zondag, maart 26, 2006

mijlpalen

Let effe op: dit is m'n honderdentweede stukkie op dit plekkie. Ik had de honderdste willen vieren met een vers jasje, maar ik ben twee te laat. In elk geval zijn we over de honderd en dat is de laatste tijd ook vaak het thema. Dit terzijde.
Het was weer onbegrijpelijk vroeg, zaterdagochtend. Dat notoire nietzondagclubs een beetje moeten opdraaien voor hun lastig-principiële gedrag en om 10.00 uur mogen opdraven, alla. Dat doen ze zondags ook, tenslotte. Maar dat moderne, geciviliseerde verenigingen zo godvergeten vroeg op moeten draven op Paddepoel lijkt me een verkeerd signaal. Maar dit ook terzijde.

Knoal op't program. Onze eigen oudknoalsters, Margreet en Iris keken het geblesseerd van de kant aan. Van Margreet hopen we wel, dat die binnenkort weer mee kan doen, Iris is out for the season, nu definitief.
Hoewel we ons goed hadden losgelopen, en hoewel we goed wisten wat we zouden gaan doen met de wat grotere en op één na niet al te snelle tegenstanders, begonnen we toch matig. Aan het eind van de eerste tien minuten stonden we zelfs achter. 13-15.
Toch was er niet zoveel aanleiding om voor een slechte afloop te vrezen. De druk op de guard was goed en ons rebound overwicht was ongedacht groot, terwijl we van de zone niet veel te vrezen hadden qua schotmogelijkheden. We misten alleen veel en we waren ook slordig en gemakzuchtig aan het verdedigen.
In het tweede kwart waren de tekenen van herstel overduidelijk. Wel scoorde Jahn nog 14 punten maar onze eigen produktie liep op tot 32 dankzij breaks uit steals, scores uit press en een heel bombardement van achter de 3 puntslijn, waar dit keer vooral Lyet verantwoordelijk voor was. Rust 45-29 en een vermoeid ogende tegenstander. (Behalve guard Annelot, die het tempo van een gazzelle met de actieradius van een kameel combineerde..We wilden haar breken en daarmee de kop van het Jahnteam draaien, maar verder dan buigen wilde ze niet.)
Ons derde is meestal niet ons beste kwart. Deze keer mocht het er wezen, met 34-2 en zo kwam de honderdpuntengrens toch weer in zicht. Maar wat vergooiden we ongewoon veel layupkansen. Vooral Suus grossierde in goede acties met een slechte afloop, waarbij opviel, dat ze wel zuiver mikte van afstand, maar juist onder het bord in gebreke bleef. Toch flikkerde ze er 36 punten in, een absoluut persoonlijk record bij de Uilen. Noord Drente deed het trouwens toch goed, want Lyet hield het op 24 (5op6 3tjes en ook een mijlpaal voor haar) en Elke op 18. (Jorieke ook net een double double met 10 punten en meer rebounds. Maar die komt van de Veluwe)
Bij zo'n produktie kon het haast niet anders of het honderd-rondje kwam uit de portemonnee van Susanne. En zo was het ook. De vierde mijlpaal van deze notitie werd bereikt bij de buzzer: 110 punten was weer twee meer dan tegen Joure. Eindstand: 110-41. Ook leuk: Margreet was, vanaf de bank blij met ons eigen spel maar toch hoorden we soms ook geluidjes van trots over haar zusje, vooral als die op bekende Meijering manier, de bal dribbelend opbracht.
Een stuk minder leuk: de enkel blessure van Laura, verder net helemaal terug van haar hersenschudding. We moeten maar weer afwachten. En kan Tim (ook met enkel omhoog) wel boodschappen doen?

Geen opmerkingen: