jongens dit houden we vast
donderdag, april 28, 2005
jongens, dit houden we vast
Omdat ik 25 jaar in rijksdienst was, kreeg ik een bedragje in handen om iets leuks mee te doen.
Ik heb daar een kunstwerk voor gekocht. Het kunstwerk, gemaakt door de Eelder kunstenaar Frank Straatman, is getiteld: "jongens dit houden we vast". Hoewel het een bestaand kunstwerk was, uit de serie: "creatief met denken en gevoelens", betrek ik de inhoud sterk op mezelf. Het slaat op m'n eigen werkplezier, de goede sfeer en resultaten in m'n team en m'n levensgeluk in het algemeen. Allemaal dingen, die je natuurlijk helemaal niet vast kunt houden, zelfs niet als je ze in beton giet. Het is in elk geval een bron van doorlopend filosoferen en daar houd ik wel van.
Sinds dinsdag jl hangt het op de gereserveerde plek. En stevig ook.
Kaj
Ik heb daar een kunstwerk voor gekocht. Het kunstwerk, gemaakt door de Eelder kunstenaar Frank Straatman, is getiteld: "jongens dit houden we vast". Hoewel het een bestaand kunstwerk was, uit de serie: "creatief met denken en gevoelens", betrek ik de inhoud sterk op mezelf. Het slaat op m'n eigen werkplezier, de goede sfeer en resultaten in m'n team en m'n levensgeluk in het algemeen. Allemaal dingen, die je natuurlijk helemaal niet vast kunt houden, zelfs niet als je ze in beton giet. Het is in elk geval een bron van doorlopend filosoferen en daar houd ik wel van.
Sinds dinsdag jl hangt het op de gereserveerde plek. En stevig ook.
Kaj
Ontslakken
Na de competitie is er wat tijd nodig om te ontslakken. Het residu van de competitie kan uit het systeem en daarmee wordt de zin en de blik weer op volgend seizoen gezet. De teams doen alleen oefeningen naar eigen keuze en de coach probeert zich stil te houden over de uitvoering. Zo zal het bij Donar/capitals gaan, al zullen daar wat minder spelers overblijven op de trainingen.
Boot gaat met de jongere spelers door, naar eigen zeggen. 1 tegen ? dan toch.
Voor ons zal ook het iegen toernooi, zonder promotiedivisie-dames poule in het teken van het ontslakken staan en dan: doorwerken aan de streak.
Kaj
Boot gaat met de jongere spelers door, naar eigen zeggen. 1 tegen ? dan toch.
Voor ons zal ook het iegen toernooi, zonder promotiedivisie-dames poule in het teken van het ontslakken staan en dan: doorwerken aan de streak.
Kaj
zondag, april 24, 2005
streak! (of nou ja: back to back, dan)
Op deze als niet meer zo vroege zondagmorgen bekruipt me af en toe de neiging in m'n eigen arm te knijpen. Ik droom niet. We stroke a streak, al zullen sommigen vinden dat een streak pas begint bij drie. OK we noemen het back te back victories, wat even goed betekent, dat we sinds een bemoedigend gesprek met ons bestuur een 3-3 record opgebouwd hebben in de laatste 6 wedstrijden! Bestuur bedankt!
En wat was het een leuke wedstrijd. Eens te meer word duidelijk dat je met volharding en geluk tegen iedereen een wedstrijd kunt spelen en zelfs winnen! En ook deze keer was het het team, dat het deed. In het eerste kwart begrepen we, dat volharding een belangrijk wapen zou zijn. Waar we het verdedigend goed deden - Akrides (gedeeld derde in de promotiedivisie) op slechts 9 punten hielden - hadden we het geluk niet aan onze zijde. De vele uitgespeelde aanvallen, resulteerden nauwelijks in scores. Wij beleven op 3 punten steken. Zonder slechte schoten te nemen en met een voor ons doen laag percentage balverlies. Daar lag hij weer: de valkuil van het recht om te winnen, als je bijna alles goed doet.
Maar we trapten er niet in en toonden daarmee ontwikkeling. Het tweede kwart leverde veel meer op, terwijl we gewoon bleven rennen, full court pressie bleven geven en ons ding deden. Volharden in het goede. Bij rust waren we er weer naast: 23-23. En hoopgevend was, dat er scheurtjes in het zelfvertrouwen en de conditie van de zes IJmuidensen gesignaleerd werden.
Het kon wel eens weer een puntje puntje wedstrijd worden. En daar hebben we sinds vorige week slag van.
Het derde kwart was voor ons en met een punt voor gingen we het vierde in. Dan zijn we goed, door onze speelstijl van rennen is de tegenstander meestal moe. Maar toch leek het alsof we een beetje schrokken we leverden onnodig een paarballen in en bij Akrides stond Jitka v Bruggen nog een keertje op. Met haar 3e driepunter zette ze ons met nog zes minuten te gaan op 6 punten achterstand.
Volharden maar weer en een beetje geluk, graag. Tessa was gelukkig lekker op schot en bracht ons terug op 3, het werd weer 5 en toen vond Laura Maatman gelukkig het gaatje weer, waar ze al zolang naar zocht. Met vrije worpen werd het weer 5 en dat verschil stond nog steeds op het bond bij ingang van de laatste twee minuten. Time out met balbezit voor ons, aan de zijkant. Deze OOB uitspelen, als we scoren nog geen geforceerde fouten. Coach beloofd te zeggen wanneer wel. Lauhanni eerst voor Tessa en dan wordt het haar driepunter. Afgesproken?
Geeft de scheids de bal af op de baseline. Dat zou een team van slag kunnen brengen, niet de Uilen, op deze dag. De onder OOBounds leidt tot vrije worpen, voor Lauma. Eerste raak. Lauma is nogal consciëntieus in haar voorbereiding op de tweede, waardoor een IJmuidense te vroeg instapt. Lauma schiet en wijst de scheids ondertussen op dit vergrijp. Je kunt ook teveel zien: bal mis. Maar wel derde poging en die hangt. 3 punten achter. Nu een "gewone stop" en dan kan er nog van alles. De stop komt. Kans. En ja hoor, Margreet, die de hele wedstrijd al laat zien, dat ze niet voor niks heeft uitgerust bomt ons naar 51-51. Met 8 seconden krijgen we zelfs de bal weer maar net niet meer een echt schot los. Overtime! Weer een eerste keer!
Er is overtuiging in onze huddle en een beetje verslagenheid bij de tegenpartij.
Lauhanni neemt met de eerste 5 punten het voortouw, Tessa (de hele wedstrijd al onze steun en toeverlaat overal op het veld. 7 defelections!) draagt weer punten bij en Lauma heeft ook niet veel last last meer van misophopingen. Margreet maakt na gedane arbeid plaats voor Iris en met Ali ook op de vloer is onze basket nog moeilijker te bereiken. Met 1 seconde, 2 punten vóór en Iris na rebound op de vrije worplijn, houdt de tegenpartij het voor gezien. Vanaf de zijlijn zien ze Iris professioneel de tweede missen en Ali mag de assist nog in de buzzer verzilveren...
U begrijpt: het bleef nog lang onrustig in de Grunneger binnenstad, Want ook in dat soort dingen kunnen de Uilen behoorlijk volhardend zijn.
Kaj
Oh ja: teamprestatie. Lyet verdedigde als een leeuwin en dat mag ook wel eens op internet. Elke gaf Tessa twee keer een verschnaupfpause, waarin we nauwelijks dreiging en verdedigende vermogen inleverden en Charlotte deed hetzelfde door het sloopwerk op van Bruggen een paar minuten op zich te nemen en voor Susanne, de vrouw die over het hele seizoen gemeten waarschijnlijk het hoogste rendement heeft gehad, was deze keer geen glansrol op de achtergrond weggelegd. Het seizoen was heel lang. Mag dat een keertje? We wonnen met z'n allen. Dat staat.
En wat was het een leuke wedstrijd. Eens te meer word duidelijk dat je met volharding en geluk tegen iedereen een wedstrijd kunt spelen en zelfs winnen! En ook deze keer was het het team, dat het deed. In het eerste kwart begrepen we, dat volharding een belangrijk wapen zou zijn. Waar we het verdedigend goed deden - Akrides (gedeeld derde in de promotiedivisie) op slechts 9 punten hielden - hadden we het geluk niet aan onze zijde. De vele uitgespeelde aanvallen, resulteerden nauwelijks in scores. Wij beleven op 3 punten steken. Zonder slechte schoten te nemen en met een voor ons doen laag percentage balverlies. Daar lag hij weer: de valkuil van het recht om te winnen, als je bijna alles goed doet.
Maar we trapten er niet in en toonden daarmee ontwikkeling. Het tweede kwart leverde veel meer op, terwijl we gewoon bleven rennen, full court pressie bleven geven en ons ding deden. Volharden in het goede. Bij rust waren we er weer naast: 23-23. En hoopgevend was, dat er scheurtjes in het zelfvertrouwen en de conditie van de zes IJmuidensen gesignaleerd werden.
Het kon wel eens weer een puntje puntje wedstrijd worden. En daar hebben we sinds vorige week slag van.
Het derde kwart was voor ons en met een punt voor gingen we het vierde in. Dan zijn we goed, door onze speelstijl van rennen is de tegenstander meestal moe. Maar toch leek het alsof we een beetje schrokken we leverden onnodig een paarballen in en bij Akrides stond Jitka v Bruggen nog een keertje op. Met haar 3e driepunter zette ze ons met nog zes minuten te gaan op 6 punten achterstand.
Volharden maar weer en een beetje geluk, graag. Tessa was gelukkig lekker op schot en bracht ons terug op 3, het werd weer 5 en toen vond Laura Maatman gelukkig het gaatje weer, waar ze al zolang naar zocht. Met vrije worpen werd het weer 5 en dat verschil stond nog steeds op het bond bij ingang van de laatste twee minuten. Time out met balbezit voor ons, aan de zijkant. Deze OOB uitspelen, als we scoren nog geen geforceerde fouten. Coach beloofd te zeggen wanneer wel. Lauhanni eerst voor Tessa en dan wordt het haar driepunter. Afgesproken?
Geeft de scheids de bal af op de baseline. Dat zou een team van slag kunnen brengen, niet de Uilen, op deze dag. De onder OOBounds leidt tot vrije worpen, voor Lauma. Eerste raak. Lauma is nogal consciëntieus in haar voorbereiding op de tweede, waardoor een IJmuidense te vroeg instapt. Lauma schiet en wijst de scheids ondertussen op dit vergrijp. Je kunt ook teveel zien: bal mis. Maar wel derde poging en die hangt. 3 punten achter. Nu een "gewone stop" en dan kan er nog van alles. De stop komt. Kans. En ja hoor, Margreet, die de hele wedstrijd al laat zien, dat ze niet voor niks heeft uitgerust bomt ons naar 51-51. Met 8 seconden krijgen we zelfs de bal weer maar net niet meer een echt schot los. Overtime! Weer een eerste keer!
Er is overtuiging in onze huddle en een beetje verslagenheid bij de tegenpartij.
Lauhanni neemt met de eerste 5 punten het voortouw, Tessa (de hele wedstrijd al onze steun en toeverlaat overal op het veld. 7 defelections!) draagt weer punten bij en Lauma heeft ook niet veel last last meer van misophopingen. Margreet maakt na gedane arbeid plaats voor Iris en met Ali ook op de vloer is onze basket nog moeilijker te bereiken. Met 1 seconde, 2 punten vóór en Iris na rebound op de vrije worplijn, houdt de tegenpartij het voor gezien. Vanaf de zijlijn zien ze Iris professioneel de tweede missen en Ali mag de assist nog in de buzzer verzilveren...
U begrijpt: het bleef nog lang onrustig in de Grunneger binnenstad, Want ook in dat soort dingen kunnen de Uilen behoorlijk volhardend zijn.
Kaj
Oh ja: teamprestatie. Lyet verdedigde als een leeuwin en dat mag ook wel eens op internet. Elke gaf Tessa twee keer een verschnaupfpause, waarin we nauwelijks dreiging en verdedigende vermogen inleverden en Charlotte deed hetzelfde door het sloopwerk op van Bruggen een paar minuten op zich te nemen en voor Susanne, de vrouw die over het hele seizoen gemeten waarschijnlijk het hoogste rendement heeft gehad, was deze keer geen glansrol op de achtergrond weggelegd. Het seizoen was heel lang. Mag dat een keertje? We wonnen met z'n allen. Dat staat.
zaterdag, april 23, 2005
wijsheid van de achterbank
Vrijdagavond door m'n gezin opgehaald van het Sportcentrum. Het is na achten. Lotte is slaperig maar Pelle (5) heeft nog van alles te melden vanaf de achterbank. Hij volgt het wee en weet van het wel van de laatste tijd. "Je hebt toch niet weer gewonnen, hè, pap?" Ik leg hem uit, dat dit alleen maar een training was, om misschien de volgende wedstrijd te winnen en dat ik hier niet zozeer in win, alswel de meester van de klas ben. Hij hoeft nauwelijks over z'n repliek na te denken: "Maar als jouw meisjes dan wat goed doen, dan heb jij eigenlijk gewonnen, toch?"
Kaj
Kaj
zondag, april 17, 2005
van pregame-meal tot uilenwave
Lyet moesten we bijna op de bank binden, omdat ze al voor het eindsignaal het veld wilde bestormen, de coach wreef zich zo tevreden in de handen, dat het leek of hij in de handen klapte, zelfs Iris glom van genoegen boven het icepack op haar enkel en Natalie's pa introduceerde de Uilenwave. Kortom: de uilenmeiden stonden voor de tweede keer dit seizoen te juichen over een overwinning. Lekker. Daar zou een mens aan kunnen wennen.
Het kwam natuurlijk door het pregame-meal, dat op ons stond te wachten in huize Mensinga te Tiel. (het huis is trouwens te koop, best leuk, frisse woonwijk voor jonge gezinnen, iets voor u?)
Het kwam ook door de onverzettelijkheid, die de laatste weken in ons spel is gekomen. We gaan door, kop omhoog, niet stil meer staan bij het kleine falen van 1 seconde geleden, de lef blijft, er wordt niet geklaagd over hardhandige tegenstanders. (Het wordt geconstateerd en we laten ons niet onbetuigd. Punt.)
De achterstand die we in de eerste periode tegen een iets beter Batouwe opliepen, was een nadeel, geen onoverkomelijk feit. Het verschil liep op tot 9 punten. Wij hadden moeite met scoren, maar verdedigden en reboundden behoorlijk. De laatse score van het kwart was de eerste 3 van Tessa en we stonden 6 achter. Vanaf dat moment is het verschil nooit meer dan 5 geweest, voor welke ploeg dan ook. Een echte wedstrijd met 13 leadchanges. We kropen dichterbij en aan het begin van het 4e kwart stonden we 1 punt voor. 40-39. Voor het laatste kwart is anderhalve kolom nodig op het scoresheet. In de eerste minuut komt Batouwe voor de laatste keer op voorsprong. Het blijft een strijd beide teams missen nog layups en belangrijke vrije worpen, we raken Iris (met 1 enkel) en Margreet (met 5 fouten) kwijt het Bemmelse publiek probeert de Mensinga -clan te overstemmen. Maar Iris en Laura Hanni zijn koel van de vrije worplijn en Margreet en Tessa "silence the crowd" met vitale back-to-back driepunters. In de allerlaatste minuut moeten wij nog 10 vrije worpen nemen (6 raak) Het blijft zinderend
spannend maar uiteindelijk kunnen we Lyet het veld laten bestormen, incasseren we met blije gezichten felicitaties en krijgt de Uilenwave gestalte in de kantine.
Laura Maatman is dan 40 minuten, zonder ophouden de bougie in aanval en verdediging geweest, Tessa heeft overal vandaan gescoord, varierend van 1cm afstand tot 7 meter. Iris heeft 8 aanvalsrebounds van het bord gerukt en de fraaiste scoringskansen _laten we zeggen- eeh...gecreëerd, Natalie heeft heupwiegende scores en rebounds bijgedragen, Susanne is zeker op drie ballen gedoken, Elke's enige schot in de wedstrijd was een uitstekend 3tje (met de derde leadchange als gevolg) Lyet draaide een lepe kruipdoor, sluipdoor layup naar binnen (weer een leadchange), Margreet was onze politievrouw met een paar stevige optredens en Laura Hanni leed geen enkele keer balverlies en was rotsvast vanachter de driepuntslijn en de vrijeworplijn.
Dat pregame meal houden we er maar in? Over die uilen-wave ben ik niet zo zeker....
Kaj
Het kwam natuurlijk door het pregame-meal, dat op ons stond te wachten in huize Mensinga te Tiel. (het huis is trouwens te koop, best leuk, frisse woonwijk voor jonge gezinnen, iets voor u?)
Het kwam ook door de onverzettelijkheid, die de laatste weken in ons spel is gekomen. We gaan door, kop omhoog, niet stil meer staan bij het kleine falen van 1 seconde geleden, de lef blijft, er wordt niet geklaagd over hardhandige tegenstanders. (Het wordt geconstateerd en we laten ons niet onbetuigd. Punt.)
De achterstand die we in de eerste periode tegen een iets beter Batouwe opliepen, was een nadeel, geen onoverkomelijk feit. Het verschil liep op tot 9 punten. Wij hadden moeite met scoren, maar verdedigden en reboundden behoorlijk. De laatse score van het kwart was de eerste 3 van Tessa en we stonden 6 achter. Vanaf dat moment is het verschil nooit meer dan 5 geweest, voor welke ploeg dan ook. Een echte wedstrijd met 13 leadchanges. We kropen dichterbij en aan het begin van het 4e kwart stonden we 1 punt voor. 40-39. Voor het laatste kwart is anderhalve kolom nodig op het scoresheet. In de eerste minuut komt Batouwe voor de laatste keer op voorsprong. Het blijft een strijd beide teams missen nog layups en belangrijke vrije worpen, we raken Iris (met 1 enkel) en Margreet (met 5 fouten) kwijt het Bemmelse publiek probeert de Mensinga -clan te overstemmen. Maar Iris en Laura Hanni zijn koel van de vrije worplijn en Margreet en Tessa "silence the crowd" met vitale back-to-back driepunters. In de allerlaatste minuut moeten wij nog 10 vrije worpen nemen (6 raak) Het blijft zinderend
spannend maar uiteindelijk kunnen we Lyet het veld laten bestormen, incasseren we met blije gezichten felicitaties en krijgt de Uilenwave gestalte in de kantine.
Laura Maatman is dan 40 minuten, zonder ophouden de bougie in aanval en verdediging geweest, Tessa heeft overal vandaan gescoord, varierend van 1cm afstand tot 7 meter. Iris heeft 8 aanvalsrebounds van het bord gerukt en de fraaiste scoringskansen _laten we zeggen- eeh...gecreëerd, Natalie heeft heupwiegende scores en rebounds bijgedragen, Susanne is zeker op drie ballen gedoken, Elke's enige schot in de wedstrijd was een uitstekend 3tje (met de derde leadchange als gevolg) Lyet draaide een lepe kruipdoor, sluipdoor layup naar binnen (weer een leadchange), Margreet was onze politievrouw met een paar stevige optredens en Laura Hanni leed geen enkele keer balverlies en was rotsvast vanachter de driepuntslijn en de vrijeworplijn.
Dat pregame meal houden we er maar in? Over die uilen-wave ben ik niet zo zeker....
Kaj
zondag, april 10, 2005
Laatste loodjes
De wedstrijd is nog maar net afgelopen maar ik moet nu echt wat positieve dingen in dit weblog roepen. Later in de week komt het er niet van of ik ben al weer niet helemaal vers in de analyse. Een analyse kan wel wat afstand gebruiken, maar een dampende is ook wel eens goed.
Het eind van het seizoen komt nu snel naderbij. Aan de ene kant is dat jammer, omdat we onszelf de laatste wedstrijden laten zien dat we het niet allemaal voor niks doen. Aan de andere kant is het ook goed. Nummer 24 zit nu net in de archieven en ook die is verloren gegaan. 7 uilen legden het af tegen 9 Jugglers, maar weer was het lang een wedstrijd. 3 minuten voor het eind was het verschil nog maar 8 en de driepunters gingen weer vallen. Omdat dit aan de andere kant ook zo was en we drie kansen op een verdedigingsrebound lieten lopen, werd de eindstand tenslotte 52-66. Jammer, net een beetje te weinig mazzel.
Je kunt altijd zeggen, dat als je perfect had gespeeld, dat je dan waarschijnlijk wel gewonnen had. Als had. Met alle "game slippage", van beide kanten ingecalculeerd, was het de mazzel die de andere kant opviel. We speelden niet beter maar ook niet veel minder dan de Tuksen. en dus ben je een beetje afhankelijk van het momentum.
Het was een wedstrijd van tegenslagen overwinnen en proberen te overwinnen.
De eerste tegenslag kwam per SMS. Margreet ziek. Dat was een tikkie, want we zouden al met slechts 8 spelen, waarvan Charlotte nog met handrem erop omdat ze nog met het tweede aan de slag moest, minder dan tweeëneenhalf uur later. .
Deze tegenslag kwamen we geweldig goed teboven. Iedereen was zeer goed doordrongen van het feit, dat we ons nu niet konden permitteren de eigen agenda te trekken, als het een beetje minder ging. We kunnen niet wisselen op vergissingen, we moeten ons zelf verbeteren, in deze wedstrijd. Goed spel in de eerste periode, bracht ons op een 19-10 voorsprong.
Tegenslag twee viel in de tweede. Iris, die heerste onder de borden (17 rebounds over de hele wedstrijd), zou net haar 10e punt erin gooien, toen ze vol op haar neus werd geraakt. De verwachte vrije worpen bleven tot ieders verbazing uit en de tegenpartij scoorde meteen. 21-15 (het was nog een 3tje ook) Nog een aanval verliep met de helft van de Uilen meer gefocust op Iris' neusbloed, dan op de basket. Na de wissel van Suus op de 5 moet je dan, gehandicapt door het inleveren van 7 cm, 15 kilo en een heleboel ervaring in het spelen op die plek, maar zien dat je de draad weer oppakt. Maar de Jugglers scoorden en wij zochten. Toen volgde tegenslag 3: wat Charlotte het meest vreesde (geblesserd raken bij da1 en vervolgens niet meer kunnen spelen bij haar eigen team) gebeurde: bij een ongelukkige manoevre verzwikte ze de net herstelde enkel. Einde wedstrijd voor Charlotte, na 3 minuten actie.
Zes Uiltjes te gaan en 27 minuten en nog steeds staan we voor.
Het herstellen van deze tegenslag duurde te lang. We vonden de organisatie in de aanval niet meer, kregen nog een paar lullige foutjes tegen -vooral aanvoerder Tessa- en mochten eigenlijk blij zijn, dat het verschil bij rust nog maar 4 was. In de derde periode bleef het zoeken naar de aanval, terwijl we hetverdedigend, en qua balverlies aardig voor mekaar hadden.
Het was mooi geweest als Suus en weer Iris na flagrante fouten naar de vwlijn hadden gemogen, het mocht niet en sommigen onder ons werden boos op de scheidsen en geloofden, dat hun veronderstelde sexuele geaardheid iets met hun beslissingen te maken had. (Wat volgens de coach A: een verkeerde aanname en B: trouwens niet waarschijnlijk was....)
Enfin. Wel gingen de aanvallende remmen weer los in blok 4 maar zoals gezegd werden we onder ons eigen bord weggerebounded. Dus: waren we weer niet slecht, maar wel en door die rebound uiteindelijk ook nog dik, aan de verkeerde kant van de score.
Nog twee te gaan...alle pleisters plakken, alle pilletjes slikken en volgende week.....
Kaj
Het eind van het seizoen komt nu snel naderbij. Aan de ene kant is dat jammer, omdat we onszelf de laatste wedstrijden laten zien dat we het niet allemaal voor niks doen. Aan de andere kant is het ook goed. Nummer 24 zit nu net in de archieven en ook die is verloren gegaan. 7 uilen legden het af tegen 9 Jugglers, maar weer was het lang een wedstrijd. 3 minuten voor het eind was het verschil nog maar 8 en de driepunters gingen weer vallen. Omdat dit aan de andere kant ook zo was en we drie kansen op een verdedigingsrebound lieten lopen, werd de eindstand tenslotte 52-66. Jammer, net een beetje te weinig mazzel.
Je kunt altijd zeggen, dat als je perfect had gespeeld, dat je dan waarschijnlijk wel gewonnen had. Als had. Met alle "game slippage", van beide kanten ingecalculeerd, was het de mazzel die de andere kant opviel. We speelden niet beter maar ook niet veel minder dan de Tuksen. en dus ben je een beetje afhankelijk van het momentum.
Het was een wedstrijd van tegenslagen overwinnen en proberen te overwinnen.
De eerste tegenslag kwam per SMS. Margreet ziek. Dat was een tikkie, want we zouden al met slechts 8 spelen, waarvan Charlotte nog met handrem erop omdat ze nog met het tweede aan de slag moest, minder dan tweeëneenhalf uur later. .
Deze tegenslag kwamen we geweldig goed teboven. Iedereen was zeer goed doordrongen van het feit, dat we ons nu niet konden permitteren de eigen agenda te trekken, als het een beetje minder ging. We kunnen niet wisselen op vergissingen, we moeten ons zelf verbeteren, in deze wedstrijd. Goed spel in de eerste periode, bracht ons op een 19-10 voorsprong.
Tegenslag twee viel in de tweede. Iris, die heerste onder de borden (17 rebounds over de hele wedstrijd), zou net haar 10e punt erin gooien, toen ze vol op haar neus werd geraakt. De verwachte vrije worpen bleven tot ieders verbazing uit en de tegenpartij scoorde meteen. 21-15 (het was nog een 3tje ook) Nog een aanval verliep met de helft van de Uilen meer gefocust op Iris' neusbloed, dan op de basket. Na de wissel van Suus op de 5 moet je dan, gehandicapt door het inleveren van 7 cm, 15 kilo en een heleboel ervaring in het spelen op die plek, maar zien dat je de draad weer oppakt. Maar de Jugglers scoorden en wij zochten. Toen volgde tegenslag 3: wat Charlotte het meest vreesde (geblesserd raken bij da1 en vervolgens niet meer kunnen spelen bij haar eigen team) gebeurde: bij een ongelukkige manoevre verzwikte ze de net herstelde enkel. Einde wedstrijd voor Charlotte, na 3 minuten actie.
Zes Uiltjes te gaan en 27 minuten en nog steeds staan we voor.
Het herstellen van deze tegenslag duurde te lang. We vonden de organisatie in de aanval niet meer, kregen nog een paar lullige foutjes tegen -vooral aanvoerder Tessa- en mochten eigenlijk blij zijn, dat het verschil bij rust nog maar 4 was. In de derde periode bleef het zoeken naar de aanval, terwijl we hetverdedigend, en qua balverlies aardig voor mekaar hadden.
Het was mooi geweest als Suus en weer Iris na flagrante fouten naar de vwlijn hadden gemogen, het mocht niet en sommigen onder ons werden boos op de scheidsen en geloofden, dat hun veronderstelde sexuele geaardheid iets met hun beslissingen te maken had. (Wat volgens de coach A: een verkeerde aanname en B: trouwens niet waarschijnlijk was....)
Enfin. Wel gingen de aanvallende remmen weer los in blok 4 maar zoals gezegd werden we onder ons eigen bord weggerebounded. Dus: waren we weer niet slecht, maar wel en door die rebound uiteindelijk ook nog dik, aan de verkeerde kant van de score.
Nog twee te gaan...alle pleisters plakken, alle pilletjes slikken en volgende week.....
Kaj
vrijdag, april 08, 2005
trots
Allebei de coaches erg trots in terug blik op de nederlaag tegen Binnenland. Geweldige inzet en aanvulacties. Kampioen onder beide baskets verslagen in rebound.
zaterdag, april 02, 2005
De lessen van Ibbenüren
Het team komt wat hechter uit Duitsland. Ook wat wijzer.
In de vitale poulewedstrijd tegen Norderstedt bleek onze zwakte in individueel basketball. Waar we juist erg met de connecties binnen de ploeg bezig zijn geweest, werden we nu verslagen door individueel falen. Soms wijzen we naar de scheidsen, als wij 4 fouten meekrijgen en 21 maken. In dit geval zou dat onterecht zijn. Laten we maar inzien, dat onze concentratie niet bij ons voetenwerk lag, maar in onze handjes. We waren aan het zwijntjes jagen zonder te willen werken om vergissingen af te dwingen.
En aan de andere kant kwamen we slecht door tegen onze directe tegenstanders. Die waren klein, technisch wat apart, maar fanatiek op de voeten. We kregen niet zo heel grote windows of opportunity en gebruikten die slecht.
Moe kwamen we terug, zodat de dinsdagavond niet helemaal bracht wat we erin wilden stoppen.
We hebben wel wat ingehaald op donderdag en vrijdag. Het toernooi van Pasen, de trainingen van deze weken (met de start van de krachttraining olv Jan Arend) en de wedstrijd van vandaag, tegen Binnenland, zijn ons trainingskamp voor de laatste drie wedstrijden van dit seizoen. Voor vandaag hebben we een leerdoel, waarvan de effecten ook voor volgend seizoen bedoeld zijn. Dat bleek uit het gesprekje met het bestuur van Groene Uilen.
Het was prettig te merken, dat ons bestuur van ons houdt en dat we dus door kunnen gaan op de voorwaarden van dit seizoen, dat we proberen om ons weer in te schrijven voor de landelijke competitie. De coaches hebben bijgetekend. Versterken van binnenuit doen we ons elke week, al zijn de gevolgen daarvan pas op langere termijn merkbaar. Versterkingen van buitenaf zijn echter ook wenselijk en zullen mogelijk direct effect hebben. One mountain at a time. Eerst Binnenland maar eens.
Kaj
Kaj
In de vitale poulewedstrijd tegen Norderstedt bleek onze zwakte in individueel basketball. Waar we juist erg met de connecties binnen de ploeg bezig zijn geweest, werden we nu verslagen door individueel falen. Soms wijzen we naar de scheidsen, als wij 4 fouten meekrijgen en 21 maken. In dit geval zou dat onterecht zijn. Laten we maar inzien, dat onze concentratie niet bij ons voetenwerk lag, maar in onze handjes. We waren aan het zwijntjes jagen zonder te willen werken om vergissingen af te dwingen.
En aan de andere kant kwamen we slecht door tegen onze directe tegenstanders. Die waren klein, technisch wat apart, maar fanatiek op de voeten. We kregen niet zo heel grote windows of opportunity en gebruikten die slecht.
Moe kwamen we terug, zodat de dinsdagavond niet helemaal bracht wat we erin wilden stoppen.
We hebben wel wat ingehaald op donderdag en vrijdag. Het toernooi van Pasen, de trainingen van deze weken (met de start van de krachttraining olv Jan Arend) en de wedstrijd van vandaag, tegen Binnenland, zijn ons trainingskamp voor de laatste drie wedstrijden van dit seizoen. Voor vandaag hebben we een leerdoel, waarvan de effecten ook voor volgend seizoen bedoeld zijn. Dat bleek uit het gesprekje met het bestuur van Groene Uilen.
Het was prettig te merken, dat ons bestuur van ons houdt en dat we dus door kunnen gaan op de voorwaarden van dit seizoen, dat we proberen om ons weer in te schrijven voor de landelijke competitie. De coaches hebben bijgetekend. Versterken van binnenuit doen we ons elke week, al zijn de gevolgen daarvan pas op langere termijn merkbaar. Versterkingen van buitenaf zijn echter ook wenselijk en zullen mogelijk direct effect hebben. One mountain at a time. Eerst Binnenland maar eens.
Kaj
Kaj
donderdag, maart 24, 2005
was me dat schieten
Wat schoten we goed. En wat ontnamen we de tegenpartij een boel schotkansen. En wat was het lekker om eens aan de goede kant van de score te staan. We mogen natuurlijk niet verwachten, dat we nu opeens het lek boven hebben en nog veel meer gaan winnen. Het is altijd fout om van je maximale niveau uit te gaan, maar aan de andere kant: het gemiddelde niveau is wel flink gestegen, niet eens alleen in deze laatste winst wedstrijd, maar ook al tegen de Cangeroes.
We zullen eens zien wat de toekomst brengt. eerst maar eens de zielen nog wat dichter bij elkaar brengen in Ibbenbüren. En dan hebben we er nog 4 te gaan....
Kaj
We zullen eens zien wat de toekomst brengt. eerst maar eens de zielen nog wat dichter bij elkaar brengen in Ibbenbüren. En dan hebben we er nog 4 te gaan....
Kaj
vrijdag, maart 18, 2005
intensiteit
Wat kunnen we eigenlijk leuk basketballen. Nummer 4 van de competitie was op bezoek op de incourante vrijdagavond. We speelden vrijuit, gedurende 3 kwarten. Promotiedivisiewaardig!
Ok, een beetje slordig nog, getuige de 29 balverliezen maar daar stonden 28 steals tegenover. Het derde kwart kwamen we 11 punten achter, maar we kwamen terug tot 2 en gingen gedreven het laatste stukkie in. Meestal hebben we hierin nog wat over, vandaag niet. De kramp sloeg in de kuiten, er zat weer een onzichtbaar deksel op de ring en de Cangeroes gingen juist wat moeilijker ballen toch maken.
Jammer, het verschil had ongeveer 10 punten kunnen zijn. Les: Zou het zo kunnen zijn, dat we te weinig energie in de starts van de laatse paar wedstrijden hebben gestopt? We hadden immers steeds nog een burst in het laatste kwart? Dus: Als we 40 minuten op topintensiteit willen kunnen spelen ........ en met frisse kuiten willen eindigen...... wat moeten we dan in elk geval doen?
Kaj
Ok, een beetje slordig nog, getuige de 29 balverliezen maar daar stonden 28 steals tegenover. Het derde kwart kwamen we 11 punten achter, maar we kwamen terug tot 2 en gingen gedreven het laatste stukkie in. Meestal hebben we hierin nog wat over, vandaag niet. De kramp sloeg in de kuiten, er zat weer een onzichtbaar deksel op de ring en de Cangeroes gingen juist wat moeilijker ballen toch maken.
Jammer, het verschil had ongeveer 10 punten kunnen zijn. Les: Zou het zo kunnen zijn, dat we te weinig energie in de starts van de laatse paar wedstrijden hebben gestopt? We hadden immers steeds nog een burst in het laatste kwart? Dus: Als we 40 minuten op topintensiteit willen kunnen spelen ........ en met frisse kuiten willen eindigen...... wat moeten we dan in elk geval doen?
Kaj
donderdag, maart 10, 2005
hart voor de zaak
Poosje weggeweest van dit adres maar nu gaat het weer van start. Het is zaak om naast het hervonden hartritme, ook het spelritme weer te terug te krijgen.
Het wordt ons niet zo makkelijk gemaakt, met twee weken af wegens sneeuwvakantie, ziektes en na de Dan Brown achtige speurtocht-wedstrijd tegen Baros, vallen we weer een week uit.
Toch is de coach erg positief gestemd. Eerst zegt iedereen, dat ze, gegeven de mogelijkheid, door zouden willen op dit niveau, vervolgens wordt er (nog) wat harder gewerkt op de training en tenslotte durft het team zelfs een weddenschap met het bestuur aan, over de laatste 6 wedstrijden. Dat klinkt als hart voor de zaak.
Die weddenschap lijkt een grapje, maar het is natuurlijk wel het bestuur, dat ons eventueel weer moet inschrijven. Als we daar een goede indruk op maken, kunnen we meer van ze verwachten.
Kaj
Het wordt ons niet zo makkelijk gemaakt, met twee weken af wegens sneeuwvakantie, ziektes en na de Dan Brown achtige speurtocht-wedstrijd tegen Baros, vallen we weer een week uit.
Toch is de coach erg positief gestemd. Eerst zegt iedereen, dat ze, gegeven de mogelijkheid, door zouden willen op dit niveau, vervolgens wordt er (nog) wat harder gewerkt op de training en tenslotte durft het team zelfs een weddenschap met het bestuur aan, over de laatste 6 wedstrijden. Dat klinkt als hart voor de zaak.
Die weddenschap lijkt een grapje, maar het is natuurlijk wel het bestuur, dat ons eventueel weer moet inschrijven. Als we daar een goede indruk op maken, kunnen we meer van ze verwachten.
Kaj
dinsdag, februari 01, 2005
gerommel
De maalstroom van de wedstrijd maalt door.
Toch is het soort wedstrijden, waarvan we er nu eentje achter de rug hebben, waar we echt beter van worden. We hebben, voor de tweede keer dit seizoen, kans gehad een wedstrijd in ons voordeel te beslissen. Tot in de laatste halve minuut was dat mogelijk, elke fout was ernstig, elke goede actie belangrijk.
Slecht: niet aandachtig geluisterd naar de waarschuwingen vooraf. We zouden vooral 1 speelster in de gaten houden. Iemand krijgt een speciale opdracht en de rest denkt pfjoe, ik hoef haar dus niet te verdedigen. Van de eerste 20 punten maakt nr 7 er 14. De speciale afgezant wordt een paar keer afgetroefd, maar vaker falen haar teamgenoten in het helpen. In de aanval zouden we swingen en "touches" geven aan de center, on the move. Dat deden we niet en wel verzaakten we in de transition. We liepen niet hard genoeg terug en vielen aan de andere kant veel te weinig de basket aan.
Ok, coach, dat had je allemaal wel gezegd, maar nu weten we het ook. In het tweede kwart kruipen we behoorlijk dichterbij. 7 van de bal houden en tempo maken. We zien het nog wel zitten. Vooral als het publiek mee gaat doen en we fel blijven verdedigen halen we stap voor stap in. Akelig is, dat je bij zo'n vroege grote achterstand, niet veel fouten meer mag maken. In beter spel vallen fouten ook veel meer op. Het zijn domme klungels, die ons beletten om aan het begin van kwart 4 vlak op hun hielen te zitten, en even later er voorbij te gaan.
Niemand wil meer fouten maken, niemand durft het hol van de leeuw in.
En toch blijven we steeds mogelijkheden zien, bijna ernaast, maar lopen, weer geen fout gecalled op Iris, net de aanvalsrebound boven ons hoofd weggeplukt. Mogelijkheden genoeg, maar de ploeg, die de laatste minuten speelt doet het nét niet. En dus... had de coach beter toch nog een frissere speelster in moeten brengen? Die dan wel presteert? De maalstroom van de wedstrijd zoog ons de andere kant op. Een volgende spannende wedstrijd meer geluk/ meer prestatie? Graag.
Toch is het soort wedstrijden, waarvan we er nu eentje achter de rug hebben, waar we echt beter van worden. We hebben, voor de tweede keer dit seizoen, kans gehad een wedstrijd in ons voordeel te beslissen. Tot in de laatste halve minuut was dat mogelijk, elke fout was ernstig, elke goede actie belangrijk.
Slecht: niet aandachtig geluisterd naar de waarschuwingen vooraf. We zouden vooral 1 speelster in de gaten houden. Iemand krijgt een speciale opdracht en de rest denkt pfjoe, ik hoef haar dus niet te verdedigen. Van de eerste 20 punten maakt nr 7 er 14. De speciale afgezant wordt een paar keer afgetroefd, maar vaker falen haar teamgenoten in het helpen. In de aanval zouden we swingen en "touches" geven aan de center, on the move. Dat deden we niet en wel verzaakten we in de transition. We liepen niet hard genoeg terug en vielen aan de andere kant veel te weinig de basket aan.
Ok, coach, dat had je allemaal wel gezegd, maar nu weten we het ook. In het tweede kwart kruipen we behoorlijk dichterbij. 7 van de bal houden en tempo maken. We zien het nog wel zitten. Vooral als het publiek mee gaat doen en we fel blijven verdedigen halen we stap voor stap in. Akelig is, dat je bij zo'n vroege grote achterstand, niet veel fouten meer mag maken. In beter spel vallen fouten ook veel meer op. Het zijn domme klungels, die ons beletten om aan het begin van kwart 4 vlak op hun hielen te zitten, en even later er voorbij te gaan.
Niemand wil meer fouten maken, niemand durft het hol van de leeuw in.
En toch blijven we steeds mogelijkheden zien, bijna ernaast, maar lopen, weer geen fout gecalled op Iris, net de aanvalsrebound boven ons hoofd weggeplukt. Mogelijkheden genoeg, maar de ploeg, die de laatste minuten speelt doet het nét niet. En dus... had de coach beter toch nog een frissere speelster in moeten brengen? Die dan wel presteert? De maalstroom van de wedstrijd zoog ons de andere kant op. Een volgende spannende wedstrijd meer geluk/ meer prestatie? Graag.
donderdag, januari 27, 2005
ondergrens en bovengrens
Ben je weer wat tevredener, coach? vroegen de meiden nadat we weliswaar dik verloren hadden van Boxtel, maar toch in het laatste kwart 25-11 hadden gescoord.
Dat laatste was leuk om te zien, maar het feit dat we zover achter stonden, deed het ouwe hart geen goed.
Wat gebeurt er toch steeds in het tweede kwart? Na een moeizaam eerste, waarin het echt niet zo best ging, staan we op een 4 punten achterstand. Er is dan reden om te hopen, dat we daarna iets dichterbij kunnen komen maar het tegendeel gebeurt. We scoren maar 8 punten en krijgen er maar liefst 27 tegen. Bijna de helft van alle balverlies in de hele wedstrijd lijden we nu.
Dit is ons onderniveau en dat bereiken we allemaal. iedereen speelt in dit kwart. In het derde wordt het verschil nog flink groter maar klimmen we langzaam naar ons gemiddelde.
Het laatste kwart laten we ongeveer ons maximum zien.
Ondergrens en bovengrens liggen te ver uit elkaar. Spelend als in het laatste kwart, tegen onze bovengerns aan, kunnen we tegen iedereen op. Dat schept valse verwachtingen, die we dan niet waar kunnen maken maar die wel frustratie opleveren. Onze ondergrens komt daardoor extra laag te liggen.
Daar ligt ons probleem. Het geeft niet, dat tegenstanders goed spelen, dat duurt ook maar even; dat wij extra slecht spelen, doordat we denken dat we veel beter kunnen, dat nekt ons. Veel beter, vrijer en frivoler dan in Boxtel hoeft niet eens. Onze ondergrens, die moet naar boven.
Kaj
Dat laatste was leuk om te zien, maar het feit dat we zover achter stonden, deed het ouwe hart geen goed.
Wat gebeurt er toch steeds in het tweede kwart? Na een moeizaam eerste, waarin het echt niet zo best ging, staan we op een 4 punten achterstand. Er is dan reden om te hopen, dat we daarna iets dichterbij kunnen komen maar het tegendeel gebeurt. We scoren maar 8 punten en krijgen er maar liefst 27 tegen. Bijna de helft van alle balverlies in de hele wedstrijd lijden we nu.
Dit is ons onderniveau en dat bereiken we allemaal. iedereen speelt in dit kwart. In het derde wordt het verschil nog flink groter maar klimmen we langzaam naar ons gemiddelde.
Het laatste kwart laten we ongeveer ons maximum zien.
Ondergrens en bovengrens liggen te ver uit elkaar. Spelend als in het laatste kwart, tegen onze bovengerns aan, kunnen we tegen iedereen op. Dat schept valse verwachtingen, die we dan niet waar kunnen maken maar die wel frustratie opleveren. Onze ondergrens komt daardoor extra laag te liggen.
Daar ligt ons probleem. Het geeft niet, dat tegenstanders goed spelen, dat duurt ook maar even; dat wij extra slecht spelen, doordat we denken dat we veel beter kunnen, dat nekt ons. Veel beter, vrijer en frivoler dan in Boxtel hoeft niet eens. Onze ondergrens, die moet naar boven.
Kaj
vrijdag, januari 14, 2005
Halvaluatie Plus!
Ik heb, voordat we de ronde met voortgangsgesprekken ingaan, de behoefte om nog wat team-denk-ballonnetjes op te laten. Dit als toevoeging aan de zelfevaluatie formulieren. Ik geef wat verwachtingen weer en stel een paar vragen, waar je van tevoren over na mag denken.
Verwachtingen voor de tweede helft:
- We blijven doorgaan met bewust beter basketballen. We leren onderweg. Waarheen de weg leidt? De weg is zelf het doel.
- We ontdoen ons van het Nostradamussyndroom.(basketballen met onheilspellende voorgevoelens over de afloop.)
- Halfcourt verdediging is al redelijk en wordt beter, met name door de verbetering van individuele vaardigheden en inzicht, trouwens en zal met komst van een “safe” zonepress en de zone nog meer op gaan leveren.
- Aanval gaat straks weer gedisciplineerder op de momenten dat dat moet en wordt tegelijk vrijer op de momenten dat dat kan.
- We begrijpen langzaam maar steeds beter onze eigen beperkingen en mogelijkheden en daarmee onze eigen rol, wat betekent dat we efficiënter gaan spelen.
- We worden allemaal elke maand nog wel iets beter, vaster en sterker. Sommigen veel en dat moet ook met het oog op de middellange termijn. (over het seizoen heen)
- We gaan nog wat sneller spelen op momenten dat dat kan. Deze tendens is al te bespeuren.
- Doorzetten. More doing the right thing.
Ik wil graag jullie inbreng bij de evaluatie, nog voor de eerste wedstrijd:
Drie gezichtspunten op het spelen in dit team wil ik jullie opdringen, naast de individuele evaluatie:
1 Coaches view: Geef een rol voor elke medespeelster: Wie vind jij dat er eigenlijk zouden moeten starten en op welke plek? Wie is de ideale 6th man?
2 Players view: Met welke vier spelers zie je jezelf het liefst omringd? Hoeveel schoten wil jezelf graag hebben en op welke plek? Klopt deze wens met wat je aan het begin van het seizoen aangaf?
3 Scout’s view: Beste playmaker, beste schutter, beste rebounder, beste inside scoring threat, beste verdediger?
Ik ben benieuwd. Natuurlijk mag je overleggen, maar ik wil wel graag een ondertekende en persoonlijke mening overlegd krijgen. Het blijft in beginsel tussen de coaches en jouzelf.
Ik sta ook tot jullie beschikking voor gewetensvragen en open voor tips. Eventueel kun je die ook opschrijven bij de privacy-gevoelige informatie.
Het verleden doet er niet toe, de toekomst gebeurt vanzelf… het nu telt
Say the magic word: Do it Now!
Coach Kaj
Verwachtingen voor de tweede helft:
- We blijven doorgaan met bewust beter basketballen. We leren onderweg. Waarheen de weg leidt? De weg is zelf het doel.
- We ontdoen ons van het Nostradamussyndroom.(basketballen met onheilspellende voorgevoelens over de afloop.)
- Halfcourt verdediging is al redelijk en wordt beter, met name door de verbetering van individuele vaardigheden en inzicht, trouwens en zal met komst van een “safe” zonepress en de zone nog meer op gaan leveren.
- Aanval gaat straks weer gedisciplineerder op de momenten dat dat moet en wordt tegelijk vrijer op de momenten dat dat kan.
- We begrijpen langzaam maar steeds beter onze eigen beperkingen en mogelijkheden en daarmee onze eigen rol, wat betekent dat we efficiënter gaan spelen.
- We worden allemaal elke maand nog wel iets beter, vaster en sterker. Sommigen veel en dat moet ook met het oog op de middellange termijn. (over het seizoen heen)
- We gaan nog wat sneller spelen op momenten dat dat kan. Deze tendens is al te bespeuren.
- Doorzetten. More doing the right thing.
Ik wil graag jullie inbreng bij de evaluatie, nog voor de eerste wedstrijd:
Drie gezichtspunten op het spelen in dit team wil ik jullie opdringen, naast de individuele evaluatie:
1 Coaches view: Geef een rol voor elke medespeelster: Wie vind jij dat er eigenlijk zouden moeten starten en op welke plek? Wie is de ideale 6th man?
2 Players view: Met welke vier spelers zie je jezelf het liefst omringd? Hoeveel schoten wil jezelf graag hebben en op welke plek? Klopt deze wens met wat je aan het begin van het seizoen aangaf?
3 Scout’s view: Beste playmaker, beste schutter, beste rebounder, beste inside scoring threat, beste verdediger?
Ik ben benieuwd. Natuurlijk mag je overleggen, maar ik wil wel graag een ondertekende en persoonlijke mening overlegd krijgen. Het blijft in beginsel tussen de coaches en jouzelf.
Ik sta ook tot jullie beschikking voor gewetensvragen en open voor tips. Eventueel kun je die ook opschrijven bij de privacy-gevoelige informatie.
Het verleden doet er niet toe, de toekomst gebeurt vanzelf… het nu telt
Say the magic word: Do it Now!
Coach Kaj
maandag, januari 10, 2005
te licht
Een valse start in Breda. We gaan met zeven meiden die kant op. Vaak is het dan zo, dat iedereen terdege beseft, dat er wat meer dan normaal van ze verwacht wordt. Maar het tegendeel is het geval. Niemand haalt haar echte niveau. Belachelijk veel moeite met de press, terwijl we toch echt wel meer gewend zijn. Veel vergissingen ook verderop in de aanval en veel missers na goede beslissingen. Na de eerste periode is het nog een wedstrijd en is er de hoop, dat de verbetering in het spel in de tweede periode door zal zetten. Zo is het niet. Ook de zone biedt maar even soelaas. We worden op de afgedwongen schoten weggerebounded onder ons eigen bord en langzaam komen onze grote meiden al in foutenlast.
In de rust staan we 16 achter. Periode 3 komen we redelijk door maar geen stap dichterbij en nadat Ali er met 5 uitgaat met nog 7 minuten op de klok willen we eigenlijk naar huis.
Met 20-3 krijgen we een echte oorwassing.
Tell-all stat is in dit geval het balverlies: 38 keer. Inderdaad, zoveel punten hebben we ook. 51 keer komen we wel tot een schot, maar ook dan is het Beneden Uilen Peil: 25% is raak.
Afgaande op het beeld van deze eerste wedstrijd zou de conclusie zijn: deze meiden zijn gewoon niet goed genoeg voor de promotiedivisie.
Laten we het daarbij?
In de rust staan we 16 achter. Periode 3 komen we redelijk door maar geen stap dichterbij en nadat Ali er met 5 uitgaat met nog 7 minuten op de klok willen we eigenlijk naar huis.
Met 20-3 krijgen we een echte oorwassing.
Tell-all stat is in dit geval het balverlies: 38 keer. Inderdaad, zoveel punten hebben we ook. 51 keer komen we wel tot een schot, maar ook dan is het Beneden Uilen Peil: 25% is raak.
Afgaande op het beeld van deze eerste wedstrijd zou de conclusie zijn: deze meiden zijn gewoon niet goed genoeg voor de promotiedivisie.
Laten we het daarbij?
zondag, januari 02, 2005
kom op en doe het!
Vooral in deze dagen van het jaar moet ik steevast aan Lance Armstrong denken. Als die op 1 januari toch ook wel wat vager dan anders uit z'n bed kwam, dacht hij meteen aan z'n concurrent Jan Ulrich. "Die ligt nog lekker in z'n bed. Als ik nu meteen op de fiets spring, is mijn voorsprong weer iets groter! Just do it!" En dat deed hij dan.
Ik denk ook vaak in termen van voorsprong en achterstand. In basketball weten en kunnen, liggen wij een beetje tot behoorlijk veel achter op de concurrentie. Maar wat doet de concurrentie de komende week? En wat doen wij om dat verschil te verkleinen? Altijd meer.
Een goed jaar om de achterstand in te lopen, lijkt me. Kom op en doe het!
Kaj
Ik denk ook vaak in termen van voorsprong en achterstand. In basketball weten en kunnen, liggen wij een beetje tot behoorlijk veel achter op de concurrentie. Maar wat doet de concurrentie de komende week? En wat doen wij om dat verschil te verkleinen? Altijd meer.
Een goed jaar om de achterstand in te lopen, lijkt me. Kom op en doe het!
Kaj
maandag, december 20, 2004
De jubilaris vertelt
It was 25-years ago, today. Ik wou, even voor kerst 1979, de hal in lopen. Een heer in colbert greep me bij de arm alsof hij me op heterdaad had betrapt: “Mijn naam is Tilstra. Ben jij Kaj Reker?. Geef jij training voor Willem de Roos?”
Die vragen kon ik alleen maar bevestigend beantwoorden. We hadden zo ons eigen verenigingstrainersplan avant la lettre geregeld. Willem had zich op een onbewaakt moment voor D’66 in de Provinciale Staten laten kiezen en kon dat niet combineren met de heren van Moestasj 2. Die deed ik, en Willem betaalde mij uit eigen zak. Ik vond het leuk en best veel geld. Tilstra vond het niet leuk.
“Er wordt hier niet zwart gewerkt!” baste hij. “Daar gaan we een stokje voor steken. Kom maar mee naar mijn kantoor. “
Jammer, dacht ik. Het was leuk, zolang het duurde.
Vijf minuten later stond ik, nog beduusd over zoveel daadkracht en met een wat pijnlijke rechterhand, weer buiten. Het leven was ingrijpend veranderd: Student Reker was adjunct-sportleider Reker geworden.
En het blijft leuk, hoe lang het ook duurt.
Kaj
Die vragen kon ik alleen maar bevestigend beantwoorden. We hadden zo ons eigen verenigingstrainersplan avant la lettre geregeld. Willem had zich op een onbewaakt moment voor D’66 in de Provinciale Staten laten kiezen en kon dat niet combineren met de heren van Moestasj 2. Die deed ik, en Willem betaalde mij uit eigen zak. Ik vond het leuk en best veel geld. Tilstra vond het niet leuk.
“Er wordt hier niet zwart gewerkt!” baste hij. “Daar gaan we een stokje voor steken. Kom maar mee naar mijn kantoor. “
Jammer, dacht ik. Het was leuk, zolang het duurde.
Vijf minuten later stond ik, nog beduusd over zoveel daadkracht en met een wat pijnlijke rechterhand, weer buiten. Het leven was ingrijpend veranderd: Student Reker was adjunct-sportleider Reker geworden.
En het blijft leuk, hoe lang het ook duurt.
Kaj
zondag, december 19, 2004
mcFlurry voor Mac
Akrides - Uilen 76-49. Dat klinkt als een oorwassing, maar het was beter dan dat. In IJmuiden hervonden we ons lef en ons eigen tempo. Dat het verschil zo groot was, kwam vooral door de eerste helft, toen Akrides fel uit de startblokken kwam en wij bleven missen, zodat een herhaling van de vorige wedstrijden op de loer lag.
Maar de agressie in de verdediging was er nog steeds en dit keer scoorden we wel uit de break, zij het in de eerste twee perioden matig. We kregen de breaks en de steals in elk geval wel weer en passes over meer dan 7 meter kwamen nu wel aan. We schrokken wel van de outside dreiging van Akrides. Diverse speelsters wisten steeds vrij te komen op of rond de driepuntslijn en de produktie was aardig, getuige de 45 punten bij rust.
We kwamen echter goed, of net niet goed maar hoopvol, door de press en begrepen steeds beter hoe we zelf druk konden geven. 19 punten is natuurlijk niet veel en 15 turnovers is wel veel, maar in het tweede kwart gaven we nauwelijks nog aanvalsrebounds weg.
Van de tweede helft heb ik genoten. We wonnen het derde kwart met 18-13 en liepen vervolgens zelfs in tot op 17 punten met nog 6 minuten te gaan. Ook daarna bleven we op het oog het beste van het spel houden, al hadden we beter nog een paar keer voor de layup kunnen kiezen ipv de driepunter. Dat een buzzerbeater-tip in van Iris en een vrije worp van Laura Maatman niet op het sheet kwamen, door vergissingen van tafel en scheids, maakte dat we helaas toch nog met 27 punten verloren en de tweede helft met 1.
Heel goed van ons was het grote aantal deflections. Deflections zijn bijdragen van unsung heroes. Ballen worden van richting veranderd, aanvallen van tegenpartij verstoord en we pakken steals, die op naam van iemand anders komen. Maar deflections zijn indicaties van intensiteit.
Ik verkondig al jaren, dat iemand, die in 1 wedstrijd goed is voor 7 of meer van die dingen een consumptie van me krijgt. (dit in navolging van Hubie Brown, de onlangs opgestapte coach van Memphis, die dit deed bij de New York Knicks. Ook een colaatje, geloof ik...) Ik ben daar nog niet arm van geworden. Margreet verdiende de eerste sinds jaren omdat zij naast 14 punten ook precies 10 deflections pakte. Is dit een double double? Zeker wel. En de eerste in zijn soort!
Maar de agressie in de verdediging was er nog steeds en dit keer scoorden we wel uit de break, zij het in de eerste twee perioden matig. We kregen de breaks en de steals in elk geval wel weer en passes over meer dan 7 meter kwamen nu wel aan. We schrokken wel van de outside dreiging van Akrides. Diverse speelsters wisten steeds vrij te komen op of rond de driepuntslijn en de produktie was aardig, getuige de 45 punten bij rust.
We kwamen echter goed, of net niet goed maar hoopvol, door de press en begrepen steeds beter hoe we zelf druk konden geven. 19 punten is natuurlijk niet veel en 15 turnovers is wel veel, maar in het tweede kwart gaven we nauwelijks nog aanvalsrebounds weg.
Van de tweede helft heb ik genoten. We wonnen het derde kwart met 18-13 en liepen vervolgens zelfs in tot op 17 punten met nog 6 minuten te gaan. Ook daarna bleven we op het oog het beste van het spel houden, al hadden we beter nog een paar keer voor de layup kunnen kiezen ipv de driepunter. Dat een buzzerbeater-tip in van Iris en een vrije worp van Laura Maatman niet op het sheet kwamen, door vergissingen van tafel en scheids, maakte dat we helaas toch nog met 27 punten verloren en de tweede helft met 1.
Heel goed van ons was het grote aantal deflections. Deflections zijn bijdragen van unsung heroes. Ballen worden van richting veranderd, aanvallen van tegenpartij verstoord en we pakken steals, die op naam van iemand anders komen. Maar deflections zijn indicaties van intensiteit.
Ik verkondig al jaren, dat iemand, die in 1 wedstrijd goed is voor 7 of meer van die dingen een consumptie van me krijgt. (dit in navolging van Hubie Brown, de onlangs opgestapte coach van Memphis, die dit deed bij de New York Knicks. Ook een colaatje, geloof ik...) Ik ben daar nog niet arm van geworden. Margreet verdiende de eerste sinds jaren omdat zij naast 14 punten ook precies 10 deflections pakte. Is dit een double double? Zeker wel. En de eerste in zijn soort!
vrijdag, december 17, 2004
Playing Time Management
University of Groningen, International School for Playing Time Management.
Hoe kom je aan speeltijd en hoe krijg je meer? Dat is het onderwerp van vandaag.
Vraag 1 voor de hele groep: welk onderdeel van basketball doe je het liefst?
Er zijn veel antwoorden mogelijk: Schieten, zeggen veel mensen. Dribbelen scoort ook altijd goed. Mijn volgende vraag is altijd: Wat is nodig om die hobby van je uit te kunnen voeren?
Omdat de meesten niet begrijpen waar ik heen wil, geef ik het antwoord maar zelf: Je moet in het veld staan! Je moet spelen! Spelers spelen.
Ja, wiedes, natuurlijk, maar dat was de vraag toch niet?
Ja, toch wel. Een beginnende coach zal misschien eerst de beste schieters laten spelen, met de beste dribbelaar, maar als deze vijf niets anders in huis hebben: verdediging, rebound of iets simpels als een pass, dan komt hij of zij daar snel van terug. Veel mensen gaan uitsluitend voor de finishing touch, het afmaken. Toch voldoen veel van hen weer niet als speler. Baltovenaars, jawel, mikken kunnen ze, maar spelers zijn het niet.
Ondanks dat coach, teamgenoten en publiek veel prachtige dingen te zien krijgen, is er geen vooruitgang en geen echt spel.
De coach begint het te snappen en nu komen de spelers aan de beurt. Spelers hoeven niet de beste fysiologische mogelijkheden of de beste techniek te hebben, al zullen ze, door hun spelinzicht wel sneller inzien, wat het nut is van een linker layup en een overtuigende passfake. Spelers spelen het spelletje en leren de regels daarvan. Niet alleen de spelregels, al horen die er zeker bij, maar ook weten zij wie er wat zou kunnen doen, doordat ze de taktiek adopteren en omdat zij de mogelijkheden en onmogelijkheden van hun teamgenoten en tegenstanders doorgronden en gebruiken.
Zo’n speler wil je worden? En de truc om dat allemaal te kunnen laten zien? Dat Playing Time Mangement? Hoe zit dat dan?
Nou simpel. Met het duidelijk maken van je bedoeling om een echte speler te worden, ben je al een heel end. Zeker als je dat de coach duidelijk maakt, door advies te vragen over de belangrijke aspecten van het spel. (alles dus) En daarna, volgens Ton Boot en andere exemplaren van het species coach: Let your body do the talking.
Ik droom wel eens van zulke spelers. En word dan wakker met een glimlach.
Kaj
Hoe kom je aan speeltijd en hoe krijg je meer? Dat is het onderwerp van vandaag.
Vraag 1 voor de hele groep: welk onderdeel van basketball doe je het liefst?
Er zijn veel antwoorden mogelijk: Schieten, zeggen veel mensen. Dribbelen scoort ook altijd goed. Mijn volgende vraag is altijd: Wat is nodig om die hobby van je uit te kunnen voeren?
Omdat de meesten niet begrijpen waar ik heen wil, geef ik het antwoord maar zelf: Je moet in het veld staan! Je moet spelen! Spelers spelen.
Ja, wiedes, natuurlijk, maar dat was de vraag toch niet?
Ja, toch wel. Een beginnende coach zal misschien eerst de beste schieters laten spelen, met de beste dribbelaar, maar als deze vijf niets anders in huis hebben: verdediging, rebound of iets simpels als een pass, dan komt hij of zij daar snel van terug. Veel mensen gaan uitsluitend voor de finishing touch, het afmaken. Toch voldoen veel van hen weer niet als speler. Baltovenaars, jawel, mikken kunnen ze, maar spelers zijn het niet.
Ondanks dat coach, teamgenoten en publiek veel prachtige dingen te zien krijgen, is er geen vooruitgang en geen echt spel.
De coach begint het te snappen en nu komen de spelers aan de beurt. Spelers hoeven niet de beste fysiologische mogelijkheden of de beste techniek te hebben, al zullen ze, door hun spelinzicht wel sneller inzien, wat het nut is van een linker layup en een overtuigende passfake. Spelers spelen het spelletje en leren de regels daarvan. Niet alleen de spelregels, al horen die er zeker bij, maar ook weten zij wie er wat zou kunnen doen, doordat ze de taktiek adopteren en omdat zij de mogelijkheden en onmogelijkheden van hun teamgenoten en tegenstanders doorgronden en gebruiken.
Zo’n speler wil je worden? En de truc om dat allemaal te kunnen laten zien? Dat Playing Time Mangement? Hoe zit dat dan?
Nou simpel. Met het duidelijk maken van je bedoeling om een echte speler te worden, ben je al een heel end. Zeker als je dat de coach duidelijk maakt, door advies te vragen over de belangrijke aspecten van het spel. (alles dus) En daarna, volgens Ton Boot en andere exemplaren van het species coach: Let your body do the talking.
Ik droom wel eens van zulke spelers. En word dan wakker met een glimlach.
Kaj
Abonneren op:
Posts (Atom)