comfort en trainen

Het oudste nieuws ging over 1 tegen 1 spelen in de break bij een voorsprong van degene met de bal. Een dubbel comfort eigenlijk, want ook in de wedstrijd tegen Uilen hadden we op regelmatige wijze een voorsprong opgebouwd. Dus met als die voorsprong en al onze snelheid gingen we 6 keer in de laatste 6 minuten zo'n 1-1 aan. Laten we het er maar op houden dat het blijkbaar niet zo comfortabel voelde want uit geen van deze zes kregen we ook maar een schot. Alles is leren en onbekend comfort is geen comfort.
Iets jonger nieuws is de uitbreiding van ons team met center Saskia en forguard Charlotte. Laatstgenoemde maakte haar debuut tegen Arrows waardoor we toen opeens met negen waren. Maar de tegenpartij met twaalf waaronder moeder en dochter. Kijk dat heb je dan weer niet met een studentenclub. Pikant detail was dat het arbitrale duo vader en dochter was en dan zeggen ze dat basketball geen familiesport is.
In Dokkum mochten we al even tegen een zone oefenen en dat ging eerst een beetje stroef.
Vandaar dat we dat deze week op het programma hadden, met de wedstrijd tegen Joure in zicht. Gewoon lek schieten kreeg ik als advies uit Parijs. Maar Parijs is ver en van zo heel ver schieten is nog niet ons fort. Al onze drietjes kwamen tot nu uit Finland en die zijn daar weer op vakantie. We zullen het dus van patience en passing en een klein beetje penetreren moeten hebben. En dat moet je oefenen.
Helaas waren we nu net weer met te weinig om dat echt 5 tegen 5 te kunnen doen. Een aantal principes hebben we gelukkig wel door kunnen nemen maar het gaat om het doen. We hebben nu wel een point die weet waar de eerste pass heen moet en een post die weet waar ze moet beginnen en team dat weet wat een baselinerunner is en dat is een start.
En dus gaat, geheel volgens mijn filosofie de regel: "Games are (won in) practice" weer op. Zaterdagmiddag verder trainen. Tegen Joure.

storming

Het werk stapelt zich op. Het gelijke spel tegen Uilen 3 is nog niet eens de revue gepasseerd en de uitwinst tegen Arrows is ook al weer ruim een week geleden. Wel blijven schrijven coach anders raak je je lezertjes kwijt.
Intussen is het team wel weer gegroeid. We zijn nu met z'n negenen, Dat is natuurlijk prettig, niet zo verlegen zitten om minutenmaaksters maar aan de andere kant is de harde kern ook gewend veel op de vloer te staan. En zo bereiken we langzaam toch de fase van teamontwikkeling, die als "storming" wordt omschreven. Het inpassen van nieuwe speelsters met hun eigen normenbestel en daarmee het tornen aan oude ideeen geeft een bruisende sfeer op training. We zijn het gewoon niet altijd eens.
Ook voor de coach is dat interessant: een aanvoerster die haar rol oppakt, een oefening die misschien niet voor iedereen hetzelfde betekent en die discussie oproept. Mensen die moeten wennen aan de eisen die een andere positie aan ze stelt. Oefeningen die langer duren omdat ze moeten worden uitgelegd. Uiteindelijk moet deze fase weer tot een gezamenlijk "norming" leiden.
Ik las in de Volkskrant een uitgebreid interview met leeftijdgenoot Jans. Die zei het mooi: het is niet altijd helemaal duidelijk wat de normen zijn. Ik ben als coach ook niet altijd consequent. Ik, zegt Jans, ben meer van de waarden dan van de normen.
Met zo'n coach kan ik wel praten. Of zijn we dan gauw uitgeluld?

Vapaan Kasvatuksen Tulos

Ja dat is een mooie titel nietwaar? Daarover later meer. Eerst de vierde overwinning van de Moestasjmeiden op rij.
Groene Uilen 4 was de thuisclub, dus we speelden gewoon op ons eigen trainingsveld. Hoewel we daar, op de training, nog niet schieten volgens de norm van afgelopen seizoen, zijn we in de wedstrijden verrassend rendabel. Dankzij het grote rendement liepen we dan ook ver weg, hoe goed Uilen 4 ook partij gaf. Bij rust was het 24-41 en na het derde kwart lagen we nog steeds flink voor op ons normale schema: 60-33. Toen, en daar zijn we onze tegenstander dankbaar voor, schakelden de Uilen over op zone. Terwijl wij de eerste 6 minuten nodig hadden om door te krijgen wat we daar mee konden, begonnen de Uilen meteen te draaien als een tierelier. Pas in de 17e minuut van de tweede helft, na een 1-10 run, kwam onze eerste veldscore op het sheet te staan, die voortkwam uit een paar goede aanvallen. Weer wat geleerd en toch nog een season high van 71-47.
De meeste punten kwamen van Eewa (20), Femke (19) en Wianne (10) maar niemand bleef droog staan.
Ze doen toch wel iets goed in de opvoeding in Finland want behalve goed in de fundamentals zit Eewa ook goed in de people skills. Zij is vaak al degene die ons helpt onthouden om onze Ubuntu te bekrachtigen en verder is ze gewoon aardig.
Nu vonden we haar al een beetje op Pippi Langkous lijken maar nu blijkt ze ook nogal een goedkope opvoeding genoten te hebben.
Met dat verschil dat haar ouders wel fysiek aanwezig waren, was er toch sprake van een behoorlijk vrije opvoeding. Het enige dat ze heeft meegekregen is het Tshirt met de tekst: "Vapaan Kasvatuksen Tulos". Oftewel: "Produkt van gratis onderwijs".
Een leuk mondje Fins om ergens mee binnen te komen. En in sommige gevallen werkt het dus echt.
Ik hoop ook voor de rest van de ploeg want de dure docent is volgende week op herfstvakantie en laat ze -heel optimistisch- aan hun lot over.

1 minuut peakervaring

De laatste keer dat ik nieuwe schoenen voor basketball heb gekocht was nog niet eens zo lang geleden. Twee weken. Pelle loopt sindsdien op Adidas promodel. Dat is een schoen waar ik in financieel opzicht nooit aan heb kunnen denken. Toen ik twintig was liep het voetvolk op tweedekeus linnen Chuck Taylor All stars. Ze sleten hard. Ik versleet minstens vier paar per jaar. Mensen die minder hard trainden hadden wel eens kleur en rijke ballers, uit Haren of zo hadden dan heel soms Promodels. Times they are a changing.
Afijn Converse maakt geen basketballschoenen meer (nog wel Chucks maar die mogen dat predikaat niet meer dragen) en mijn zoon loopt al op promodel. I must make amends.
Peaks in plaats van de versleten retroChucks van zeven jaar geleden. Dat voelt lekker. Ik maak een klein sprongetje van plezier en ook omdat het neerkomen lekker is. Squashen is wandelen en staan maar the proof of the pudding is in the real thing.
Het komt zo uit dat ik 1 minuut mee doe aan het eind van de training. drie keer heen en weer op een holletje, twee balcontacten en een drietje van Eewa in mijn gezicht. Het voelt als het echte genoegen. Een klein stapje maar een piekervaring! I love this game.

4x13=52

Bij Moestasj willen we graag elk kwart tenminste 15 punten maken. We weten dat we dan meestal zullen winnen.
Nu hadden we zaterdag een heel contingent oud Moestasjers en uiltjes op bezoek. Gezellig. Ik mag Christa, Nouchka, Louise, Imke en Esther en co graag bezig zien en ze hadden toch ook wel een aardige groep om zich heen verzameld. Het spelletje vraagt nu eenmaal dat je ook van je vriendinnen probeert te winnen en dat wilde iedereen op de vloer. De meiden die op bezoek zijn willen graag laten zien wat ze nu kunnen en aan de andere kant: motiveerde de aanwezigheid van Esther haar oude ploegmakkers zelfs tot het "schrijven" van "kick Es' Ass" op training. (we schrijven altijd iets met de voet in de lucht - de ogen gesloten - bij wijze van balansoefening)
De toon was gezet. De coach beschouwde de terugkeer van Louise -moeders zijn altijd nog beter- ook als een versterking waar we voor op moesten passen en voor Esther was een speciale tactiek geactiveerd.
De spanningsboog was er wel dus. Maar het werd niet onze beste wedstrijd tot nog toe. Na een redelijke start stonden we licht op voorsprong 13-8. In het tweede kwart maakten we veel onnodige fouten en ging Scylla er duidelijk in geloven. We hielden het achter helemaal niet dicht en vergooiden nogal wat ballen. Compliment voor de tegenpartij want dat hadden we nog niet eerder gedaan. Maar ook leergeld voor ons want we deden het ook voor een deel onszelf aan.We scoorden alleen uit de break en gaven in de halfcourt offense de bal weg. In de pauze stonden we (na een ook verdedigend vrij desastreus kwart : 13-22) 26-30 achter.
Twee dingen zouden we beter doen: jumping to the ball en georganiseerd aanvallen, in de betekenis van iedereen op haar eigen plek beginnen.
Vooral het eerste werkte. De verdediging, nu vlak voor de bank, trok flink aan. Cadeautjes werden aan die kant niet meer weggegeven. Het werd een lekkere knokpot: In de aanval knokten we echter teveel en zagen we nog teveel spook-backdoors en de ring ook nog wat dubbel, zodat we weer niet verder kwamen dan 13 punten en de voorsprong nog niet veilig te noemen was: 39-36. Gelukkig gingen wij op deze voet verder en werd Scylla wat gejaagd zodat we misschien ons effectiefste basketball van de dag speelden en tot 52-42 wegliepen met nog twee minuten te gaan. Dat we daarna niet meer scoorden, was vooral omdat we onszelf in elk geval qua score een constante wedstrijd hadden beloofd en dus weer 13 punten wilden maken.

Met een beetje meer controle in de aanval, als alle mooie onvervulde assist-dromen van zaterdag onthouden en zonder verdedigende dip moeten we toch de komende wedstrijden weer 15+ kunnen scoren en de tegenstander onder de 45 kunnen houden. En het is natuurlijk goed om te weten dat we ook kunnen knokken en winnen.

Eewa was goed voor 23 zelfgemaakte en wel net zoveel verhinderde punten, Femke voor 9 en een heel uitgespeelde wedstrijd, Marlies (6) was weer onze onvolprezen alleszuiger, Toya (4) strooide met geniale passes waar al weer wat meer van begrepen werden, Marjo (4) speelde binnen en buiten en reboundde zich suf en gooide met een van de mooiste scores de wedstrijd op slot. Wianne (2) speelde een gedeelte van de wedstrijd in een parallel universum maar had ook een degelijk einde aan een out of bounds play, wat de suggestie van ons gecontroleerde basketball toch nog een beetje levend hield. Denise (2) was het andere bewijs dat moeders beter worden (al zijn haar kindjes kittens) en Lycke (2) speelde zich ondanks zere voeten ook weer positief in de kijker ook met een paar sterke optredens als reliefguard.
Mochten we volgende week vier op rij gewonnen hebben, dan zou ik ook wel graag eens een feestje willen beleven. Ik ga maar vast een rondje in het vooruitzicht stellen.......

Uithuizen uit

Ik had wel kunnen fietsen. De hal in Uithuizen is twaalf kilometer van mijn huis. Ik ben er ook al heel vaak geweest maar ik heb hem nooit in een keer gevonden en zo omvangrijk is Uithuizen nu ook weer niet. Het zal ook nooit mee hoeven want volgende maand gaat de antieke (nou ja, jonger dan de coach zelf...) Pelikaanhal tegen de vlakte. Waar zie je dat nou nog: een tribune langs de korte kant tegen het gebogen plafond aan, waar het daglicht naar binnen stroomt.Nostalgie.
De plaatselijke Hoogelandsters zijn vorig jaar gepromoveerd en hebben een enthousiast team met een goeie mix van ervaring en talent. Dat wordt best leuk voor ze, dit seizoen. Compliment.
We zagen er wel een beetje tegenop, zonder het lijn uitzetten van To en zonder de inside moves van Femke...
Maar blijkbaar stimuleert het toch, als je slechts met z'n zessen op reis moet naar de binnenlanden. De 15 punten per kwart zaten er weer ruim in, vooral dankzij de inbreng van Eewa, die soms door een wassenbeeldenmuseum leek te slalommen, daartoe uitstekend in staat gesteld door alle anderen. Met Marlies deze keer steeds aanspeelbaar aan het roer, een in de wedstrijd groeiende Lycke, een als een gemetseld muurtje verdedigende Marjo een voorop in de break lopende Denise en een streak schietende Wianne, was het goed toeven, daarzo. En de appeltaart in Stedum was dan ook verdiend: 43-69.

Vierkante handen

Het thema was driehoekjes maar we hadden nog wat vierkante handen, bij het begin van de eerste wedstrijd van het seizoen, afgelopen zaterdagavond in Peize. De tegenstander ook, maar die kregen na vier minuten voor het eerst een vrije worp door de ring en bij ons duurde het nog iets langer tot Toya het deksel van de andere ring schoot.
En meteen was er ook geen sprake meer van houten passes en stenen vangsten. Drives flitsten door het midden, soms soepel afgemaakt en soms beëindigd met een fraaie dish.
Laten we de eerste minuten gewoon maar niet meerekenen, dan hadden we heel weinig balverlies. De hele bak cliché's kan wel omgekieperd: we zagen elkaar goed staan, de ploeg "stond" zelf ook goed, passes hadden een goede boodschap, enzovoort.
Balans en ruimte kan nog wat beter maar ik denk dat we allemaal in ons hoofd een goed gevoel hadden. Helaas niet in Femke's knie. De pijn daarin werd wat gekoeld ("Chill") door de 25 punten die de dame liet aantekenen.
Eeva Aanwinst was steeds al eerste voor en heel goed met links. (10 punten) Marjo sneed met groot gemak en veel plezier door de nog steeds emmervormige bucket voor 13 punten, Toya was echt bezig als aanvoerster/spelverdeler en Marlies, onze center in het lichaam van een guard, was vooral dichtbij de basket erg goed op dreef.
En dan hebben we het nog alleen maar over de aanval maar ook in de verdediging stonden de moessies hun mannetje. Nog zonder zonepress slaagden we er toch in om erg veel druk uit te oefenen en in het sprokkelwerk aan steals dat dat opleverde toonden ook de andere zusjes van de familie Aanwinst (Denise Aanwinst en Lycke Aanwinst) zich van hun beste kant met stapels steals en rebounds.
Een mooie regelmatige overwinning was het met in vrijwel elk kwart de gewenste 15 punten minimaal. 22-63. Daar kunnen we mee verder.

Een woord met twee LL en

Nog even dit: De sport basketball schrijf je met twee en het lekkere ding dat je in je handen houdt met 1. We hebben het toch ook niet over American Footbal? Of Basebal?
Of Korfbal? O dat weer wel. Nou ja.

UMCG?

Nee, ik hoef niet meteen weer naar het Ziekenhuis. De titel heeft te maken met de zorgen omtrent de Studentenbasketballclubs in Stad. Beide clubs hebben "versterking nodig" en vragen extra dispensatiekaarten om het eigen niveau in stand te houden.
Dat is niet zo mooi want daar zijn de bestaande dispenstaieregelingen al voor. Zijn we niet aantrekkelijk genoeg meer voor de elders ballende studenten? Kunnen we niet langer genoeg power op de been brengen uit eigen opleiding?
Nou van alles wat, denk ik. Persoonlijk denk ik, dat het studentenbasketball een status aparte innam, door de wisselwerking tussen een paar vaste coaches, die ook betrokken waren bij het runnen van de verenigingen op langere termijn en redelijk op continuiteit gebaseerde besturen.
De kaalslag in het hoger onderwijs staat studenten nauwelijks nog toe om langer dan 1jaar aan het roer van een club te blijven en de studenten die wel wat willen staan nu zelf twee keer in de week voor een groep het coachvak te leren. Niets ten nadele van de verenigingstrainers, de besturen en de dispensatiekaarthouders zelf natuurlijk. Misschien zou het studentenbasketball zich ook nog goed redden als de landelijke tendens wat beter was maar we weten natuurlijk allemaal dat er sinds 1980 geen groei meer in het ledenbestand zit, hoeveel beleidsmedewerkers en projecten er ook mee bezig zijn. Ten slotte zijn de clubs binnen de ACLO ook nog aan de kleine kant en daarom wordt het gepiep ook onvoldoende gehoord.
Uilen en Moesies in last, dus gaan ook voorzichtig weer stemmen op, om de samenwerking te laten culmineren in een fusie. De belangrijkste reden waarom die samenwerking suboptimaal blijft is immers de gehechtheid aan de kleur groen of zwart.
UMCG lijkt me een mooie naam waarin beide clubs iets van zichzelf kunnen herkennen:
Uilen Moestasj Combinatie Groningen. Ook promotioneel het proberen waard?

Buitenspel

Dat moet ik nog wel even kwijt: a. ik houd niet van voetbal maar b. ik heb me wel aardig vermaakt met alles er omheen en c. ik ben natuurlijk wel geinteresseerd in het teamproces. Eerst a: ik houd niet van voetbal omdat ik het meestal saai vind en erg overschat als sport, met name in Nederland. Verbeteringen als het afschaffen van buitenspel en het inzetten van moderne media voor definitieve beslissingen worden met een lachje afgedaan. Er wordt een voetbalacademie opgestart omdat “mensen van buiten de sport” toch echt onvoldoende verstand van bewegingsleer, conditie, analyse en teamprocessen hebben. Men vindt het heel gewoon dat de gezonde en goed getrainde sporters 5 dagen tussen de wedstrijden moeten rusten wat wordt gerechtvaardigd door het feit dat men op noppen speelt. En niet in de laatste plaats domweg omdat men het over “het WK” heeft zonder de tak van sport te noemen.
b. het was wel een vermakelijk WK voetbal. Sporadisch kon je het nog wel ergens anders over hebben maar in de kantlijn is toch door alle eenheidsgevoelens, zelfs bijna een kabinet gevormd. Iedereen had er ook wel iets over te melden, leek het. Het telefoontje ‘s avonds van Jan Mulder vanuit Oost Groningen naar de bondscoach was van literair niveau. En zelfs ik, zei de gekke basketballcoach begon dingen in het voetbal te herkennen. Waar de regelgevers niet met de tijd meegingen, gaan spelers en trainers dat wel. Corners en vrije schoppen deden sterk denken aan out of bounds spelletjes en ook verder zag ik wel wat screen-activiteit.
En dan C. dat teamproces. Er is toch te merken dat er iemand als Jorritsma naast de coaches op de bank zit en dat er wat aan bewustwording over de invulling van de rollen binnen het team is gedaan. De spelers waren gemotiveerd, hadden enige betekenis toegekend aan het begrip focussen en waren oplossingsgericht bezig. Van Bommel deed vooral wat hij volgens van Basten niet kon, Sneijder keek om zich heen en Mathijssen en van Bronckhorst konden uitgroeien tot de steunpilaren van het team. Het ging boven verwachting.
En wat wou ik nou nog vertellen....dat ging over de finale en ik heb niemand er nog over gehoord. Er gebeurde aan het eind iets wat in mijn nabespreking tot grote ophef zou hebben geleid: Gio was eruit. Kan. Kramp door die noppen waarschijnlijk. Een beetje tot mijn verbazing was de aanvoerdersband overgegaan om de arm van van der Vaart. Tegen het eind van de verrlenging (nog 0-0) kwam er een vrije trap voor Nederland in niet zo’n heel gekke positie. De bal werd met een boogje naar Oranje’s aanvoerder geworpen maar voor die hem kon vangen dook Sneijder met een katachtige sprong voor hem langs voor een levensechte steal. Vd Vaart was een beetje verbaasd. Vervolgens kwam van Persie van voren aanlopen om uitvoerig met Sneijder te overleggen. Beide toppers stonden daarbij met de rug naar vd Vaart, hem nadrukkelijk negerend. De arme invaller stond volledig buitenspel en moet gedacht hebben dat er in zijn afwezigheid toch wel iets in de ploeghierarchie was veranderd.
Zo'n actie druist in tegen alles wat Ubuntu is en ik beschouwde dat moment als illustratie van de totale desintegratie van het zorgvuldig beleden teamgevoel. Het kwam zo flagrant op mij over, dat ik moet bekennen dat het vervolg niet zo tot me doordrong. Niet eens wat er met die vrije trap gebeurde en nauwelijks dat dezelfde vd Vaart te laat naar voren stapte om de goal van Spanje in de volgende aanval buitenspel te laten zijn.
En overigens moet buitenspel helemaal afgeschaft worden maar dat is een ander verhaal.

Powerforward in OB44

Basketball is goed voor elk. Een beetje eerder dan gepland moet mijn lievelingsspelletje aan de beurt komen in deze rubriek. Het belang van teamsport kan niet genoeg benadrukt worden en dit spel in nu eenmaal de teamsport bij uitstek:
Al weer een poosje zit er een pointguard in het Witte Huis, nu De Gasterra Flames – zoals Donar voorlopig heet- kampioen van Nederland en als kersje op de appelmoes en klap op de vuurpijl ook nog een powerforward aan het roer van de RUG.

De jongeheer Sterken was niet dat je nou zegt meteen herkenbaar als groot talent.
Er komen wel eens mensen binnenlopen bij het studentenbasketball, die elders al veel hebben geleerd en direct een aanwinst zijn. Elmer Sterken hoorde daar niet bij. Er komen ook wel eens mensen binnenrennen, die razend snel zijn en ook dat was Elmer niet. Evenmin stond hij vooraan toen balgevoel en touch werden uitgedeeld en een echte reus ( you can’t teach height) was hij evenmin.

Een basketballer van het type: Als ze er maar plezier in hebben, dus. Veel studentenbasketballers hebben dat wel maar de meesten zijn daar dan ook wel klaar mee. Op een gegeven moment trekt hun studie of iets anders leuks ze dan weer uit de sport weg. Ook wat dit betreft vormde Elmer de spreekwoordelijke uitzondering.

Want een heel enkele atypische basketballer wordt gegrepen, houdt vol en krijgt het spel door.
Laat me zien hoe je speelt en ik voorspel je je maatschappelijke mogelijkheden: Elmer leerde waar zijn plek in het veld was en wat hij met zijn beperkte mogelijkheden kon betekenen voor de ploeg. Hij bleek te beschikken over een talent dat niet meteen aan de oppervlakte komt: persoonlijkheid en doelgerichtheid en teamgevoel. En, niet onbelangrijk: onze toekomstige rector schuwde het vuile werk niet.

Als coach van het hoogste team van de kleinere studentenclub Moestasj kwam ik hem –als ik eerlijk ben nogal tegen mijn verwachting- jarenlater weer tegen. Hij was inmiddels uitgegroeid tot een nuttige tweedeklasse speler. Zo had hij zich tot een uiterst effectieve sta–in-de-weg ontwikkeld met een vlot schotje van middenafstand, een fenomenaal uithoudingsvermogen en vreselijk puntige ellebogen.
Hij was powerforward geworden; een van de “bruise brothers” van het team. Het feit dat hij veel moest compenseren voor zijn gebrek aan massa, kwam hem vaak op scheldpartijen van zijn (meestal veel grotere) tegenstanders te staan.

Toch, en ook die eigenschap mag enig vertrouwen wekken, had Elmer het nooit aan de stok met de scheidsrechters. Met een gezicht waar de vermoorde onschuld en ellebogen waar het bloed van afdroop, accepteerde hij de beslissingen van de fluitisten zonder morren. Hij deed dat zo overtuigend dat hij vaak vrijuit ging bij zijn eerstvolgende misdaad. Dit soort mannen heb je nodig in een team.

Aan het eind van het seizoen promoveerde het nietige Moestasj 1 naar de Hoofdklasse. In dat zelfde jaar promoveerde onze powerforward nog een keer en nu helemaal op eigen kracht. Coach en spelers van Moestasj (een veelzeggende samentrekking van motivatie en enthousiasme) voorspelden hem een grote toekomst. Soms valt het mee, soms valt het tegen.

Goed en blij

Even kort: het gaat wel goed met mij en binnenkort meld ik me ook weer aan de rand van een basketballveld.
En blij ben ik ook. De NBA-finals komen weer wat meer tot leven nu de beide teams door clubgenoten van me worden gecoacht.
Zowel Jackson als Rivers is lid van de PCA, de Positive Coaches Alliance. Een internationale club, die zich richt op een andere, meer volwassen kijk op winnen, leren, inzet en fouten maken.
Ook in het NDBC, het kamp dat we straks voor de 19e keer achtereen organiseren, zijn we zo langzamerhand wel naar die filosofie toegegroeid. Een All PCA kamp en een All PCA NBA finals.
Daar wordt ik toch wel blij en hoopvol van.

Old boys network

Dat is toch gek. Ik roep altijd dat diversiteit belangrijk is en nou zat ik zelf in een zogenaamde "expertmeeting" van de Basketballbond, met twintig witte mannen en nul vrouwen. Het was ook nog eens een "old" boys network. Nou doet het me over het algemeen goed als ik als betrekkelijk jong wordt ervaren, maar als ik ergens de gemiddelde leeftijd nadrukkelijk naar beneden breng, is dat wel een beetje een teken. Ergens halverwege riep ik nog, (uit schuldgevoel?) dat ik diversiteit belangrijk vond maar dat was in een nader verband en tot mijn schande moet ik toch zeggen dat ik pas naderhand over de samenstelling van de vergadering heb nagedacht.
Laat ik ter verdediging maar aanvoeren dat het dus wel erg over de inhoud zal zijn gegaan. Op deze plek en de volgende keer ook daar, moet ik de gemiste kans maar goed proberen te maken.
De oudste deelnemer was mijn eigen vroegere docent lesgeven, Piet Brouwer van Urk. Ik herkende hem niet eens meteen. De jongste waarschijnlijk Harald Davenschot, die nog bij mij stage heeft gelopen. (En er hier vandaag vooral aan bijdroeg dat mijn leeftijd onder het gemiddelde uitkwam.)
Oudere mannen. Dat het met die leeftijd ook zorgelijk kan worden of het allemaal wel terecht komt met die opleidingen van de bond, bleek aan het eind. Ons subgroepje had zich geworpen op het onderdeel coaching en communicatie en had daarbij in prima samenwerking 4 principes als pijlers vastgesteld, die een leidraad zouden moeten vormen onder het hele bestel. Waarheden als koeien waar je meer of minder de diepte mee in kunt. Toen we die aan het eind van de bijeenkomst moesten reproduceren, uit het hoofd, konden zowel Jan Willem Jansen als Kaj Reker (beide begin 50) er maar 3 verzinnen..... Toch maar wat jonge vrouwen met goede hersenen in de groep. 20% is het tipping point, heb ik wel eens gehoord.

toptrainers

Een aanradertje van RVU. Aardig om deze mannen over het vak te horen praten. Ook al is dat dan voetbal.
Ik heb het minst met van Gaal en van Marwijk en de trainer van Hanegem en het meest met de Haan en Beenhakker. Beenhakker is mijn favoriet omdat hij zo duidelijk uitspreekt dat het bij hem om de mensen gaat. Ook al noemt hij ze dan "23 kikkers in een kruiwagen." De andere mannen, met name van Marwijk vinden dat met het spelen van het spel niets te vergelijken is. Zij spelen als coach eerder met pionnen dan met spelers.
Coach Kaj wordt ook oud. Toen Adriaanse en Hiddink op de hoogste trainerscursus zaten, zat ik dat ook. Ai. Die mannen hebben veel langere carrières gehad als spelers, dat zal het zijn.
Beenhakker doet me denken aan Billy Cunningham en Phil Jackson, NBA coaches die eerder ook als speler een ring hebben gewonnen en beide zeggen dat de gecoachte kampioenschappen zwaarder wegen.
Nu zo'n aflevering met niet voetbalcoaches, graag.

het zit in de tuin en het tikt

Iedereen zou af er toe moeten revalideren. Van revalideren is het maar een klein stapje naar revalueren en inderdaad waardeer ik mijn omgeving weer meer. Sinds ik terug ben, na de ablatie en een bijbehorend kort verblijf in het UMCG huis ik zo'n beetje in het tuinhuis. Dat huisje heb ik de hele winter wel gezien maar niet beschouwd als verblijfplaats; eerder als coulisse.
Nu merk ik weer de gebruiksvoordelen ervan: een schaduwrijk maar niet duister plekje waardoor je wel in de tuin bent maar niet in de volle zon (niet goed voor mij) Beschut maar niet van het groene afgesloten. Rustig maar wel verbonden met de buitenwereld door het internet. Revalidueren.
Het tikt. Het tikt voor het eerst weer een blogje. En het hart klopt maar het klopt nog niet helemaal. Mooie sinussen worden afgewisseld met chaotische drumsolos. Het hoort erbij, zeggen ze. De behandeling is geslaagd en zeer precies uitgevoerd. Zowel de UMCG ritmesectie als ikzelf hebben er een goed gevoel aan over gehouden. Uiteindelijk telt mijn gevoel natuurlijk. Nu eerst maar rustig aan doen, patient spelen, uitrusten en maar zien wanneer ik weer aan het normale leven ga deelnemen.
Ik leg me er maar bij neer. De omgeving helpt daar wel bij.

Eend in de boom

Wist u dat eenden als kolibries recht omhoog kunnen vliegen als ze een nest hebben gebouwd op 5 meter boven de grond in een boom? Gek he?
Er waren wel meer gekke dingen, zaterdag. Met acht personen (Esthers neusbeen leed nog teveel onder de hardhandige aanraking met Stina's elleboog op de training) arriveerde Moestasj te laat in Dokkum. Friesland was mooi in het voorjaar maar wel uitgestrekt en moeizaam door te komen, hetgeen niet in het reisplan was verdisconteerd. Niet te laat om op tijd te beginnen maar wel te laat om goed te beginnen. Een kleine drie minuten gezamenlijke warming up betekent dat je de atmosfeer van een zaal niet aan kunt voelen en de verhoudingen niet begrijpt en dus niet kunt schieten.
De hal was net zo grijs en kaal als de kantine sjiek. Het veld was groot, wat meestal een voordeel is, bij ons snelle spelletje. vandaag was het te groot.
De tegenstander wilde er nog wel even tegenaan, zo aan het begin van de lente en vooral good old Irma Swart, de lange pointguard uit mijn meisjeskadettenselectieploeg lichting 1968, had zin. In de eerste helft beperkte ze zich nog tot een serie steals en coast to coast scores waar we geen antwoord op hadden of anders een verkeerd antwoord.
De klap kwam meteen hard aan: 12-2 na 5 minuten hoeft nog niet dodelijk te zijn, lastig is zo'n blow out wel. Langzaam, heel langzaam en met inzet van alle mogelijke time-outs kwamen we tot iets passender spel maar toch stonden we nog altijd 9 punten achter bij rust, hadden we nog geen break gelopen en nog niet gescoord uit een aanvalsrebound.
De rust deed ons goed. In het derde kwart herpakten we ons met mooie passes en fatsoenlijke aanvallen. Een 16-9 kwart betekende een echte wedstrijd met nog maar twee punten te gaan. Je zou zeggen met goede moed het laatste kwart in :d'r op en d'r over.
Onze verdediging was echter absoluut te sloom, wat ons op nogal wat scores uit lay-ups kwam te staan. (Zonde tegen ons eerste principe!) Bijna terug in de partij liepen we tegen een paar driepunters van Irma op, terwijl we zelf niet scoorden.
Zelfs de verander truc hielp niet meer. We zouden pick en rolls gaan spelen na twee passes maar kwamen alleen tot verlegenheidsschoten.
Van de negen punten verschil krabbelden we tot vijf en dat was het dan.
Onze tweede nederlaag in 2010. Nummer tweenalaatst als enige team waarvan we niet hebben gewonnen.
Uitwedstrijden. Ik ben gewend om nooit een uitwedstrijd te spelen. In de landelijke competitie met Uilen waren we immers helemaal gewend aan 250 km in de auto met een tussenstop, een uur van te voren in de zaal, acclimatiseren en de overtuiging dat we niet voor niets zo'n end opgevouwen hadden gezeten. Onze tegenstanders, die dat 1 keer per jaar moesten, die waren niets gewend en dus hadden we dubbel thuisvoordeel.
Dat is anders in het rayon. De helft plus twee wedstrijden in het WAS en uitwedstrijdjes, die je bijwijze van op de fiets kunt doen. Het resultaat is dat we dit jaar dan ook slechts twee uitwedstrijden hebben gewonnen. Buiten Groningen zelfs maar 1. Een aandachtspuntje voor volgend jaar, dunkt me.
En ach. Het was toch een mooi seizoen. (derde geworden, meeste punten gescoord???) Een mooie thuisreis door landelijk Noord Nederland. Echt lente was het en de eenden zaten er nog.

oefenpotje

En geoefend hebben we. In basketball omdat we toch tegen een hoofdklasseploeg mochten. De dames van BVG vonden regelmatig hun weg door de press. Ze deden het slimmer dan we van tweede klassers gewend zijn: De laatste steunpilaren in de zone naar de ene kant trekken en dan scoren langs de andere. Ze konden dat doen, doordat we toch gewend zijn om 1: de bal voorin af te pakken en 2: dat de vrouw aan het handvat de layup wel tegenhoudt. Een goede les: Unfortunately....if the ball goes over your head....you have to sprint.
Omdat we het in de aanval, ook zonder Esther, wel goed deden en we na verloop van tijd toch ballen gingen stelen, voorin, bleven we goed bij, om niet te zeggen gelijk opgaan met de hekkesluiter van de hoofdklasse. Maar ondertussen moesten we ook onze mentale weerbaarheid ernstig oefenen. Je moet de bitsende tegenstander eigenlijk bedanken voor de training op dit vlak.....
De inbreng van onze buitenlanders was heel behoorlijk. Vooral Maria had het vizier op scherp staan en ze was ook niet te beroerd om stevig te verdedigen. Lisa werd in elk geval goed moe. Ze had het ook zwaar, want ze moest met Marjo onze verdediging wat body geven tegen alle lengte van BVG. Tegen oud-uil-air-Iris was niet zoveel kruid gewassen echter. Haar af en toe dan maar naar de vrije worplijn sturen en onder de andere basket maar zorgen dat we veel raak schoten.
Goede oefening, zo'n tegenstander. Zouden we vaker moeten doen. Misschien wel elke week?

Scylla bites, maar bijt niet door.

Met z'n zessen stonden we voor het eerst dit jaar in Vinkhuizen. Eens de basketballtempel van Groningen waar ik bijna woonde. Het is een nare gribus geworden met aan een kant rammelende houten borden en korte veldjes. Achter de bank en in het veld was het ook een rommel. Het schijnt dat rommeligheid verrommeling tot gevolg heeft. Met behulp en onder aanmoediging van lieve omstanders slaagden wij erin de zaak netjes achter te laten. De pil van de omgeving werd verguld door de wedstrijd.
We begonnen goed met een kwart zoals ik dat graag zie: aanvallen over veel schijven en veel tempo en druk door de press: bij meer dan 15 punten in een kwart zeur ik eigenlijk nooit. Wat wel zorgen baart, als je met zo weinig bent, zijn fouten en daar kregen we nogal wat van. In het tweede kwart werden we toch een beetje moe en speelden we ook niet meer zo goed. Het is een kwalijke cirkel: minder scoren- minder press- minder makkelijke scores. Ondertussen kwam Scylla venijnig dichterbij: vlak voor rust was het verschil nog maar 1 punt. We leken het lek weer boven te hebben door de laatste 6 punten weer te laten aantekenen.
Maar het derde kwart is vaak niet ons kwart: in de eerste 5 minuten daarvan gaven we 14 unanswered points weg en was de eerste leadchange een feit (om in color comment te blijven) 33-40 Scylla's yell: "bite!" ging op. Niks lukte in de aanval en daarom gingen we steeds onrustiger spelen waardoor niks lukte..nog een kwalijke cirkel en hoe kom je daaruit?
Ton Boot zegt altijd dat er geen trucjes bestaan in basketball. Boot heeft natuurlijk altijd gelijk, dus laten we het psychologisch gereedschap noemen: je kunt dan wel aan de aanval blijven hervormen maar een verdedigende verandering is ook een verandering. We kunnen best een aardige zone spelen om in terug te vallen na de press. En ja hoor: na een beetje een onwennige start bracht de tweede helft van het kwart ons weer helemaal terug, langszij en voorbij. Met een gebroken cirkel waren we opeens weer heel goed: degelijke scores uit een felle maar gecontroleerde press en prachtige backdoorpasses volgden elkaar op en alle vrije worpen gingen binnen. 53-71.
Op het andere veld wonnen mijn oude ploegmaten met een punt en veel gejuich van kinderen en zo kun je de gribus wel weer met een goed gevoel achter laten.
Compliment van de tafel (allemaal vroegere pupillen): goeie speelsters, Kaj. Die ene gaat vast nog wel eens promotiedivisie spelen!
Esther was, ook met 4 fouten aardig op dreef, en scoorde 27 punten, Linda was vooral in de tweede helft uiterst koel, ook van van de vrije worplijn en kwam op 17, Toya, die zich maar een keer met de scheidsrechters bemoeide, had uitstekende drives en maakte 14 punten. Marjo grossierde in rebounds, Janne was een constante factor als aanspeelpunt en met een speciale rol in de verdediging en ook zonder de inbreng van Roos hadden we het niet gered. Over goede schoten die niet vallen zeuren we ook niet.
Femke, Wianne en Karine waren van de partij en kwamen om diverse redenen niet in het veld maar speelden wel en belangrijke rol in de morele ondersteuning en opvang in moeilijke momenten. Ubuntu, we hebben iedereen gezien.

winnen en feest

Een hele serie feestjes, afgelopen week en de overwinning op Uilen 4 paste goed in dat rijtje.
We waren een beetje gehandicapt wat nog eens extra werd benadrukt toen Wianne, die zich tot volwaardig lid van het eerste team begint te ontwikkelen, bij een in & out de bal op de hand kreeg en met gevoelloze vingers op de bank bleef. Zes over en waar we vorige week extra klein speelden, speelden we nu Janne en de lange vrouwen. Dat ging ook wel, al waren we een stuk minder scherp dan vorige week. We kenden goede minuten en goede kwarten en kwamen geen moment in gevaar. De in de laatste periode gestelde doelen van niet meer dan 15 tegen en zelf 60 haalden we echter niet. Het was goed zo.
Esther maakte er toch nog 18, Linda (12) vond vaak het goede ogenblik om een drive te maken, Roos (7) was weer attent van dichtbij, Mareike aus Amersfoort scoorde 3x knap op 1 tel, Marjo was goed voor de eerste en de laatste punten uit de wedstrijd Janne pafte 1 driepunter binnen en was nauwelijks op vergissingen te betrappen en Wianne scoorde nog net even knap voordat haar hand dat ook zei.
En toen op naar het volgende feestje met het winnende sheet als boodschappenbriefje....

de leukste wedstrijd!

Het is goed voorstelbaar, dat je baalt, als je een wedstrijd hebt verloren, die zo spannend en gelijk opgaand was als die van zondagmiddag. Het had immers best andersom kunnen zijn. Bij andere wedstrijden, dit seizoen hadden we dat gevoel ook wel eens. Wij stonden na afloop in het vakje winnende team ingevuld en dat gaf een extra goed gevoel maar we speelden ook nog eens leuk! En uiteraard was dat ook de verdienste van de tegenstander, die continu partij bleef geven en echt wat van ons vroeg.
We moesten driepunters incasseren en verhinderen, een behoorlijke reactie op de press beantwoorden en de bal in de ploeg houden. We moesten goed op ons quivive blijven om de kleine cadeautjes, die de Uiltjes soms weggaven ook te openen.
De press was weer het uitgangspunt van alle moestactiviteit en weer gaf dat ons, door genoemde kleine presentjes, zoveel lucht, dat we ook vrij relaxed aanvallen konden spelen. Meer en betere screens dan ooit hadden we nodig meer en betere swings en meer en beter schoten van dichtbij en veraf hadden we nodig. En we deden het.
Volgens mij was dit echt pas de eerste keer dat we zo goed speelden, dat we van Uilen 3 konden winnen en we maakten er een memorabele wedstrijd van.
Hij was zeker ook memorabel voor onze bankspeelsters, die tegelijkertijd op twee velden speelden. Dat mag wel in je CV want dat vergt wel iets van je aanpassingsvermogen. Doordat we niet de hele tijd over de inside-capaciteiten van onze Deutsche dr. Oetkerangestellte konden beschikken, was er nog een memorabele eersteling te begroeten: bijna vijf minuten horseshoe-offense! 5 kleintjes om de bucket heen laten een ruim open midden over waar weer allerlei leuks mogelijk blijkt.
Echt onze beste en leukste wedstrijd van het seizoen tot nu toe.En daarmee de leerzaamste: als bijna alles goed loopt vallen de fouten die toch nog gemaakt worden beter op. Ik kan me het balen van onze geblesseerde powerforward goed voorstellen: wat zal dat gekriebeld hebben als je niet kunt spelen. Ze heeft echter bij die eerste keer, eind 2009, dat we de press inzetten een heel belangrijke rol gespeeld en mee geholpen het vertrouwen in dit wapen te vestigen. Helpt dat iets?
De coach verwacht intussen eigenlijk het seizoen gewoon af te maken op de bank (of daar net voor in het gezichtsveld van luid tegen deze opstelling protesterende speelsters) en ik ben daar eigenlijk toch wel blij om.
(En PS: door de leuke en sportieve tegenstand hopen we stiekem toch, dat Uilen kampioen wordt.......)