multitasking

Sorry mensen. Gisteren gecoacht tegen de Shadows maar ik weet niets nieuws van ze. Van Moestasj wel. Die coachte ik namelijk in wat in mijn ogen hun leukste wedstrijd van de rest van het seizoen moest zijn. Leerzaam was het wel en de meiden hebben ongetwijfeld veel opgestoken. Of het ook zo leuk was...Voor Shadows wel, die speelden met drive en haalden net de 100 niet.
In elk geval kon er bij Shadow Liefke R. wel een grapje af: dus niet gescout, Kaj? Mannen zijn niet zo goed in multitasking, hè?
Ik ga maar eens op cursus...

mijlpalen

Let effe op: dit is m'n honderdentweede stukkie op dit plekkie. Ik had de honderdste willen vieren met een vers jasje, maar ik ben twee te laat. In elk geval zijn we over de honderd en dat is de laatste tijd ook vaak het thema. Dit terzijde.
Het was weer onbegrijpelijk vroeg, zaterdagochtend. Dat notoire nietzondagclubs een beetje moeten opdraaien voor hun lastig-principiële gedrag en om 10.00 uur mogen opdraven, alla. Dat doen ze zondags ook, tenslotte. Maar dat moderne, geciviliseerde verenigingen zo godvergeten vroeg op moeten draven op Paddepoel lijkt me een verkeerd signaal. Maar dit ook terzijde.

Knoal op't program. Onze eigen oudknoalsters, Margreet en Iris keken het geblesseerd van de kant aan. Van Margreet hopen we wel, dat die binnenkort weer mee kan doen, Iris is out for the season, nu definitief.
Hoewel we ons goed hadden losgelopen, en hoewel we goed wisten wat we zouden gaan doen met de wat grotere en op één na niet al te snelle tegenstanders, begonnen we toch matig. Aan het eind van de eerste tien minuten stonden we zelfs achter. 13-15.
Toch was er niet zoveel aanleiding om voor een slechte afloop te vrezen. De druk op de guard was goed en ons rebound overwicht was ongedacht groot, terwijl we van de zone niet veel te vrezen hadden qua schotmogelijkheden. We misten alleen veel en we waren ook slordig en gemakzuchtig aan het verdedigen.
In het tweede kwart waren de tekenen van herstel overduidelijk. Wel scoorde Jahn nog 14 punten maar onze eigen produktie liep op tot 32 dankzij breaks uit steals, scores uit press en een heel bombardement van achter de 3 puntslijn, waar dit keer vooral Lyet verantwoordelijk voor was. Rust 45-29 en een vermoeid ogende tegenstander. (Behalve guard Annelot, die het tempo van een gazzelle met de actieradius van een kameel combineerde..We wilden haar breken en daarmee de kop van het Jahnteam draaien, maar verder dan buigen wilde ze niet.)
Ons derde is meestal niet ons beste kwart. Deze keer mocht het er wezen, met 34-2 en zo kwam de honderdpuntengrens toch weer in zicht. Maar wat vergooiden we ongewoon veel layupkansen. Vooral Suus grossierde in goede acties met een slechte afloop, waarbij opviel, dat ze wel zuiver mikte van afstand, maar juist onder het bord in gebreke bleef. Toch flikkerde ze er 36 punten in, een absoluut persoonlijk record bij de Uilen. Noord Drente deed het trouwens toch goed, want Lyet hield het op 24 (5op6 3tjes en ook een mijlpaal voor haar) en Elke op 18. (Jorieke ook net een double double met 10 punten en meer rebounds. Maar die komt van de Veluwe)
Bij zo'n produktie kon het haast niet anders of het honderd-rondje kwam uit de portemonnee van Susanne. En zo was het ook. De vierde mijlpaal van deze notitie werd bereikt bij de buzzer: 110 punten was weer twee meer dan tegen Joure. Eindstand: 110-41. Ook leuk: Margreet was, vanaf de bank blij met ons eigen spel maar toch hoorden we soms ook geluidjes van trots over haar zusje, vooral als die op bekende Meijering manier, de bal dribbelend opbracht.
Een stuk minder leuk: de enkel blessure van Laura, verder net helemaal terug van haar hersenschudding. We moeten maar weer afwachten. En kan Tim (ook met enkel omhoog) wel boodschappen doen?

blik vooruit

Op zaterdag jl tegen de godvrezende nietzondaggers van Scylla. (Vreemd dat je zovelen van hen, eeneens in zwarte shirtjes tijdens meerdaagse toernooien vaak aantreft onder de naam Charybdis...Wel gezellig, daar niet van, met bijna alle Scyllasters valt wel een boom op te zetten over het verleden.)
De thuisploeg speelde goed en daar waren wij blij mee, omdat wij in een fase zitten, waarin we snel en doorslaggevend vooruit moeten gaan, omdat we niet meer het uitgebalanceerde team zijn van het begin van de competitie. Andere lijntjes moeten uitgezet worden, verdedigende beslissingen moeten nog sneller genomen, en de billen nog wat consequenter gebruikt. Uitboxen en ook de bal halen, is het thema van de komende tijd. Scylla pleziert ons met reboundsterke opstellingen, waartegen wij regelmatig verhelderende vergissingen maken. (om maar een nieuw eufemisme te introduceren..)
Het verschil loopt maar langzaam op: 0-7, 8-10, 13-17, tot 15-24 na het eerste kwart. Dat het nog negen punten is, komt vooral door de 3 driepunters van Fre. Aan de buitenkant hebben we de rust, die we binnenin nog niet kunnen opbrengen. Met name Susanne krijgt, als vervangende center, door zich goed op te stellen veel kansen onder de ring maar maakt te veel haast.
Zo'n productief kwart krijgen we niet weer. We moeten hard werken voor de scores. Rust bij 42-25. Het derde kwart blijft er een van ademhalen, we komen nauwelijks verder los en voegen twee veldscores en zes vrije worpen toe. In het laatste kwart beginnen we de lessen uit de rest van de wedstrijd goed toe te passenen uiteindelijk halen we de 70 punten toch nog.
Eigenlijk was dit de wedstrijd waarop ik hoopte. De tegenstand was behoorlijk, praten en overnemen ging beter lopen, het uitboxen zag er op het laatst best goed uit en we bleven redelijk op tempo, al haal je daar in Vinkhuizen nooit zoveel uit. (Die hal kunnen we in elk geval gedag zeggen voor het seizoen. En wie weet wel voor jaren?) Mooi, dat we zonder Margreet, Ali en Iris toch wel kunnen basketballen. Mooi dat voor Jorieke en Lyet weer een paar dingen op hun plaats zijn gevallen, mooi dat Fre en Elke zo lekker rustig bleven aanvallen, goed dat we in Charlotte steeds meer een breekijzer krijgen, waarmee we de aanval van de tegenpartij kunnen ontregelen, prima hoe Suus liep te buffelen en zixh ook aanvallend goed in de kijker wist te spelen, mooi dat Emily weer helemaal inzetbaar is en, niet te vergeten, mooi dat Laura een tiental hoofdpijnvrije kwaliteitsminuten kon maken en zo weer kon beginnen met ritme op te doen.
Eindstand 44-72.
Scores: Fre 24 (5x3), Charlotte 10 en verder mooi uitgesmeerd.

En verder weten we na dit weekend, dat Shadows geen snippers meer zal laten vallen. De op papier hoogste horde, in Heerenveen, werd gemakelijk genomen. Alles winnen dus, uilen.

missen

ali cyaankali
de gevaarlijkste
uil van 't hele stel
Haar fade-away
haar commentaar
haar blocks
haar reserve broek
haar nazit
haar ontploffingen
haar heup
we zullen haar missen
niet te lang toch?
veel sterkte

Uilen tegen de Ster

Vorige week ook groen tegen groen, vandaag klopten de shirtjes. Er klopte wel meer. Dat kon ook moeilijk anders.
De eerste 7 minuten klopte het. De press stond er nog wat traag maar leverde toch veel op. Naar 16-4 spurtten we weg. In het tweede kwart plaatsten we nog een run van 19-6 en bij rust was het 43-19. Toch leverde Groene Ster, met oud uil (en specialist op dit gebied) Judith Weening flink weerwerk in de rebound. Zelfs wel zoveel, dat we dit in de rust als zorgenkindje bestempelden. We moeten ons tenslotte vast voorbereiden op de centerloze periode, die eraan zit te komen. Daarnaast wilden we in de tweede helft graag nog wat meer schwung in de swing en zouden we ons dus meer op ons weakside spel gaan concentreren.
Het derde kwart is er vaak een van wat verslapping. Begrijpelijk soms maar daarom niet minder verwerpelijk. Al je teamgenoten en tegenstanders hebben altijd recht op je volle inzet. (dat je een mindere dag kunt hebben, alla; minder geconcentreerd omdat je toch beter bent: niet als je nog beter wilt worden) Ook dit derde kwart was het minste stuk wedstrijd. Nou was de coach toch al wat emotioneel angehaucht, dus de ontploffing liet niet tevergeefs op zich wachten. Dit zijn de ogenblikken, dat ik Meindert van Veen zo goed begrijp. Coach heeft het bijna nergens anders over als over voetenwerk en dat je niet alleen met je handjes moet schoffie loeren en wat doet het groene collectief op de vloer???
Enfin, zo slecht zijn ze ook weer niet dat ze me kwaad willen houden en nodig was het ook niet. Ze stonden meestal zo goed, dat de ballen vanzelf kwamen. Aan het begin van het laatste kwart stonden we op 68. Reëel gesproken te laag om honderd te halen, maar Laura Maatman is, doordat ze zich op de bank zit te verbijten, natuurlijk nog helemaal fit en vol dadendrang, dus die vindt dat niet. Ze weet ook feilloos op te diepen, dat we verleden week in het laatste kwart ook 33 punten maakten. Coach vindt het belangrijker om zo weinig mogelijk (geen) punten tegen te krijgen. Beide doelstellinge worden niet gehaald maar wat scheelt het. (28-3) In Natalie's laatste wedstrijd en op Emily's verjaardag zit trakteren voor de honderdste er niet in. Beide hadden het graag voor ons over gehad. Eindstand: 96-38. Scores: Margreet 20, Fre 18, Elke 13, Charlotte en Natalie, bij wie ook wel iets prikte, 10.
Maar zo was het ook goed.
We staan aan het begin van een nieuwe periode. Natalie krijgt een total makeover from the hip en komt volgend seizoen pas weer, dubbel en dwars. Iris begint langzaam weer wat te strompelen. Meer en beter voetenwerk, press niet alleen als luxe, maar als noodzaak, beheerste aanvallen met reboundkansen, zonder Iris en Ali, die altijd ook wel rommelschoten rebounden...
Spannend. Hopelijk komen Iris en Laura toch weer snel terug. Doen Peter en ik de humor op de bank wel weer....

ontroerende vroege vogels

Alles stond al, de muziek klonk, toen ik zaterdagochtend kwart voor tien binnen kwam in onze speelhal. (Geen tijd, kwart over tien bal omhoog. Het overkomt ons erg vaak, dit seizoen. Gelukkig kan de wedstrijd tegen de Shadows naar zondagmiddag drie uur verschoven worden ipv een dergelijk omdraaitijdstip.) Nog geen tegenstander te zien. Ik ging eerst even wat anders doen en bedacht dat dit een goed moment zou zijn voor de "take the court drill". Dat is een oefening waarin je de proporties van het veld goed op je laat inwerken en waarvoor je het hele veld nodig hebt. Ik zal het ze zo zeggen, dacht ik. En laten ze het nu gewoon uit zichzelf aan het doen zijn! Wat geweldig, dat ze zo op hun qui vive zijn. Een golf van trots welde in me op. Voorbespreken in het aparte zaaltje zou ten doel hebben de arousal, de scherpte, waar nodig aan te punten. Nergens voor nodig, vandaag. Wanneer maak je dat nou mee, als coach. Zo'n intens gevoel dat er een brugje van begrip tussen jou en je team zit. Daar doe je het toch voor. Vóór de wedstrijd nota bene. Ik ging wat anders doen, een kunstlichtje laten aansteken ofzo, maar een ander lichtje was al aan. Onderweg balde mijn vuist zichzelf en deed m'n arm een Lee Towers gebaar. Ik kon er niks aan doen. En prikte er zelfs wat achter m'n oog?
Deze dag kon niet meer stuk.

hagel in de hes

Ik hoop nog ooit een verklaring te krijgen voor de vondst van een hele patroon aan hagel in de heshal, afgelopen vrijdag.

stemadvies

Sporters kunnen het ver schoppen in de politiek. Erika Terpstra is maar een voorbeeld. Bill Bradley van de Knicks had meer kans gemaakt tegen Bush dan Al Gore. (wie kent hem nog?) Voor de Stadjers, die nog niet besloten hebben: Tanja Kirienko van Moestasj2 is volgens mijn onderzoek, de enige basketballer op een lijst voor de gemeenteraad. Niet voor Student en Stad, maar voor een echte partij. En via de raad kunnen basketballsters ver komen: Oud PPR fractieleidster Grietje Pasma is een bekende naam in de grunneger sport en Tanja's lijstgenoot Irene Bulk zit in de provinciale Staten voor de SP. Alle eerder genoemde sporters kozen eerst voor de sport en daarna voor de politiek. Tanja gaat het combineren. Stem Tanja!

St Nyk uit

Onze voorbereiding is, zachtgezegd, niet ideaal. Coach heeft wel gezien, dat hij voor het eerst in St Nyk mag coachen. Ook voor Oaters is dat uit, St Nicolaasga. Wel een mooie hal met een houten vloer, dito borden en een satelietverbinding tussen toetsen- en scorebord. Coach is vergeten, dat er reserveshirts meemoeten, zodat er nog een tussenstation in de reis moet worden ingelast, benevens enig knip- en plakwerk in de kantine. Dan blijkt ook Ali nog haar broek vergeten, waardoor ze in geleende hotpants mag aantreden. Ze kan het hebben, maar toch is de sfeer mede hierdoor ietsjes te los naar mijn smaak.
Strijdplan: collapsen op Renate Uninge en geen haastige breaks omdat we dan misschien onze enige center "verliezen". We zijn toch scherp en pressen ons in het eerste kwart al naar een comfortabele voorsprong. Dan kan er niet zoveel meer mis en schieten we weg naar 54-17 bij rust. Goed gespeeld blijkt weer eens de vijand van een geweldige wedstrijd. Let down. In het derde kwart lijken we weggespeeld te worden door Uninge, die nu lijkt te kunnen doen wat ze wil (met rechts) Ze eindigt op 34 punten. De score valt nog mee: 21-21 in dit kwart. In het laatste gaan we nog even los: Charlotte schiet, lijkbleek maar keurig op de top van haar sprong de honderd punten voor de derde keer van dit seizoen binnen. Het aparte scorebord blijft staan op 51-108. Elke (27), Margreet (21) en Suus (17) lijken niet te kunnen missen, Charlotte geeft druk voor twee, Lyet heeft een (uilen)careerhigh in steals, Natalie (14) schiet Uninge zeker 4 keer in het gezicht en Emily maakt een netvliesbrandende hesitationdribble. En Fre, het dichtst bij haar vroegere huis van allemaal, voor de ogen van haar moeder, was goed, maar deze keer eens geen topscorer. St Nyk is minstens zo uit voor de mensen uit de buurt, dus.

wounded knee

Air-Iris gemist in het verslag van tegen de kadetten? Iris moet helaas op het akelige lijstje van knieblessures op veld 3 worden bij geschreven. De gevaarlijke plek breidt zich ook uit. Griezelig, het blijft wel steeds op vrijdag gebeuren. They were all wounded at Wounded Knee. On Friday. Laura, Jessica en Iris.

PCA

Ik houd niet van verliezen. Ongelukken en nederlagen gebeuren, daar is niets aan te doen. Er mee omgaan is de kunst. Niet winnen tegen elke prijs maar overal winst uit weten te halen. Ik hou er niet van, maar ik geloof ook niet in verliezen. Verliezen is alleen, als je niets leert van het verlies.
Uit Amerika zijn de kreten wel bekend: do-or-die, winning is not the most important thing in life; it's the only thing. Voor sommige sporters en coaches is het winnen zo belangrijk geworden, dat het al belangrijker lijkt, dan het spel of de sport zelf. Ook buiten Amerika ("voetbal is oorlog") is het bijbehorende gevoel de bovenliggende gedachte geweest. Langzaam sijpelt wat bovenligt door in lagere regionen van sportbeoefening.
Laatst hoorde ik hoe een mini-coach (let wel: kinderen van onder de twaalf!) een scheidsrechter fysiek bedreigde. Belachelijk en verwerpelijk natuurlijk, maar wat hem in mijn ogen vooral voor schorsing en heropvoeding in aanmerking doet komen was, dat hij dit in het bijzijn van zijn spelertjes deed. Voorbeeldfunctie? Reken maar. De coach hield de scheidsrechter verantwoordelijk voor zijn verlies op het basketball-veld. Dat er daarnaast nog een veel groter verlies was te betreuren, ontging hem volledig. Dit is een extreem voorbeeld, maar respect en sportief gedrag lijken soms wel vreemde begrippen te worden en voor het ontbranden van korte lontjes, is bijna niks nodig.
Omdat ook in de States steeds meer sportmensen dergelijk gedrag willen tegengaan, bestaat er al een paar jaar een PCA, Positive Coaching Alliance, die steeds meer aan de weg timmert. Hun Mission Statement:
"A Positive Coach helps players redefine what it means to be a winner through a mastery, rather than a scoreboard, orientation. He sees victory as a by-product of the pursuit of excellence. He focuses on effort rather than outcome and on learning rather than comparison to others. He recognizes that mistakes are an important and inevitable part of learning and fosters an environment in which players don't fear making mistakes. While not ignoring the teaching opportunities that mistakes present, he teaches players that a key to success is how one responds to mistakes. He sets standards of continuous improvement for self and players. He encourages his players, whatever their level of ability, to strive to become the best players, and people, they can be. He teaches players that a winner is someone who makes maximum effort, continues to learn and improve, and doesn't let mistakes (or fear of mistakes) stop him or her."
We have said that a Positive Coach is a "Double-Goal Coach." A win-at-all-cost coach has only one goal: to win. He or she is concerned primarily with teaching skills and developing strategy designed to win games. A Positive Coach also wants to win but has a second goal: to help players develop positive character traits, so they can be successful in life. Winning is important, but the second goal, helping players learn "life lessons," is more important. A Positive Coach puts players first."

Het bovenstaande is een letterlijke tekst afkomstig van de website. Ik heb hieraan niet meegeschreven. Geloof me.
De belangrijkste voorspreker is Phil Jackson. Van Phil heb ik ook wel eens de verzuchting gelezen: "I am a member of the PCA, and I've committed myself to using 5 positive comments to one negative one, but boy, can it be tough." (over Kobe)
Ook positieve coaches houden gewoon niet van verliezen.

(zie de bovenstaande link)

samen en opstaan

Uilen heren 1 gewonnen! Leuke, intensieve pot. Niet alleen swingen ze de bal goed en komen daardoor de schoten op de uilen af maar als het dan een keer echt moeilijk werd, stond er ook nog iemand op.
Daarnaast werd er ook nog met vuur verdedigd en zelfs, ja zelfs de transition was verzorgd! Een aangename middag, een spannende wedstrijd en een bevredigend (en terecht) resultaat op de koop toe.

van jong geleerd

Zondag dik verloren van het Nederlandsmeisjesteam onder 16. Ze waren op onze uitnodiging naar Groningen gekomen. De Universiteit steekt een sportvriendelijk handje uit naar een categorie waar wel een selectie voor bestaat, maar geen budget. Met bondscoach Yvonne Lansink heb ik altijd contact gehouden na de B-cursus van Gorssel en haar optreden op ons basketballkamp, zo'n jaar of 6 geleden.
Wij waren niet op ons best. We kregen geen schoten van buiten, misten op een gegeven ogenblik teveel, en leden veel te veel balverlies op lange passes. Toch was het heel goed, dat we er stonden. We winnen er meer bij, dan we schade lijden.
Onder de borden deden we het aardig, we hadden ook wel tempo in onze aanval, en af en toe brachten we ook rust op om goed aan te vallen, bijvoorbeeld in het derde kwart. Kwartstanden: 17-18,8-27 (heel slecht) 18-14, (terug tot 59-45), 8-20 (moe, 6layups achterelkaar mis, Charlotte en Elke 5 fouten)
Vooral van de druk die we tegen kregen, steken we wat op. Ik kan op de trainingen nu weer vragen: wat was erger, hoe je teamgenoot jou nu verdedigt, of wat je zondag voelde? Uitrusten in de aanval was er bijna niet bij. Ik weet zeker, dat we tegen Dyna en tegen de Shadows ook voor elke pass hard vrij moeten lopen, en als we er dan niet voor zorgen, dat we langs goede verdedigers op het eerste aanbod vrijkomen, gaan we dan ook moeizame wedstrijden spelen.
Zat verbeterpunten te distilleren dus.
Jorieke Sluiter deed goed mee. Ik denk niet dat de nationale coaches aan de andere kant haar als "iemand van een lager team" hebben gespot. Ook een plus: onze gasten hadden tompouces meegebracht. Waren ze lekker?
Scores: Natalie 15, Fre 11, Suus 8. eindstand 51-79. Overdoen met fit team, zeiden de meiden zelf. Winnen we, zeiden ze. Mits, zeg ik.

Janbroers

Jan Janbroers is overleden. Jan Janbroers was de grondlegger van het moderne basketball. Zijn tijd ver vooruit. Hij stond aan de basis van de hoge vlucht, die het Nederlandse basketball in de jaren 70 zou nemen.
Daarover heeft genoeg op andere plekken gestaan. Ik ken Jan Janbroers van mijn allereerste wankele slides als basketballer en coach. In het begin was er niks, er was geen kennis en het was bijna nergens te halen: alleen het 'Ken uw sport' deeltje had de boekhandel en Janbroers' Modern Basketball.
Zijn boek heb ik zeker 10 keer gelezen en veel betere zijn er eigenlijk nog steeds niet. Ik ga het nu ook weer lezen en kan het iedereen aanraden.
In 1977 bezocht ik voor het eerst een coach-clinic, voor het eerst naar Brugge in België voor de "recyclage en vervolmakingscursus" Ik ben er vaak terug geweest maar alleen die eerste keer was er een beroemde coach, die zo tussen de jonge Nederlandse coaches in plofte met de woorden: "Zo en nu wil ik wel eens weten wie jullie zijn en wat je doet." Jan Janbroers. We zaten, met een man of vijf, een hele tijd te praten, Janbroers luisterde vooral en stuurde af en toe met een vraag, die ons aan het denken zette. Ik heb hem nooit weer gesproken. Zijn indruk was blijvend.
Janbroers was ook onze voorganger als Kampcoach in Noord Nederland. Al in de jaren 70 organiseerde Jelte de Boer een basketballkamp in Paterswolde. Janbroers was daar de fanatieke hoofdcoach.
Ondertussen lazen alle Nederlandse coaches en een boel gymnastiekleraren (die van ons, op he WLG, kreeg hem van het basketballend deel van de klas cadeau, met goed gevolg....) Modern Basketball. De invloed van Janbroers was groot. Maar niet alleen in het basketball...zeker ook bij voetbaltrainers met een LO achtergrond waren de ideeën bekend. Janbroers wordt nu "de Michels van het basketball" genoemd, maar het was andersom, volgens mij:
De Generaal, de Sfinx (die ook basketballtrainer was) was de Janbroers van het voetbal. Een mooiere geuzennaam is nauwelijks te bedenken.

ophokplicht 2

Kon ook niet goed gaan met die uilentrek. Naar zuid Duitsland, naar St Maarten, naar Oostenrijk, terug van St Maarten, naar Roemenie....dat vliegt maar en dat doet maar.

ophokplicht

Minister Veerman vandaag: voor al het pluimvee in Nederland geldt per direct een ophokplicht. Jammer voor de Uiltjes, voor Moessies schijnt het virus niet gevaarlijk te zijn.....

Marktplaats.nl

Energie op de markt, zorg is al een markt, onderwijs wordt ook een markt. Tuurlijk, Brinkhorst, losgeslagen neokapitalist. En winst maken, zeker. En toch beter voor de consument. Het leger, kunnen we dat ook niet lekker marktconform outsourcen? Gewoon, met huurlingen, weet je wel? Openbaar aanbesteden: Het "bedrijfsleven" kan dan direct winst maken op het "opbouwwerk" in Afghanistan. Ook beter voor de consumenten van krijgsgeweld. Dan hoeven de staten alleen nog maar toezicht uit te oefenen........dat de diverse krijgsheren geen kartels vormen enzo.....

studentenbasketball

Vanochtend een clinic gegeven in Drachten. Dat was even geleden.
Kinderen tussen 12 en 15.
Wat hou ik toch van studenten.
Kaj

Scherp

Een mooie zondag. Onze verloren bal teruggehaald dankzij onze eerste Uilen-coach, scherp gebleven in de derby met Moestasj met als beloning bijna 40 minuten goed spel en en hoge score en aan het eind van de middag nog een mooie zilveren plak van Renate, en gelukkig ook nog achter een andere Nederlandse. Ik had de rangschikking graag andersom gezien, om het nut van goede training aan te tonen (en om chauvinistische redenen), maar alla.
Met al deze gebeurtenissen op een rijtje blijft het wereldbeeld intact. 1 Lange termijn: Eens een Uil, altijd hart voor de Uilen. Coachesnetwerk brengt het materiaal terug. 2 Korte termijn. Wat goed is komt snel: Dat je met veel enthousiasme ook veel kunt bereiken toont Wüst aan. Jonger dan de meeste Uilen en al naar de top. Nooit verwacht. (Naar Pat Riley zou ik zeggen "een innocent climb") 3 Middellange termijn. Uilen heeft meer ervaring en langer hard getraind dan Moestasj. En veel geleerd van tegenslagen. Net als Renate Groenewold. En het blijft sport. De valkuil is altijd: we doen alles goed, alles om de bekende tegenstanders te verslaan, dus we hebben recht op de winst.
Moestasj was verzwakt, maar ze verdienden ons respect. Geen enkele tegenstander verdient "let-down". Speel tegen ze op je best, dan hebben we een win win situatie: wij beter, zij beter. Niemand verliest.
Dik compliment voor de Uiltjes: we speelden gewoon zo goed en zo simpel mogelijk en werkten aan ons eigen inzicht. Motion offense: kijken, communiceren en bewegen. Alle bewegingen hebben met elkaar te maken. Beter dan ooit betrokken we de binnenkant bij de buitenkant van de aanval. Swings met ballen naar binnnen en zelfs inside-outside-inside situaties deden zich voor. Natalie gebruikte eindelijk weer eens de ruimte die ze zelf al een hele poos creëert, Iris heerste in de lucht, Margreet stal, zonder op zwijntjes te jagen, Charlotte, Lyet en Jorieke sprinten, reboundden, passten en verdedigden dat het een aard had, Fre had nauwelijks meer fouten dan driepunters heel blij waen we ook met de speeltijd en inzet van Emily, die ook de parel van de wedstrijd uit haar handen liet komen, een schoonheid van een onnavolgbare pass.
Uitslag; 105-38. Scores: Natalie 23, Margreet 19, Jorieke 12, Fre 11, Iris 10
Maar ook over m'n andere meiden kon ik niet ontevreden zijn. Natuurlijk liep er veel niet, door het Uilen overwicht in lengte en in aantal waren ze bij voorbaat in het nadeel. Steeds weer pakten ze zich zelf bij de lurven en gingen ze er weer voor. Qualitytime. Marije bleef aanspeelbaar en stapte anders naar buiten en bleef goed mikken, Sonja, Vera en Tessa goooiden af en toe alle schroom van zich af en verbaasden met doelgerichte acties, en Bianca en Rebekka bleven het uiterste van zichzelf vragen, wat wel bleek uit hun body language aan het eind van de wedstrijd. En meer waren er niet.
Redenen genoeg om vanuit hier een doorstart te maken
We moeten hier ook weer een poosje op teren. Volgende doel: wedstrijd tegen het Nederlands U16 team op 26 februari. (met Elke?) (Elke?)

twilight zone

Ergens in onze Heshal is een nare plek. Vooral voor Moessies. Tweemaal ging hier in de afgelopen maanden iemand door de knie. Na het ongeval van Laura Hanni in de herfst, knakte nu Jessica erdoor. Weer ziet het er ernstig uit. Het vreemde is bovendien, dat ze gingen, terwijl ze een verbetering in hun spel toepasten, op mijn aanwijzing.
Alsof je daarvoor gestraft zou moeten worden???? Het klinkt gevaarlijk, nietwaar?
Vanaf deze plaats aan Jessica beterschap en aan de anderen: Willen jullie desondanks toch mijn raadgevingen blijven opvolgen?
Kaj