We mogen wel een decoupeerzaag meenemen als we gaan proberen deze enorme "prijsbeker" (zoals Lotte zoiets noemt) met die enorme oren in de prijzenkast van de Uilen te proppen. En dan is het nog maar de derde prijs.
Na een teleurstellende, zwaarbevochten maar uiteindelijk verdiende nederlaag tegen Cangeroes, moesten we tegen de enige ploeg waar we dit kalenderjaar nog niet van gewonnen hebben. Van onze kwelduivels van de vorige ontmoeting had alleen Lauren Walker wat in te brengen. Bianca Hurkmans was alleen lijfelijk aanwezig en Nathalie Wijnen helemaal niet.
We moesten er hard voor werken maar het lukte deze keer. Cookie kreeg prima steun van de rest, met name van Laura en Margreet en kon ook af en toe het vermoeide lijf aan de kant houden, doordat Emily een goed bijdrage leverde. Reboundend hadden we ook veel meer in te brengen dan vrijdagavond. Almonte was echter geen moment van plan op te geven en had deze keer vooral in Walker en Koolmees effectieve aanspeelpunten.
Coach wond zich af en toe op, als de eigen ploeg het wat te makkelijk ging nemen en ook helaas om het onnavolgbare fluiten van een tegen dit niveau volstrekt niet opgewassen scheids. Geen idee wanneer iets lopen is, -volstrekt Pavlov- drie seconden die gemiddeld zo'n 2 duurden en wel het aanvallende screen maar niet verdedigende kamikaze acties affluiten.
Het feit dat de vergissingen in het voor en nadeel van beide teams waren, maakte dat het niet doorslaggevend was, maar toch zou het tot aanbeveling strekken als er enige screening aan de toewijzing van deze, voor de basketballsters toch best belangrijke wedstrijden zou vooraf gaan.
Met een paar breaks en redelijk consistent vrije worpen schieten, wisten we in de slotfase de overwinning veilig te stellen. Met nog 30 seconden kreeg ik al de felicitaties van collega coach Margeet.
Gouden Uilen zijn we toch al, door het 50 jarig bestaan van onze club. Een wijs man uit het geweldige en talrijke Uilenpubliek zei het zo: "Zilver krijg je als je het goud laten glippen, brons verover je!"
Meiden, het was geweldig om hier te zijn. Volgend jaar weer? Of dan bij ons?
zondag, april 29, 2007
donderdag, april 26, 2007
In de tussentijd..
We zouden ons op het gebeuren binnen de lijnen moeten richten. Voor Cangeroes is het maar een klein sprongetje naar Landsmeer, voor ons wat verder. Goed, dat zijn we gewend en we kunnen de sporthal ook wel vinden en dan geven we alles om verder te komen. Zaterdag is de finale en als we die halen spelen we sowieso tegen een ploeg die langer heeft kunnen rusten.
Het leek dus wel een goed idee om te overnachten ter plaatste. Dan hoeven we niet ruim vier uur (in mijn persoonlijke en iets minder belangrijke geval 5 uur) extra in de auto te zitten met alle stijfheid vandien. Ja goed idee maar nog niet zo heel eenvoudig uitvoerbaar. 's nachts na elven zet je niet meer zo makkelijk een tentje op, als je de camping al kunt vinden en bovendien slaap je dan ook niet helemaal zoals het zou moeten.
Dus wordt er naarstig gezocht naar hostels of trekkershutten. Maar daar blijkt de markt voor groepen volledig bedorven te zijn door bierhijsende bralleputten: men denkt, dat alle rustverstoringen komen, doordat er in groepen wordt opgetrokken en wil dus wel randgroepfiguren maar geen brave, enthousiaste en serieuze topsporters die rust zoeken om te kunnen presteren.
OK, misschien had ik dan toch mijn in geruststellen geoefende stem moeten lenen...
Maar wat doen we nu in de tussentijd? 100 euro verdienen we aan diesel alleen al.
Laten we ons maar weer concentreren op het spel tussen de lijnen....
En dan is iedereen met hart voor de Uilen op het feest uitgenodigd, zaterdag. Hoe dan ook.
Coach zelf neemt het voorbeeld van Boot over: een sabbatical. En de boot zelf neem ik ook: het wordt een Schierbattical.
Het leek dus wel een goed idee om te overnachten ter plaatste. Dan hoeven we niet ruim vier uur (in mijn persoonlijke en iets minder belangrijke geval 5 uur) extra in de auto te zitten met alle stijfheid vandien. Ja goed idee maar nog niet zo heel eenvoudig uitvoerbaar. 's nachts na elven zet je niet meer zo makkelijk een tentje op, als je de camping al kunt vinden en bovendien slaap je dan ook niet helemaal zoals het zou moeten.
Dus wordt er naarstig gezocht naar hostels of trekkershutten. Maar daar blijkt de markt voor groepen volledig bedorven te zijn door bierhijsende bralleputten: men denkt, dat alle rustverstoringen komen, doordat er in groepen wordt opgetrokken en wil dus wel randgroepfiguren maar geen brave, enthousiaste en serieuze topsporters die rust zoeken om te kunnen presteren.
OK, misschien had ik dan toch mijn in geruststellen geoefende stem moeten lenen...
Maar wat doen we nu in de tussentijd? 100 euro verdienen we aan diesel alleen al.
Laten we ons maar weer concentreren op het spel tussen de lijnen....
En dan is iedereen met hart voor de Uilen op het feest uitgenodigd, zaterdag. Hoe dan ook.
Coach zelf neemt het voorbeeld van Boot over: een sabbatical. En de boot zelf neem ik ook: het wordt een Schierbattical.
gouden uilen
Ik merk nog niet zoveel van activiteiten rond het 10e! lustrum van de Uilen. Google ik "Gouden Uilen", dan beland ik bij een Belgische Boekenprijs....Moeten alle uitgevlogenen zich ongerust maken?
maandag, april 16, 2007
Derde of vierde?
Het staat toch mooi: Uilen op de derde plek. We wistenniet precies wat we konden verwachten. Mijn eigen doelstelling is gedurende het seizoen opgeschoven van "erin blijven" , via "het linkerrijtje" naar wat het uiteindelijk kon worden: beste vier en van iedereen gewonnen. Standaard is mijn doelstelling altijd een betere tweede seizoenshelft te spelen. Groei, ontwikkeling. Ook die is gehaald. Een stand opgemaakt op grond van de tweede seizoenshelft zet Almonte (ongeslagen) op kop met Uilen op 4 punten achterstand, twee punten voor Cangeroes en Probuild.
Daarbij hebben wij het beste doelsaldo van alle teams en scoren we, als enige ploeg, boven de 70 punten gemiddeld. Op grond daarvan zijn we als derde geplaatst voor de Final four.
Zullen we onze laatste, bijgestelde doelstelling ook nog verklappen? Ach nee.
Daarbij hebben wij het beste doelsaldo van alle teams en scoren we, als enige ploeg, boven de 70 punten gemiddeld. Op grond daarvan zijn we als derde geplaatst voor de Final four.
Zullen we onze laatste, bijgestelde doelstelling ook nog verklappen? Ach nee.
De bende van Spronk
Wij, van Groene Uilen, hadden ons voorgenomen waardig afscheid te nemen van ons thuispubliek. Op deze warmste aprildag ooit gemeten was daarvoor een boel in gereedheid. Taart bij binnenkomst, M&M's op de tribune, een feestelijk programmaboekje en toch best veel publiek.
Maar het basketball was natuurlijk wel de hoofdattractie. .
En vandaag stonden maar zes niet al te grote meiden aan de andere kant, die bovendien de halve dag in smorende auto's hadden gezeten en tot overmaat van ramp hun eigen tenues waren vergeten. Hun warming up (nodig?) ging voor een groot deel op aan het passen van de reserve outfit van de mannen van het Noorddrentse Peize. Pretty in a lot of Pink maar ze droegen het waardig.
Wij vinden, dat we attractief basketball spelen en daarmee ook nog kunnen winnen. We zijn thuis bijna onverslaanbaar, we vinden onze eigen ringen overal vandaan en we jagen de tegenstanders de hele zaal door.
Vandaag zouden we het tempo zo hoog mogelijk houden, door breaks te lopen als dat kon en anders de tegenstanders voetenwerk laten doen om ze moe te krijgen. Bovendien zouden we makkelijke scores, waarbij maar weinig energie verspild hoefde te worden onmogelijk maken.
Het liep echter anders: Vandaag kwam het leukste basketball uit Waalwijk. Brutaal naar de basket snijdend, dwars door de press sprintend en gewaagde schoten raak gooiend liep WSC van ons weg. Wij waren laks, met de kop bij het feestje van na de wedstrijd en misschien al wel half onderweg naar Landsmeer. 13-18 was nog een voor ons geflatteerde tussenstand na tien minuten.
Zonder het publiek echt te vermaken, voelden we ons daarna toch wel aan onze stand verplicht, om ons met werkbasketball in de wedstrijd terug te spelen. Steeds als we echter weer iets dichterbij kwamen, glipte er weer een gladde Waalwijkse doorheen en WSC hield een voorsprong vast tot de rust: 32-34.
In de tweede helft zou het dan wel gebeuren: we zouden de vermoeide tegenstander onder de voet lopen en ons feestje op het veld gaan vieren. Maar we bleven moeite houden met de vlotte manier waarop WSC de ruimte achter de verdediging wist te benutten en het bleef gelijk opgaan. Aan de hand van een nu toch wel heel goede Cookie kwamen we weer twee puntjes dichterbij en kregen in de laatste minuten het geluk dat center Balemans (toch moe) haar ballen begon te missen en dat we nu in elk geval een paar keer een score wisten te voorkomen op helpside. Daarnaast werden alle rebounds onze prooi. Uiteindelijk werd het dan toch nog 66-54.
Cookie deed verreweg het meeste scorende werk en kwam uit op 32(!) punten.
Maar ik was ook zwaar onder de indruk van WSC's Britt Spronk, die in haar reusachtige pak, nog maar eens duidelijk maakte, dat "groot", niets met centimeters te maken heeft en de hele wedstrijd voor iedereen ongrijpbaar bleef. Volgens Elke "moet die maar in Groningen komen studeren, als ze de basisschool eerst heeft afgemaakt, natuurlijk..."
Onze dank gaat uit naar Marie Jose en haar bende van Spronk: het was een goede les.
Maar het basketball was natuurlijk wel de hoofdattractie. .
En vandaag stonden maar zes niet al te grote meiden aan de andere kant, die bovendien de halve dag in smorende auto's hadden gezeten en tot overmaat van ramp hun eigen tenues waren vergeten. Hun warming up (nodig?) ging voor een groot deel op aan het passen van de reserve outfit van de mannen van het Noorddrentse Peize. Pretty in a lot of Pink maar ze droegen het waardig.
Wij vinden, dat we attractief basketball spelen en daarmee ook nog kunnen winnen. We zijn thuis bijna onverslaanbaar, we vinden onze eigen ringen overal vandaan en we jagen de tegenstanders de hele zaal door.
Vandaag zouden we het tempo zo hoog mogelijk houden, door breaks te lopen als dat kon en anders de tegenstanders voetenwerk laten doen om ze moe te krijgen. Bovendien zouden we makkelijke scores, waarbij maar weinig energie verspild hoefde te worden onmogelijk maken.
Het liep echter anders: Vandaag kwam het leukste basketball uit Waalwijk. Brutaal naar de basket snijdend, dwars door de press sprintend en gewaagde schoten raak gooiend liep WSC van ons weg. Wij waren laks, met de kop bij het feestje van na de wedstrijd en misschien al wel half onderweg naar Landsmeer. 13-18 was nog een voor ons geflatteerde tussenstand na tien minuten.
Zonder het publiek echt te vermaken, voelden we ons daarna toch wel aan onze stand verplicht, om ons met werkbasketball in de wedstrijd terug te spelen. Steeds als we echter weer iets dichterbij kwamen, glipte er weer een gladde Waalwijkse doorheen en WSC hield een voorsprong vast tot de rust: 32-34.
In de tweede helft zou het dan wel gebeuren: we zouden de vermoeide tegenstander onder de voet lopen en ons feestje op het veld gaan vieren. Maar we bleven moeite houden met de vlotte manier waarop WSC de ruimte achter de verdediging wist te benutten en het bleef gelijk opgaan. Aan de hand van een nu toch wel heel goede Cookie kwamen we weer twee puntjes dichterbij en kregen in de laatste minuten het geluk dat center Balemans (toch moe) haar ballen begon te missen en dat we nu in elk geval een paar keer een score wisten te voorkomen op helpside. Daarnaast werden alle rebounds onze prooi. Uiteindelijk werd het dan toch nog 66-54.
Cookie deed verreweg het meeste scorende werk en kwam uit op 32(!) punten.
Maar ik was ook zwaar onder de indruk van WSC's Britt Spronk, die in haar reusachtige pak, nog maar eens duidelijk maakte, dat "groot", niets met centimeters te maken heeft en de hele wedstrijd voor iedereen ongrijpbaar bleef. Volgens Elke "moet die maar in Groningen komen studeren, als ze de basisschool eerst heeft afgemaakt, natuurlijk..."
Onze dank gaat uit naar Marie Jose en haar bende van Spronk: het was een goede les.
dinsdag, april 10, 2007
STOLZ
Ons eigen toernooi is misschien wel een van de gezelligste. Dat toernooi hebben we met allerlei teams ook wel gewonnen, maar ik zou niet eens meer weten wanneer en hoe. Nee, dan die duitse toernooien, met pinksteren in Cuxhaven of, natuurlijk, het Osterturnier in Ibbenbueren, daarvan staan me nog veel beelden helder voor de geest. Dat heeft prestige en zoveel kwaliteit, dat we er met de vrouwen nog nooit in de bovenste helft van het schema terecht zijn gekomen.
2007 wel!
Na een vroege reis en een vroege overwinning op de Gastgeberinnen, waarin we mooi warm konden draaien en de Autobahn lekker uit de benen konden spelen, was al duidelijk, dat bij winst in de volgende wedstrijd de eerste acht haalbaar zouden zijn. Dan moesten we alleen wel van een compleet Jugglers winnen. Op deze plaats was dat nog nooit gelukt maar zaterdagmiddag speelden we een van onze beste wedstrijden op dit toernooi. Jugglers verloor daarmee hun tweede wedstrijd op rij maar waren daarna duidelijk de beste van de rest.
Ook van RS Riga, een energieke jonge Letse ploeg dachten we wel te kunnen winnen als we de 1-1 zouden stoppen en de rebounds zouden pakken. Vooral in de eerste helft zaten we echter "nog in (verschillende) Amerikaanse Fastfood vestigingen". Het werd de meest kansloze excercitie van het hele paasweekend. Met twintig punten op de broek en ontevredenheid overheerste bijna de anticipatie op de mooie tegenstanders die komen zouden.
Na een goed feest en een slechte nacht (dankzij het gezelschap van de Flevo Musketeers, met afstand het best geklede en met afstand het slechtste team van het hele toernooi met het, met zeer grote afstand, beroerdste gedrag) stonden we toch in blije afwachting om 9 uur op niemand minder dan de Cangeroes te wachten. Die waren we onlangs nog tegen gekomen en die waren, sinds die ontmoeting alweer 4 wedstrijden ongeslagen. (De uilenmeiden verzekerden de coach echter, dat ze zijn raad hadden opgevolgd en dat ze de feestzaal demonstratief hadden verlaten, toen de tegenstandsters nog collectief op het podium stonden te swingen.)
"Wacht maar tot we niet dronken zijn", zeiden de Cangeroes bij het feliciteren, na onze tienpuntsoverwinning.
Om verder te komen moesten we nog langs de Norderstedt Seals en daar hadden we geen prettige herinneringen aan. Die duitse ploeg koppelt een reusachtig Laufpensum aan een fanatieke verdediging, die de vorm aanneemt van een lastige zone. Het is moeilijk te geloven, dat je hier als Uilen niet eenvoudig van wint en dat ongeloof maakte het vooral erg moeilijk.
In de eerste helft liep het verschil op tot tien punten in ons nadeel. Bij rust resteerde een 20-16 stand, waarmee we in elk geval weer in de wedstrijd zaten. Een beetje meer wil om te winnen, een beetje meer geduld en slimheid bracht ons uiteindelijk wel aan de goede kant van de score: 40-32.
Daarmee waren we geplaatst voor de Halve finale! Uniek in de clubgeschiedenis en reden tot grote blijheid. Alleen het al uitgeschakelde Mercurius Antwerpen reste ons nog.
Dat waren de kampioenen van 4 keer op rij en dat zouden we nog wel even voelen. De 3-2 zone van de Belgische dames bleek niet te nemen, terwijl die bovendien de lamlendigheid van hun eerste potten helemaal hadden laten varen. Bij rust was het eigenlijk met ons gebeurd en de coach dacht er zogenaamd sterk over om maar vast huiswaarts te keren. Nou goed, een aanpassing van de zoneaanval konden we dan nog wel doen en dan met een goed gevoel de tweede helft uitspelen. Hoe anders kan het lopen. de ommekeer die tegen Riga uitbleef, kwam nu wel. We kwamen dichtbij de basket vrij, schoten en verdedigden beter en halverwege de helft zaten we gewoon weer in de wedstrijd . Zes punten. Antwerpen gaf niet op, maar we bleven het achterin goed dichthouden en bij een achterstand van 2 punten en met 2 seconden op de klok, maakte Cookie vanuit de gehaktmolen gelijk. De conversie van de bonus betekende onweer op de gezichten van de verslagen kampioenen en als je zo al kunt winnen.....is the sky the limit.
Coach rijdt terug naar zijn gezin met een beetje dubbel gevoel. De laatste dag moeten de meiden het zelf doen. Tuurlijk moet je ze een keer loslaten. Maar ik ben er liever bij om te zien wat er gebeurt als ik ze loslaat....
Het SMSje van na de nog vroegere halve finalewedstrijd was mooi: Winst van 5 punten op en Katwijkse mixploeg! Finale! Maar de spanning bleef de hele dag. Geen zieltjes te masseren, behalve m'n eigen. Tussenbericht: Cangeroes im Endspiel! Dan komt de toernooiwinst ook in zicht. Pas om vier uur kon ik echt genieten van het verjaarsfeest van m'n oude pa. Historische Zege voor Uilen in Prestigieus Toernooi ueber die Grenze! Zelf gedaan, meiden en daar ben ik misschien nog wel het meest trots op! Vreemd nait?
vrijdag, april 06, 2007
Ostern bei den Nachbarn
Om een beetje in de running te blijven, trekken een boel Uilenmeiden zaterdag in alle vroegte naar het Nabije Oosten. Het toernooi in Ibbenbueren is er een zoals je ze in Nederland niet aantreft, of het moest een Studentenkampioenschap zijn. Gezelligheid gemixt met intens spel op behoorlijk niveau. Meestal goed scheidsrechters, die ook echt voor hun plezier komen, westrijden met gestopte tijd van een behoorlijk serieuze duur. Op de eerste dag het kaf van het koren gescheiden, op de tweede dag wordt er opnieuw geschift en pas op de derde dag valt de beslissing.
Tot dusverre zijn we nog altijd kaf geworden maar zelfs dan blijft de tegenstand aanspreken.
Dit jaar moesten we maar eens omhoog kijken: We zitten in een poule met Letsen en dan denk ik altijd nog aan Ulyana Semanova, de ongeveer 2.15 lange center van het Russische team in de jaren 70-80... Maar ook min recentere perioden blijken de vrouwen het daar nog altijd goed te doen. Of we nu de routineuze oudere vrouwen tegenkomen of de hoop van de Basketballschool. Verder treffen we steevast de thuisclub en ja hoor, onze vriendinnen uit Enschede. De beste twee gaan over, dus we moeten wel wat laten zien om eens tot het koren gerekend te mogen worden.
Later zullen we dan, mogelijk voor de tweede keer deze week, de Utrechtse Cangeroes tegen kunnen komen of anders de Chicas van Baros, kortom de Nederlandse promotiedivisie is aardig sterk vertegenwoordigd buiten onze landgrens. En dan staat er ook nog een ploegje uit Katwijk op de deelnemers lijst (niet zondaggers onder alias?) zouden er Grasshoppers alvast eens aan dat niveau willen wennen? Of wij aan hun?
Tot dusverre zijn we nog altijd kaf geworden maar zelfs dan blijft de tegenstand aanspreken.
Dit jaar moesten we maar eens omhoog kijken: We zitten in een poule met Letsen en dan denk ik altijd nog aan Ulyana Semanova, de ongeveer 2.15 lange center van het Russische team in de jaren 70-80... Maar ook min recentere perioden blijken de vrouwen het daar nog altijd goed te doen. Of we nu de routineuze oudere vrouwen tegenkomen of de hoop van de Basketballschool. Verder treffen we steevast de thuisclub en ja hoor, onze vriendinnen uit Enschede. De beste twee gaan over, dus we moeten wel wat laten zien om eens tot het koren gerekend te mogen worden.
Later zullen we dan, mogelijk voor de tweede keer deze week, de Utrechtse Cangeroes tegen kunnen komen of anders de Chicas van Baros, kortom de Nederlandse promotiedivisie is aardig sterk vertegenwoordigd buiten onze landgrens. En dan staat er ook nog een ploegje uit Katwijk op de deelnemers lijst (niet zondaggers onder alias?) zouden er Grasshoppers alvast eens aan dat niveau willen wennen? Of wij aan hun?
maandag, april 02, 2007
eigen kracht
Zaterdagmiddag werden we al helemaal in het zonnetje gezet. Uiteindelijk was dat maar goed ook want de straat van sporthal de Paperclip is nieuwer, dan ons Tomtomkaartje. Waar het aandringende mens in het kastje blijft volhouden dat we er nu toch echt zijn, krabben wij ons in een zandbak, tussen allerlei onoverkomelijkheden op de bol. Dankzij de lente en de zomertijd vinden we de hal toch mooi op tijd. Ik weet niet meer hoevaak ik al met een basketballteam in Utrecht geweest ben, maar ik weet wel, dat het nooit dezelfde hal was. Ach, u weet wel, uitwedstrijden, met alle gedoe vandien is ons wekelijks brood.
We zijn optimistisch, geinspireerd door een mooie opdracht en we beschouwen ons doel, plaatsing voor de final four, ook als haalbaar. En zelfs als vandaag haalbaar. In de herfst verloren we 4 van de 9, in de winter nog 2 van de 9 en nu is het lente: een schone lei.
In de zaal blijken we bovendien nog in de meerderheid te zijn ook: meer speelsters en aanvankelijk zelfs meer publiek! (Oud Uil Martine v Gils is de laatste jaren vooral Cangeroe, dus misschien toch wel iets meer voor de thuisclub...maar bij de rest van onze supporters komt spontaan het studentengedrag weer naar boven en zij zijn goed te horen)
We beginnen degelijk en lopen meteen weg naar een 9-3 voorsprong maar daarna komt Cangeroes beter in het spel. Afstand nemen is er voor niemand bij en de toon is gezet: dit wordt een wedstrijd waar de verdediging van beide partijen het voortouw heeft. (11-11)
Als wij er in het tweede kwart al in slagen om wat beter te gaan scoren, doet Cangeroes dit net zo hard terug. We geven schoten weg en laten ons af en toe aftroeven door een screen op weakside en erger nog, we staan een paar aanvalsrebounds toe en komen 20-16 achter.
Bij 24-24 hebben Cookie en Natalie ons weer op gelijke hoogte geschoten. Afstand nemen is er echter niet bij, tot de laatste 5 seconden van de helft, als Laura koel een drietje produceert.
29-32. Rust met een heel klein beetje ruimte.
In de pauze veranderen we iets aan de press en spreken we nog eens af, wat we ook al weer met zo'n screen doen. Als we vervolgens scherp beginnen, lijken we een goede slag te slaan: we lopen weg naar 40-31. Het wachten is op het breken van Cangeroes. Maar die gaan juist wat meer druk geven en er onstaat een balvast-en-ontfutsel-festival. We kunnen niet snel genoeg de open vrouw vinden, doordat Cangeroes scherp de passlijnen overspeelt en ook 1-1 komen we niet aan de slag. Onze verdediging en een paar geniale passjes (Elke, Emily) met Karin als eindstation houden ons gelukkig wel op voorsprong. Zes punten is niet riant maar toch stijgt het zelfvertrouwen.
(om eventueel iedereen gerust te stellen, heb ik trouwens ook de uitslag van Akrides-Binnenland nog in mijn mouw. Maar uiteraard wassen we buideldiertje liever op eigen kracht....)
De eigen kracht is er en wordt meteen ingezet door een goede inside-outside aanval met een drietje van Margreet. Negen punten los en even later loopt die voorsprong zelfs op naar 13. En dan is ook de tijd op onze hand. Met nog steeds behoorlijk verdedigen en niet te veel balverlies tegen de press, houden de Uilen behoorlijk makkelijk stand. Blij bij de zoemer: 57-47. Flying beats jumping. Vandaag dan.
Karin is de vrouw van de wedstrijd met 12 (soms miraculeuze punten) en 14 rebounds. Cookie, die de hele wedstrijd hard wordt aangepakt ook 12, Natalie 11 en Laura 10. Maar omdat verdedigen ons ding was, mogen ook Margreet, Suus, Jorieke, Em, Charlotte, Elke en Lyet deze overwinning hardgrondig vieren. Wat ook gebeurt. Het bleef nog lang onrustig in Utrecht....
We zijn optimistisch, geinspireerd door een mooie opdracht en we beschouwen ons doel, plaatsing voor de final four, ook als haalbaar. En zelfs als vandaag haalbaar. In de herfst verloren we 4 van de 9, in de winter nog 2 van de 9 en nu is het lente: een schone lei.
In de zaal blijken we bovendien nog in de meerderheid te zijn ook: meer speelsters en aanvankelijk zelfs meer publiek! (Oud Uil Martine v Gils is de laatste jaren vooral Cangeroe, dus misschien toch wel iets meer voor de thuisclub...maar bij de rest van onze supporters komt spontaan het studentengedrag weer naar boven en zij zijn goed te horen)
We beginnen degelijk en lopen meteen weg naar een 9-3 voorsprong maar daarna komt Cangeroes beter in het spel. Afstand nemen is er voor niemand bij en de toon is gezet: dit wordt een wedstrijd waar de verdediging van beide partijen het voortouw heeft. (11-11)
Als wij er in het tweede kwart al in slagen om wat beter te gaan scoren, doet Cangeroes dit net zo hard terug. We geven schoten weg en laten ons af en toe aftroeven door een screen op weakside en erger nog, we staan een paar aanvalsrebounds toe en komen 20-16 achter.
Bij 24-24 hebben Cookie en Natalie ons weer op gelijke hoogte geschoten. Afstand nemen is er echter niet bij, tot de laatste 5 seconden van de helft, als Laura koel een drietje produceert.
29-32. Rust met een heel klein beetje ruimte.
In de pauze veranderen we iets aan de press en spreken we nog eens af, wat we ook al weer met zo'n screen doen. Als we vervolgens scherp beginnen, lijken we een goede slag te slaan: we lopen weg naar 40-31. Het wachten is op het breken van Cangeroes. Maar die gaan juist wat meer druk geven en er onstaat een balvast-en-ontfutsel-festival. We kunnen niet snel genoeg de open vrouw vinden, doordat Cangeroes scherp de passlijnen overspeelt en ook 1-1 komen we niet aan de slag. Onze verdediging en een paar geniale passjes (Elke, Emily) met Karin als eindstation houden ons gelukkig wel op voorsprong. Zes punten is niet riant maar toch stijgt het zelfvertrouwen.
(om eventueel iedereen gerust te stellen, heb ik trouwens ook de uitslag van Akrides-Binnenland nog in mijn mouw. Maar uiteraard wassen we buideldiertje liever op eigen kracht....)
De eigen kracht is er en wordt meteen ingezet door een goede inside-outside aanval met een drietje van Margreet. Negen punten los en even later loopt die voorsprong zelfs op naar 13. En dan is ook de tijd op onze hand. Met nog steeds behoorlijk verdedigen en niet te veel balverlies tegen de press, houden de Uilen behoorlijk makkelijk stand. Blij bij de zoemer: 57-47. Flying beats jumping. Vandaag dan.
Karin is de vrouw van de wedstrijd met 12 (soms miraculeuze punten) en 14 rebounds. Cookie, die de hele wedstrijd hard wordt aangepakt ook 12, Natalie 11 en Laura 10. Maar omdat verdedigen ons ding was, mogen ook Margreet, Suus, Jorieke, Em, Charlotte, Elke en Lyet deze overwinning hardgrondig vieren. Wat ook gebeurt. Het bleef nog lang onrustig in Utrecht....
vrijdag, maart 16, 2007
Ik wou toch al veel aan rebounden doen, maar het was toch lastig, dat die ene ring er niet hing, dinsdag. Zelfs missen met bord wordt dan lastig. We merken dat we er ook een beetje balorig van worden. Twee weken geen wedstrijd, zieken en anderszins ontbrekenden en dan blijft de accommodatie ook nog achter bij de verwachtingen. We doen eigenlijk zoveel mogelijk alles met omschakelen van verdediging naar aanval en vice versa, dat afwerken op die andere basket doen we nu een keer een op ca 2.50 gestelde korf. ( we zitten op de ALO, dus er is van alles..)Dunken, kunnen vrouwen dat? Door gebrek aan mogelijkheden ( en daarmee aan uitdaging ) ontbreekt het ze aan techniek en explosie.Ze pikken het wel een beetje op en sommigen ontwikkelen repertoire. Ik merk wel een duidelijk verschil tussen de promomeiden en de derdeklas meiden van Moestasj. De eersten zien het als behelpen en onderdeel van de training, terwijl de nog onbedorven laatsten, met de veel jongere trainingsleeftijd hier en daar enthousiast lopen te slammen. Sommigen gaan me uitleggen, hoe ze denken te moeten aanlopen. Hallo, dames, al is de laatste meer dan tien jaar geleden...ervaringsdeskundige blijf je.
Voorjaar
Het is voorjaar en ik tref gisteravond twee kleine corsages van elk een witte en een paarse crocus onder mijn ruitewissers. Wie heeft die daar gestoken?
zondag, maart 11, 2007
alle teams die moesten winnen...
Zaterdagavond kwam bij ons US op bezoek. In Amsterdam hadden we heel goed moeten spelen, misschien wel onze beste wedstrijd van het seizoen, om te winnen. We rekenden op een tenenslopende pot. Natuurlijk wel gesteund door de eerdere pot: zelfvertrouwen. En gesteund door ons thuisrecord: 7-1 in de Struikhal. Het kon dus wel, maar het moest ook. De final four tikt ons bij elke actie op de schouder. Het is elke wedstrijd winnen of je kans verspelen. We hadden de week van te voren ingezet op verdedigen. Dat kwam erg goed uit de verf in de eerste stukken van de wedstrijd maar zelf hadden we het ook erg lastig met aanvallen. We schoten onze normale schoten, maar niet met onze normale zuiverheid en we hadden ook meer moeite dan normaal om ze te krijgen: 13-5(!!!) voor ons in periode 1. In periode 2 kwamen de Amsterdamsen wat meer tot scoren, vooral door een flink aantal aanvalsrebounds, iets waar wij normaal ook wel goed in zijn, maar wij pakten er de hele eerste helft maar 1. De eerste helft was zo om (de scheidsrechters waren een verademing en lieten beide ploegen lekker spelen) en kwam bij de niet erg Uilse stand van 26-21.
Als dit soort situaties niet af en toe voorkwanen, zou ik ze proberen uit te vinden. We hadden nog betrekkelijk weinig van Karin gemerkt en door ons op haar positie in de medium post te focussen, hadden we in Amsterdam de rollen om kunnen draaien. Iedereen wist dit nog goed te herinneren. Zullen we dat dan maar weer doen?, was dus de vraag.
En weer werkt het. Eerst zijn er twee onnavolgbare scores van Natalie en een sterke drive van Suus nodig om een sterk spelende Marte Linthout bij te houden maar dan vinden we inderdaad Karin in the post. Ook dankzij drietjes van Cookie en twee keer van Margreet komen we beter tot scoren. Het blijft echter gelijk op gaan, want ook US speelt een sterk kwart. Gelukkig mist US de opgelegde laatste kans, zodat we met 6 punten voor het laatste kwart kunnen. 49-43.
Los komen is er nog altijd niet bij, integendeel. Onze scores komen volgens plan van Karin en Natalie maar Linthout blijft de luis in ons verenpak. Met nog 5 minuten te gaan is het 55-53. Cookie is naar de kant geweest om op adem te komen en Laura gaat Linthout stoppen, totdat die het op de post gaat proberen. US sluit de lijn naar Karin met wat meer mankracht af en nu is het alles op Natalie, die niet meer kan missen. Zoals dat dit seizoen al zo vaak is gebeurd, hebben we opeens een demarrage geplaatst, waar de tegenstander geen antwoord op heeft: we scoren 19 op rij en US maakt alleen nog het allerlaatste puntje.. 74-54.
(Cookie 20, Natalie 17 (11 tijdens de demarrage) Margreet (12, waarvan 0 binnen de cirkel...)
Bij US heeft Linthout er 21.
US verdwijnt met lege handen de Groninger binnenstad in. Dan heb je in elk geval nog wat.
Onze winst blijkt 's avonds op het internet niet meer dan een bijhoudwinst. Alle teams die moesten winnen, hebben ook gewonnen. Een kleine voorsprong vasthouden, daar zijn we best goed in, overigens. Volgende wedstrijd maar eens zien of we een onverwachte demarrage kunnen plaatsen......
Als dit soort situaties niet af en toe voorkwanen, zou ik ze proberen uit te vinden. We hadden nog betrekkelijk weinig van Karin gemerkt en door ons op haar positie in de medium post te focussen, hadden we in Amsterdam de rollen om kunnen draaien. Iedereen wist dit nog goed te herinneren. Zullen we dat dan maar weer doen?, was dus de vraag.
En weer werkt het. Eerst zijn er twee onnavolgbare scores van Natalie en een sterke drive van Suus nodig om een sterk spelende Marte Linthout bij te houden maar dan vinden we inderdaad Karin in the post. Ook dankzij drietjes van Cookie en twee keer van Margreet komen we beter tot scoren. Het blijft echter gelijk op gaan, want ook US speelt een sterk kwart. Gelukkig mist US de opgelegde laatste kans, zodat we met 6 punten voor het laatste kwart kunnen. 49-43.
Los komen is er nog altijd niet bij, integendeel. Onze scores komen volgens plan van Karin en Natalie maar Linthout blijft de luis in ons verenpak. Met nog 5 minuten te gaan is het 55-53. Cookie is naar de kant geweest om op adem te komen en Laura gaat Linthout stoppen, totdat die het op de post gaat proberen. US sluit de lijn naar Karin met wat meer mankracht af en nu is het alles op Natalie, die niet meer kan missen. Zoals dat dit seizoen al zo vaak is gebeurd, hebben we opeens een demarrage geplaatst, waar de tegenstander geen antwoord op heeft: we scoren 19 op rij en US maakt alleen nog het allerlaatste puntje.. 74-54.
(Cookie 20, Natalie 17 (11 tijdens de demarrage) Margreet (12, waarvan 0 binnen de cirkel...)
Bij US heeft Linthout er 21.
US verdwijnt met lege handen de Groninger binnenstad in. Dan heb je in elk geval nog wat.
Onze winst blijkt 's avonds op het internet niet meer dan een bijhoudwinst. Alle teams die moesten winnen, hebben ook gewonnen. Een kleine voorsprong vasthouden, daar zijn we best goed in, overigens. Volgende wedstrijd maar eens zien of we een onverwachte demarrage kunnen plaatsen......
maandag, maart 05, 2007
55and up
Nog een nagekomen berichtje. De vragen, die ik mezelf altijd stel, om te bepalen of de training goed is, heb ik van Hubie Brown: "Are we shooting enough? Are we running enough?". Op dinsdag en vrijdag is onze schotcapaciteit beperkt, we rennen dan veel onder het schieten. Op donderdag doen we steevast de "5pt shooting drill", een schotritme oefening, waarmee je je progressie als persoon en als team bij kunt houden. In drie minuten nemen 2 spelers/sters zoveel mogelijk schoten, volgens een bepaalde volgorde. Steeds ombeurten 5 schoten uit een assist van binnenuit. Een perfect rondje is een bonus, de laatste poging van elk rondje mag een drietje zijn en een raak drietje is twee punten. Voor de invoering van de bonusregeling bleven we jaren op 48max staan. Als team schuif je geleidelijk naar een gemiddelde van 36 op. (moestasj he 1 en Uilen da 1 halen dit, op straffe van een sprintje) (SMART doel voor beide teams: aan het eind van dit seizoen 38 gem.) Het (wereld) record is fagelopen week bijgesteld door de dames Charlotte Lameijer en Lyet Reilman. 55 punten. Gefeliciteerd en nu naar de 60?
zondag, maart 04, 2007
Binnenuit
We begonnen ook niet goed. Eerlijk zijn. We wenden te langzaam aan de opgerekte verhoudingen en hadden aan de binnenkant erg veel moeite met de ervaren vd Kamp. Het stond na 6 minuten 13-4 voor de thuisploeg.
Zoals we dat dan kunnen stonden we twee minuten en drie drietjes later opeens weer voor: 17-15 en wonnen we het eerste kwart met 19-17. Lek boven zou je zo zeggen, maar het zou echt met golven blijven gaan. Eerst maar eens 7-2 voor Binnenland, dat inside erg goed bleef aanvallen. Een sterke periode met een 8-0 run bracht ons weer los op 29-24 maar doordrukken was er niet bij. Reboundend waren we niet goed genoeg en in de aanval liepen we twee keer scores mis, omdat die niet werden gegeven waar dat wel moest en bovendien werden we twee keer voor screens afgefloten, of het om hockey of voetbal ging. We hadden erg veel moeite om niet moedeloos te worden en kwamen, tegen de veldverhouding in, op een forse 10 punten achterstand te staan. 44-34, met nog een half minuutje in het kwart. Zoals we dat dan kunnen kwamen we toen, in minder dan tien seconden (driepunter, steal op inboundspass en nog een driepunter van Cookie) weer terug in de wedstrijd. 44-42 achter met goede moed.
In de derde minutt van de tweede helft was het gelijk: 46-46 en vanaf dat moment volgen er nog 7 leadchanges. Het grootste verschil in het derde kwart is voor ons (58-54) maar verder lopen beide ploegen niet van elkaar weg. Wij geven een paar keer, door een slechte uitvoering van een goed idee, een hoopvolle aanval cadeau, we krijgen nog twee screenfouten tegen en laten Binnenland twee keer onnodig naar de VW lijn gaan. Met 15 seconden staan we twee achter. Het volgens afspraak uitvoeren van een out of bounds, moet een keer over, voordat Cookie vanaf de vrije worplijn ons er naast schiet. Geen fouten maken, Binnenland scoort moeilijk, zonder vrije worpen. Met 7 seconden gaat de bal naar vd Andel, die met een evidente loopbal matchwinner mag worden. Dat we niet alsnog na een perfect uitgespeelde layup niet naar overtime mogen, maakt het extra zuur. We zeggen altijd, dat je goede schoten mag missen, onder vriendinnen, dus is een compliment over het koel houden van de organisatie, het enige wat er nog opzit.
Cookie maakt er 27, maar we spelen wel als een team. Helaas net niet goed genoeg.
Zoals we dat dan kunnen stonden we twee minuten en drie drietjes later opeens weer voor: 17-15 en wonnen we het eerste kwart met 19-17. Lek boven zou je zo zeggen, maar het zou echt met golven blijven gaan. Eerst maar eens 7-2 voor Binnenland, dat inside erg goed bleef aanvallen. Een sterke periode met een 8-0 run bracht ons weer los op 29-24 maar doordrukken was er niet bij. Reboundend waren we niet goed genoeg en in de aanval liepen we twee keer scores mis, omdat die niet werden gegeven waar dat wel moest en bovendien werden we twee keer voor screens afgefloten, of het om hockey of voetbal ging. We hadden erg veel moeite om niet moedeloos te worden en kwamen, tegen de veldverhouding in, op een forse 10 punten achterstand te staan. 44-34, met nog een half minuutje in het kwart. Zoals we dat dan kunnen kwamen we toen, in minder dan tien seconden (driepunter, steal op inboundspass en nog een driepunter van Cookie) weer terug in de wedstrijd. 44-42 achter met goede moed.
In de derde minutt van de tweede helft was het gelijk: 46-46 en vanaf dat moment volgen er nog 7 leadchanges. Het grootste verschil in het derde kwart is voor ons (58-54) maar verder lopen beide ploegen niet van elkaar weg. Wij geven een paar keer, door een slechte uitvoering van een goed idee, een hoopvolle aanval cadeau, we krijgen nog twee screenfouten tegen en laten Binnenland twee keer onnodig naar de VW lijn gaan. Met 15 seconden staan we twee achter. Het volgens afspraak uitvoeren van een out of bounds, moet een keer over, voordat Cookie vanaf de vrije worplijn ons er naast schiet. Geen fouten maken, Binnenland scoort moeilijk, zonder vrije worpen. Met 7 seconden gaat de bal naar vd Andel, die met een evidente loopbal matchwinner mag worden. Dat we niet alsnog na een perfect uitgespeelde layup niet naar overtime mogen, maakt het extra zuur. We zeggen altijd, dat je goede schoten mag missen, onder vriendinnen, dus is een compliment over het koel houden van de organisatie, het enige wat er nog opzit.
Cookie maakt er 27, maar we spelen wel als een team. Helaas net niet goed genoeg.
jammer
Onder het toeziend oog van basketballcoryfeeen Petra Weeda en Toon van Helfteren, moesten de Uilen de punten in Barendrecht laten. Zuur tegen de concurrent voor een plekje bij de laatste vier. Jammer ook, de manier waarop het ging. En dan heb ik het niet eens over het recht op de winst. Binnenland was bij vlagen heel goed en bleef de hele wedstrijd lastig te bespelen. Het was ook Binnenland, dat de grootste voorsprongen nam in de close game.
Het was de ambiance, die mij het meest stoorde. Moest dat nou op zo'n klein ***veldje? Wat een aanfluiting voor zo'n club met landelijke uitstraling. Ik geloof nooit, dat de bond toestemming geeft om op dit soort veldjes promotiedivisie te spelen. Het veld is maar 13 meter breed, wat de spreiding die ons spel normaal kenmerkt onmogelijk maakt. En "copen" is nog altijd iets wat we niet goed doen, maar wat eigenlijk ook niet zou moeten hoeven. Bovendien was de hele zaal gewoon beschikbaar, dus dan wil je het ook niet, als thuisploeg, al vertel je wat anders.
Ik baal er ook van, dat er geen ervaren scheidsrechters worden aangesteld voor dit soort potten. Je kunt hopen, dat het allemaal wel goed zal gaan en ik vind zelf ook, dat scheidsrechters ook gelegenheid moeten krijgen om fouten te maken maar ik had er wel echt last van. Ik ben altijd blij met scheidsen, als ik ze niet merk. De evidente loopbal waarmee de overigens uitstekend spelende van Andel er in de slotseconden 73-71 van maakte, drukte een onuitwisbaar stempel op het beeld van de wedstrijd. Wat ik allemaal nog meer had willen zeggen, na afloop, heb ik met met m'n afgebeten tong maar ingeslikt. Jammer was het wel.
Het was de ambiance, die mij het meest stoorde. Moest dat nou op zo'n klein ***veldje? Wat een aanfluiting voor zo'n club met landelijke uitstraling. Ik geloof nooit, dat de bond toestemming geeft om op dit soort veldjes promotiedivisie te spelen. Het veld is maar 13 meter breed, wat de spreiding die ons spel normaal kenmerkt onmogelijk maakt. En "copen" is nog altijd iets wat we niet goed doen, maar wat eigenlijk ook niet zou moeten hoeven. Bovendien was de hele zaal gewoon beschikbaar, dus dan wil je het ook niet, als thuisploeg, al vertel je wat anders.
Ik baal er ook van, dat er geen ervaren scheidsrechters worden aangesteld voor dit soort potten. Je kunt hopen, dat het allemaal wel goed zal gaan en ik vind zelf ook, dat scheidsrechters ook gelegenheid moeten krijgen om fouten te maken maar ik had er wel echt last van. Ik ben altijd blij met scheidsen, als ik ze niet merk. De evidente loopbal waarmee de overigens uitstekend spelende van Andel er in de slotseconden 73-71 van maakte, drukte een onuitwisbaar stempel op het beeld van de wedstrijd. Wat ik allemaal nog meer had willen zeggen, na afloop, heb ik met met m'n afgebeten tong maar ingeslikt. Jammer was het wel.
woensdag, februari 21, 2007
All Stars
Op ladyhoops wordt gedagdroomd over een damespromo-allstar gala. Ik stel een Noord-Zuid wedstrijd voor, want onder de lijn IJmuiden- Enschede moet toch ook best een aardig team te maken zijn....
dinsdag, februari 20, 2007
Red on roundball
Geweldige verzameling van ongeveer 25 jaar oude basketball-shots met wijlen Red Auerbach en een heleboel van mijn oude helden. Voor mij zijn die broeken niet zo gek....
zondag, februari 18, 2007
rustig blijven
We stonden behoorlijk onder druk. Geestelijk al, de tweede topper in twee weken maar ook de druk van Probuild Lions was flink. Gek, Uilen, dat gebeurt in toppers. We hebben af te rekenen met een aanval, die vooral bestaat uit dribbleacties. Daar zijn we op berekend. Scoren ging ons deze keer niet zo makkelijk af. We forceerden de schoten kwamen slecht in de aanval, door niet goed te swingen en de goede schoten vielen niet. Dan zijn we toch iets meer met maken bezig dan met mikken. Probuild loopt weg naar 9-3 en we hebben een time out nodig om over simpele dingen te spreken. Dat hoeft meestal niet. Lange tijd ziet het er naar uit dat we de dubbele cijfers niet gaan halen in het eerste kwart, maar dan schiet Margreet een goede driepunter lelijk binnen en is het 11-15. Rustig blijven, de druk zal maar langzaam minder worden.
Het wordt een jojo wedstrijd en dat is al een vooruitgang. In de volgende periode hebben we voor het eerst echt contact met onze binnenkant en het zijn de scores van Natalie, die ons in de pot houden, terwijl Worku bij de tegenpartij wat teveel ruimte krijgt, vooral als Laura even mag uitrusten van haar controlerende taak. Rust 24-26. De doelstelling van coach vd Bilt om ons onder ons gemiddelde te houden kan al bijna niet meer mis.
In de tweede helft slaan we verdedigend toe: in de eerste zes minuten scoren we opeens weer 15 punten, veelal uit steals, maar ook de out of bounds van onder de basket levert productie uit variatie. Maar dan vallen we weer stil: we geven een paar opgelegde breaks uit handen en scoren niet meer. Laura houdt met een 8meter schot (ik heb ook een drietje geschoten, toch?) nog iets van onze voorsprong over. 42-38.
Altijd spannend, een kleine voorsprong in het vierde, nietwaar? Onze voorsprong moeten we met hand en tand verdedigen. Het gaat op en neer, maar het blijft onze voorsprong. Bij 51-43 lijken we er te zijn maar ondertussen laten we kansen op beter liggen, 4 vrije worpen van 7 gaan aan de verkeerde kant van de ring en een paar calls vallen niet gunstig uit. (Natalie kan heel dominant zijn onder de basket met blocks en heel beheerst als de scheids het niet met ons eens is, al heeft ze haar hele lichaam nodig om tot tien te tellen...) Jorieke zit prachtig diep en pakt een prachtige charge, waar 1 persoon in de hele zaal het niet mee eens is en moet toezien hoe Nijenhuis koel het verschil op 2 brengt met nog maar 2 minuten te gaan. Gelukkig heeft Worku net daarvoor geen stalen zenuwen, het blijft onze voorsprong. Margreet zet ons op 55-52 maar het gaat verder om stops, nauwelijks om scores. Cookie stopt het schot van Worku, maar die mag tot veler verbazing (inclusief die van coach vd Bilt) toch naar de lijn en scoort nu wel twee keer. We gaan de laatste minuut in met 1 punt voorsprong, onze voorsprong. Met de "rust" van die voorsprong vinden we met 15 seconden Karin onder het bord en die scoort met bonus. We gaan geen fouten maken en ook niet meer helpen, de layup mag, een drie niet, ook als Karin onverhoopt niet mocht scoren. Maar waar ze eerder nogal moeite mee had, gaat nu prima.
We winnen met 58-54. Iets zegt me, dat we de dribbelaartjes van Probuild nog wel een keer tegen zullen komen...
Cookie maakt er 12, Natalie 11 en Laura 10.
Het wordt een jojo wedstrijd en dat is al een vooruitgang. In de volgende periode hebben we voor het eerst echt contact met onze binnenkant en het zijn de scores van Natalie, die ons in de pot houden, terwijl Worku bij de tegenpartij wat teveel ruimte krijgt, vooral als Laura even mag uitrusten van haar controlerende taak. Rust 24-26. De doelstelling van coach vd Bilt om ons onder ons gemiddelde te houden kan al bijna niet meer mis.
In de tweede helft slaan we verdedigend toe: in de eerste zes minuten scoren we opeens weer 15 punten, veelal uit steals, maar ook de out of bounds van onder de basket levert productie uit variatie. Maar dan vallen we weer stil: we geven een paar opgelegde breaks uit handen en scoren niet meer. Laura houdt met een 8meter schot (ik heb ook een drietje geschoten, toch?) nog iets van onze voorsprong over. 42-38.
Altijd spannend, een kleine voorsprong in het vierde, nietwaar? Onze voorsprong moeten we met hand en tand verdedigen. Het gaat op en neer, maar het blijft onze voorsprong. Bij 51-43 lijken we er te zijn maar ondertussen laten we kansen op beter liggen, 4 vrije worpen van 7 gaan aan de verkeerde kant van de ring en een paar calls vallen niet gunstig uit. (Natalie kan heel dominant zijn onder de basket met blocks en heel beheerst als de scheids het niet met ons eens is, al heeft ze haar hele lichaam nodig om tot tien te tellen...) Jorieke zit prachtig diep en pakt een prachtige charge, waar 1 persoon in de hele zaal het niet mee eens is en moet toezien hoe Nijenhuis koel het verschil op 2 brengt met nog maar 2 minuten te gaan. Gelukkig heeft Worku net daarvoor geen stalen zenuwen, het blijft onze voorsprong. Margreet zet ons op 55-52 maar het gaat verder om stops, nauwelijks om scores. Cookie stopt het schot van Worku, maar die mag tot veler verbazing (inclusief die van coach vd Bilt) toch naar de lijn en scoort nu wel twee keer. We gaan de laatste minuut in met 1 punt voorsprong, onze voorsprong. Met de "rust" van die voorsprong vinden we met 15 seconden Karin onder het bord en die scoort met bonus. We gaan geen fouten maken en ook niet meer helpen, de layup mag, een drie niet, ook als Karin onverhoopt niet mocht scoren. Maar waar ze eerder nogal moeite mee had, gaat nu prima.
We winnen met 58-54. Iets zegt me, dat we de dribbelaartjes van Probuild nog wel een keer tegen zullen komen...
Cookie maakt er 12, Natalie 11 en Laura 10.
maandag, februari 12, 2007
Geld- en veldzaken
Almonte heeft het financieel niet zo makkelijk en dus speelt het in een halve hal, met een half 24 secondenapparaat (voor ons nooit zo'n item...) Armlastig is een rekbaar begrip... voor een kwart van het bedrag, dat de Uilen elke uitwedstrijd aan reiskosten kwijt zijn, heb je een normaal veld.......
Toch is het wel raar, dat de coach van de gasten blijkbaar de enige is, die vindt, dat er toch, bij beschikbaarheid van een hele hal (toevallig, misschien) op centercourt gespeeld kon worden? Dan hoef je ook niet op schoot bij de trommelaar nog schoten te nemen.... en toevallig aangewaaide gekken (lampegat de allergekste!) rennen dan ook niet scheldend en tierend vlak onder de basket door.
Mijn stelling is, dat half courtvelden altijd een groter thuisvoordeel geven dan centercourts? En ik denk, dat ze dat bij Almonte met me eens zijn.....Twee verliezen
Ook als twee teams ongeveer even goed zijn, moet er altijd eentje het meeste geluk hebben. Almonte speelde het grootste deel van de pot heel goed en wij gaven prima partij. We hadden echter wel wat minder geluk en hadden dus gewoon nog beter moeten zijn voor de winst.
De atletische tegenstandsters begonnen in de overdrive, schoten schijnbaar wat te haastig en waren dus ook nog niet klaar voor de rebound. Wij pakten bijna alles en hadden goed het oog op kansjes. We liepen dan ook, tegen de energiestroom in, weg naar 11-6. In de zesde minuut, leden we echter ons eerste verlies. Tessa door de knie. Opschudding alom. Coach bemoeide zich met Tessa en liet het team zelf hergroeperen. Dat werkte eigenlijk heel goed: met de versingevallen Laura aan het kanon werkten we door naar een 21-14 kwartstand. De goed uitgevoerde laatste-seconde-out-of-bounds leverde net niet meer lucht.
Van Tessa ziet de leek misschien niet zo goed wat ze allemaal doet in het veld. Dat merk je pas als ze haar rol daar niet kan spelen. Als Cookie al drie keer een toevallig contact als P gefloten krijgt in tien minuten, wordt het tijd om ook even zonder haar te spelen. Dat pakt niet zo best uit. De aanval wordt wat verder uit positie gespeeld en drie keer balverlies brengt Almonte in 1 ruk naast ons. En daar zullen ze verder blijven. Ook Karin staat al snel op drie fouten, als haar snaairebounds als over the back worden gefloten. De scores zijn nog mooi over het team gespreid, concentratie in money time is heel goed, geluk daarbij hebben we weer niet. Rust bij 37-37.
In het derde part gaat het volkomen gelijk op: onze nummer 15, Cook is met 13 punten niet te stoppen door Almonte, maar wij hebben erg veel moeite met hun nummer 15. Deze Bianca Hurkmans is solo goed voor 11. Ook het duel tussen de "rest-Uilen" en de overige Almonters valt in ons voordeel uit: 10-8. Het is 60-56 voor ons bij het ingaan van het laatste kwart. Mooi is, dat we ook meteen balbezit hebben. Lauren Walker steelt de bal echter voordat die bij Laura aankomt en binnen 1 seconde is het verschil nog maar twee. Dit blijkt echt een klap, die tot overmaat van ramp door een zeer discutabele 5e fout van Karin wordt gevolgd. Al de hele wedstrijd vecht ze een echt centerduel uit met Nathalie Wijnen (beide speelsters kennen elkaar van twee seizoenen geleden uit de eredivisie; het is stevig maar sportief, zoals het hoort eigenlijk) Karin komt voor haar man en wordt omhoog gebumpt door Wijnen. Karin brace't zich voor haar wheel en deal move, je kunt de punten al bijna noteren en dan stuitert haar tegenstandster wat naar achteren. Charge. Exit inside aanspeelpunt en organisator van de verdediging. Nu zijn we echt even aangeslagen en we maken onze tweede zwakke periode mee. Topreboundende Joriek volgt ook in de verbanning naar de bank. Verdedigend blijven we nog een beetje op de been, totdat de driepunter van Angelique Teulings het verschil naar 9 punten brengt: 71-62. Almonte heeft hiermee schijnbaar de buit binnen. Wij besluiten, dat dat nog niet zo is en maken goed gebruik van hun gevoel van comfort. We krabbelen op, stealen een paar ballen en komen vooral door Lyet dit keer helemaal terug in de wedstrijd bij 73-71 en nog 2,5 minuten te gaan. Almonte zet weer aan naar 76, wij antwoorden weer en komen op 77-76! Voor met nog een minuut, door twee steals op Teulings, die daar echter meteen haar tweede praktisch onmogelijke driepunter van het kwart op laat volgen (de krassen op de bal zijn van de nagels van Margreet....) Vanaf de vrije worplijn kunnen we er nog weer naast komen, maar die vallen dan net niet meer. Almonte maakt er nog 4 punten bij en we staan met lege handen. 83-77. Beetje slap gepasst, op vitale momenten, ongelukkig met het uitvallen van Tessa, pech met een paar belangrijke calls in ons nadeel. Vrije worpen hadden iets beter gemoeten (15-25). Niet slecht gespeeld, net zo goed eigenlijk als de goede tegenstander. Een schrale troost. De Uiltjes verspreiden zich teleurgesteld over het hele land...
Scores: Cookie 32, Natalie 8, Laura 8, Karin 7, Margreet, Jorieke en Lyet 6, Charlotte 2
De atletische tegenstandsters begonnen in de overdrive, schoten schijnbaar wat te haastig en waren dus ook nog niet klaar voor de rebound. Wij pakten bijna alles en hadden goed het oog op kansjes. We liepen dan ook, tegen de energiestroom in, weg naar 11-6. In de zesde minuut, leden we echter ons eerste verlies. Tessa door de knie. Opschudding alom. Coach bemoeide zich met Tessa en liet het team zelf hergroeperen. Dat werkte eigenlijk heel goed: met de versingevallen Laura aan het kanon werkten we door naar een 21-14 kwartstand. De goed uitgevoerde laatste-seconde-out-of-bounds leverde net niet meer lucht.
Van Tessa ziet de leek misschien niet zo goed wat ze allemaal doet in het veld. Dat merk je pas als ze haar rol daar niet kan spelen. Als Cookie al drie keer een toevallig contact als P gefloten krijgt in tien minuten, wordt het tijd om ook even zonder haar te spelen. Dat pakt niet zo best uit. De aanval wordt wat verder uit positie gespeeld en drie keer balverlies brengt Almonte in 1 ruk naast ons. En daar zullen ze verder blijven. Ook Karin staat al snel op drie fouten, als haar snaairebounds als over the back worden gefloten. De scores zijn nog mooi over het team gespreid, concentratie in money time is heel goed, geluk daarbij hebben we weer niet. Rust bij 37-37.
In het derde part gaat het volkomen gelijk op: onze nummer 15, Cook is met 13 punten niet te stoppen door Almonte, maar wij hebben erg veel moeite met hun nummer 15. Deze Bianca Hurkmans is solo goed voor 11. Ook het duel tussen de "rest-Uilen" en de overige Almonters valt in ons voordeel uit: 10-8. Het is 60-56 voor ons bij het ingaan van het laatste kwart. Mooi is, dat we ook meteen balbezit hebben. Lauren Walker steelt de bal echter voordat die bij Laura aankomt en binnen 1 seconde is het verschil nog maar twee. Dit blijkt echt een klap, die tot overmaat van ramp door een zeer discutabele 5e fout van Karin wordt gevolgd. Al de hele wedstrijd vecht ze een echt centerduel uit met Nathalie Wijnen (beide speelsters kennen elkaar van twee seizoenen geleden uit de eredivisie; het is stevig maar sportief, zoals het hoort eigenlijk) Karin komt voor haar man en wordt omhoog gebumpt door Wijnen. Karin brace't zich voor haar wheel en deal move, je kunt de punten al bijna noteren en dan stuitert haar tegenstandster wat naar achteren. Charge. Exit inside aanspeelpunt en organisator van de verdediging. Nu zijn we echt even aangeslagen en we maken onze tweede zwakke periode mee. Topreboundende Joriek volgt ook in de verbanning naar de bank. Verdedigend blijven we nog een beetje op de been, totdat de driepunter van Angelique Teulings het verschil naar 9 punten brengt: 71-62. Almonte heeft hiermee schijnbaar de buit binnen. Wij besluiten, dat dat nog niet zo is en maken goed gebruik van hun gevoel van comfort. We krabbelen op, stealen een paar ballen en komen vooral door Lyet dit keer helemaal terug in de wedstrijd bij 73-71 en nog 2,5 minuten te gaan. Almonte zet weer aan naar 76, wij antwoorden weer en komen op 77-76! Voor met nog een minuut, door twee steals op Teulings, die daar echter meteen haar tweede praktisch onmogelijke driepunter van het kwart op laat volgen (de krassen op de bal zijn van de nagels van Margreet....) Vanaf de vrije worplijn kunnen we er nog weer naast komen, maar die vallen dan net niet meer. Almonte maakt er nog 4 punten bij en we staan met lege handen. 83-77. Beetje slap gepasst, op vitale momenten, ongelukkig met het uitvallen van Tessa, pech met een paar belangrijke calls in ons nadeel. Vrije worpen hadden iets beter gemoeten (15-25). Niet slecht gespeeld, net zo goed eigenlijk als de goede tegenstander. Een schrale troost. De Uiltjes verspreiden zich teleurgesteld over het hele land...
Scores: Cookie 32, Natalie 8, Laura 8, Karin 7, Margreet, Jorieke en Lyet 6, Charlotte 2
maandag, februari 05, 2007
Geen Galavoorstelling
Het zal dan nu toch eindelijk ongeveer de laatste keer geweest zijn, dat de meiden over het veld stuiteren als een geopend en omgekeerd zakje M&M's. Ooit komen nu toch eens die tenues waar iedereen op wacht. Dan kunnen we onze tegenstanders misschien geen (los) zand meer in de ogen strooien: een ongeorganiseerd zootje studenten komt het veld in en scoort na een aanval over alle vijf speelsters (!) vlekkeloos uit de short corner en staat als één vrouw te pressen.
Zo begonnen we en coach was meteen niet ziek meer.
We hadden ons voorbereid op felle tegenstand van Hoofddorp en in het eerste kwart weigerden ze ook te gaan liggen. We scoorden makkelijk, maar werden soms ook wat te makkelijk verslagen op persoonlijk voetenwerk. Dat was het verbeterpunt van de laatste weken geweest en dat zat ons dus hoog. Ook reboundend waren we nog niet op ons best. 22-17 gaf wel aan, dat het nog niet over was. Toen gingen de Hoofddorpelingen opeens wel liggen. Ze scoorden pas in de 19e minuut van de eerste helft op een weggevertje van ons. Bij rust hoefden we ons alleen nog maar druk te maken over het verdelen van de speeltijd: 49-19. En misschien over de honderd puntengrens.
De man van het dagblad begreep uit mijn verslag, dat we een galavoorstelling hadden gegeven, maar bij die kwalificatie kan ik me niet aansluiten. Daarvoor misten we te veel (ook lay-ups) en bleef iemand een rondje bespaard. Er was best veel te genieten: het positiespel van Karin, de pick 'n roll van Em en Natalie, het stop en pop fadeawaytje van Lyet, de 6 steals van Mac, de defense van Laura, de 14(!) rebounds van Jo, de traps en helps van Cookie, de bijna achteloze scores van Suus, de 12 meter buzzerbeater van Elke, de buikschuivers van Tessa en de terugkeer met score van onze Zambiaanse exchangestudent Charlotte. We stoppen bij 96-36. Teamoverwinning? vraagt de Ivo van 't Dagblad steevast. Teamoverwinning, Ivo. Maar geen galavoorstelling van de M&M sisters.
Cookie 14, Natalie 13, Susanne 12, Jorieke 11, Elke en Laura 9, Karin (11 rebounds) en Margreet 7, Lyet en Em 4 en Charlotte 2.
Zo begonnen we en coach was meteen niet ziek meer.
We hadden ons voorbereid op felle tegenstand van Hoofddorp en in het eerste kwart weigerden ze ook te gaan liggen. We scoorden makkelijk, maar werden soms ook wat te makkelijk verslagen op persoonlijk voetenwerk. Dat was het verbeterpunt van de laatste weken geweest en dat zat ons dus hoog. Ook reboundend waren we nog niet op ons best. 22-17 gaf wel aan, dat het nog niet over was. Toen gingen de Hoofddorpelingen opeens wel liggen. Ze scoorden pas in de 19e minuut van de eerste helft op een weggevertje van ons. Bij rust hoefden we ons alleen nog maar druk te maken over het verdelen van de speeltijd: 49-19. En misschien over de honderd puntengrens.
De man van het dagblad begreep uit mijn verslag, dat we een galavoorstelling hadden gegeven, maar bij die kwalificatie kan ik me niet aansluiten. Daarvoor misten we te veel (ook lay-ups) en bleef iemand een rondje bespaard. Er was best veel te genieten: het positiespel van Karin, de pick 'n roll van Em en Natalie, het stop en pop fadeawaytje van Lyet, de 6 steals van Mac, de defense van Laura, de 14(!) rebounds van Jo, de traps en helps van Cookie, de bijna achteloze scores van Suus, de 12 meter buzzerbeater van Elke, de buikschuivers van Tessa en de terugkeer met score van onze Zambiaanse exchangestudent Charlotte. We stoppen bij 96-36. Teamoverwinning? vraagt de Ivo van 't Dagblad steevast. Teamoverwinning, Ivo. Maar geen galavoorstelling van de M&M sisters.
Cookie 14, Natalie 13, Susanne 12, Jorieke 11, Elke en Laura 9, Karin (11 rebounds) en Margreet 7, Lyet en Em 4 en Charlotte 2.
Abonneren op:
Posts (Atom)