In de eerste helft tegen US hadden we eigenlijk verdiend voor te staan.
Er was een misverstand uit de wereld, de inzet was goed gericht en het wedstrijdplan werd breed gedragen. Maar we kwamen net niet voor doordat we een tikkeltje te veel misten. De laatste bal van Laura was van erg ver, keek in de ring, maar zoveel mazeel hadden we ook niet. Jammer genoeg kon US er een klein schepje boven op doen. We bleven zorgvuldig spelen in het derde kwart en we kregen daardoor ook goede kansen maar ontbeerden opnieuw de mazzel om in de wedstrijd te blijven. En dat was jammer, want US kon nu vrijuit gaan spelen en de voorsprong in tact houden terwijl wij net iets minder gingen presteren. Waar we de eerste helft heersten onder de borden schoten we in de tweede op dat gebied te kort. Vooral als je achter staat en daar iets aan wilt doen, is het prettig belangrijk als je met de gemiste ballen van de tegenpartij zelf eerst aan mag vallen. Mogelijk had de coach wat eerder met een tactische tip moeten komen, bijvoorbeeld al na de eerste splijtende inbounspass? Onze zone zag er niet zo heel goed uit, vanaf de baseline gezien... Dat lek is boven, we zien dat we tegen de goede middenmoters kans hebben...ook met veel gammelen en examens in het team hebben we goed getraind, volgende week weer met z'n allen: laat maar komen , die volgende pot, waar hopelijk Femke ook weer wat meer minuten kan maken.
Laura was met 13 punten topscorer, de rest van de punten was aardig verdeeld
zaterdag, januari 19, 2008
De meiden worden groot
US was vroeger ook een studentenclub, net als Uilen. De meeste speelsters van nu hebben ook wel gestudeerd, tenminste we kennen ze al behoorlijk goed van de NSK. Maar is Uilen nog wel een echte studentenclub? Dat vraag ik me opeens af, als ik in het fraaie huis van Emily zit voor een housewarming. Tessa vroeg vorige week of ik ook koffie wilde. Ja lekker, zei ik, maar zal ik het dan betalen, want jij bent een arme student.
Nou nee dus, ook dat was vroeger. Andere meiden houden de Noordelijke gezondheidszorg op de been....collegebanken? Die lijken ver weg.
Dus wie schetst mijn verbazing toen ik in korte tijd van twee meiden te horen kreeg, dat ze niet konden trainen ivm tentamens? Dus toch nog studenten. Dan blijf ik nog maar even college geven. Straks worden het workshops of zoiets.
Nou nee dus, ook dat was vroeger. Andere meiden houden de Noordelijke gezondheidszorg op de been....collegebanken? Die lijken ver weg.
Dus wie schetst mijn verbazing toen ik in korte tijd van twee meiden te horen kreeg, dat ze niet konden trainen ivm tentamens? Dus toch nog studenten. Dan blijf ik nog maar even college geven. Straks worden het workshops of zoiets.
zondag, januari 06, 2008
inspiratie
Veul hail en zeeg'n. Het kerst/WSCdipje is weg. Een geinspireerde training met veel meiden (Tessa weer de hele training!) op vrijdag gaf me al een enorme zet in de goede richting. En gisteren kon ik meteen een van m'n voornemens in praktijk brengen: vaker naar Donar. Het speltype van de laatste paar jaar heeft me nogal weggehouden uit Martiniplaza. Basketball was werk geworden en ik hou niet van werk. Ik hou van spel. Het was zolang geleden, dat ik door die deur ging, dat m'n grijze kaart niet meer geldig bleek en ik dus een kaartje moest kopen. Bovendien kende ik bijna niemand meer. Mijn leeftijdsgenoten zijn er vast nog wel, maar wat zijn die dan oud geworden....
Ook de spelers kwamen me niet erg bekend voor op een paar Nederlanders na. Ik zag wel behoorlijk wat lengte en beweeglijkheid rondlopen aan allebei de kanten.
En toen de wedstrijd tussen Donar en EBBC. Elke cent waard. Dit is modern en klassiek basketball: pressing, passing, aanvallen met veel spel in de vorm van screens en dus ook met veel beweging en begrip voor ruimte. Misschien zijn beide coaches wat ontevreden geweest over hun verdedigingsrebound en misschien was het spel naar de basket toe vooral bij Donar nog niet helemaal wat er in zit, maar wat een leven zit er in allebei die ploegen.
En wat is dat een leuk spel met die grote, beweeglijke gasten, die net zo makkelijk een driepunter schieten, als aanvalsrebounds doordunken.
En dan misschien nog wel het belangrijkste: de emotie en de beleving klopt ook: Hier zijn mannen bezig die van hun allergrootste hobby hun beroep hebben gemaakt en zo geinspireerd met hun baan, die bij hen past bezig zijn, dat het er niet uitziet als werk.
Donar won en daar was ik ook nog blij mee. Bedankt voor de inspiratie mannen.
Ook de spelers kwamen me niet erg bekend voor op een paar Nederlanders na. Ik zag wel behoorlijk wat lengte en beweeglijkheid rondlopen aan allebei de kanten.
En toen de wedstrijd tussen Donar en EBBC. Elke cent waard. Dit is modern en klassiek basketball: pressing, passing, aanvallen met veel spel in de vorm van screens en dus ook met veel beweging en begrip voor ruimte. Misschien zijn beide coaches wat ontevreden geweest over hun verdedigingsrebound en misschien was het spel naar de basket toe vooral bij Donar nog niet helemaal wat er in zit, maar wat een leven zit er in allebei die ploegen.
En wat is dat een leuk spel met die grote, beweeglijke gasten, die net zo makkelijk een driepunter schieten, als aanvalsrebounds doordunken.
En dan misschien nog wel het belangrijkste: de emotie en de beleving klopt ook: Hier zijn mannen bezig die van hun allergrootste hobby hun beroep hebben gemaakt en zo geinspireerd met hun baan, die bij hen past bezig zijn, dat het er niet uitziet als werk.
Donar won en daar was ik ook nog blij mee. Bedankt voor de inspiratie mannen.
zaterdag, december 29, 2007
verwachting en wens
De wens is de vader van de gedachte...Aan mijn talrijke bijdragen in de laatste week voor de laatste wedstrijd viel misschien wel af te lezen, dat de coach er weer zin in had. In de aanloop hierheen zag het spel er goed uit.
Toen we zagen dat WSC bovendien maar met 6 vrouwen naar Groningen was gereisd steeg de verwachting. Bij de coach (en bij het team, sprak hij met een beperkt talent voor gedachtenlezen) rees de hoop op een verrassing tot een hoogte dat een nederlaag een verrassing werd. Verrassing.
De zes dames uit het zuiden waren met een missie onze kant op gekomen en wij waren daar niet tegen opgewassen. Een periode ging naar de thuisclub en daarmee stonden we voor het vierde kwart nog steeds 13 punten achter. Met de wetenschap dat we zelf vooral moeite hadden met de bal in de ploeg houden - laat staan scoren tegen de zone, moesten we wel gaan forceren en dat leverde een zware nederlaag op.
Dat deed pijn, al was het gewoon terecht en leerzaam en al deden we iets uniek-goeds: geen enkele aanvalsrebound tegen in de tweede helft. Nul. En dat kwam door heroische strijd onder de borden en door goed uitblokken. De telerstelling zal toch in woord en toon en gebaar zijn gebleken. Het past ons allemaal om positiever te zijn.
Terugblikkend zie ik een enorm hard werkend Uilenteam, dat het helaas niet helemaal had, in de aanval en af en toe een backdoor toestond aan een heel slim team zonder zwakke plekken dat ook iets uniek goeds deed: geen enkele turnover in de tweede helft. Nul. Hoe is dat als model?
Laura maakte 15 punten en Ka pakte 8 rebounds in de tweede helft.
Alleen cijfertjes over de tweede helft? Ja, want Emily moest @#$%$#@ achter de tafel en Tessa was met een kast in het trapgat vast blijven zitten in haar streven naar vastigheid....
Dan nu de wens voor 2008: iedereen alle vastigheid en souplesse die je maar wenst en voor ons samen wat positieve en prettige verrassingen. Vol verwachting klopt coach's hart....nul rebounds tegen.....en weer een ervaring rijker.
Toen we zagen dat WSC bovendien maar met 6 vrouwen naar Groningen was gereisd steeg de verwachting. Bij de coach (en bij het team, sprak hij met een beperkt talent voor gedachtenlezen) rees de hoop op een verrassing tot een hoogte dat een nederlaag een verrassing werd. Verrassing.
De zes dames uit het zuiden waren met een missie onze kant op gekomen en wij waren daar niet tegen opgewassen. Een periode ging naar de thuisclub en daarmee stonden we voor het vierde kwart nog steeds 13 punten achter. Met de wetenschap dat we zelf vooral moeite hadden met de bal in de ploeg houden - laat staan scoren tegen de zone, moesten we wel gaan forceren en dat leverde een zware nederlaag op.
Dat deed pijn, al was het gewoon terecht en leerzaam en al deden we iets uniek-goeds: geen enkele aanvalsrebound tegen in de tweede helft. Nul. En dat kwam door heroische strijd onder de borden en door goed uitblokken. De telerstelling zal toch in woord en toon en gebaar zijn gebleken. Het past ons allemaal om positiever te zijn.
Terugblikkend zie ik een enorm hard werkend Uilenteam, dat het helaas niet helemaal had, in de aanval en af en toe een backdoor toestond aan een heel slim team zonder zwakke plekken dat ook iets uniek goeds deed: geen enkele turnover in de tweede helft. Nul. Hoe is dat als model?
Laura maakte 15 punten en Ka pakte 8 rebounds in de tweede helft.
Alleen cijfertjes over de tweede helft? Ja, want Emily moest @#$%$#@ achter de tafel en Tessa was met een kast in het trapgat vast blijven zitten in haar streven naar vastigheid....
Dan nu de wens voor 2008: iedereen alle vastigheid en souplesse die je maar wenst en voor ons samen wat positieve en prettige verrassingen. Vol verwachting klopt coach's hart....nul rebounds tegen.....en weer een ervaring rijker.
vrijdag, december 21, 2007
prijs/kwaliteit
Het Sportcentrum (van Universiteit en Hogeschool Groningen, moet ik daar dan officieel bijzetten - maar dat is voor mij net zoiets als achter "Stad" ook nog Groningen zetten; vanzelfsprekend) heeft een prijs gekregen!
De provinciale sportprijs. Directeur Gerro met vrolijke grijns op de voorpagina van 't dagblad. Gefeliciteerd allemaal.
De gelegenheid was ongeveer het 40 jarig bestaan. De officiele reden voor de prijs is, dat je iets moet betekenen voor de provinciale sport. Vanzelfsprekend. Het argument werd wat weggeschreven in de kantlijn van het stukje: het Sportcentrum van de ACLO heeft ongeveer 17.000 mensen aan het sporten. En dat is best veel: vandaar eigenlijk de prijs: kwantiteit.
OK, kwantiteit is ook kwaliteit maar toch is dat een beetje teleurstellend als enige motivatie. Jammer dat er dan niets gezegd wordt over de kwaliteit van de sport die tot stand komt in zo'n mooie samenwerking tussen bijzondere coaches en aparte sporters.
Daarom geeft Coach en wee hierbij 't Sportcentrum ook nog de Breedste Topsportprijs voor langdurig Pieken.
De provinciale sportprijs. Directeur Gerro met vrolijke grijns op de voorpagina van 't dagblad. Gefeliciteerd allemaal.
De gelegenheid was ongeveer het 40 jarig bestaan. De officiele reden voor de prijs is, dat je iets moet betekenen voor de provinciale sport. Vanzelfsprekend. Het argument werd wat weggeschreven in de kantlijn van het stukje: het Sportcentrum van de ACLO heeft ongeveer 17.000 mensen aan het sporten. En dat is best veel: vandaar eigenlijk de prijs: kwantiteit.
OK, kwantiteit is ook kwaliteit maar toch is dat een beetje teleurstellend als enige motivatie. Jammer dat er dan niets gezegd wordt over de kwaliteit van de sport die tot stand komt in zo'n mooie samenwerking tussen bijzondere coaches en aparte sporters.
Daarom geeft Coach en wee hierbij 't Sportcentrum ook nog de Breedste Topsportprijs voor langdurig Pieken.
maandag, december 17, 2007
Basketball-lifetime sport
Ik was wel even jaloers. Had het er onderweg toevallig nog over gehad: hoe jammer het is om zelf niet meer af en toe te kunnen spelen. Wie komen er na onze wedstrijd het veld op? Was dat Hank Smith? Was dat de oude Kales? Zestigers met een paar jonge honden in het team voor het vuile ren werk. Die heb je nodig natuurlijk. Jonge spelers die je voor een lay-upje kunt sturen, en die je transition wat voor je regelen. Zelf heb je dan heerlijk de tijd voor de dingen die het spelletje echt leuk maken: screentjes (noem het maar rustig stonewall-picks), afrollen, leuke passjes. Hmm. Het is ze gegund, maar ow.....
zondag, december 16, 2007
op de helft
"'N goed gevoel, coach", zei de aanvoerster terwijl ze het raampje snel dichtdraaide. Dat snelle kwam omdat het winter begon te worden, dat goede door de sterke partij die we in de tweede helft van de wedstrijd in Bunschoten hadden gespeeld.
De grote maar is natuurlijk dat we toch met negen punten verloren. Daar staat dan wel tegenover dat Shooters verrassend aan kop gaat in de promotiedivisie en dat we voor de beker, nog met Cookie, met twintig punten op de broek hadden gekregen. Dus ook in cijfers best iets om mee thuis te komen.
Voordat je dan thuis bent, hebben we altijd nog wel even. Karin doet het meestal wat sneller; coach heeft de tijd ook nodig om het allemaal nog eens te bedenken.
We begonnen eigenlijk best goed. Goede kansen, optisch gezien een veldoverwicht, we spelen echte aanvallen, wat altijd blijkt uit het feit dat er regelmatig eentje eindigt bij Suus. Keurig inside-outside spel, soepel gebruikmaken van de automatische switches van Shooters, onze press wordt niet gefileerd met lange passes in het hart van de verdediging, we hebben een rebound overwicht. Er zijn drie minpuntjes: we gooien ze er niet in en de Shooters driven continu hun eigen man voorbij, terwijl wij doen of het de gladde vloer van de turnzaal is. Beide zijn nog niet zo erg, want we roteren meestal best goed, dus Shooters heeft ook geen megaproduktie. Wat ons de das omdoet zijn de extra balverliezen in een betrekkelijk korte periode: van 11-9 wordt het in twee minuten 18-9 en van 20-15 in twee minuten 31-15. Dat we de Shooters in de tussenliggende 5 minuten op twee punten hebben gehouden is wel een pluimpje op onze hoed (een 6-2 run: defense wins!) Het is 31-18 bij rust.
OP de aanvalshelft, daar gaan we het doen in de tweede helft! De boodschap komt duidelijk over. Beide aanvallen werken nu prima en we pressen ook meteen wat vaker. De Shooters laten echter steeds zien over de nodige veerkracht te beschikken en het spel blijft omstreeks de 10 punten verschil op en neer golven. Het begin en het slot van het derde kwart is heel marginaal voor ons, zodat we met precies 10 verschil het laatste kwart in gaan. Elke schiet ons meteen op 7 en daarmee voor het eerst echt in de wedstrijd maar daar wil Shooters niet aan: een paar ongelukkige acties van alle kanten in hun voordeel en we kunnen weer opnieuw beginnen: 14 punten inhalen in 8 minuten. Kan dat?
Het kan als alles meezit. Dat gebeurt niet maar de helft knabbelen we er nog wel af. Dan maar de taktiek van de verschroeide aarde. Ook de aanvalstaktiek van het snelle en vrije afstandschot wordt goed uitgevoerd en met 50 seconden is het 66-60. Verder zit het niet mee: Shooters heeft aan de helft van de hun toekomende vrije worpen genoeg voor 69-60.
Vier minuten in de eerste helft zitten ons aardig dwars. Natuurlijk hebben we ook moeite met nogal wat dribbelstarts van de tegenpartij en natuurlijk begrijpen we ook niet waarom we niet wat vaker naar de vrije worplijn mogen en waarom scores worden geteld als de tegenstander nog aan het dribbelen is, terwijl wij een fout maken. We begrijpen zoveel niet, dat Laura met een T en de coach met een door de scheids beslagen bril uit een onderonsje komt. Suus (trouwens ook met een U fout opgezadeld) krijgt het na afloop wel keurig uitgelegd. Jaja.
Enfin, 3 e en 4e kwart zijn voor ons en we scoren in beide 20 punten tegen een schotpercentage van 55%.Dat is netjes tegen de koploper. Daar hebben we een goed gevoel over. Raampje dicht en wel thuis.
Suus is topscorer met 15, Kim is weer heel nuttig met 11 punten en 7 rebounds in 16 minuten, Femke is goed voor 8 punten, 7 steals en 6 assists, Karin maakt 9 punten en haalt weer 13 rebounds naar beneden. Laura kan weer volop rennen en verdedigen, Fre en Charlotte zijn degelijke aanspeelpunten, Elke maakt goeie inval beurten vanaf de bank, Lyet kan bogen op een fraaie charge, Emily keek het allemaal vanaf de zijde van haar wederhelft aan en Jorieke heeft zich ontwikkeld tot een aardige scout. We hopen dat ze verder geen oefening meer krijgt.
Op min derde kerstdag beginnen we aan de tweede helft van de competitie. Op het feestmenu staat WSC. Allemaal weer aanschuiven.
De grote maar is natuurlijk dat we toch met negen punten verloren. Daar staat dan wel tegenover dat Shooters verrassend aan kop gaat in de promotiedivisie en dat we voor de beker, nog met Cookie, met twintig punten op de broek hadden gekregen. Dus ook in cijfers best iets om mee thuis te komen.
Voordat je dan thuis bent, hebben we altijd nog wel even. Karin doet het meestal wat sneller; coach heeft de tijd ook nodig om het allemaal nog eens te bedenken.
We begonnen eigenlijk best goed. Goede kansen, optisch gezien een veldoverwicht, we spelen echte aanvallen, wat altijd blijkt uit het feit dat er regelmatig eentje eindigt bij Suus. Keurig inside-outside spel, soepel gebruikmaken van de automatische switches van Shooters, onze press wordt niet gefileerd met lange passes in het hart van de verdediging, we hebben een rebound overwicht. Er zijn drie minpuntjes: we gooien ze er niet in en de Shooters driven continu hun eigen man voorbij, terwijl wij doen of het de gladde vloer van de turnzaal is. Beide zijn nog niet zo erg, want we roteren meestal best goed, dus Shooters heeft ook geen megaproduktie. Wat ons de das omdoet zijn de extra balverliezen in een betrekkelijk korte periode: van 11-9 wordt het in twee minuten 18-9 en van 20-15 in twee minuten 31-15. Dat we de Shooters in de tussenliggende 5 minuten op twee punten hebben gehouden is wel een pluimpje op onze hoed (een 6-2 run: defense wins!) Het is 31-18 bij rust.
OP de aanvalshelft, daar gaan we het doen in de tweede helft! De boodschap komt duidelijk over. Beide aanvallen werken nu prima en we pressen ook meteen wat vaker. De Shooters laten echter steeds zien over de nodige veerkracht te beschikken en het spel blijft omstreeks de 10 punten verschil op en neer golven. Het begin en het slot van het derde kwart is heel marginaal voor ons, zodat we met precies 10 verschil het laatste kwart in gaan. Elke schiet ons meteen op 7 en daarmee voor het eerst echt in de wedstrijd maar daar wil Shooters niet aan: een paar ongelukkige acties van alle kanten in hun voordeel en we kunnen weer opnieuw beginnen: 14 punten inhalen in 8 minuten. Kan dat?
Het kan als alles meezit. Dat gebeurt niet maar de helft knabbelen we er nog wel af. Dan maar de taktiek van de verschroeide aarde. Ook de aanvalstaktiek van het snelle en vrije afstandschot wordt goed uitgevoerd en met 50 seconden is het 66-60. Verder zit het niet mee: Shooters heeft aan de helft van de hun toekomende vrije worpen genoeg voor 69-60.
Vier minuten in de eerste helft zitten ons aardig dwars. Natuurlijk hebben we ook moeite met nogal wat dribbelstarts van de tegenpartij en natuurlijk begrijpen we ook niet waarom we niet wat vaker naar de vrije worplijn mogen en waarom scores worden geteld als de tegenstander nog aan het dribbelen is, terwijl wij een fout maken. We begrijpen zoveel niet, dat Laura met een T en de coach met een door de scheids beslagen bril uit een onderonsje komt. Suus (trouwens ook met een U fout opgezadeld) krijgt het na afloop wel keurig uitgelegd. Jaja.
Enfin, 3 e en 4e kwart zijn voor ons en we scoren in beide 20 punten tegen een schotpercentage van 55%.Dat is netjes tegen de koploper. Daar hebben we een goed gevoel over. Raampje dicht en wel thuis.
Suus is topscorer met 15, Kim is weer heel nuttig met 11 punten en 7 rebounds in 16 minuten, Femke is goed voor 8 punten, 7 steals en 6 assists, Karin maakt 9 punten en haalt weer 13 rebounds naar beneden. Laura kan weer volop rennen en verdedigen, Fre en Charlotte zijn degelijke aanspeelpunten, Elke maakt goeie inval beurten vanaf de bank, Lyet kan bogen op een fraaie charge, Emily keek het allemaal vanaf de zijde van haar wederhelft aan en Jorieke heeft zich ontwikkeld tot een aardige scout. We hopen dat ze verder geen oefening meer krijgt.
Op min derde kerstdag beginnen we aan de tweede helft van de competitie. Op het feestmenu staat WSC. Allemaal weer aanschuiven.
donderdag, december 13, 2007
Rompslomp
Wat de oplettende lezertjes misschien ook graag willen weten, is dat de rompslomp van Carian Boorsma in de pijplijn zit. Het vergt wat gedoe met handtekeningen die wel of niet gezet moeten worden maar dan heb je ook wat: Tot onze grote en prettige verrassing kan deze dochter van coach' oud teamgenoot Jaap (ENOS, Groene Uilen) en oud speelster Ritva (ENOS) toch dit seizoen nog aan ons team worden toegevoegd. Nu levert ze al een positieve bijdrage aan onze trainingen; straks kan ze ook nog een paar rebounds pakken, waardoor de tegenstanders denken......zal ik de moeite van het rebounden wel nemen? En we weten allemaal: als zoiets aan het bewustzijn knaagt....dan hebben we er straks weer een.
per slagschip of per blog
Er gaat een Strassenkreuzer komen, waarin de landelijke Uilenteams naar de uitwedstrijden reizen. Daar komt een boel reclame op, ik hoop ook van de ANWB-wegenwacht of van een andere pechhulp...
Weet u iets voor een deur? De promocommissie maakt er iets moois van.
Als we al dat soort rigide mogelijkheden benutten om de dure business, die landelijk spelen vanuit Groningen nu eenmaal is, betaalbaar te houden, wil de coach ook wel adsense op z'n blog. Wilt u af en toe klikken op de advertenties? Dankuwel.
Weet u iets voor een deur? De promocommissie maakt er iets moois van.
Als we al dat soort rigide mogelijkheden benutten om de dure business, die landelijk spelen vanuit Groningen nu eenmaal is, betaalbaar te houden, wil de coach ook wel adsense op z'n blog. Wilt u af en toe klikken op de advertenties? Dankuwel.
dummy
In Stedum zijn soms miraculeuze atroomuitvalletjes. Net zo, dat de computer helemaal uitgaat en je hele blog van de dag verdwenen is.
Maar dan proberen we het gewoon weer:
We kunnen het nog! Goed schieten helpt ons aan de tweede overwinning.
We bewegen, screenen en schieten vooral heel behoorlijk.
Het gevoel is goed maar er gaat toch nog genoeg fout om te blijven verbeteren:
We spelen de centers nog onvoldoende aan. Daar liggen ook dit keer een boel punten en belangrijke aandachttrekkers. Het zit nog niet genoeg in ons systeem, dat we twee passers willen laten samenwerken om de center aan te spelen. We koesteren de illusie, dat we het zelf beter kunnen.
Nee meiden: het moet met z'n allen. Liever om het hoekje dan door het hoekje.
Rebounden is ook iets wat we met z'n allen moeten doen. Iedereen blokt (meestal) wel goed uit, maar dan is er iemand anders die een deurtje of kiertje laat openstaan. Iedereen heeft na afloop het gevoel dat kritiek op de eigen reboundprestaties niet aangetrokken hoeft te worden, omdat het voor zeg 80% toch goed was?
Maar 80% betekent nou precies dat er steeds eentje open was. U moet goed begrijpen, dat we een reboundduel bijna nooit verliezen; we verzuimen ze over het hele veld aan te gaan! Met 22 aanvalsrebounds haalt Binnenland een record en houdt het zichzelf van begin tot eind, ook nog een beetje geholpen door onze slordigheden, in de race.
Omdat de Uilen toch steeds de betere ploeg zijn, wat schieten (ik memoreer het nog maar weer eens, omdat het zo lekker ging..) betreft, raken onze tegenstandsters licht gefrustreerd. Zonder dat er sprake is van grote opwinding lopen ze tegen een aantal T's aan. Ook in de afwerking van de vrije worpen kiezen we voor spannend en dat blijft het dus. Een heel goed gevoel om de eindstand te bekijken van 63-58 en dan ook nog de baskets kunnen laten staan!
Femke scoort 21 punten en Karin en Lyet maken er beide tien.
Na afloop krijg ik de vraag van coach Lace (still going) Strong, wat mijn favoriete oefening is. Hee, Strong is mijn eerste echte basketball-held, die speld ik niets op de mouw: In Barendrecht gaan ze de komende tijd aan de Dummy-drill.
Maar dan proberen we het gewoon weer:
We kunnen het nog! Goed schieten helpt ons aan de tweede overwinning.
We bewegen, screenen en schieten vooral heel behoorlijk.
Het gevoel is goed maar er gaat toch nog genoeg fout om te blijven verbeteren:
We spelen de centers nog onvoldoende aan. Daar liggen ook dit keer een boel punten en belangrijke aandachttrekkers. Het zit nog niet genoeg in ons systeem, dat we twee passers willen laten samenwerken om de center aan te spelen. We koesteren de illusie, dat we het zelf beter kunnen.
Nee meiden: het moet met z'n allen. Liever om het hoekje dan door het hoekje.
Rebounden is ook iets wat we met z'n allen moeten doen. Iedereen blokt (meestal) wel goed uit, maar dan is er iemand anders die een deurtje of kiertje laat openstaan. Iedereen heeft na afloop het gevoel dat kritiek op de eigen reboundprestaties niet aangetrokken hoeft te worden, omdat het voor zeg 80% toch goed was?
Maar 80% betekent nou precies dat er steeds eentje open was. U moet goed begrijpen, dat we een reboundduel bijna nooit verliezen; we verzuimen ze over het hele veld aan te gaan! Met 22 aanvalsrebounds haalt Binnenland een record en houdt het zichzelf van begin tot eind, ook nog een beetje geholpen door onze slordigheden, in de race.
Omdat de Uilen toch steeds de betere ploeg zijn, wat schieten (ik memoreer het nog maar weer eens, omdat het zo lekker ging..) betreft, raken onze tegenstandsters licht gefrustreerd. Zonder dat er sprake is van grote opwinding lopen ze tegen een aantal T's aan. Ook in de afwerking van de vrije worpen kiezen we voor spannend en dat blijft het dus. Een heel goed gevoel om de eindstand te bekijken van 63-58 en dan ook nog de baskets kunnen laten staan!
Femke scoort 21 punten en Karin en Lyet maken er beide tien.
Na afloop krijg ik de vraag van coach Lace (still going) Strong, wat mijn favoriete oefening is. Hee, Strong is mijn eerste echte basketball-held, die speld ik niets op de mouw: In Barendrecht gaan ze de komende tijd aan de Dummy-drill.
woensdag, december 05, 2007
Haarlem, geen volleybalstad
Het is nog niet zo makkelijk om in de OG sporthal te komen, als je door je enkel bent gegaan. Maar het lukt en er lijkt geen reden om het matige Bball van de laatste weken achter ons te laten. Oud Uilen guard Linda is hier thuis en Judith en Renske kennen we van enkele andere tegenstanders in de promotiedivisie. Publiek is behoorlijk talrijk en kent behoorlijk wat bekende gezichten.
Toch beginnen we niet goed. Onze verdediging wordt van binnenuit opgegeten en aanvallend zijn we er helemaal niet. Binnen 5 minuten staan we 16 punten achter. De coach gooit er zoveel energie tegenaan - gebrul, geloop, gespring, gecoach - dat hij z'n rotte enkel vergeet. Maar pas als we weer meer outside motion gaan spelen, om Ka (om vooralsnog niet opgehelderde redenen buitengewoon populair bij de mannen op de tribune) en Kim heen, zijn we niet meer de mindere. Integendeel.
Kwart 2 is al voor ons en in kwart 3 lopen we zelfs behoorlijk in. Vooral Ka schudt haar ergernissen af en ze pakt de aanvalsrebounds op de duidelijke schoten. De bal rouleert en de acties worden directer. Femke en Linda spelen betere wedstrijden dan ooit als uilen en daar zijn we blij mee.
We komen zelfs weer terug tot binnen de tien en besluiten om alles of niets te spelen. Dat werpt maar ten dele vruchten af: we stoppen de klok maar OG scoort van de vrije worplijn enbij ons stokt het een beetje, zodat we net niet meer kunnen zeggen, dat we drie kwarten winnen. We kunnen het wel gezien de 36 punten in de tweede helft:
In Volleybal hadden we tot op het laatst een kans gehad op de winst in de derde set.
Pijnlijk duidelijk weer, dat basketball geen volleybal is.
Karin maakt 13 punten (bijna alle in de tweede helft) en verder scoort bijna iedereen. Aan de andere kant is Renske vd Voort erg productief en sterk onder de borden.
Vrijdag iedereen die er is fit? En dan komt Binnenland op bezoek. qc
Toch beginnen we niet goed. Onze verdediging wordt van binnenuit opgegeten en aanvallend zijn we er helemaal niet. Binnen 5 minuten staan we 16 punten achter. De coach gooit er zoveel energie tegenaan - gebrul, geloop, gespring, gecoach - dat hij z'n rotte enkel vergeet. Maar pas als we weer meer outside motion gaan spelen, om Ka (om vooralsnog niet opgehelderde redenen buitengewoon populair bij de mannen op de tribune) en Kim heen, zijn we niet meer de mindere. Integendeel.
Kwart 2 is al voor ons en in kwart 3 lopen we zelfs behoorlijk in. Vooral Ka schudt haar ergernissen af en ze pakt de aanvalsrebounds op de duidelijke schoten. De bal rouleert en de acties worden directer. Femke en Linda spelen betere wedstrijden dan ooit als uilen en daar zijn we blij mee.
We komen zelfs weer terug tot binnen de tien en besluiten om alles of niets te spelen. Dat werpt maar ten dele vruchten af: we stoppen de klok maar OG scoort van de vrije worplijn enbij ons stokt het een beetje, zodat we net niet meer kunnen zeggen, dat we drie kwarten winnen. We kunnen het wel gezien de 36 punten in de tweede helft:
In Volleybal hadden we tot op het laatst een kans gehad op de winst in de derde set.
Pijnlijk duidelijk weer, dat basketball geen volleybal is.
Karin maakt 13 punten (bijna alle in de tweede helft) en verder scoort bijna iedereen. Aan de andere kant is Renske vd Voort erg productief en sterk onder de borden.
Vrijdag iedereen die er is fit? En dan komt Binnenland op bezoek. qc
zaterdag, december 01, 2007
koffer met benodigdheden
Vandaag vertrekken we naar Onze Gezellen en we nemen mee:
niet een half busje geblesseerden.
maar wel een koffer met spul voor bij blessures. De zogenaamde mosterdkoffer, de koffer om de put mee te dempen waar het kalf al in verzopen is.
Een van onze aandachtige volgers, althans bij thuiswedstrijden is Peter Pannekoek. ("heet hij echt Pannekoek?", vroeg Femke meteen.)Peter is een van de baliemedewerkers een van de aanspreekpunten en woordvooerders van het frontoffice van het Sportcentrum.
Verantwoordelijk voor levende have en inboedel.
In die hoedanigheid maakt hij al onze verstappingen en ellende mee maar in die hoedanigheid voert hij ook de regie over alles wat er blijft liggen na sport. Een en ander bij elkaar opgeteld leverde ons een fraaie verzorgingskoffer op. Tweedehands maar versierd met letters en logo van een wedstrijdposter. Met persoonlijke aandacht opgevuld tot een goed bruikbaar niveau: instant cold packs, jodium, gaasjes en hoofdpijnpillen.
Nu was ik zelf de eerste die weer eens een ijszakje kwam halen. "Niet die eenmalige uit je nieuwe koffer he, " zei Peter. "Bewaar die maar voor de uitwedstrijden. Of voor nooit."
niet een half busje geblesseerden.
maar wel een koffer met spul voor bij blessures. De zogenaamde mosterdkoffer, de koffer om de put mee te dempen waar het kalf al in verzopen is.
Een van onze aandachtige volgers, althans bij thuiswedstrijden is Peter Pannekoek. ("heet hij echt Pannekoek?", vroeg Femke meteen.)Peter is een van de baliemedewerkers een van de aanspreekpunten en woordvooerders van het frontoffice van het Sportcentrum.
Verantwoordelijk voor levende have en inboedel.
In die hoedanigheid maakt hij al onze verstappingen en ellende mee maar in die hoedanigheid voert hij ook de regie over alles wat er blijft liggen na sport. Een en ander bij elkaar opgeteld leverde ons een fraaie verzorgingskoffer op. Tweedehands maar versierd met letters en logo van een wedstrijdposter. Met persoonlijke aandacht opgevuld tot een goed bruikbaar niveau: instant cold packs, jodium, gaasjes en hoofdpijnpillen.
Nu was ik zelf de eerste die weer eens een ijszakje kwam halen. "Niet die eenmalige uit je nieuwe koffer he, " zei Peter. "Bewaar die maar voor de uitwedstrijden. Of voor nooit."
zondag, november 18, 2007
Boxtel
Met z'n negenen onderweg ontdekken we, dat we dit vroeger een volle bank of een volle bak noemden en dat je nu verbaasd om je heen kijkt, waar al die anderen nu zijn.
We gaan uitboxelen, grapt de coach bij het AC restaurant Apeldoorn.
Het is een lange reis naar de ouderwetse Pelikaanhal, waarvan er nog zoveel staan in Brabant. Ook deze is verstopt, diep in een woonwijk met echte drempels. Vorige week heeft Celeritas hier 22-7 achtergestaan door een zone, unnescessary roughness en een klein veldje. Wij herinneren ons een nederlaag op een groot veld, drie jaar geleden.
Maar inderdaad, niet iedereen voelt zich verplicht de wedsrijden in de damespromotiedivisie enig cachet te geven door op fatsoenlijk veld te spelen. Het kan allemaal net, er is voldoende uitloop maar het houdt niet over, door de rommel om het veld. Een fatsoenlijke toeter is blijkbaar ook niet te begroten.
Geen muziek, geen goed licht en als ik m'n gal spuw bij de scheidsrechters, zeggen die, dat te smal ook breed genoeg is. Coach van de tegenpartij: "Ik wou alleen maar op groot veld spelen als we ook op groot veld konden trainen en dat kan niet. Anders hebben we helemaal geen thuisvoordeel...." Kom eens kijken in de rest van de wereld en neem intussen de wedstrijd om te beginnen serieus.
We doen het niet goed. Er vliegen veel te veel ballen uit, we passen te traag, komen te traag open en de schoten die we wel nemen zijn vaak verlegenheidsschoten. Verdedigend doen we het niet zo slecht, als we de organisatie voor elkaar hebben komen de Boxtelia nen er niet door. 26 turnovers tegenover 18 veldscores tegen 29 %is te slecht. Dan helpt het niet als je nog meer ballen terugpakt. Boxtel neemt betere schoten en schiet meer dan 40 % in de laatste anderhalve minuut van het eerste kwart laten we ze glippen: we krijgen door goed rebounden 7 vrije worpen te nemen waarvan we er 5 missen. Het is dan 18-11. Het derde kwart, waarin we Emily kwijtraken en waarin Suus tegen haar 4e fout aanloopt killt ons: we maken maar 6 punten waarvan 1 veldscore en missen weer de helft van onze vrije worpen. Het is geen leuke wedstrijd, ook niet qua sfeer. Wij balen van onszelf, van de tegenstandsters, van de zaal, van de tafel en van de scheidsen. En met wij bedoel ik wij allemaal en dat betekent niet veel goeds voor het gevoel van zelfbeschikking. Slachtoffer van de omstandigheden????
Het vierde kwart gaan we dan echt spelen na een klein probleem over wat er nou gezegd is in de vorige timeout. (They hear you but do they listen... In het vervolg zal de coach zich concentreren op een zo rustgevend of inspirerend mogelijk stemgeluid. Wat hij zegt en wat zijn lichaamstaal is wordt toch niet door alle speelsters waargenomen.....)
We grossieren in steals en breaks en kunnen opeens de bal in het netje krijgen, maar helaas heeft de tegenpartij nu helemaal de geest en maakt nog even 10 punten in de laatste twee minuten met drie drietjes en een bonusscore. Ook deze uitslag is nodeloos hoog. 72-49. Ernstig het gemis van 16 van de 26 vrije worpen. Niemand in de dubbele cijfers en een kut eind terug.Volgende week gelukkig weer thuis!
We gaan uitboxelen, grapt de coach bij het AC restaurant Apeldoorn.
Het is een lange reis naar de ouderwetse Pelikaanhal, waarvan er nog zoveel staan in Brabant. Ook deze is verstopt, diep in een woonwijk met echte drempels. Vorige week heeft Celeritas hier 22-7 achtergestaan door een zone, unnescessary roughness en een klein veldje. Wij herinneren ons een nederlaag op een groot veld, drie jaar geleden.
Maar inderdaad, niet iedereen voelt zich verplicht de wedsrijden in de damespromotiedivisie enig cachet te geven door op fatsoenlijk veld te spelen. Het kan allemaal net, er is voldoende uitloop maar het houdt niet over, door de rommel om het veld. Een fatsoenlijke toeter is blijkbaar ook niet te begroten.
Geen muziek, geen goed licht en als ik m'n gal spuw bij de scheidsrechters, zeggen die, dat te smal ook breed genoeg is. Coach van de tegenpartij: "Ik wou alleen maar op groot veld spelen als we ook op groot veld konden trainen en dat kan niet. Anders hebben we helemaal geen thuisvoordeel...." Kom eens kijken in de rest van de wereld en neem intussen de wedstrijd om te beginnen serieus.
We doen het niet goed. Er vliegen veel te veel ballen uit, we passen te traag, komen te traag open en de schoten die we wel nemen zijn vaak verlegenheidsschoten. Verdedigend doen we het niet zo slecht, als we de organisatie voor elkaar hebben komen de Boxtelia nen er niet door. 26 turnovers tegenover 18 veldscores tegen 29 %is te slecht. Dan helpt het niet als je nog meer ballen terugpakt. Boxtel neemt betere schoten en schiet meer dan 40 % in de laatste anderhalve minuut van het eerste kwart laten we ze glippen: we krijgen door goed rebounden 7 vrije worpen te nemen waarvan we er 5 missen. Het is dan 18-11. Het derde kwart, waarin we Emily kwijtraken en waarin Suus tegen haar 4e fout aanloopt killt ons: we maken maar 6 punten waarvan 1 veldscore en missen weer de helft van onze vrije worpen. Het is geen leuke wedstrijd, ook niet qua sfeer. Wij balen van onszelf, van de tegenstandsters, van de zaal, van de tafel en van de scheidsen. En met wij bedoel ik wij allemaal en dat betekent niet veel goeds voor het gevoel van zelfbeschikking. Slachtoffer van de omstandigheden????
Het vierde kwart gaan we dan echt spelen na een klein probleem over wat er nou gezegd is in de vorige timeout. (They hear you but do they listen... In het vervolg zal de coach zich concentreren op een zo rustgevend of inspirerend mogelijk stemgeluid. Wat hij zegt en wat zijn lichaamstaal is wordt toch niet door alle speelsters waargenomen.....)
We grossieren in steals en breaks en kunnen opeens de bal in het netje krijgen, maar helaas heeft de tegenpartij nu helemaal de geest en maakt nog even 10 punten in de laatste twee minuten met drie drietjes en een bonusscore. Ook deze uitslag is nodeloos hoog. 72-49. Ernstig het gemis van 16 van de 26 vrije worpen. Niemand in de dubbele cijfers en een kut eind terug.Volgende week gelukkig weer thuis!
Cangeroes
Cangeroes was seizoen 06-07 de enige ploeg, die ons in onze eigen hal de baas was. Cangeroes heeft niet in kracht ingeboet, in tegendeel. Vorig seizoen starten wij met Cook, Margreet, Tessa, Natalie en Karin en werden we in de tweede helft toch nog aardig overlopen. Telt u maar hoeveel van deze starters over zijn gebleven.
Met de huidige ploeg houden we de Cangeroes in het eerste kwart gewoon bij. En dan geven we een paar ballen op rij weg. En we komen ook niet meer terug. Cangeroes hanteert wel vaker de taktiek van de verschroeide aarde: keihard en met alle risico's in de press. Konden we de bal er maar elegant overheen spelen.... we krijgen het niet vaak genoeg voor elkaar en blijven ballen inleveren. Coach vindt dit onnodig en twijfelt aan de inzet van de speelsters. Eigenlijk is het geen schandalig slechte wedstrijd maar toch bekijk ik het geheel wat door deze koker. Op het laatst doen we et eigenlijk heel redelijk en komen we terug tot 14 punten met 8 minuten te gaan. Een acceptabele stand waar de mogelijkheden de moeilijkheden eigenlijk overtreffen. Maar twaalf onbeantwoorde punten doen zeer en vertekenen het beeld van de wedstrijd. Het wordt 46-73. Alleen Laura in de dubbele cijfers met 11 punten.
Er vallen harde woorden over de inzet en de concentratie bij de eindafrekening.
Terecht offeren we de dinsdagtraining op aan het smeden van toekomstplannen. Het is niet de inzet maar de concentratie. Concentreren is ook een werkwoord net als zelfvertrouwen. Nou daar maar aan werken, dan. En vanuit de verdediging, herbevestigen de uilen elkaar.
Met de huidige ploeg houden we de Cangeroes in het eerste kwart gewoon bij. En dan geven we een paar ballen op rij weg. En we komen ook niet meer terug. Cangeroes hanteert wel vaker de taktiek van de verschroeide aarde: keihard en met alle risico's in de press. Konden we de bal er maar elegant overheen spelen.... we krijgen het niet vaak genoeg voor elkaar en blijven ballen inleveren. Coach vindt dit onnodig en twijfelt aan de inzet van de speelsters. Eigenlijk is het geen schandalig slechte wedstrijd maar toch bekijk ik het geheel wat door deze koker. Op het laatst doen we et eigenlijk heel redelijk en komen we terug tot 14 punten met 8 minuten te gaan. Een acceptabele stand waar de mogelijkheden de moeilijkheden eigenlijk overtreffen. Maar twaalf onbeantwoorde punten doen zeer en vertekenen het beeld van de wedstrijd. Het wordt 46-73. Alleen Laura in de dubbele cijfers met 11 punten.
Er vallen harde woorden over de inzet en de concentratie bij de eindafrekening.
Terecht offeren we de dinsdagtraining op aan het smeden van toekomstplannen. Het is niet de inzet maar de concentratie. Concentreren is ook een werkwoord net als zelfvertrouwen. Nou daar maar aan werken, dan. En vanuit de verdediging, herbevestigen de uilen elkaar.
scoren uit het veld
Hee coach, komt er nog een keer een stukje? Sorry, beetje druk soms. En ik schrijf nogal veel, door de week. Verslagen van vergaderingen, nieuwsbrieven, adviezen, verslagen van praktijkdagen, scriptie...
Maar natuurlijk komt hier ook weer een verslag van basketballwedstrijden.
Wel weer twee in een. Het is niet zo heel leuk om over nederlagen te schrijven. Maar soms is winst verlies en verlies winst, dus haal het positieve er maar uit.
Wat het zwaarst weegt moet eerst: We verliezen meer dan wedstrijden. Femke verrekt haar lies en niet eens in de gladde zalen waar we trainen, maar gewoon tijdens de wedstrijd tegen Cangeroes in de Struikhal. Jorieke, onze spring-in-t-veld is heerlijk dynamisch bezig op de training van vrijdag (op datzelfde grote veld) maar ik zie het gebeuren: ze start wat vreemd en kijkt om. Niemand achter haar, die gemeen tegen haar kuit slaat. Herkent u dit? Iedereen die wel eens een zweepslag heeft opgelopen wel.... Later is het helemaal duidelijk als haar tenen machteloos naar beneden bengelen.
Emily is de volgende. Nu tijdens de wedstrijd tegen Boxtel. Ze is zich aan het herpakken van nog niet zo'n heel beste eerste helft en wordt niet bepaald beloond voor goed gedrag. Even blijft haar hand hangen achter een tegenstandster er meteen ligt de zwakken schouder er weer uit. Het is lang geleden maar meteen duidelijk. Die zullen we ook een poos moeten missen.
We zitten helemaal wat in de hoek waar de klappen vallen want ook Linda is niet meegereisd en nog even niet in staat tot echte bijdrages op promotie-niveau.
En ons spel laat veel te wensen over: met name veldscores. Dat zou fijn zijn. Nu is Sinterklaas wel weer in het land, dus wie weet wat we in de schoentjes vinden...Ik denk wel dat ook de Sint helpt die zich zelf helpen.
We zetten dit seizoen in op het verbeteren van de verdediging. En inderdaad worden we veel minder makkelijk verslagen door drives en stelen we minstens net zo veel ballen als vorig seizoen. Wat we met die balwinst doen is waar we ons moeten verbeteren.
Maar natuurlijk komt hier ook weer een verslag van basketballwedstrijden.
Wel weer twee in een. Het is niet zo heel leuk om over nederlagen te schrijven. Maar soms is winst verlies en verlies winst, dus haal het positieve er maar uit.
Wat het zwaarst weegt moet eerst: We verliezen meer dan wedstrijden. Femke verrekt haar lies en niet eens in de gladde zalen waar we trainen, maar gewoon tijdens de wedstrijd tegen Cangeroes in de Struikhal. Jorieke, onze spring-in-t-veld is heerlijk dynamisch bezig op de training van vrijdag (op datzelfde grote veld) maar ik zie het gebeuren: ze start wat vreemd en kijkt om. Niemand achter haar, die gemeen tegen haar kuit slaat. Herkent u dit? Iedereen die wel eens een zweepslag heeft opgelopen wel.... Later is het helemaal duidelijk als haar tenen machteloos naar beneden bengelen.
Emily is de volgende. Nu tijdens de wedstrijd tegen Boxtel. Ze is zich aan het herpakken van nog niet zo'n heel beste eerste helft en wordt niet bepaald beloond voor goed gedrag. Even blijft haar hand hangen achter een tegenstandster er meteen ligt de zwakken schouder er weer uit. Het is lang geleden maar meteen duidelijk. Die zullen we ook een poos moeten missen.
We zitten helemaal wat in de hoek waar de klappen vallen want ook Linda is niet meegereisd en nog even niet in staat tot echte bijdrages op promotie-niveau.
En ons spel laat veel te wensen over: met name veldscores. Dat zou fijn zijn. Nu is Sinterklaas wel weer in het land, dus wie weet wat we in de schoentjes vinden...Ik denk wel dat ook de Sint helpt die zich zelf helpen.
We zetten dit seizoen in op het verbeteren van de verdediging. En inderdaad worden we veel minder makkelijk verslagen door drives en stelen we minstens net zo veel ballen als vorig seizoen. Wat we met die balwinst doen is waar we ons moeten verbeteren.
zondag, oktober 28, 2007
Uiltje lacht uiltje huilt
Lachen
Baros kwam op "onze zondagmiddag" naar Grunnen. Wij maakten het onze eerste wedstrijd PC (Post Cookie) Thema: en wie doen het nou, als we het niet meer weten?
Baros kwam zonder echte spelmaker maar met behoorlijk lengte (the story of Owl's life: Nergens ter wereld lopen zoveel grote vrouwen rond als in het Noorden, maar bij ons blijven ze buiten het veld....) Grote mobiele meiden studeren in Rotterdam, blijkbaar.
Dankzij Laura blijven we binnen redelijke marge. Nog flink op voorsprong gooit Baros het op een zone. 3-2. Hebben we nog niet tegen geoefend en het begin gaat stroef. Halverwege het tweede kwart staan we nog flink achter maar dan wordt langzaam duidelijk, dat de Rotterdamsen ons een plezier doen met de zone. We krijgen tijd om aan te leggen en heel vaak stelen we de bal in de press en dan is er nog helemaal geen verdediging.
Bij rust staan we nog maar twee punten achter en in het derde kwart schieten Susanne en Elke ons los. Het hele team werkt zich naar een hoop steals toe, en Baros ziet ons niet meer terug. Als de rook is opgetrokken, hebben we 4 speelsters in de dubbele cijfers en Karin, die wel weer erg de baas is onder het eigen bord, is daar niet eens bij.
Laura 14, Elke, Lyet en Suus elk 10. De eerste punten van een nieuwe periode zijn binnen.
Huilen
Op vrijdagavond trainen we altijd. Nog in de best mogelijke zaal ook. Een stroeve vloer, genoeg uitloop, goed licht.
En nu waren we mooi op tijd in Landsmeer. De wedstrijd begint na een lange werkweek om dezelfde tijd, dat we anders echt aan het weekend beginnen. Ook de omgeving van de wedstrijd is nog niet helemaal in orde. Er ontbreekt een stukje bestek op de tafel en er volgt een demonstratie hoe lang het kan duren om zoiets te halen. Onze warming up loopt in de soep doordat de klokken anders lopen. Ik ben ook niet op m'n best en loop te mopperen op het gevaarlijke en promotiedivisie onwaardige gymzaaltje. Later gun ik ook m'n eigen meiden hun warming up niet, omdat ik vind dat ze er wel meer dan 1 op de 5 layups in mogen gooien. Dat we daarvoor niet op zo'n tijdstip hier heen gekomen zijn. Mopper mopper.
Beter wordt het nog niet want we worden direct overlopen. De ongeveer even sterke tegenstanders spelen veel dynamischer, vooral in de rebound en de defense. Het verschil is 19-7 na 6 minuten. De eerste klap blijkt een daalder waard, want wij hebben ook wel eens een goede periode: van 23-11 stappen we voorzichtig de wedstrijd weer binnen bij 25-17. Het blijft met middelgrote sprongen op en neer gaan: het wordt 36-22 en bij rust brengen we onszelf toch weer op 40-34.
We spreken af dat we sneller gaan beslissen en meer 1 tegen 1 gaan spelen en dat we een eind gaan maken aan het rebound overwicht van Probuild. De scheidsrechters gaan daar ook een rol in spelen: met hen spreek ik af, dat het mijn taak is iets te doen aan het niet uitblokken van mijn team, maar hun taak om er op toe te zien, dat als dat wel gebeurt en de blokker niet in de toestelberging wordt geschoven. We doen het veel beter op dit vlak en komen bij 42-41 weer langszij. We zijn nu gelijkwaardig of beter, maar vergeten dit ook net zo makkelijk weer. 50-52 is het ook nog maar dan glijden ze er weer vandoor en de laatste score van het derde kwart is een heel zure. We dwingen een slecht schot af, dat dan toch weer gerebound wordt en via via in een drietje resulteert, waardoor we dit kwart ook verliezen. Onze pogingen om geforceerd terug te komen leiden tot bijna frivool spel van Probuild. De eindstand ziet er lelijk uit: 84-62. We waren iets minder slecht dan dat en de volgende vrijdag staan we er.
Laura doet het weer goed: 15 punten, Karin heeft er 12 en Lyet 10.
Baros kwam op "onze zondagmiddag" naar Grunnen. Wij maakten het onze eerste wedstrijd PC (Post Cookie) Thema: en wie doen het nou, als we het niet meer weten?
Baros kwam zonder echte spelmaker maar met behoorlijk lengte (the story of Owl's life: Nergens ter wereld lopen zoveel grote vrouwen rond als in het Noorden, maar bij ons blijven ze buiten het veld....) Grote mobiele meiden studeren in Rotterdam, blijkbaar.
Dankzij Laura blijven we binnen redelijke marge. Nog flink op voorsprong gooit Baros het op een zone. 3-2. Hebben we nog niet tegen geoefend en het begin gaat stroef. Halverwege het tweede kwart staan we nog flink achter maar dan wordt langzaam duidelijk, dat de Rotterdamsen ons een plezier doen met de zone. We krijgen tijd om aan te leggen en heel vaak stelen we de bal in de press en dan is er nog helemaal geen verdediging.
Bij rust staan we nog maar twee punten achter en in het derde kwart schieten Susanne en Elke ons los. Het hele team werkt zich naar een hoop steals toe, en Baros ziet ons niet meer terug. Als de rook is opgetrokken, hebben we 4 speelsters in de dubbele cijfers en Karin, die wel weer erg de baas is onder het eigen bord, is daar niet eens bij.
Laura 14, Elke, Lyet en Suus elk 10. De eerste punten van een nieuwe periode zijn binnen.
Huilen
Op vrijdagavond trainen we altijd. Nog in de best mogelijke zaal ook. Een stroeve vloer, genoeg uitloop, goed licht.
En nu waren we mooi op tijd in Landsmeer. De wedstrijd begint na een lange werkweek om dezelfde tijd, dat we anders echt aan het weekend beginnen. Ook de omgeving van de wedstrijd is nog niet helemaal in orde. Er ontbreekt een stukje bestek op de tafel en er volgt een demonstratie hoe lang het kan duren om zoiets te halen. Onze warming up loopt in de soep doordat de klokken anders lopen. Ik ben ook niet op m'n best en loop te mopperen op het gevaarlijke en promotiedivisie onwaardige gymzaaltje. Later gun ik ook m'n eigen meiden hun warming up niet, omdat ik vind dat ze er wel meer dan 1 op de 5 layups in mogen gooien. Dat we daarvoor niet op zo'n tijdstip hier heen gekomen zijn. Mopper mopper.
Beter wordt het nog niet want we worden direct overlopen. De ongeveer even sterke tegenstanders spelen veel dynamischer, vooral in de rebound en de defense. Het verschil is 19-7 na 6 minuten. De eerste klap blijkt een daalder waard, want wij hebben ook wel eens een goede periode: van 23-11 stappen we voorzichtig de wedstrijd weer binnen bij 25-17. Het blijft met middelgrote sprongen op en neer gaan: het wordt 36-22 en bij rust brengen we onszelf toch weer op 40-34.
We spreken af dat we sneller gaan beslissen en meer 1 tegen 1 gaan spelen en dat we een eind gaan maken aan het rebound overwicht van Probuild. De scheidsrechters gaan daar ook een rol in spelen: met hen spreek ik af, dat het mijn taak is iets te doen aan het niet uitblokken van mijn team, maar hun taak om er op toe te zien, dat als dat wel gebeurt en de blokker niet in de toestelberging wordt geschoven. We doen het veel beter op dit vlak en komen bij 42-41 weer langszij. We zijn nu gelijkwaardig of beter, maar vergeten dit ook net zo makkelijk weer. 50-52 is het ook nog maar dan glijden ze er weer vandoor en de laatste score van het derde kwart is een heel zure. We dwingen een slecht schot af, dat dan toch weer gerebound wordt en via via in een drietje resulteert, waardoor we dit kwart ook verliezen. Onze pogingen om geforceerd terug te komen leiden tot bijna frivool spel van Probuild. De eindstand ziet er lelijk uit: 84-62. We waren iets minder slecht dan dat en de volgende vrijdag staan we er.
Laura doet het weer goed: 15 punten, Karin heeft er 12 en Lyet 10.
zondag, oktober 21, 2007
Cookie overseas
Vanmiddag gaat dan gebeuren, wat we vorige week nog hebben uitgesteld. Spelen met Ka als captain en zonder Cookie. We hebben er deze week ook echt an kunnen wennen. Ze was er al niet meer bij toen we onze primary en countermoves deden met Swen Nater en ze was er donderdag en vrijdag ook niet bij. Donderdag was betrekkelijk gewoon, Cook was er niet. Daar werkten we wel lekker hard om. Vrijdag aan het begin was het ook nog wel gewoon, Cook is wel eens vaker laat en het begin liep alles ook nog lekker fanatiek. Op het wedstrijdveld trainen is sowiso wel even onwennig.
Maar ongeveer halverwege sloop toch het onbestemde gevoel binnen, dat het anders liep. Niemand begreep ook helemaal wat er nou niet lekker liep, we liepen gewoon tegen het feit aan. Coach zelf snapt het pas bij het schrijven van deze letters. Wat gewoon een aardig afscheidsstukje moest worden, wordt opeens een nieuw beginstukje. We moeten nog effe wenne, Cook. Maar let maar eens op, als je terug komt......
Tot ziens en we zeggen maar niet: hou je taai want dat past niet bij Cookies.
Misschien is het leuk voor je om te weten, dat er nog wat kruimels van je zijn achtergebleven: in het rekje met showartikelen van basketballwinkel Morebasketball.com, hangt een keurig, ongebruikt inspeelshirtje van de Groene Uilen???? Hoe kan dat nou? Op de rug de naam van ene Annemieke?? Kennen we die?
Maar ongeveer halverwege sloop toch het onbestemde gevoel binnen, dat het anders liep. Niemand begreep ook helemaal wat er nou niet lekker liep, we liepen gewoon tegen het feit aan. Coach zelf snapt het pas bij het schrijven van deze letters. Wat gewoon een aardig afscheidsstukje moest worden, wordt opeens een nieuw beginstukje. We moeten nog effe wenne, Cook. Maar let maar eens op, als je terug komt......
Tot ziens en we zeggen maar niet: hou je taai want dat past niet bij Cookies.
Misschien is het leuk voor je om te weten, dat er nog wat kruimels van je zijn achtergebleven: in het rekje met showartikelen van basketballwinkel Morebasketball.com, hangt een keurig, ongebruikt inspeelshirtje van de Groene Uilen???? Hoe kan dat nou? Op de rug de naam van ene Annemieke?? Kennen we die?
dinsdag, oktober 16, 2007
vergissing
Goh, wat waren we lekker aan het inspelen. Dezelfde oefening aan de andere kant stelde zoveel minder voor dan bij de Uilen.... Bovendien was het de eerste keer, dat we zonder aanreisperikelen aan de wedstrijd konden beginnen, Cook deed toch nog maar een keer mee....alle tekenen stonden gunstig. (Apart spelen in Bunschoten/Spakenburg, trouwens. Enorm veel mensen in de sporthal...Het uitgaanscentrum? Het publiek kwam de zaal niet in, want daar mochten ze niet roken.... De rook kwam zelf wel.)
En we begonnen ook aardig. Er zat wat meer aanval in, de tegenpartij had nog maar weinig tijd, als ze de bal over de middellijn kregen. Toch ging het gelijk op. Er waren steeds toch vrij eenvoudige scores van Shooters kant. Het had een teken aan de wand moeten zijn....
Wij scoorden weer niet zo makkelijk...en na 21-20 voor ons, hadden we weer een symptomatische slechte periode. Wel weer maar 1 minuut of zo, maar opeens waren de Shooters wel vertrokken naar 30-21. We hebben ze nooit weer gezien. We lieten het ook lopen, in de desastreuze middelste kwarten. Nooit zoveel layups om de oren. Nee,
de blik op het warmlopen had een vergissing als conclusie opgeleverd. Er was maar een team echt aan het rennen en dat waren de 8 uit het rokerige dorp....Zij gingen ervoor, zij beleefden wat (Eva van vorig seizoen Cangeroes was goed..) en bij ons was het werken tegen heug en meug en vechten tegen de bierkaai. Dat de scheids consequent het "voordeel" in de gaten hield, net zo lang tot we niets meer met de bal konden, hielp ons vertrouwen ook niet echt. 9
Dat we uiteindelijk maar met zestien aan de broek kregen was te danken aan het laatste kwart, het enige dat we wisten te winnen en waarin we nog van 24 punten achter terugkwamen. Ook toen viel er nog wel ens een layupje achter ons.....
Cook, nu echt voor het laatst, 15 punten, Ka voor t eerst als captain, 11, Jorieke was er weer een beetje, 10 en Elke deed voor de eerste keer een duit in het zakje met twee drietjes, 9 punten.
Laten we maar goed opletten bij Swen, deze week.
En we begonnen ook aardig. Er zat wat meer aanval in, de tegenpartij had nog maar weinig tijd, als ze de bal over de middellijn kregen. Toch ging het gelijk op. Er waren steeds toch vrij eenvoudige scores van Shooters kant. Het had een teken aan de wand moeten zijn....
Wij scoorden weer niet zo makkelijk...en na 21-20 voor ons, hadden we weer een symptomatische slechte periode. Wel weer maar 1 minuut of zo, maar opeens waren de Shooters wel vertrokken naar 30-21. We hebben ze nooit weer gezien. We lieten het ook lopen, in de desastreuze middelste kwarten. Nooit zoveel layups om de oren. Nee,
de blik op het warmlopen had een vergissing als conclusie opgeleverd. Er was maar een team echt aan het rennen en dat waren de 8 uit het rokerige dorp....Zij gingen ervoor, zij beleefden wat (Eva van vorig seizoen Cangeroes was goed..) en bij ons was het werken tegen heug en meug en vechten tegen de bierkaai. Dat de scheids consequent het "voordeel" in de gaten hield, net zo lang tot we niets meer met de bal konden, hielp ons vertrouwen ook niet echt. 9
Dat we uiteindelijk maar met zestien aan de broek kregen was te danken aan het laatste kwart, het enige dat we wisten te winnen en waarin we nog van 24 punten achter terugkwamen. Ook toen viel er nog wel ens een layupje achter ons.....
Cook, nu echt voor het laatst, 15 punten, Ka voor t eerst als captain, 11, Jorieke was er weer een beetje, 10 en Elke deed voor de eerste keer een duit in het zakje met twee drietjes, 9 punten.
Laten we maar goed opletten bij Swen, deze week.
vrijdag, oktober 12, 2007
Swen
Swen Nater komt naar Nederland. In het artikel waarin ik voor het eerst over hem las, kwam een ploegmaat aan het woord, die een opmerking maakte over die typisch Nederlandse naam. In elk geval: er bestond dus een Nederlander met een geweldig basketball-talent.
Beste rebounder van de NBA wordt je niet zomaar.
Een vreemde carriere op college, vond ik altijd. Back-up achter een van de beste centers ooit, met daardoor minimale speeltijd en dan toch de NBA in.
Iemand vroeg ooit aan coach Wooden, wat er van UCLA over zou blijven als Lew Alcindor, beter bekend als Kareem Abdul Jabbar, eens uit zou vallen. "We'd win with Swen", zei de Wizard droog. De coach kende de kracht van de manier waarop zijn team speelde: op snelheid en constant pressend. (er is niets nieuws) Andere coaches hadden twee van zulke formidabele centers misschien tegelijk laten spelen, maar kun je dan het speltype waarin je woont nog kwijt? Behoud het spel dan zijn aantrekkingskracht op spelers en publiek? En een van de talenten van Swen was, denk ik ook, juist dat van invullen waar het nodig is. Zonder zeuren, zonder zelfoverschatting, een eigen rol spelen in het team en daarmee de missie van de ploeg onderschrijven. Hij begreep de coach. Misschien verdient Swen ook wel de titel MCP, Most Coachable Player. Een unsung heroe.
Zo iemand heeft wel wat te vertellen, lijkt me.
Swen on tour: op dinsdag in de Heshal.....
Beste rebounder van de NBA wordt je niet zomaar.
Een vreemde carriere op college, vond ik altijd. Back-up achter een van de beste centers ooit, met daardoor minimale speeltijd en dan toch de NBA in.
Iemand vroeg ooit aan coach Wooden, wat er van UCLA over zou blijven als Lew Alcindor, beter bekend als Kareem Abdul Jabbar, eens uit zou vallen. "We'd win with Swen", zei de Wizard droog. De coach kende de kracht van de manier waarop zijn team speelde: op snelheid en constant pressend. (er is niets nieuws) Andere coaches hadden twee van zulke formidabele centers misschien tegelijk laten spelen, maar kun je dan het speltype waarin je woont nog kwijt? Behoud het spel dan zijn aantrekkingskracht op spelers en publiek? En een van de talenten van Swen was, denk ik ook, juist dat van invullen waar het nodig is. Zonder zeuren, zonder zelfoverschatting, een eigen rol spelen in het team en daarmee de missie van de ploeg onderschrijven. Hij begreep de coach. Misschien verdient Swen ook wel de titel MCP, Most Coachable Player. Een unsung heroe.
Zo iemand heeft wel wat te vertellen, lijkt me.
Swen on tour: op dinsdag in de Heshal.....
Abonneren op:
Posts (Atom)