteit voor de sport maar daarover vaak genoeg meer…. Geven en nemen is het: Je bent er een beetje dankzij- en een beetje voor de wetenschap.

De basketballmeiden van Groene Uilen ondergaan straks op regelmatige basis inspanningsproeven waar zowel de testers als de getesten iets aan hebben. Win–win. Daarnaast doen ze mee aan een onderzoek naar beheersing en wendbaarheid. Ook win–win.

De laatste toevoeging in deze onophoudelijke kruisbestuiving is helemaal nieuw: Team en coaches zijn gedurende drie weken onderwerp van onderzoek op het gebied van culturele antropologie.

Wie weet nog dat we ook in Groningen deze studie aanboden? Het hoorde - terecht of onterecht – altijd bij de eerstgenoemde vakken als het erom ging of een studie nou wel echt zin had en die reputatie heeft ervoor gezorgd dat je nu alleen nog in Leiden gediplomeerd cultureel antropoloog kunt worden. Tsja. En waar men vroeger de peniskokers ging meten en beschrijven van afgezonderde stammen in de binnenlanden van Nieuw Guinea, onderzoekt men nu structuren, omgangsvormen en samenwerkingsverbanden iets dichterbij. Neem een dorp in aardbevingsgebied of neem een basketballteam.

En zo worden we nu drie weken begeleid door drie dames uit Leiden, die zich helemaal onderdompelen in de rituelen van de Uilen. Figuurlijk maar ook letterlijk: Ze zijn op tijd voor de training, komen in de kleedkamer en gaan mee naar onze wedstrijden (tot en met de kwartfinale van de beker op 26 januari om 19.30 in de WAS) En om maar weer een vergelijking te trekken: waar de onderzoekers in voorbije tijden en andere streken participerend observeerden bij het prepareren van gesnelde koppen, worden deze drie onderworpen aan balvaardigheidsoefeningen in de groep en gebruiken we ze als obstakels bij schotoefeningen. Dat is al mooi maar ik ben natuurlijk ook benieuwd naar de uitkomsten. Ik wil ook wel eens weten wie er in onze kleedkamer belangrijk is. Dat blijft normaal voor mij geheim. Win-win.

RE

Circle of Influence

De cirkel van invloed, kent u die uitdrukking? Dat betekent zoveel als een "gebied" waar je echt invloed uit kunt oefenen. Door dingen te doen, te zeggen, te veranderen, te laten misschien wel.
Daaromheen hangt een cirkel van "concern". Alles wat daarin gebeurt raakt je wel op de een of andere manier maar als de scheidsrechter bijvoorbeeld z'n dag niet heeft of bepaalde tegenstanders wél, ligt dat buiten je invloedssfeer. Je moet daarmee dealen - en dat dealen ligt wel in het bereik van je mogelijkheden.
Voor het al te abstract wordt kijken we met enig plezier en met enige frustratie terug op een paar wedstrijden in het recente verleden. De thuiswedstrijd tegen US - die van de minuut stilte - kenmerkte zich door een aanvallend heel behoorlijke eerste helft. Onze aanval liep goed door goed te bewegen en doordat we onze opties ook zagen.
De aanval van Us liep ook goed en de ploegen bleven dus dichtbij elkaar. Wat konden we doen om meer voordeel te halen?
Nu hoeven wij als coaches niet alles voor te kauwen en dat is fijn. Samen kwamen we voor de tweede helft met het plan om in plaats van op 7,25 meter nu standaard op 8 te gaan verdedigen. Niet de bal laten aannemen waar gedreigd kan worden met een driepunter en van waar vervolgens een drive of een snijbeweging effectief wordt.  75 cm: 1 stapje? Dat is een opwaardering van minder dan 10% en het is een geweldige uitbreiding van de invloedssfeer. Dat het dan ook nog werkt, is natuurlijk ook weer afhankelijk van het "dealen" van US. Zo is sport.
En vorige week drong Das op hun beurt diep door in onze circle of concern. Gedragen door hun slimme en een beetje ongewone delftsblauwe muur, hielden ze ons de hele wedstrijd uit ons spel. Wij gingen niet goed om met de omstandigheden. Misschien zagen we wel wat we konden doen maar we deden het niet. We zaten meer in de circle of concern ("waarom zien de scheidsen onze p's wel en die van hun niet?" "We kunnen ze toch meteen 1-1 verslaan en dan gaan we naar de basket en dan gaan ze er niet in." "Delft uit, altijd lastig.") dan dat wij hun pijn gingen door goede screens te zetten en scherp te snijden en iets minder te vechten en meer te spelen. (We noemen dit nu, met een knipoog vanuit de Golden State Warriors: een beetje meer "Curry".)
Het is wel de promotiedivisie, he? Iedereen kan van iedereen winnen. Spannend is het altijd en 10% uitbreiding van invloedssfeer is dan al heeeel veel.

Sport in tijden van verwarring

Na vrijdag de dertiende leek het sommige instanties wenselijk om niet teveel mensen bij elkaar te krijgen. Voor de veiligheid. Sport is in principe iets wat de mensen bij elkaar brengt, dus rondom Parijs werd er ook niet gesport. Nou stonden de hoofden daar ook niet naar. Ongeveer de helft van de sporters die ik ken hadden hun hoofden van buiten en van binnen Rouge, blanc et bleu gekleurd. De andere helft wilde ook gedachten over Beirut en Bagdad erbij betrekken en dat was ook mooi. Let’s face it: bekend en dichtbij raakt je meer: bijna iedereen herkende deze straten waar het nieuws vandaan kwam wel. We weten wel bij benadering hoeveel ambulances er elke dag rijden maar als je bij jou door de straat een zwaailicht ziet gaat er een schok door je heen. 

Op andere plekken in Europa werd er stil gestaan alvorens de nabijheid van de tegenstander op te zoeken. De tegenstander werd even medestander. Mij deed het wel wat en ik denk iedereen wel. Ik heb dan ook helemaal geen berichten gehoord over rellen bij sportwedstrijden afgelopen weekend. Het besef dat sport verbroedert was even weer wat belangrijker dan winnen of verliezen. We weten allemaal weer waar we het voor doen en sportbeleving krijgt ook de extra betekenis van laten zien wat het leven leuk kan maken en zin kan geven. 

Onze wedstrijd ging dus door en was een speciale beleving en dan is het niet doorgaan van het feestje in Hannover extra akelig. Hoe eerder de sportcompetities in Syrië weer beginnen hoe liever het me is. Extra aandacht in de wederopbouw – zo gauw we daaraan toe komen – voor velden, banen en hallen. Liever ballen dan bommen. Shoot hoops, not people.

Mojo-kintsukuroi

Wij denken vaak dat een fout het eind van de wereld is en dat de kunst is om alles heel te houden en we vergeten vaak dat de fout, de vergissing, de barst juist het begin van iets mooiers kan zijn.

Ik wil niemand aanraden om de blunder te begaan die ik heb gemaakt, een poosje geleden. Ik kan heel slecht tegen verlies, zeker als ik aanknopingspunten zie waarmee we hadden kunnen winnen. 

We verloren, een beetje tegen de verwachting in, dat deed zeer en ik had een dag later een analyse gemaakt van een combinatie van fouten die mijn team had gemaakt en ik was op zoek naar de oplossing. Hoe kunnen we de mensen die in vorm zijn, op schot, in de zone, gefocust en gemotiveerd, beter gebruiken als het niet zo goed gaat? 

Die vraag - want een antwoord heb je niet zo een-twee-drie - hield me bezig toen medecoach Pieter op de app vroeg hoe het gegaan was. Nu komt de blunder - doe dit thuis nooit - ik appte, een beetje gehaast en  voor de vuist weg terug.

Hoe stom kun je zijn want je moet weten als coach dat de nuance in zo'n berichtje ver te zoeken is. Een app is geen blog. Ik was slordig in mijn woordkeus en het bericht werd meteen anders begrepen dan ik bedoelde. 

Geloof me, als ik zeg dat ik dit nooit weer zo doe. Ik probeerde het anders te verwoorden, mijn gestuntel goed te maken maar het was al te laat. Onze Mojo, die we zo hoog hebben en die natuurlijk door het verliezen al een tik had gehad, viel in scherven. 

Geloof me dat ik heel slecht heb geslapen en geloof me, ik was de enige niet. Ongetwijfeld had ik zelf minder last van mijn stomheid dan de personen waarvan ik het vertrouwen had beschaamd. Maar fijn was het niet. Dit was wel een hele verzameling scherven En hoe krijg je het dan weer heel? 

Ik geloof normaal wel in foutjes, ik hou van oneffenheidjes, rafelrandjes en dingen die gerepareerd kunnen worden. Een leren lap op een jasjesmouw, een vloer waar een stukje hout in wordt gezet van net een afwijkende hardheid of kleur, een pleister op een knie.

Tekenen van wear en tear, tekenen van leven zijn het. 

De Japanners zijn het met mij eens en ze hebben er zelfs een woord voor dat voor een hele kunstvorm is gaan staan: een kapot gevallen kopje wordt niet weggegooid - de scherven zijn een aanleiding om iets mooiers te maken. Dat doen ze met goud en zilver en het levert de prachtigste effecten op. Kintsukuroi heet dat.

We hadden een gesprek met het team. Picking up the pieces. En het was een goed gesprek. Iedereen kon haar zegje doen, de coach kon de speelsters er weer bij aankijken. Ik voelde me erna weer behoorlijk goed: ik wist weer waarom onze Mojo zo goed was geweest. Dat komt in de eerste plaats door de speelsters zelf. Ze klikken zonder te klitten en ze praten ook echt met elkaar, ze zeggen wat ze bedoelen en luisteren naar wat de anderen bedoelen.

De scherven werden zorgvuldig opgeraapt bij elkaar gelegd en klikten weer mooi aan elkaar. We trainden weer een week om beter te worden en versierden zaterdags de naden met een zilveren randje tegen Grasshoppers voor de beker en afgelopen weekend kreeg de Mojo weer wat meer glans door een van diep weggehaalde overwinning tegen DAS. 

We zullen best nog wel meer dompers en blutsen en deuken krijgen dit seizoen maar we hebben ook weer een mooi kunstje geleerd waar we dan ook weer veel aan zullen hebben. We kunnen echt iets moois maken uit iets wat in duigen valt. 

Zo het 't zeten, zeggen de Grunnegers dan.

Mojo-kintsukuroi zeggen de Uilen met de Japanners.

Forming and norming

Er staat een nieuw uilenteam op de vloer. En ook een oud. Old is old and new is new and somehow the twain must mix. Omarm het nieuwe en behoudt het goede... doe het maar allemaal als coach.
We hebben cultuurdragers die het "hoe we het hier doen enzo" overbrengen op de rookies. Dat is fijn.
We hebben rookies die geweldig rennen en vragen stellen zodat we er allemaal over na moeten denken.
We staan aan het begin. De diverse combinaties worden uitgetest, het wisselschema gaat op de kop. We moeten ons opnieuw formeren.
We proberen het interne coachen van de ervaring aan de jeugd bijvoorbeeld niet aan één persoon over te laten. In de wedstrijd lukt dat, in de training vergis ik me nog wel eens. Aan de ene kant denk ik dan dat er een mooie uitdaging ligt, maar aan de andere kant levert dat nog wel eens wat frustratie op, die weer ten koste gaat van de sfeer en het ritme en dat zijn toch juist onze sterke punten.
Ritme an sich; ook zo'n dingetje: meer mensen op trainen en minder baskets betekent iets langere beurten voordat jou schot weer loskomt. Heel game-like, vind ik aan de ene kant - daar tegenover staan weer iets lagere scores en dus minder zelfvertrouwen? Deze coach wil nou net niet alles regelen.. maar toch is die keerzijde ook heel waar. In elk geval maakt dit me wel heel bewust dat ook van mijn inzet het uiterste gevraagd wordt.
Wat dit seizoen sowieso anders maakt dan het vorige, is dat we nu echt diep kunnen gaan op de training en dat we nu bijna altijd 5-5 kunnen oefenen. We zijn merkbaar veel verder dan vorig jaar om deze tijd.
Wat dit team meeneemt, is het ongekend goed reageren op vragen. Wat gaat er goed, wat niet, wat moet er gebeuren? Wat vraagt dit moment? Ik heb sinds de mannen in de seizoenen 81-84 eigenlijk nooit meer zo'n bewustzijn in het veld meegemaakt.
We hebben ook een nieuwe coach op de bank. Afgelopen zaterdag zijn eerste wedstrijd met ons team. Ging meteen prettig. Hij signaleert dingen die ik niet gezien heb of die door zijn inbreng duidelijker worden. En hij doet ook voorstellen: na een geslaagde aanval die eindigt in een score, zegt hij bijvoorbeeld: "in zo'n situatie zou een press-je goed kunnen!"
Dat vind ik ook en ik heb net tijd om te zeggen: "moet jij nu eens opletten!"
Sommige dingen hoeven we niet te zeggen. Zo'n team, bedoel ik.

de vloer op

Wat lekker om al zover te zijn, in augustus.
Vorig jaar wisten we nog niet eens of het het begin van het seizoen wel zouden halen..
Nu hebben we er al zo'n twaalf uur samen op zitten, de inbreng van het nieuwe, jonge spul weldadig laten inwerken en zelfs al aan sfeergevoel gedaan, in een ouderwets legendarisch gymzaaltje getraind en bij een vuurtje gezeten.

En we hebben al behoorlijk out of the box getraind ook... Een persoonlijke ontboezeming: ik heb deze zomer een bijzondere stap gezet. In de week dat we vroeger het NDBC deden, zette ik mijn gezin altijd af in het bos in Drente voor een weekje buitenkunst. Ook na het ter ziele gaan van onze versie van het noordelijkste basketball camp van Nederland, bleef dat een traditie. Na verloop van tijd ging ik zelf ook meedoen aan beeldende workshops, een paar jaar geleden voor het eerst afgewisseld met creatief schrijven. Zingen, dansen, toneel kon ook..... dat is niet mijn ding.
Tot deze zomer: de beschrijving van de bewegingstheaterworkshop "viewpoint methode" deed mijn voelhorens omhoog gaan. Bewegen in groepen volgens procedures, losse protocollen, principes. Dit ging om spelen in heel brede zin! Dit was hoe wij met onze teamsport ook samen zouden kunnen werken! Dit was toegepaste splitvision! Of toch niet? Zal ik wel of zal ik niet?
Ik heb een dag "raar" gedaan... en een heleboel ervaringen opgedaan, die alles met spelen te maken hebben.... Als het uitzaaien van die ervaringen ons de helft op gaan leveren van wat ik nu denk dan wordt het een heel mooie oogst. We passen al energie (of love) door, we gaan al "coalities" aan, we spelen al, dat we al drie maanden in training zijn.... en het eind is nog niet in zicht: De laatste dag van Buitenkunst heb ik namelijk ook nog aan "echt" toneel gedaan en ook daar kom ik nog op terug.... en de muziek - ook niet helemaal mijn ding- is weer de volgende stap.. we zijn nog lang niet uitgespeeld.
Ready for curtain, uiltjes? De vloer op?

Billballogrammen

Bill deed het op zijn manier. En altijd vond hij wel mensen die het op zijn manier wilden doen. Een tijdje liepen ze mee aan de hand van de "guru". En dan werd het wel eens teveel Bill's manier en dan gingen ze hun eigen weg. Meestal om dan later nog eens om te kijken en te zien dat het bij Bill toch ook goed was geweest. Hij drukte zijn stempel op de explosieve groei die basketbal in Stad doormaakte in de jaren 70 en 80. Bill Pijl is er niet meer. Aan Bill's hand kan niemand meer zijn weg vinden, met warmte omkijken is makkelijk.
Ik heb eigenlijk nooit in Bill's kamp gezeten, in elk geval niet toen ik jong was. Want ik deed het ook op mijn manier, hoewel ik niet echt een manier had. Wel anders. Je was van BVG of tegen BVG. Mijn makkers van het "Groninger Coaches Kollectief" (met een K, ja) kregen wel eens een sneer in een "Billballogram", zoals Bill zijn tweets avant la lettre in het programmablad van BVG noemde. En daar reageerden wij dan weer op. Om een eigen manier te ontwikkelen, helpt het ook heel erg als er iemand is, waar je het niet mee eens bent.
Ruim tien jaar geleden gingen we opeens samenwerken op enkele trainerscursussen. Hij, als leraar, functioneerde als specialist en ik, als specialist, moest me richten op het lesgeven van de kandidaten voor de BT4 cursus. Voor ons allebei was dat even wennen en aan elkaar als partner moesten we ook wennen. Maar toen we bij elkaar zaten bleek een grappige parallel, toen we bij hem thuis zagen dat we allebei op dezelfde manier met onze Amerikaanse literatuur omgingen: Bill schreef veel op over het spelletje en ik ook. Bill las veel praatte veel en bleef altijd denken. ik ook. En wat helemaal grappig was: allebei hebben we altijd de stofomslagen uitgeknipt en op de linnen kaften geplakt. Dan kon je de boeken ook echt gebruiken, vonden we en dan konden ze in de sporttas.
Vanaf het moment dat we dat zagen, was het ijs gebroken en hebben we vervolgens ook uitstekend samengewerkt in die trainerscursus. Ik moet hier voor mezelf spreken maar ik denk dat we zelf nog het meeste van die samenwerking hebben opgestoken.
In elk geval bleef daarna altijd de waardering voor elkaars eigen weg - soms met een venijnig grapje -  altijd met een hand en een blik van verstandhouding.

kleding en sieradenlijn?

Het moet maar eens gaan over sportkleding. Ja daar is aanleiding toe door de kijksport bikinivolleybal. (Even terzijde: voor de inspanningen heb ik respect: het spelletje wordt in rul zand gespeeld, waar je heel goed voetenwerk van krijgt, wist u dat? Ik kan me herinneren dat we met Olympia vroeger wel eens een verspringbak hebben gemaltraiteerd... of was dat echt met Uilen?)
Maar we zouden het over kleren hebben.. of het gebrek daar aan.
Een paar weken geleden had ik het met een collega vrouwencoach (geheel toevallig een volleyballer) erover hoe serieus basketball voor vrouwen genomen moet worden. Niet. Vond hij. Als het een serieuze sport was, dan hadden we er wel kleding voor ontworpen, was zijn argument. Daarom krijgt de RUG trots op volleyballgebied een mooie shirtsponsor en moeten de Uilen hun geld op festivals verdienen.

Dit argument had ik nog nooit gehoord... Maar het zette me wel aan het denken en aan het zoeken. Mijn meiden zijn op de hoogte van dit soort dingen en wezen fijntjes op de strakke "onesies" van de Australische basketballploeg en ze beweerden zelfs, dat de Russinnen tegenwoordig in rokjes spelen??? Werkelijk? Net als de (in Nederland) hoogst serieus genomen hockeysport?
Kunt u zich hierbij iets voorstellen? Mijn meiden wel...

Sinds een paar jaar - hoezo basketball in Nederland ontwikkelt zich niet? - is het bij de studentenclubs gebruikelijk met een "lelijke shirtjes-training" het seizoen af te sluiten.
De trots van het Noord Nederlandse basketball, presenteerde hier een geheel eigen visie, door in  jurkjes op te komen draven. (En ja dat hebt u goed gezien: dat ene schattige meisje met baard is gewoon een man, ons onvolprezen trainingsbeest Munky)
Of er een nieuwe kledingsponsor voor de Uilen gevonden was, kopte Ibasketball, een site voor liefhebbers. Nog niet, maar dat willen ze wel graag. En daarbij zijn kortere broekjes niet uitgesloten. Over het aantal centimeters op de heup moet dan nog onderhandeld worden, maar als u belangstelling hebt, zou ik hoog inzetten... smal bedoel ik. Mijn zegen hebt u. Basketballbenen kunnen het daglicht heel goed velen..

Bikinibasketball zal het toch echter niet worden, als het ook nog een beetje aan mij ligt. In het laatste nummer van Psychologie Magazine staat namelijk dat vrouwen slechter presteren in weinig verhullende (lees: blote) kleding. Of het onderzoek de nu gangbare toets van wetenschappelijke integriteit kan doorstaan is twijfelachtig, maar getest is er en blote vrouwen bleken slechter in wiskunde.... Dat zou komen door het ongemak van zich bekeken voelen.
Wij gaan het doen volgens de formule: goed presteren > zelfvertrouwen over wat we laten zien > iets meer been omdat dat dan kan.

En over uiterlijkheden gesproken... weet u nog dat we het over de belangrijkste chemische component van ons spel hadden? Weet u wat de speelster in dat verhaal van haar vriendje als verjaardagscadeautje heeft gekregen? ...... een sieraad in de vorm van een molecuulstructuur..... u mag raden welke molecuul. en spieken in dit blog ergens in januari...

Rebound rules

Overtuigende verhalen werken ook als ze niet helemaal overtuigen...
Voor de eerste wedstrijd in de final four was alles al gezegd: benchmark defense, niets te verliezen, plezier is ons grootste wapen... Na de wedstrijd van vorige week was er eerst denial: zo dik hadden we niet verloren, dat kon niet... maar tegen de laatste training zat de coach toch danig om een praatje verlegen. Hoe maak je het behapbaar en meteen duidelijk wat de essentie van de laatste pot zou zijn?
De vergelijking met rebounds drong zich op: de schutter hoeft niet te denken dat de bal mis zal gaan maar al haar teamgenoten bereiden zich wel meteen bij 'los"op het ergste voor.
We hadden gemist in die eerste wedstrijd, ondanks het goede gevoel van te voren, en gaan nu met z'n allen voor de rebound.
Coach Rick Pitino (nu Louisville, maar ook Knicks, Kentucky en  Celtics) heeft daar een boekje over geschreven dat al heel lang (nog steeds ongelezen) in mijn kast staat: Rebound rules. Het blijkt eigenlijk te gaan over het omgaan met tegenslagen en over comebacks.
Bladeren voor een ingeving en meteen in het voorwoord vertelt hij over een comeback in 15:30 minuten van een achterstand van 31 punten.. Dat kan natuurlijk geen toeval zijn.
Natuurlijk ga je bij zo'n achterstand niet als coach de knuistjes op elkaar laten leggen en vertellen dat je gaat winnen. Maar het gevoel dat een goede aanval een goede aanval uit kan lokken zeker met tussendoor een goede verdediging, dat gelooft een ploegje misschien wel. En voor de nerds in het team het rekensommetje: elke periode 8 punten inlopen levert 32 op. Ik vertel het de donderdag voor de wedstrijd en ontmoet welwillende halve glimlachjes, de meeste vooral ongelovig. Logisch.
En je weet hoe onwaarschijnlijk het is dat dat ook lukt... maar je weet ook dat hoefijzers boven de deur ook schijnen te werken als je er niet in gelooft..
In Amsterdam, tegen de thuis ongeslagen gebleven koploper blijkt dat we erin geloven. We geloven in onszelf en laten de Uilen zien zoals we dat het hele seizoen geweest zijn: tegen de verdrukking in, tegen elk redelijk denken in, doen we het weer: We geven onszelf de schoten waarop te rebounden valt, we zijn dus bij elke terugkaats-situatie en draaien de meeste in ons voordeel om. Tot de rust draaien we gewoon op dat onmogelijke schema en staan we 17 punten los. In het derde kwart passeren we onze grootste voorsprong: 22 punten. Zal het dan toch? Nou dat dan net niet: We winnen op grootste wijze met 58-48. Dat is niet genoeg voor de finale.
Rebound is geen sprookje: het is gewoon uitstekend gelukte non fictie. Een optelsom van willen, mouwen opstropen, geloven en kunnen. Met een bijzonder gevoel schrijven we zelf een slot aan een verhaal van een bijzonder seizoen. Met onze eigen regels van de rebound.

ping pong, play offs en water

Een goede oud collega van mij is Jan Vlieg. Jan Vlieg was tafeltenniscoach en -orakel.
Hij beschreef eens, op een sportleidersvergadering, hoe hij de bevrijde Bettine Vriesekoop liet trainen in het Noorderplantsoen. Net zo vaak tegen de heuvel op als een game duurde en dat was toen tot de éénentwintig.... Het eerste klimmetje stond voor een puntje tegen een Belgische, dan eentje tegen een Duitse, een Poolse en aan het eind zaten de Russinnen, Japansen en tenslotte een paar Chinesen. Puntje voor puntje. Twee verschil aan het eind.

Puntjes; daar ging het ook om in de playoffs in de NBA tussen Spurs en Clippers. Basketballers vinden "twee verschil" iets voor mentale watjes. Big shots in game seven. Ik hou erg van het principe van play-offs. Spelen per hele wedstrijd, zo hoort het. Je hoeft een veldslag niet dik te winnen om hem te winnen. Dik verliezen maakt ook niet uit voor je volgende kans. Om het Nederlands kampioenschap bij de vrouwen is het na 3-0 nu 3-2 geworden, dus ook daar kan nog een zevende wedstrijd komen.
Ik zit als coach van de Uilenvrouwen toch een beetje met een kater. Bij ons één niveau lager, gaat het om de punten uit twee wedstrijden. Thuis dik verloren en dan begin je wedstrijd twee met een achterstand. Alsof je halverwege een veldslag onderbreekt en vervolgens van slagveld wisselt. Terwijl je weet, dat je op een goede dag van Amsterdam kunt winnen, al is het misschien maar met één punt.... en dat je dan dus niet kansloos zou zijn.

Even weer terug naar Bettine Vriesekoop. Mooi stuk over tafeltennis en Chinezen van haar hand in de Volkskrant waaruit ik graag even wil citeren:
"Pingpanqiu ..... past bij het zogenaamde 'waterige' Chinese denken. Waterig omdat de Chinese geest zich gemakkelijk aanpast aan alle omstandigheden, zich ervan bewust dat veel handelen in het niet-handelen zit. Zo efficient mogelijk, met zo min mogelijk energie, de tegenstander op het verkeerde been zetten, altijd vanuit het 'zhong', het centrum."
Lao Tse was een tafeltennisser, zeg maar. Maar ook een basketballer. Niet voor niets merkt Vriesekoop op, dat overal in China tienduizenden basketballpleintjes zijn ingericht (daar vast ook niet overal netjes...) Ik zie veel parallellen en voorspel dan ook een grote toekomst voor het Chinese basketball.

Mijn meiden zijn ergens ook wel waterig, vinden doorgaans wel het laagste punt in de verdediging en klotsen daar dan soepel binnen. Onze kans is nu klein, omdat we afgelopen zaterdag teveel speelden  als aparte flesjes water dat helaas pas na de wedstrijd, in de vorm van tranen samenvloeide. Komende week zullen we alles weer als één vormeloze plas bij elkaar gieten en dan doen we in Amsterdam toch maar alsof het nog één wedstrijd is.. Zoals het in basketball hoort.

dingen die gebeuren

Het rommelt. Er gebeuren dingen in het team.
Ook dingen die echt voor het eerst gebeuren. We stonden als coaches werkelijk met onze ogen te klapperen: Je hebt van die competitieve oefeningen, waarbij de overschakeling naar de volgende fase in de oefening zit ingebakken. Wie het eerst komt het eerst maalt. Ik heb in mijn lange ervaring als coach nog nooit meegemaakt dat als twee speelsters het niet eens zijn wie het eerst komt, er toch eentje gaat malen en de ander gewoon stopt. Nou is die eerste wel een ratje..... maar toch snapt niemand nummer twee en de hele organisatie van de oefening piept en knarst maar gaat op de een of andere manier toch door.... We krabben eens op ons hoofd en kijken elkaar aan....
Iets anders wat bijna nooit gebeurt - dit ongelukkige geluksseizoen in elk geval niet - is dat we twee trainingen achter elkaar 5-5 kunnen spelen. Geweldig leuk en nuttig om de speelsters aan de ene kant te kunnen stopzetten en corrigeren en laten herkansen - en andere andere kant ze in teamverband in hun eigen sop te laten gaarkoken. Beide doen we in deze fase van het seizoen graag, maar onwennig is dat wel. Ze stoppen of ze laten soppen.... wat willen die coaches nou?
De teams mogen de ene keer hun eigen timeouts vullen, een volgende krijgen ze weer input... Hoe hard het moet zeggen we niet... ze merken het toch als de andere partij harder gaat? Het spel golft op training. Maar er is duidelijk ontwikkeling. Mag het overall nog iets harder? Ja. Moet de groep dat ook van binnenuit regelen? Graag.
Ook in de wedstrijd gebeurt dat. Nummer 2 Almonte uit Eindhoven komt voor het eerst op bezoek. We doen het nog steeds zonder Lies - voor het laatst hopen we - en we spelen eigenlijk heel goed. Een van de beste wedstrijden van het seizoen. En ook deze westrijd golft.. Delen hebben we de overhand, dan weer loopt Almonte opeens weer in of weg.
Tot op het laatst is het bloedspannend een schitterende run brengt ons twee voor met weinig op de klok. A whole new ballgame. Taktische beslissingen. Gefocust zijn op winnen is geen garantie voor succes. Een kleine vergissing met grote gevolgen. We krijgen de driepunter tegen en die gaat binnen. Het blijft een tactisch eindspel maar het valt net niet onze kant op.. 73-74.
Leerzaam - de ontwikkeling krijgt weer een zet - maar wel echt balen. Het vervolg op de competitie had zeker gesteld kunnen zijn maar is dat nu nog niet. De drie wedstrijden die nog zijn te gaan, gaan nog ergens om.
En nog iets wat nog niet eerder is gebeurd: de lokale TV kijkt mee! De reporter had een cameraman bij zich die een beetje op leeftijd was, zei hij.... Daarmee kon je nu eenmaal bij slecht weer geen buitensport gaan bekijken........ maandag op OOG.
op 11april weer in het WAS-theater: koploper US. Vast niet weer op TV. De thuisblijvers hebben nu alvast ongelijk.

bekijken waard

Hee Grunnegers. Wist u dat het vrouwenteam van Groene Uilen echt het bekijken wel waard is? Er gebeuren steeds mooie dingen in de WAS en op de weg. Nu zaterdag laat de ploeg Top 4 concurrent Jugglers weer op onnavolgbare wijze de hielen zien. Een flinke voorsprong werd in de eerste helft opgebouwd met flitsend aanvallen en onverzettelijk verdedigen. 42-25 tegen een ploeg met zoveel ervaring, met meer lengte en met meer spierkracht was gewoon knap.
De tegenstander nog een keer 25 in de tweede helft laten maken en zelf tenminste 9 punten maken was het doel. Offense sells tickets, defense wins games. Zonder dat doel nou helemaal te halen..... haalde deze groep winnaars wel de eindstreep met een paar punten over. Spanning maakte het gemis aan flitsends in de tweede helft meer dan goed, dacht deze partijdige toeschouwer.
Maar misschien heeft die het wel mis. Want die tickets, daar wou ik het nog even over hebben.....
Een avondje DAS of een avondje Almonte wordt heel wat beter bezocht dan het gemiddelde avondje WAS... De alomtegenwoordige Kris "van de Uilen" was bij die belangrijke vrije worpen aan het einde verantwoordelijk voor het enige afleidende roffeltje.... Kris blij, vaders, moeders blij natuurlijk, wij rondom het team allemaal blij natuurlijk maar waar waren de supportersscharen? Het leek wel Hoofddorp....

Volgens mij verdienen de meiden meer bekijks. Elke wedstrijd is nog een evenement geweest met wendingen, opstandingen, voldoende oogstrelende, onwaarschijnlijke acties en magnifieke vergissingen. Ik zeg: Het bekijken waard, Grunnegers!

PS... deze staat op video... maar dat is toch anders.....