Afgelopen zondag was de allereerste wedstrijd waar ik bij betrokken was, die ik niet op de een of andere manier met mijn vader heb gedeeld. Ik vroeg hem of ik even weg mocht, weg van het ziekenhuisbed, waar hij met een dubbele longontsteking ligt te worstelen, om te coachen. "Neu, niet doen", deed hij. 'Helpt toch niet", grapte hij er achteraan. "Je weet toch hoe ik daar over denk, Pap? Het gaat toch in de eerste plaats om de manier waarop?" Daarop maakte hij zijn gebaar van "perfect", een cirkeltje van duim en wijsvinger. Toen ik echt ging vroeg hij nog: "is er nog kans, dat jullie uit die onderste regionen komen?" Onderste regionen is echt een uitdrukking voor hem. "Tuurlijk, Pap. Dan is dit wel een cruciale wedstrijd" Het was goed.
In de rust, bij een achterstand van 12 punten, heb ik verteld wat hij had gezegd. Wat mooi zou het zijn als ik met een succesverhaaltje in de ziekenhuiskamer terug kon keren.
En zowaar: wat begonnen de meiden veel beter te spelen. Nauwkeuriger, aandachtiger. De helft van de achterstand was na het derde kwart ingelopen en de rest volgde snel. Maar helaas. Niet alle beschermengelen waren gemobiliseerd. Echt voorkomen lukte ons steeds niet.
De Uilen mochten aanspraak maken op het beste van het spel maar de beste wint niet altijd. Het kwartje viel net de andere kant op. Laura was fantastisch maar aan de vrije worplijn was haar geluk ook net op, net als dat van Fre, die de rebound pakte maar de bal er net overheen legde....in de handen van Karin, die precies de goede ruimte had veroverd en nu onze eerste voorsprong -en misschien wel de beslissende- in handen had. Het mocht niet zo. Er was 1 persoon in de hele zaal, die iets illegaals waarnam.
In de laatste minuut vallen de vrije worpen van Boxtel wel.
Ik keer terug in het ziekenhuis. Geen tijd voor een relaas, want we wisselen meteen de wacht. Mijn vader kijkt nog even televisie. Een goed teken. Sport. De FC wint. Ron Jans komt in beeld. Mijn moeder keert zich naar mij: "Dat vinden we ook altijd zo'n aardige coach. Dan moeten we altijd aan jou denken."
De TV gaat uit. Er komt, onverwacht, nog bezoek. Bloemetjes van Schiermonnikoog moeten in het water. Als ik weer de kamer ik kom raakt alles in en stroomversnelling en valt ook zijn kwartje de verkeerde kant op.
Deze keer geen "Nog een beetje succes gehad met de meiden?"
Zijn goedkeuring hoef ik niet meer weg te dragen.
vrijdag, februari 22, 2008
donderdag, februari 14, 2008
Va-banque
Niets te verliezen, alles te winnen, was het credo tegen Cangeroes. Goed dat de meiden nog maar kort geleden de mannen hadden aangemoedigd in Utrecht, want het vinden van deze hal blijft van overheidswege lastig.
Va-banque spel in de eerste helft leverde een lust voor het oog. Hard werkende Uilen, die brutaal het heft in handen namen en de koploper het hele veld over sleurden. Beweging aan de buitenkant was soepel en continu. Op de juiste momenten kwam een drive of een pass naar binnen en als het daar te vol werd, was het aanbod aan de buitenkant prima. 41 punten bij de rust en 9 punten voorsprong.
En dan is een pauze natuurlijk lang genoeg om weer na te gaan denken, om het opgebouwde vermogen te gaan koesteren. Opeens is er wel weer wat te verliezen. En wat te winnen voor de Cangeroes. Die voerden de pressie op en dat deden ze meestal goed. De opgevoerde hardheid was eigenlijk meestal geen fout te noemen....maar twee, laten we zeggen 49% fouten zijn samen wel 98 en daar heeft de speelster met de bal het zwaarder mee, dan als het een duidelijke fout was geweest. De scheidsrechters valt dan eigenlijk niets kwalijk te nemen. Of je slikt de toegenomen hardheid en laat je niet kennen of je zorgt, dat je traps vermijdt en je speelt zelf gewoon ook wat harder.
We wisten, dat we dat konden doen, maar we hadden ook al onze felheid en fanatisme nodig om in de wedstrijd te blijven, dus hou je hoofd maar eens koel.
Het scoren ging moeizaam ook doordat we de vaste waarden: beweging, rust, geduld en de juiste persoon op de juiste plaats wat loslieten. Waar Laura, Femke en Karin bovengemiddeld hard werden aan gepakt, waren ze moeilijker in gevaarlijke positie te krijgen. Er werd een zware wissel op de anderen getrokken en na het derde kwart waren de ploegen weer in evenwicht. Omdat de Utrechtse guard ook nog eens perfect van achter de driepuntslijn was en inside enorm veel gevaar werd gesticht door de kleinste Kauffmann, had Cageroes net het houvast om met voorsprong de laatste 2 minuten in te gaan: met 1.50 op de klok werd het verschil 4 punten en toen Marije Kauffmann daar een driepunter op liet volgen, restte ons alleen nog het bewuste foutenfestival. Het verschil van twaalf punten was geflatteerd. 67-55.
Twee keer in de wedstrijd stonden de Uilen ook zover voor. Na het eerste kwart en ook nog begin derde. Ook al hebben we daan daarna nog maar 11 punten gemaakt, we kijken toch terug op een geslaagde pot. We gaan met zelfvertrouwen naar de volgende. Waarschijnlijk ook hard en daar hebben we nu een goed training voor gehad, die we van de week nog eens dunnetjes over gaan doen..
De punten zijn wat chaotisch genoteerd, maar Femke en Laura scoorden in elk geval in de dubbele cijfers.
Va-banque spel in de eerste helft leverde een lust voor het oog. Hard werkende Uilen, die brutaal het heft in handen namen en de koploper het hele veld over sleurden. Beweging aan de buitenkant was soepel en continu. Op de juiste momenten kwam een drive of een pass naar binnen en als het daar te vol werd, was het aanbod aan de buitenkant prima. 41 punten bij de rust en 9 punten voorsprong.
En dan is een pauze natuurlijk lang genoeg om weer na te gaan denken, om het opgebouwde vermogen te gaan koesteren. Opeens is er wel weer wat te verliezen. En wat te winnen voor de Cangeroes. Die voerden de pressie op en dat deden ze meestal goed. De opgevoerde hardheid was eigenlijk meestal geen fout te noemen....maar twee, laten we zeggen 49% fouten zijn samen wel 98 en daar heeft de speelster met de bal het zwaarder mee, dan als het een duidelijke fout was geweest. De scheidsrechters valt dan eigenlijk niets kwalijk te nemen. Of je slikt de toegenomen hardheid en laat je niet kennen of je zorgt, dat je traps vermijdt en je speelt zelf gewoon ook wat harder.
We wisten, dat we dat konden doen, maar we hadden ook al onze felheid en fanatisme nodig om in de wedstrijd te blijven, dus hou je hoofd maar eens koel.
Het scoren ging moeizaam ook doordat we de vaste waarden: beweging, rust, geduld en de juiste persoon op de juiste plaats wat loslieten. Waar Laura, Femke en Karin bovengemiddeld hard werden aan gepakt, waren ze moeilijker in gevaarlijke positie te krijgen. Er werd een zware wissel op de anderen getrokken en na het derde kwart waren de ploegen weer in evenwicht. Omdat de Utrechtse guard ook nog eens perfect van achter de driepuntslijn was en inside enorm veel gevaar werd gesticht door de kleinste Kauffmann, had Cageroes net het houvast om met voorsprong de laatste 2 minuten in te gaan: met 1.50 op de klok werd het verschil 4 punten en toen Marije Kauffmann daar een driepunter op liet volgen, restte ons alleen nog het bewuste foutenfestival. Het verschil van twaalf punten was geflatteerd. 67-55.
Twee keer in de wedstrijd stonden de Uilen ook zover voor. Na het eerste kwart en ook nog begin derde. Ook al hebben we daan daarna nog maar 11 punten gemaakt, we kijken toch terug op een geslaagde pot. We gaan met zelfvertrouwen naar de volgende. Waarschijnlijk ook hard en daar hebben we nu een goed training voor gehad, die we van de week nog eens dunnetjes over gaan doen..
De punten zijn wat chaotisch genoteerd, maar Femke en Laura scoorden in elk geval in de dubbele cijfers.
vrijdag, februari 08, 2008
tik, tik: center
Met frisse zin en vol dadendrang staan we thuis tegenover Probuild 2. Door Probuild zijn we vorige keer onder de borden verpletterd en de trainingen hebben dan ook in het teken gestaan van actief rebounden. Daarnaast richten we ons in de aanval op bereikbaarheid voor passes. In de perimeter betekent dit aandachtig screenen en veel bewegen; inside juist positie houden en anticiperen op de volgende pass. We missen te veel krijgen de schoten en toch ook de rebounds overal vandaan flink om de oren. na het eerste kwart is het 13-24 en uit de cijfers lijkt een forse nederlaag onvermijdelijk. Het beeld van de wedstrijd is echter anders en in tegenstelling tot vorige wedstrijd blijven we in onszelf geloven. Laura van buiten en Karin van de vrije worplijn houden ons goed in de race en deze keer draagt iedereen haar steentje bij. We lopen 5 punten in en gaan rusten met 36-30 achter. In het derde kwart laten we ons van de allerbeste kant zien. Vrijwel geen rebounds tegen en het om het hoekje aanspelen van de center levert nu ook rechtstreeks punten op. Het helpt, dat de grote meiden van de tegenpartij al flink in foutenlast zitten, maar de hegemonie van Karin in de bucket is indrukwekkend. Voor elke tik tik center worden we beloond met een score en soms een bonus. Laura heeft een heel goede dag van achter de driepuntslijn en Carian geeft ons wat scores die de ruimte voor Karin weer groter maken. Heel goed is, dat we tweede helft bijna geen balverlies lijden. Lotte Nijenhuis blijft voor iedereen lastig te stoppen, over rechts, maar de overige speelsters van Probuild komen droog te staan. Met 7 punten voor gaan we het laatste kwart in. We lopen ook nog weg naar maximaal 11 punten maar vallen daarna een beetje stil. Femke haalt haar 5e fout maar ook met Laura op de 1 houden we het rustig genoeg om de punten in Groningen te houden. We zijn erg blij, ook voor Lyet, die de winst vast nog wel ergens in de koffer heeft gepropt.
De cijfers liegen ook niet: Reboundend, in de verhouding turnover/steal, en qua schotpercentage zitten we goed. Een rendement van bij 0.8 zal niet iedereen wat zeggen, voor ons is dat een goed cijfer. Het voelt als een 8!
Karin 18 punten en 13 rebounds, Laura 13 punten (3op6 3pts), Carian 9, Femke 7 en Suus (afgelopen donderdag zei de coach: "ik heb afbericht van Susanne..". het team: " wie is dat? Kennen we die?" ) pakt 7 punten mee en 8 rebounds.
Hebben we het licht nu gezien met die aanvallende focus? We zien het wel.
De cijfers liegen ook niet: Reboundend, in de verhouding turnover/steal, en qua schotpercentage zitten we goed. Een rendement van bij 0.8 zal niet iedereen wat zeggen, voor ons is dat een goed cijfer. Het voelt als een 8!
Karin 18 punten en 13 rebounds, Laura 13 punten (3op6 3pts), Carian 9, Femke 7 en Suus (afgelopen donderdag zei de coach: "ik heb afbericht van Susanne..". het team: " wie is dat? Kennen we die?" ) pakt 7 punten mee en 8 rebounds.
Hebben we het licht nu gezien met die aanvallende focus? We zien het wel.
Baros uit en dan het terrein nog af
Coach is laat met z'n verhaal over uit op Woudestein. We hadden de begintijd niet helemaal scherp en hingen misschien iets te lang. We verzuimden afstand te nemen toen dat nog kon en gaandeweg brachten we weer eens het beste in de tegenstander naar boven. Resultaat: een regelmatige nederlaag, keurig verdeeld over alle vier de perioden. Respect voor de Rotterdamse mix van ervaring en aanstormend talent. Ze waren niet veel beter maar ze speelden wel veel beter. Onze verwachtingen overstegen het resultaat. Laura, Femke en Karin waren op hun normale niveau, zonder daar erg bovenuit te stijgen en zonder echt als sleper te fungeren in de havenstad. Pluspunten: de minuutjes van Tessa, voor het eerst sinds een jaar. Ander pluspunt: het is de druppel die de meiden in de week bij elkaar aan tafel brengt. De lucht klaart op en we kunnen weer verder.
Vinden van de ingang lukt ons zo langzamerhand op het Rotterdamse Sportcentrum. Maar tussen deur en tram staan vele hekken in de weg. En ook onduidelijkheid, die niet is te verklaren, maar die des avonds komt wanneer het donker wordt.
Vinden van de ingang lukt ons zo langzamerhand op het Rotterdamse Sportcentrum. Maar tussen deur en tram staan vele hekken in de weg. En ook onduidelijkheid, die niet is te verklaren, maar die des avonds komt wanneer het donker wordt.
zaterdag, januari 19, 2008
Prima helft
In de eerste helft tegen US hadden we eigenlijk verdiend voor te staan.
Er was een misverstand uit de wereld, de inzet was goed gericht en het wedstrijdplan werd breed gedragen. Maar we kwamen net niet voor doordat we een tikkeltje te veel misten. De laatste bal van Laura was van erg ver, keek in de ring, maar zoveel mazeel hadden we ook niet. Jammer genoeg kon US er een klein schepje boven op doen. We bleven zorgvuldig spelen in het derde kwart en we kregen daardoor ook goede kansen maar ontbeerden opnieuw de mazzel om in de wedstrijd te blijven. En dat was jammer, want US kon nu vrijuit gaan spelen en de voorsprong in tact houden terwijl wij net iets minder gingen presteren. Waar we de eerste helft heersten onder de borden schoten we in de tweede op dat gebied te kort. Vooral als je achter staat en daar iets aan wilt doen, is het prettig belangrijk als je met de gemiste ballen van de tegenpartij zelf eerst aan mag vallen. Mogelijk had de coach wat eerder met een tactische tip moeten komen, bijvoorbeeld al na de eerste splijtende inbounspass? Onze zone zag er niet zo heel goed uit, vanaf de baseline gezien... Dat lek is boven, we zien dat we tegen de goede middenmoters kans hebben...ook met veel gammelen en examens in het team hebben we goed getraind, volgende week weer met z'n allen: laat maar komen , die volgende pot, waar hopelijk Femke ook weer wat meer minuten kan maken.
Laura was met 13 punten topscorer, de rest van de punten was aardig verdeeld
Er was een misverstand uit de wereld, de inzet was goed gericht en het wedstrijdplan werd breed gedragen. Maar we kwamen net niet voor doordat we een tikkeltje te veel misten. De laatste bal van Laura was van erg ver, keek in de ring, maar zoveel mazeel hadden we ook niet. Jammer genoeg kon US er een klein schepje boven op doen. We bleven zorgvuldig spelen in het derde kwart en we kregen daardoor ook goede kansen maar ontbeerden opnieuw de mazzel om in de wedstrijd te blijven. En dat was jammer, want US kon nu vrijuit gaan spelen en de voorsprong in tact houden terwijl wij net iets minder gingen presteren. Waar we de eerste helft heersten onder de borden schoten we in de tweede op dat gebied te kort. Vooral als je achter staat en daar iets aan wilt doen, is het prettig belangrijk als je met de gemiste ballen van de tegenpartij zelf eerst aan mag vallen. Mogelijk had de coach wat eerder met een tactische tip moeten komen, bijvoorbeeld al na de eerste splijtende inbounspass? Onze zone zag er niet zo heel goed uit, vanaf de baseline gezien... Dat lek is boven, we zien dat we tegen de goede middenmoters kans hebben...ook met veel gammelen en examens in het team hebben we goed getraind, volgende week weer met z'n allen: laat maar komen , die volgende pot, waar hopelijk Femke ook weer wat meer minuten kan maken.
Laura was met 13 punten topscorer, de rest van de punten was aardig verdeeld
De meiden worden groot
US was vroeger ook een studentenclub, net als Uilen. De meeste speelsters van nu hebben ook wel gestudeerd, tenminste we kennen ze al behoorlijk goed van de NSK. Maar is Uilen nog wel een echte studentenclub? Dat vraag ik me opeens af, als ik in het fraaie huis van Emily zit voor een housewarming. Tessa vroeg vorige week of ik ook koffie wilde. Ja lekker, zei ik, maar zal ik het dan betalen, want jij bent een arme student.
Nou nee dus, ook dat was vroeger. Andere meiden houden de Noordelijke gezondheidszorg op de been....collegebanken? Die lijken ver weg.
Dus wie schetst mijn verbazing toen ik in korte tijd van twee meiden te horen kreeg, dat ze niet konden trainen ivm tentamens? Dus toch nog studenten. Dan blijf ik nog maar even college geven. Straks worden het workshops of zoiets.
Nou nee dus, ook dat was vroeger. Andere meiden houden de Noordelijke gezondheidszorg op de been....collegebanken? Die lijken ver weg.
Dus wie schetst mijn verbazing toen ik in korte tijd van twee meiden te horen kreeg, dat ze niet konden trainen ivm tentamens? Dus toch nog studenten. Dan blijf ik nog maar even college geven. Straks worden het workshops of zoiets.
zondag, januari 06, 2008
inspiratie
Veul hail en zeeg'n. Het kerst/WSCdipje is weg. Een geinspireerde training met veel meiden (Tessa weer de hele training!) op vrijdag gaf me al een enorme zet in de goede richting. En gisteren kon ik meteen een van m'n voornemens in praktijk brengen: vaker naar Donar. Het speltype van de laatste paar jaar heeft me nogal weggehouden uit Martiniplaza. Basketball was werk geworden en ik hou niet van werk. Ik hou van spel. Het was zolang geleden, dat ik door die deur ging, dat m'n grijze kaart niet meer geldig bleek en ik dus een kaartje moest kopen. Bovendien kende ik bijna niemand meer. Mijn leeftijdsgenoten zijn er vast nog wel, maar wat zijn die dan oud geworden....
Ook de spelers kwamen me niet erg bekend voor op een paar Nederlanders na. Ik zag wel behoorlijk wat lengte en beweeglijkheid rondlopen aan allebei de kanten.
En toen de wedstrijd tussen Donar en EBBC. Elke cent waard. Dit is modern en klassiek basketball: pressing, passing, aanvallen met veel spel in de vorm van screens en dus ook met veel beweging en begrip voor ruimte. Misschien zijn beide coaches wat ontevreden geweest over hun verdedigingsrebound en misschien was het spel naar de basket toe vooral bij Donar nog niet helemaal wat er in zit, maar wat een leven zit er in allebei die ploegen.
En wat is dat een leuk spel met die grote, beweeglijke gasten, die net zo makkelijk een driepunter schieten, als aanvalsrebounds doordunken.
En dan misschien nog wel het belangrijkste: de emotie en de beleving klopt ook: Hier zijn mannen bezig die van hun allergrootste hobby hun beroep hebben gemaakt en zo geinspireerd met hun baan, die bij hen past bezig zijn, dat het er niet uitziet als werk.
Donar won en daar was ik ook nog blij mee. Bedankt voor de inspiratie mannen.
Ook de spelers kwamen me niet erg bekend voor op een paar Nederlanders na. Ik zag wel behoorlijk wat lengte en beweeglijkheid rondlopen aan allebei de kanten.
En toen de wedstrijd tussen Donar en EBBC. Elke cent waard. Dit is modern en klassiek basketball: pressing, passing, aanvallen met veel spel in de vorm van screens en dus ook met veel beweging en begrip voor ruimte. Misschien zijn beide coaches wat ontevreden geweest over hun verdedigingsrebound en misschien was het spel naar de basket toe vooral bij Donar nog niet helemaal wat er in zit, maar wat een leven zit er in allebei die ploegen.
En wat is dat een leuk spel met die grote, beweeglijke gasten, die net zo makkelijk een driepunter schieten, als aanvalsrebounds doordunken.
En dan misschien nog wel het belangrijkste: de emotie en de beleving klopt ook: Hier zijn mannen bezig die van hun allergrootste hobby hun beroep hebben gemaakt en zo geinspireerd met hun baan, die bij hen past bezig zijn, dat het er niet uitziet als werk.
Donar won en daar was ik ook nog blij mee. Bedankt voor de inspiratie mannen.
zaterdag, december 29, 2007
verwachting en wens
De wens is de vader van de gedachte...Aan mijn talrijke bijdragen in de laatste week voor de laatste wedstrijd viel misschien wel af te lezen, dat de coach er weer zin in had. In de aanloop hierheen zag het spel er goed uit.
Toen we zagen dat WSC bovendien maar met 6 vrouwen naar Groningen was gereisd steeg de verwachting. Bij de coach (en bij het team, sprak hij met een beperkt talent voor gedachtenlezen) rees de hoop op een verrassing tot een hoogte dat een nederlaag een verrassing werd. Verrassing.
De zes dames uit het zuiden waren met een missie onze kant op gekomen en wij waren daar niet tegen opgewassen. Een periode ging naar de thuisclub en daarmee stonden we voor het vierde kwart nog steeds 13 punten achter. Met de wetenschap dat we zelf vooral moeite hadden met de bal in de ploeg houden - laat staan scoren tegen de zone, moesten we wel gaan forceren en dat leverde een zware nederlaag op.
Dat deed pijn, al was het gewoon terecht en leerzaam en al deden we iets uniek-goeds: geen enkele aanvalsrebound tegen in de tweede helft. Nul. En dat kwam door heroische strijd onder de borden en door goed uitblokken. De telerstelling zal toch in woord en toon en gebaar zijn gebleken. Het past ons allemaal om positiever te zijn.
Terugblikkend zie ik een enorm hard werkend Uilenteam, dat het helaas niet helemaal had, in de aanval en af en toe een backdoor toestond aan een heel slim team zonder zwakke plekken dat ook iets uniek goeds deed: geen enkele turnover in de tweede helft. Nul. Hoe is dat als model?
Laura maakte 15 punten en Ka pakte 8 rebounds in de tweede helft.
Alleen cijfertjes over de tweede helft? Ja, want Emily moest @#$%$#@ achter de tafel en Tessa was met een kast in het trapgat vast blijven zitten in haar streven naar vastigheid....
Dan nu de wens voor 2008: iedereen alle vastigheid en souplesse die je maar wenst en voor ons samen wat positieve en prettige verrassingen. Vol verwachting klopt coach's hart....nul rebounds tegen.....en weer een ervaring rijker.
Toen we zagen dat WSC bovendien maar met 6 vrouwen naar Groningen was gereisd steeg de verwachting. Bij de coach (en bij het team, sprak hij met een beperkt talent voor gedachtenlezen) rees de hoop op een verrassing tot een hoogte dat een nederlaag een verrassing werd. Verrassing.
De zes dames uit het zuiden waren met een missie onze kant op gekomen en wij waren daar niet tegen opgewassen. Een periode ging naar de thuisclub en daarmee stonden we voor het vierde kwart nog steeds 13 punten achter. Met de wetenschap dat we zelf vooral moeite hadden met de bal in de ploeg houden - laat staan scoren tegen de zone, moesten we wel gaan forceren en dat leverde een zware nederlaag op.
Dat deed pijn, al was het gewoon terecht en leerzaam en al deden we iets uniek-goeds: geen enkele aanvalsrebound tegen in de tweede helft. Nul. En dat kwam door heroische strijd onder de borden en door goed uitblokken. De telerstelling zal toch in woord en toon en gebaar zijn gebleken. Het past ons allemaal om positiever te zijn.
Terugblikkend zie ik een enorm hard werkend Uilenteam, dat het helaas niet helemaal had, in de aanval en af en toe een backdoor toestond aan een heel slim team zonder zwakke plekken dat ook iets uniek goeds deed: geen enkele turnover in de tweede helft. Nul. Hoe is dat als model?
Laura maakte 15 punten en Ka pakte 8 rebounds in de tweede helft.
Alleen cijfertjes over de tweede helft? Ja, want Emily moest @#$%$#@ achter de tafel en Tessa was met een kast in het trapgat vast blijven zitten in haar streven naar vastigheid....
Dan nu de wens voor 2008: iedereen alle vastigheid en souplesse die je maar wenst en voor ons samen wat positieve en prettige verrassingen. Vol verwachting klopt coach's hart....nul rebounds tegen.....en weer een ervaring rijker.
vrijdag, december 21, 2007
prijs/kwaliteit
Het Sportcentrum (van Universiteit en Hogeschool Groningen, moet ik daar dan officieel bijzetten - maar dat is voor mij net zoiets als achter "Stad" ook nog Groningen zetten; vanzelfsprekend) heeft een prijs gekregen!
De provinciale sportprijs. Directeur Gerro met vrolijke grijns op de voorpagina van 't dagblad. Gefeliciteerd allemaal.
De gelegenheid was ongeveer het 40 jarig bestaan. De officiele reden voor de prijs is, dat je iets moet betekenen voor de provinciale sport. Vanzelfsprekend. Het argument werd wat weggeschreven in de kantlijn van het stukje: het Sportcentrum van de ACLO heeft ongeveer 17.000 mensen aan het sporten. En dat is best veel: vandaar eigenlijk de prijs: kwantiteit.
OK, kwantiteit is ook kwaliteit maar toch is dat een beetje teleurstellend als enige motivatie. Jammer dat er dan niets gezegd wordt over de kwaliteit van de sport die tot stand komt in zo'n mooie samenwerking tussen bijzondere coaches en aparte sporters.
Daarom geeft Coach en wee hierbij 't Sportcentrum ook nog de Breedste Topsportprijs voor langdurig Pieken.
De provinciale sportprijs. Directeur Gerro met vrolijke grijns op de voorpagina van 't dagblad. Gefeliciteerd allemaal.
De gelegenheid was ongeveer het 40 jarig bestaan. De officiele reden voor de prijs is, dat je iets moet betekenen voor de provinciale sport. Vanzelfsprekend. Het argument werd wat weggeschreven in de kantlijn van het stukje: het Sportcentrum van de ACLO heeft ongeveer 17.000 mensen aan het sporten. En dat is best veel: vandaar eigenlijk de prijs: kwantiteit.
OK, kwantiteit is ook kwaliteit maar toch is dat een beetje teleurstellend als enige motivatie. Jammer dat er dan niets gezegd wordt over de kwaliteit van de sport die tot stand komt in zo'n mooie samenwerking tussen bijzondere coaches en aparte sporters.
Daarom geeft Coach en wee hierbij 't Sportcentrum ook nog de Breedste Topsportprijs voor langdurig Pieken.
maandag, december 17, 2007
Basketball-lifetime sport
Ik was wel even jaloers. Had het er onderweg toevallig nog over gehad: hoe jammer het is om zelf niet meer af en toe te kunnen spelen. Wie komen er na onze wedstrijd het veld op? Was dat Hank Smith? Was dat de oude Kales? Zestigers met een paar jonge honden in het team voor het vuile ren werk. Die heb je nodig natuurlijk. Jonge spelers die je voor een lay-upje kunt sturen, en die je transition wat voor je regelen. Zelf heb je dan heerlijk de tijd voor de dingen die het spelletje echt leuk maken: screentjes (noem het maar rustig stonewall-picks), afrollen, leuke passjes. Hmm. Het is ze gegund, maar ow.....
zondag, december 16, 2007
op de helft
"'N goed gevoel, coach", zei de aanvoerster terwijl ze het raampje snel dichtdraaide. Dat snelle kwam omdat het winter begon te worden, dat goede door de sterke partij die we in de tweede helft van de wedstrijd in Bunschoten hadden gespeeld.
De grote maar is natuurlijk dat we toch met negen punten verloren. Daar staat dan wel tegenover dat Shooters verrassend aan kop gaat in de promotiedivisie en dat we voor de beker, nog met Cookie, met twintig punten op de broek hadden gekregen. Dus ook in cijfers best iets om mee thuis te komen.
Voordat je dan thuis bent, hebben we altijd nog wel even. Karin doet het meestal wat sneller; coach heeft de tijd ook nodig om het allemaal nog eens te bedenken.
We begonnen eigenlijk best goed. Goede kansen, optisch gezien een veldoverwicht, we spelen echte aanvallen, wat altijd blijkt uit het feit dat er regelmatig eentje eindigt bij Suus. Keurig inside-outside spel, soepel gebruikmaken van de automatische switches van Shooters, onze press wordt niet gefileerd met lange passes in het hart van de verdediging, we hebben een rebound overwicht. Er zijn drie minpuntjes: we gooien ze er niet in en de Shooters driven continu hun eigen man voorbij, terwijl wij doen of het de gladde vloer van de turnzaal is. Beide zijn nog niet zo erg, want we roteren meestal best goed, dus Shooters heeft ook geen megaproduktie. Wat ons de das omdoet zijn de extra balverliezen in een betrekkelijk korte periode: van 11-9 wordt het in twee minuten 18-9 en van 20-15 in twee minuten 31-15. Dat we de Shooters in de tussenliggende 5 minuten op twee punten hebben gehouden is wel een pluimpje op onze hoed (een 6-2 run: defense wins!) Het is 31-18 bij rust.
OP de aanvalshelft, daar gaan we het doen in de tweede helft! De boodschap komt duidelijk over. Beide aanvallen werken nu prima en we pressen ook meteen wat vaker. De Shooters laten echter steeds zien over de nodige veerkracht te beschikken en het spel blijft omstreeks de 10 punten verschil op en neer golven. Het begin en het slot van het derde kwart is heel marginaal voor ons, zodat we met precies 10 verschil het laatste kwart in gaan. Elke schiet ons meteen op 7 en daarmee voor het eerst echt in de wedstrijd maar daar wil Shooters niet aan: een paar ongelukkige acties van alle kanten in hun voordeel en we kunnen weer opnieuw beginnen: 14 punten inhalen in 8 minuten. Kan dat?
Het kan als alles meezit. Dat gebeurt niet maar de helft knabbelen we er nog wel af. Dan maar de taktiek van de verschroeide aarde. Ook de aanvalstaktiek van het snelle en vrije afstandschot wordt goed uitgevoerd en met 50 seconden is het 66-60. Verder zit het niet mee: Shooters heeft aan de helft van de hun toekomende vrije worpen genoeg voor 69-60.
Vier minuten in de eerste helft zitten ons aardig dwars. Natuurlijk hebben we ook moeite met nogal wat dribbelstarts van de tegenpartij en natuurlijk begrijpen we ook niet waarom we niet wat vaker naar de vrije worplijn mogen en waarom scores worden geteld als de tegenstander nog aan het dribbelen is, terwijl wij een fout maken. We begrijpen zoveel niet, dat Laura met een T en de coach met een door de scheids beslagen bril uit een onderonsje komt. Suus (trouwens ook met een U fout opgezadeld) krijgt het na afloop wel keurig uitgelegd. Jaja.
Enfin, 3 e en 4e kwart zijn voor ons en we scoren in beide 20 punten tegen een schotpercentage van 55%.Dat is netjes tegen de koploper. Daar hebben we een goed gevoel over. Raampje dicht en wel thuis.
Suus is topscorer met 15, Kim is weer heel nuttig met 11 punten en 7 rebounds in 16 minuten, Femke is goed voor 8 punten, 7 steals en 6 assists, Karin maakt 9 punten en haalt weer 13 rebounds naar beneden. Laura kan weer volop rennen en verdedigen, Fre en Charlotte zijn degelijke aanspeelpunten, Elke maakt goeie inval beurten vanaf de bank, Lyet kan bogen op een fraaie charge, Emily keek het allemaal vanaf de zijde van haar wederhelft aan en Jorieke heeft zich ontwikkeld tot een aardige scout. We hopen dat ze verder geen oefening meer krijgt.
Op min derde kerstdag beginnen we aan de tweede helft van de competitie. Op het feestmenu staat WSC. Allemaal weer aanschuiven.
De grote maar is natuurlijk dat we toch met negen punten verloren. Daar staat dan wel tegenover dat Shooters verrassend aan kop gaat in de promotiedivisie en dat we voor de beker, nog met Cookie, met twintig punten op de broek hadden gekregen. Dus ook in cijfers best iets om mee thuis te komen.
Voordat je dan thuis bent, hebben we altijd nog wel even. Karin doet het meestal wat sneller; coach heeft de tijd ook nodig om het allemaal nog eens te bedenken.
We begonnen eigenlijk best goed. Goede kansen, optisch gezien een veldoverwicht, we spelen echte aanvallen, wat altijd blijkt uit het feit dat er regelmatig eentje eindigt bij Suus. Keurig inside-outside spel, soepel gebruikmaken van de automatische switches van Shooters, onze press wordt niet gefileerd met lange passes in het hart van de verdediging, we hebben een rebound overwicht. Er zijn drie minpuntjes: we gooien ze er niet in en de Shooters driven continu hun eigen man voorbij, terwijl wij doen of het de gladde vloer van de turnzaal is. Beide zijn nog niet zo erg, want we roteren meestal best goed, dus Shooters heeft ook geen megaproduktie. Wat ons de das omdoet zijn de extra balverliezen in een betrekkelijk korte periode: van 11-9 wordt het in twee minuten 18-9 en van 20-15 in twee minuten 31-15. Dat we de Shooters in de tussenliggende 5 minuten op twee punten hebben gehouden is wel een pluimpje op onze hoed (een 6-2 run: defense wins!) Het is 31-18 bij rust.
OP de aanvalshelft, daar gaan we het doen in de tweede helft! De boodschap komt duidelijk over. Beide aanvallen werken nu prima en we pressen ook meteen wat vaker. De Shooters laten echter steeds zien over de nodige veerkracht te beschikken en het spel blijft omstreeks de 10 punten verschil op en neer golven. Het begin en het slot van het derde kwart is heel marginaal voor ons, zodat we met precies 10 verschil het laatste kwart in gaan. Elke schiet ons meteen op 7 en daarmee voor het eerst echt in de wedstrijd maar daar wil Shooters niet aan: een paar ongelukkige acties van alle kanten in hun voordeel en we kunnen weer opnieuw beginnen: 14 punten inhalen in 8 minuten. Kan dat?
Het kan als alles meezit. Dat gebeurt niet maar de helft knabbelen we er nog wel af. Dan maar de taktiek van de verschroeide aarde. Ook de aanvalstaktiek van het snelle en vrije afstandschot wordt goed uitgevoerd en met 50 seconden is het 66-60. Verder zit het niet mee: Shooters heeft aan de helft van de hun toekomende vrije worpen genoeg voor 69-60.
Vier minuten in de eerste helft zitten ons aardig dwars. Natuurlijk hebben we ook moeite met nogal wat dribbelstarts van de tegenpartij en natuurlijk begrijpen we ook niet waarom we niet wat vaker naar de vrije worplijn mogen en waarom scores worden geteld als de tegenstander nog aan het dribbelen is, terwijl wij een fout maken. We begrijpen zoveel niet, dat Laura met een T en de coach met een door de scheids beslagen bril uit een onderonsje komt. Suus (trouwens ook met een U fout opgezadeld) krijgt het na afloop wel keurig uitgelegd. Jaja.
Enfin, 3 e en 4e kwart zijn voor ons en we scoren in beide 20 punten tegen een schotpercentage van 55%.Dat is netjes tegen de koploper. Daar hebben we een goed gevoel over. Raampje dicht en wel thuis.
Suus is topscorer met 15, Kim is weer heel nuttig met 11 punten en 7 rebounds in 16 minuten, Femke is goed voor 8 punten, 7 steals en 6 assists, Karin maakt 9 punten en haalt weer 13 rebounds naar beneden. Laura kan weer volop rennen en verdedigen, Fre en Charlotte zijn degelijke aanspeelpunten, Elke maakt goeie inval beurten vanaf de bank, Lyet kan bogen op een fraaie charge, Emily keek het allemaal vanaf de zijde van haar wederhelft aan en Jorieke heeft zich ontwikkeld tot een aardige scout. We hopen dat ze verder geen oefening meer krijgt.
Op min derde kerstdag beginnen we aan de tweede helft van de competitie. Op het feestmenu staat WSC. Allemaal weer aanschuiven.
donderdag, december 13, 2007
Rompslomp
Wat de oplettende lezertjes misschien ook graag willen weten, is dat de rompslomp van Carian Boorsma in de pijplijn zit. Het vergt wat gedoe met handtekeningen die wel of niet gezet moeten worden maar dan heb je ook wat: Tot onze grote en prettige verrassing kan deze dochter van coach' oud teamgenoot Jaap (ENOS, Groene Uilen) en oud speelster Ritva (ENOS) toch dit seizoen nog aan ons team worden toegevoegd. Nu levert ze al een positieve bijdrage aan onze trainingen; straks kan ze ook nog een paar rebounds pakken, waardoor de tegenstanders denken......zal ik de moeite van het rebounden wel nemen? En we weten allemaal: als zoiets aan het bewustzijn knaagt....dan hebben we er straks weer een.
per slagschip of per blog
Er gaat een Strassenkreuzer komen, waarin de landelijke Uilenteams naar de uitwedstrijden reizen. Daar komt een boel reclame op, ik hoop ook van de ANWB-wegenwacht of van een andere pechhulp...
Weet u iets voor een deur? De promocommissie maakt er iets moois van.
Als we al dat soort rigide mogelijkheden benutten om de dure business, die landelijk spelen vanuit Groningen nu eenmaal is, betaalbaar te houden, wil de coach ook wel adsense op z'n blog. Wilt u af en toe klikken op de advertenties? Dankuwel.
Weet u iets voor een deur? De promocommissie maakt er iets moois van.
Als we al dat soort rigide mogelijkheden benutten om de dure business, die landelijk spelen vanuit Groningen nu eenmaal is, betaalbaar te houden, wil de coach ook wel adsense op z'n blog. Wilt u af en toe klikken op de advertenties? Dankuwel.
dummy
In Stedum zijn soms miraculeuze atroomuitvalletjes. Net zo, dat de computer helemaal uitgaat en je hele blog van de dag verdwenen is.
Maar dan proberen we het gewoon weer:
We kunnen het nog! Goed schieten helpt ons aan de tweede overwinning.
We bewegen, screenen en schieten vooral heel behoorlijk.
Het gevoel is goed maar er gaat toch nog genoeg fout om te blijven verbeteren:
We spelen de centers nog onvoldoende aan. Daar liggen ook dit keer een boel punten en belangrijke aandachttrekkers. Het zit nog niet genoeg in ons systeem, dat we twee passers willen laten samenwerken om de center aan te spelen. We koesteren de illusie, dat we het zelf beter kunnen.
Nee meiden: het moet met z'n allen. Liever om het hoekje dan door het hoekje.
Rebounden is ook iets wat we met z'n allen moeten doen. Iedereen blokt (meestal) wel goed uit, maar dan is er iemand anders die een deurtje of kiertje laat openstaan. Iedereen heeft na afloop het gevoel dat kritiek op de eigen reboundprestaties niet aangetrokken hoeft te worden, omdat het voor zeg 80% toch goed was?
Maar 80% betekent nou precies dat er steeds eentje open was. U moet goed begrijpen, dat we een reboundduel bijna nooit verliezen; we verzuimen ze over het hele veld aan te gaan! Met 22 aanvalsrebounds haalt Binnenland een record en houdt het zichzelf van begin tot eind, ook nog een beetje geholpen door onze slordigheden, in de race.
Omdat de Uilen toch steeds de betere ploeg zijn, wat schieten (ik memoreer het nog maar weer eens, omdat het zo lekker ging..) betreft, raken onze tegenstandsters licht gefrustreerd. Zonder dat er sprake is van grote opwinding lopen ze tegen een aantal T's aan. Ook in de afwerking van de vrije worpen kiezen we voor spannend en dat blijft het dus. Een heel goed gevoel om de eindstand te bekijken van 63-58 en dan ook nog de baskets kunnen laten staan!
Femke scoort 21 punten en Karin en Lyet maken er beide tien.
Na afloop krijg ik de vraag van coach Lace (still going) Strong, wat mijn favoriete oefening is. Hee, Strong is mijn eerste echte basketball-held, die speld ik niets op de mouw: In Barendrecht gaan ze de komende tijd aan de Dummy-drill.
Maar dan proberen we het gewoon weer:
We kunnen het nog! Goed schieten helpt ons aan de tweede overwinning.
We bewegen, screenen en schieten vooral heel behoorlijk.
Het gevoel is goed maar er gaat toch nog genoeg fout om te blijven verbeteren:
We spelen de centers nog onvoldoende aan. Daar liggen ook dit keer een boel punten en belangrijke aandachttrekkers. Het zit nog niet genoeg in ons systeem, dat we twee passers willen laten samenwerken om de center aan te spelen. We koesteren de illusie, dat we het zelf beter kunnen.
Nee meiden: het moet met z'n allen. Liever om het hoekje dan door het hoekje.
Rebounden is ook iets wat we met z'n allen moeten doen. Iedereen blokt (meestal) wel goed uit, maar dan is er iemand anders die een deurtje of kiertje laat openstaan. Iedereen heeft na afloop het gevoel dat kritiek op de eigen reboundprestaties niet aangetrokken hoeft te worden, omdat het voor zeg 80% toch goed was?
Maar 80% betekent nou precies dat er steeds eentje open was. U moet goed begrijpen, dat we een reboundduel bijna nooit verliezen; we verzuimen ze over het hele veld aan te gaan! Met 22 aanvalsrebounds haalt Binnenland een record en houdt het zichzelf van begin tot eind, ook nog een beetje geholpen door onze slordigheden, in de race.
Omdat de Uilen toch steeds de betere ploeg zijn, wat schieten (ik memoreer het nog maar weer eens, omdat het zo lekker ging..) betreft, raken onze tegenstandsters licht gefrustreerd. Zonder dat er sprake is van grote opwinding lopen ze tegen een aantal T's aan. Ook in de afwerking van de vrije worpen kiezen we voor spannend en dat blijft het dus. Een heel goed gevoel om de eindstand te bekijken van 63-58 en dan ook nog de baskets kunnen laten staan!
Femke scoort 21 punten en Karin en Lyet maken er beide tien.
Na afloop krijg ik de vraag van coach Lace (still going) Strong, wat mijn favoriete oefening is. Hee, Strong is mijn eerste echte basketball-held, die speld ik niets op de mouw: In Barendrecht gaan ze de komende tijd aan de Dummy-drill.
woensdag, december 05, 2007
Haarlem, geen volleybalstad
Het is nog niet zo makkelijk om in de OG sporthal te komen, als je door je enkel bent gegaan. Maar het lukt en er lijkt geen reden om het matige Bball van de laatste weken achter ons te laten. Oud Uilen guard Linda is hier thuis en Judith en Renske kennen we van enkele andere tegenstanders in de promotiedivisie. Publiek is behoorlijk talrijk en kent behoorlijk wat bekende gezichten.
Toch beginnen we niet goed. Onze verdediging wordt van binnenuit opgegeten en aanvallend zijn we er helemaal niet. Binnen 5 minuten staan we 16 punten achter. De coach gooit er zoveel energie tegenaan - gebrul, geloop, gespring, gecoach - dat hij z'n rotte enkel vergeet. Maar pas als we weer meer outside motion gaan spelen, om Ka (om vooralsnog niet opgehelderde redenen buitengewoon populair bij de mannen op de tribune) en Kim heen, zijn we niet meer de mindere. Integendeel.
Kwart 2 is al voor ons en in kwart 3 lopen we zelfs behoorlijk in. Vooral Ka schudt haar ergernissen af en ze pakt de aanvalsrebounds op de duidelijke schoten. De bal rouleert en de acties worden directer. Femke en Linda spelen betere wedstrijden dan ooit als uilen en daar zijn we blij mee.
We komen zelfs weer terug tot binnen de tien en besluiten om alles of niets te spelen. Dat werpt maar ten dele vruchten af: we stoppen de klok maar OG scoort van de vrije worplijn enbij ons stokt het een beetje, zodat we net niet meer kunnen zeggen, dat we drie kwarten winnen. We kunnen het wel gezien de 36 punten in de tweede helft:
In Volleybal hadden we tot op het laatst een kans gehad op de winst in de derde set.
Pijnlijk duidelijk weer, dat basketball geen volleybal is.
Karin maakt 13 punten (bijna alle in de tweede helft) en verder scoort bijna iedereen. Aan de andere kant is Renske vd Voort erg productief en sterk onder de borden.
Vrijdag iedereen die er is fit? En dan komt Binnenland op bezoek. qc
Toch beginnen we niet goed. Onze verdediging wordt van binnenuit opgegeten en aanvallend zijn we er helemaal niet. Binnen 5 minuten staan we 16 punten achter. De coach gooit er zoveel energie tegenaan - gebrul, geloop, gespring, gecoach - dat hij z'n rotte enkel vergeet. Maar pas als we weer meer outside motion gaan spelen, om Ka (om vooralsnog niet opgehelderde redenen buitengewoon populair bij de mannen op de tribune) en Kim heen, zijn we niet meer de mindere. Integendeel.
Kwart 2 is al voor ons en in kwart 3 lopen we zelfs behoorlijk in. Vooral Ka schudt haar ergernissen af en ze pakt de aanvalsrebounds op de duidelijke schoten. De bal rouleert en de acties worden directer. Femke en Linda spelen betere wedstrijden dan ooit als uilen en daar zijn we blij mee.
We komen zelfs weer terug tot binnen de tien en besluiten om alles of niets te spelen. Dat werpt maar ten dele vruchten af: we stoppen de klok maar OG scoort van de vrije worplijn enbij ons stokt het een beetje, zodat we net niet meer kunnen zeggen, dat we drie kwarten winnen. We kunnen het wel gezien de 36 punten in de tweede helft:
In Volleybal hadden we tot op het laatst een kans gehad op de winst in de derde set.
Pijnlijk duidelijk weer, dat basketball geen volleybal is.
Karin maakt 13 punten (bijna alle in de tweede helft) en verder scoort bijna iedereen. Aan de andere kant is Renske vd Voort erg productief en sterk onder de borden.
Vrijdag iedereen die er is fit? En dan komt Binnenland op bezoek. qc
zaterdag, december 01, 2007
koffer met benodigdheden
Vandaag vertrekken we naar Onze Gezellen en we nemen mee:
niet een half busje geblesseerden.
maar wel een koffer met spul voor bij blessures. De zogenaamde mosterdkoffer, de koffer om de put mee te dempen waar het kalf al in verzopen is.
Een van onze aandachtige volgers, althans bij thuiswedstrijden is Peter Pannekoek. ("heet hij echt Pannekoek?", vroeg Femke meteen.)Peter is een van de baliemedewerkers een van de aanspreekpunten en woordvooerders van het frontoffice van het Sportcentrum.
Verantwoordelijk voor levende have en inboedel.
In die hoedanigheid maakt hij al onze verstappingen en ellende mee maar in die hoedanigheid voert hij ook de regie over alles wat er blijft liggen na sport. Een en ander bij elkaar opgeteld leverde ons een fraaie verzorgingskoffer op. Tweedehands maar versierd met letters en logo van een wedstrijdposter. Met persoonlijke aandacht opgevuld tot een goed bruikbaar niveau: instant cold packs, jodium, gaasjes en hoofdpijnpillen.
Nu was ik zelf de eerste die weer eens een ijszakje kwam halen. "Niet die eenmalige uit je nieuwe koffer he, " zei Peter. "Bewaar die maar voor de uitwedstrijden. Of voor nooit."
niet een half busje geblesseerden.
maar wel een koffer met spul voor bij blessures. De zogenaamde mosterdkoffer, de koffer om de put mee te dempen waar het kalf al in verzopen is.
Een van onze aandachtige volgers, althans bij thuiswedstrijden is Peter Pannekoek. ("heet hij echt Pannekoek?", vroeg Femke meteen.)Peter is een van de baliemedewerkers een van de aanspreekpunten en woordvooerders van het frontoffice van het Sportcentrum.
Verantwoordelijk voor levende have en inboedel.
In die hoedanigheid maakt hij al onze verstappingen en ellende mee maar in die hoedanigheid voert hij ook de regie over alles wat er blijft liggen na sport. Een en ander bij elkaar opgeteld leverde ons een fraaie verzorgingskoffer op. Tweedehands maar versierd met letters en logo van een wedstrijdposter. Met persoonlijke aandacht opgevuld tot een goed bruikbaar niveau: instant cold packs, jodium, gaasjes en hoofdpijnpillen.
Nu was ik zelf de eerste die weer eens een ijszakje kwam halen. "Niet die eenmalige uit je nieuwe koffer he, " zei Peter. "Bewaar die maar voor de uitwedstrijden. Of voor nooit."
zondag, november 18, 2007
Boxtel
Met z'n negenen onderweg ontdekken we, dat we dit vroeger een volle bank of een volle bak noemden en dat je nu verbaasd om je heen kijkt, waar al die anderen nu zijn.
We gaan uitboxelen, grapt de coach bij het AC restaurant Apeldoorn.
Het is een lange reis naar de ouderwetse Pelikaanhal, waarvan er nog zoveel staan in Brabant. Ook deze is verstopt, diep in een woonwijk met echte drempels. Vorige week heeft Celeritas hier 22-7 achtergestaan door een zone, unnescessary roughness en een klein veldje. Wij herinneren ons een nederlaag op een groot veld, drie jaar geleden.
Maar inderdaad, niet iedereen voelt zich verplicht de wedsrijden in de damespromotiedivisie enig cachet te geven door op fatsoenlijk veld te spelen. Het kan allemaal net, er is voldoende uitloop maar het houdt niet over, door de rommel om het veld. Een fatsoenlijke toeter is blijkbaar ook niet te begroten.
Geen muziek, geen goed licht en als ik m'n gal spuw bij de scheidsrechters, zeggen die, dat te smal ook breed genoeg is. Coach van de tegenpartij: "Ik wou alleen maar op groot veld spelen als we ook op groot veld konden trainen en dat kan niet. Anders hebben we helemaal geen thuisvoordeel...." Kom eens kijken in de rest van de wereld en neem intussen de wedstrijd om te beginnen serieus.
We doen het niet goed. Er vliegen veel te veel ballen uit, we passen te traag, komen te traag open en de schoten die we wel nemen zijn vaak verlegenheidsschoten. Verdedigend doen we het niet zo slecht, als we de organisatie voor elkaar hebben komen de Boxtelia nen er niet door. 26 turnovers tegenover 18 veldscores tegen 29 %is te slecht. Dan helpt het niet als je nog meer ballen terugpakt. Boxtel neemt betere schoten en schiet meer dan 40 % in de laatste anderhalve minuut van het eerste kwart laten we ze glippen: we krijgen door goed rebounden 7 vrije worpen te nemen waarvan we er 5 missen. Het is dan 18-11. Het derde kwart, waarin we Emily kwijtraken en waarin Suus tegen haar 4e fout aanloopt killt ons: we maken maar 6 punten waarvan 1 veldscore en missen weer de helft van onze vrije worpen. Het is geen leuke wedstrijd, ook niet qua sfeer. Wij balen van onszelf, van de tegenstandsters, van de zaal, van de tafel en van de scheidsen. En met wij bedoel ik wij allemaal en dat betekent niet veel goeds voor het gevoel van zelfbeschikking. Slachtoffer van de omstandigheden????
Het vierde kwart gaan we dan echt spelen na een klein probleem over wat er nou gezegd is in de vorige timeout. (They hear you but do they listen... In het vervolg zal de coach zich concentreren op een zo rustgevend of inspirerend mogelijk stemgeluid. Wat hij zegt en wat zijn lichaamstaal is wordt toch niet door alle speelsters waargenomen.....)
We grossieren in steals en breaks en kunnen opeens de bal in het netje krijgen, maar helaas heeft de tegenpartij nu helemaal de geest en maakt nog even 10 punten in de laatste twee minuten met drie drietjes en een bonusscore. Ook deze uitslag is nodeloos hoog. 72-49. Ernstig het gemis van 16 van de 26 vrije worpen. Niemand in de dubbele cijfers en een kut eind terug.Volgende week gelukkig weer thuis!
We gaan uitboxelen, grapt de coach bij het AC restaurant Apeldoorn.
Het is een lange reis naar de ouderwetse Pelikaanhal, waarvan er nog zoveel staan in Brabant. Ook deze is verstopt, diep in een woonwijk met echte drempels. Vorige week heeft Celeritas hier 22-7 achtergestaan door een zone, unnescessary roughness en een klein veldje. Wij herinneren ons een nederlaag op een groot veld, drie jaar geleden.
Maar inderdaad, niet iedereen voelt zich verplicht de wedsrijden in de damespromotiedivisie enig cachet te geven door op fatsoenlijk veld te spelen. Het kan allemaal net, er is voldoende uitloop maar het houdt niet over, door de rommel om het veld. Een fatsoenlijke toeter is blijkbaar ook niet te begroten.
Geen muziek, geen goed licht en als ik m'n gal spuw bij de scheidsrechters, zeggen die, dat te smal ook breed genoeg is. Coach van de tegenpartij: "Ik wou alleen maar op groot veld spelen als we ook op groot veld konden trainen en dat kan niet. Anders hebben we helemaal geen thuisvoordeel...." Kom eens kijken in de rest van de wereld en neem intussen de wedstrijd om te beginnen serieus.
We doen het niet goed. Er vliegen veel te veel ballen uit, we passen te traag, komen te traag open en de schoten die we wel nemen zijn vaak verlegenheidsschoten. Verdedigend doen we het niet zo slecht, als we de organisatie voor elkaar hebben komen de Boxtelia nen er niet door. 26 turnovers tegenover 18 veldscores tegen 29 %is te slecht. Dan helpt het niet als je nog meer ballen terugpakt. Boxtel neemt betere schoten en schiet meer dan 40 % in de laatste anderhalve minuut van het eerste kwart laten we ze glippen: we krijgen door goed rebounden 7 vrije worpen te nemen waarvan we er 5 missen. Het is dan 18-11. Het derde kwart, waarin we Emily kwijtraken en waarin Suus tegen haar 4e fout aanloopt killt ons: we maken maar 6 punten waarvan 1 veldscore en missen weer de helft van onze vrije worpen. Het is geen leuke wedstrijd, ook niet qua sfeer. Wij balen van onszelf, van de tegenstandsters, van de zaal, van de tafel en van de scheidsen. En met wij bedoel ik wij allemaal en dat betekent niet veel goeds voor het gevoel van zelfbeschikking. Slachtoffer van de omstandigheden????
Het vierde kwart gaan we dan echt spelen na een klein probleem over wat er nou gezegd is in de vorige timeout. (They hear you but do they listen... In het vervolg zal de coach zich concentreren op een zo rustgevend of inspirerend mogelijk stemgeluid. Wat hij zegt en wat zijn lichaamstaal is wordt toch niet door alle speelsters waargenomen.....)
We grossieren in steals en breaks en kunnen opeens de bal in het netje krijgen, maar helaas heeft de tegenpartij nu helemaal de geest en maakt nog even 10 punten in de laatste twee minuten met drie drietjes en een bonusscore. Ook deze uitslag is nodeloos hoog. 72-49. Ernstig het gemis van 16 van de 26 vrije worpen. Niemand in de dubbele cijfers en een kut eind terug.Volgende week gelukkig weer thuis!
Cangeroes
Cangeroes was seizoen 06-07 de enige ploeg, die ons in onze eigen hal de baas was. Cangeroes heeft niet in kracht ingeboet, in tegendeel. Vorig seizoen starten wij met Cook, Margreet, Tessa, Natalie en Karin en werden we in de tweede helft toch nog aardig overlopen. Telt u maar hoeveel van deze starters over zijn gebleven.
Met de huidige ploeg houden we de Cangeroes in het eerste kwart gewoon bij. En dan geven we een paar ballen op rij weg. En we komen ook niet meer terug. Cangeroes hanteert wel vaker de taktiek van de verschroeide aarde: keihard en met alle risico's in de press. Konden we de bal er maar elegant overheen spelen.... we krijgen het niet vaak genoeg voor elkaar en blijven ballen inleveren. Coach vindt dit onnodig en twijfelt aan de inzet van de speelsters. Eigenlijk is het geen schandalig slechte wedstrijd maar toch bekijk ik het geheel wat door deze koker. Op het laatst doen we et eigenlijk heel redelijk en komen we terug tot 14 punten met 8 minuten te gaan. Een acceptabele stand waar de mogelijkheden de moeilijkheden eigenlijk overtreffen. Maar twaalf onbeantwoorde punten doen zeer en vertekenen het beeld van de wedstrijd. Het wordt 46-73. Alleen Laura in de dubbele cijfers met 11 punten.
Er vallen harde woorden over de inzet en de concentratie bij de eindafrekening.
Terecht offeren we de dinsdagtraining op aan het smeden van toekomstplannen. Het is niet de inzet maar de concentratie. Concentreren is ook een werkwoord net als zelfvertrouwen. Nou daar maar aan werken, dan. En vanuit de verdediging, herbevestigen de uilen elkaar.
Met de huidige ploeg houden we de Cangeroes in het eerste kwart gewoon bij. En dan geven we een paar ballen op rij weg. En we komen ook niet meer terug. Cangeroes hanteert wel vaker de taktiek van de verschroeide aarde: keihard en met alle risico's in de press. Konden we de bal er maar elegant overheen spelen.... we krijgen het niet vaak genoeg voor elkaar en blijven ballen inleveren. Coach vindt dit onnodig en twijfelt aan de inzet van de speelsters. Eigenlijk is het geen schandalig slechte wedstrijd maar toch bekijk ik het geheel wat door deze koker. Op het laatst doen we et eigenlijk heel redelijk en komen we terug tot 14 punten met 8 minuten te gaan. Een acceptabele stand waar de mogelijkheden de moeilijkheden eigenlijk overtreffen. Maar twaalf onbeantwoorde punten doen zeer en vertekenen het beeld van de wedstrijd. Het wordt 46-73. Alleen Laura in de dubbele cijfers met 11 punten.
Er vallen harde woorden over de inzet en de concentratie bij de eindafrekening.
Terecht offeren we de dinsdagtraining op aan het smeden van toekomstplannen. Het is niet de inzet maar de concentratie. Concentreren is ook een werkwoord net als zelfvertrouwen. Nou daar maar aan werken, dan. En vanuit de verdediging, herbevestigen de uilen elkaar.
scoren uit het veld
Hee coach, komt er nog een keer een stukje? Sorry, beetje druk soms. En ik schrijf nogal veel, door de week. Verslagen van vergaderingen, nieuwsbrieven, adviezen, verslagen van praktijkdagen, scriptie...
Maar natuurlijk komt hier ook weer een verslag van basketballwedstrijden.
Wel weer twee in een. Het is niet zo heel leuk om over nederlagen te schrijven. Maar soms is winst verlies en verlies winst, dus haal het positieve er maar uit.
Wat het zwaarst weegt moet eerst: We verliezen meer dan wedstrijden. Femke verrekt haar lies en niet eens in de gladde zalen waar we trainen, maar gewoon tijdens de wedstrijd tegen Cangeroes in de Struikhal. Jorieke, onze spring-in-t-veld is heerlijk dynamisch bezig op de training van vrijdag (op datzelfde grote veld) maar ik zie het gebeuren: ze start wat vreemd en kijkt om. Niemand achter haar, die gemeen tegen haar kuit slaat. Herkent u dit? Iedereen die wel eens een zweepslag heeft opgelopen wel.... Later is het helemaal duidelijk als haar tenen machteloos naar beneden bengelen.
Emily is de volgende. Nu tijdens de wedstrijd tegen Boxtel. Ze is zich aan het herpakken van nog niet zo'n heel beste eerste helft en wordt niet bepaald beloond voor goed gedrag. Even blijft haar hand hangen achter een tegenstandster er meteen ligt de zwakken schouder er weer uit. Het is lang geleden maar meteen duidelijk. Die zullen we ook een poos moeten missen.
We zitten helemaal wat in de hoek waar de klappen vallen want ook Linda is niet meegereisd en nog even niet in staat tot echte bijdrages op promotie-niveau.
En ons spel laat veel te wensen over: met name veldscores. Dat zou fijn zijn. Nu is Sinterklaas wel weer in het land, dus wie weet wat we in de schoentjes vinden...Ik denk wel dat ook de Sint helpt die zich zelf helpen.
We zetten dit seizoen in op het verbeteren van de verdediging. En inderdaad worden we veel minder makkelijk verslagen door drives en stelen we minstens net zo veel ballen als vorig seizoen. Wat we met die balwinst doen is waar we ons moeten verbeteren.
Maar natuurlijk komt hier ook weer een verslag van basketballwedstrijden.
Wel weer twee in een. Het is niet zo heel leuk om over nederlagen te schrijven. Maar soms is winst verlies en verlies winst, dus haal het positieve er maar uit.
Wat het zwaarst weegt moet eerst: We verliezen meer dan wedstrijden. Femke verrekt haar lies en niet eens in de gladde zalen waar we trainen, maar gewoon tijdens de wedstrijd tegen Cangeroes in de Struikhal. Jorieke, onze spring-in-t-veld is heerlijk dynamisch bezig op de training van vrijdag (op datzelfde grote veld) maar ik zie het gebeuren: ze start wat vreemd en kijkt om. Niemand achter haar, die gemeen tegen haar kuit slaat. Herkent u dit? Iedereen die wel eens een zweepslag heeft opgelopen wel.... Later is het helemaal duidelijk als haar tenen machteloos naar beneden bengelen.
Emily is de volgende. Nu tijdens de wedstrijd tegen Boxtel. Ze is zich aan het herpakken van nog niet zo'n heel beste eerste helft en wordt niet bepaald beloond voor goed gedrag. Even blijft haar hand hangen achter een tegenstandster er meteen ligt de zwakken schouder er weer uit. Het is lang geleden maar meteen duidelijk. Die zullen we ook een poos moeten missen.
We zitten helemaal wat in de hoek waar de klappen vallen want ook Linda is niet meegereisd en nog even niet in staat tot echte bijdrages op promotie-niveau.
En ons spel laat veel te wensen over: met name veldscores. Dat zou fijn zijn. Nu is Sinterklaas wel weer in het land, dus wie weet wat we in de schoentjes vinden...Ik denk wel dat ook de Sint helpt die zich zelf helpen.
We zetten dit seizoen in op het verbeteren van de verdediging. En inderdaad worden we veel minder makkelijk verslagen door drives en stelen we minstens net zo veel ballen als vorig seizoen. Wat we met die balwinst doen is waar we ons moeten verbeteren.
Abonneren op:
Posts (Atom)