zondag, augustus 26, 2007
Een beetje stil...
We zijn lekker aan het trainen. Meestal zijn de meeste Uilen aanwezig, de verse krachten zijn een inhaalslag aan het maken in vertrouwen met de teamgenoten en bekendheid met de weg van de Uilen. De teruggekeerde speelsters spelen daar hun vertrouwde rol in en alles gaat zoals het bij ons gaat...een beetje meer accent op de verdediging, niet teveel bal- en hersenloos geren.... en toch is er iets anders dan anders. Het viel mij op en aandachtige inside-toeschouwster Tessa beaamde het met een glimlachje...Kim pakt rustig haar rebounds en scores. Maar het verschil zit hem in de decibellen.....Kim gromt niet....Kim bijt nog niet....hoe zou het met Natalie gaan?
vrijdag, augustus 17, 2007
Kind van
In het NDBC heb ik het genoegen mogen smaken Emma mee te maken. Emma doet me in haar hele voorkomen constant denken aan haar ouders. Emma is lang, slim, grappig en uitzonderlijk aardig, net als de vorige generatie. Nature & nurture. Haar moeder gebruikte haar lengte voortreffelijk, haar vader was een van de snelste centers, die ooit bij Uilen (en Moestasj) hebben gespeeld. Een mooie sporttoekomst ligt in het verschiet. Emma ontbeert nog wat body, maar is in basketball-intelligentie en skills al op het niveau van haar verwekkers.....en tot mijn genoegen herken ik het bewegingspatroon van pa en de court sense van moe. Andersom was iets minder voordelig geweest........
zondag, augustus 05, 2007
voor de zestiende keer
Vroeger ging ik zelf op kamp. Als coach dan. In Brugge was jarenlang een heel bijzondere meerdaagse clinic of "recyclage en vervolmakingscursus", zoals de organisatie dat noemde. Op het terrein van die clinic, was meteen vaak een basketballcamp. Behalve dat ik bekende coaches hoorde praten, zag ik in de voorbeelden ook menig Belgisch international in de dop langskomen.
Zestien jaar geleden ging ik op uitnodiging van mijn Slowaakse collega Bohdan Iljasko naar het kamp van Zilina. Sindsdien heb ik de smaak te pakken en vier ik elk jaar een week met Glenn en Hans en de andere coaches van het NDBC.
We hebben pieken en dalen gekend qua opkomst, maar alleen maar pieken qua beleving. Dit jaar valt de opkomst ook een beetje tegen. Er zijn wat sponsors weggevallen en we beginnen vanavond met 60 deelnemers, waar we er vorig seizoen nog 77 telden.
Ik weet ook een beetje hoe het komt: er zijn ook andere kampen en er moet dus gekozen worden. En dan heb ik het niet alleen over basketballkampen, maar ook over bijvoorbeeld archeologiekampen, zoals ik op de radio hoorde! Met zijn allen graven in de blubber in een maisveld is natuurlijk ook heel leuk, vooral als je dan twee (!) botten vindt. Box daar maar eens tegen op...en dan bestaat scouting ook nog eens honderd jaar.
We hebben voor het eerst een wat oudere groep toegelaten in het kamp. De FIBA breidt de jeugdleeftijd uit, dan wij ook. Wat oudere spelers kunnen vaak al iets beter overzien wat er allemaal nodig is, om een betere basketballer te worden. Doordat we met een soort Buddysysteem gaan werken, hopen we dat de jongeren daar extra van profiteren. Als je dingen leert en er ook weer wat van door moet geven, leer jezelf ook beter, is het idee. Vanaf de andere kant kunnen die jongeren juist bijdragen aan het behoud van de beginnersgeest van de senioren. Win win. De bedoeling is uiteindelijk, dat wat ze als basketballer en als mens bij ons leren een aanzet is tot doorzetten met de sport. En behalve het lidmaatschap van de Positive Coaching Alliance heb ik ook de slogan: "Life is a metaphore for Basketball", van Phil Jackson afgekeken.
Ik begin al zin te krijgen.
Zestien jaar geleden ging ik op uitnodiging van mijn Slowaakse collega Bohdan Iljasko naar het kamp van Zilina. Sindsdien heb ik de smaak te pakken en vier ik elk jaar een week met Glenn en Hans en de andere coaches van het NDBC.
We hebben pieken en dalen gekend qua opkomst, maar alleen maar pieken qua beleving. Dit jaar valt de opkomst ook een beetje tegen. Er zijn wat sponsors weggevallen en we beginnen vanavond met 60 deelnemers, waar we er vorig seizoen nog 77 telden.
Ik weet ook een beetje hoe het komt: er zijn ook andere kampen en er moet dus gekozen worden. En dan heb ik het niet alleen over basketballkampen, maar ook over bijvoorbeeld archeologiekampen, zoals ik op de radio hoorde! Met zijn allen graven in de blubber in een maisveld is natuurlijk ook heel leuk, vooral als je dan twee (!) botten vindt. Box daar maar eens tegen op...en dan bestaat scouting ook nog eens honderd jaar.
We hebben voor het eerst een wat oudere groep toegelaten in het kamp. De FIBA breidt de jeugdleeftijd uit, dan wij ook. Wat oudere spelers kunnen vaak al iets beter overzien wat er allemaal nodig is, om een betere basketballer te worden. Doordat we met een soort Buddysysteem gaan werken, hopen we dat de jongeren daar extra van profiteren. Als je dingen leert en er ook weer wat van door moet geven, leer jezelf ook beter, is het idee. Vanaf de andere kant kunnen die jongeren juist bijdragen aan het behoud van de beginnersgeest van de senioren. Win win. De bedoeling is uiteindelijk, dat wat ze als basketballer en als mens bij ons leren een aanzet is tot doorzetten met de sport. En behalve het lidmaatschap van de Positive Coaching Alliance heb ik ook de slogan: "Life is a metaphore for Basketball", van Phil Jackson afgekeken.
Ik begin al zin te krijgen.
woensdag, juli 04, 2007
mijn andere meiden
Dus gisteren was ook bij Moestasj de laatste training. Ik heb met heel veel plezier deze meiden getraind, dit seizoen. Onschuldig, onwetend, vergeleken met de Moestasjmannen of de Uilenmeiden maar niks minder gretig en fanatiek en wat krijg je dan? Dat ze hun aanzienlijke groeipotentieel gebruiken en enorm vooruit gaan. And that's what makes me tick. Bedankt voor de leerzame samenwerking dames en ik hoop op de mogelijkheid van een vervolg....en ook bedankt voor de leuke, onverwachte cadeautjes! De foto staat naast die van mijn Uilen, in de sauna zal ik aan jullie denken en bijzonder leuk vond ik het druksel van Evelien. Twee foto's op een speciale manier door elkaar afgedrukt, waarop ikzelf sta (links) in twee behoorlijk onmiskenbare poses: een relaxte en eentje met het vingertje omhoog. De groep tegenover luistert 1 keer ernstig en schiet 1 keer in de lach. In die mix van pose en reactie herken ik mezelf heel duidelijk. Deze ga ik koesteren.
maandag, juli 02, 2007
een nieuw seizoen
Zo, het nieuwe team staat in de steigers!
Een aantal grote veranderingen. Voor het eerst in weet ik hoelang kunnen we aan het begin van het seizoen niet vast 10 rebounds per wedstrijd voor Iris op het administratie formulier bijschrijven. Iris gaat achtereenvolgens op wereldreis, onder het mes en dan zijn we weer een jaar verder. Tessa is al aan het revalideren van een ingrijpende operatie en staat voorlopig niet op de lijst. We verwachten haar echter wel terug voor het eind van het volgende seizoen. Natalie is verleid door het grote Celeritas. Je kunt je dochters toch maar beter aan een aanbidder kwijtraken dan aan het mes van een chirurg. We zijn trots en nieuwsgierig.
(the only way is up, blijkbaar, want er blijken geen kandidaten voor de omgekeerde weg.......)
Margreet was het afgelopen seizoen uitgegroeid tot een van onze dragende speelsters. Toch houdt ze het voor gezien en we zullen haar geniale flashes en haar lichtsnelle handjes missen.
De andere meiden zijn allemaal weer te zien, al moeten ze hun (studenten) eigen programma's zorgvuldig naast dat van het team leggen en zal er wel eens een overlap zijn, waardoor we niet compleet aantreden.
We verwachten dat we allemaal nog beter gaan worden en hebben daar ook al een aantal afspraken over gemaakt en persoonlijke doelen gesteld, waar we nu al aan werken.
Nieuw bloed hebben we ook: Kim vd Werf heeft al in Ibbenbueren laten zien, dat we veel aan haar kunnen hebben als vervangster van Iris en Natalie onder het bord. (we hopen stilletjes zelfs, dat zij de sterke punten van beide vertrekkende centers in zich kan verenigen) Dokter Fre gaat dan toch eindelijk echt het land in en brengt daarmee onze gezondheidszorg sectie op vijf.
Helemaal nieuw zijn Femke Winkels, die met haar Juggleriaanse promotiedivisie-ervaring nieuwe lijnen in ons spel gaat aanbrengen, en Linda Olk van wie we veel verwachten, als allround inzetbare schutter, driver, passer en verdediger in opleiding. Een heel interessant seizoen staat voor de deur. En de coach? De coach gaat door tot zijn pensioen, als hij dan tenminste weg moet.
Een aantal grote veranderingen. Voor het eerst in weet ik hoelang kunnen we aan het begin van het seizoen niet vast 10 rebounds per wedstrijd voor Iris op het administratie formulier bijschrijven. Iris gaat achtereenvolgens op wereldreis, onder het mes en dan zijn we weer een jaar verder. Tessa is al aan het revalideren van een ingrijpende operatie en staat voorlopig niet op de lijst. We verwachten haar echter wel terug voor het eind van het volgende seizoen. Natalie is verleid door het grote Celeritas. Je kunt je dochters toch maar beter aan een aanbidder kwijtraken dan aan het mes van een chirurg. We zijn trots en nieuwsgierig.
(the only way is up, blijkbaar, want er blijken geen kandidaten voor de omgekeerde weg.......)
Margreet was het afgelopen seizoen uitgegroeid tot een van onze dragende speelsters. Toch houdt ze het voor gezien en we zullen haar geniale flashes en haar lichtsnelle handjes missen.
De andere meiden zijn allemaal weer te zien, al moeten ze hun (studenten) eigen programma's zorgvuldig naast dat van het team leggen en zal er wel eens een overlap zijn, waardoor we niet compleet aantreden.
We verwachten dat we allemaal nog beter gaan worden en hebben daar ook al een aantal afspraken over gemaakt en persoonlijke doelen gesteld, waar we nu al aan werken.
Nieuw bloed hebben we ook: Kim vd Werf heeft al in Ibbenbueren laten zien, dat we veel aan haar kunnen hebben als vervangster van Iris en Natalie onder het bord. (we hopen stilletjes zelfs, dat zij de sterke punten van beide vertrekkende centers in zich kan verenigen) Dokter Fre gaat dan toch eindelijk echt het land in en brengt daarmee onze gezondheidszorg sectie op vijf.
Helemaal nieuw zijn Femke Winkels, die met haar Juggleriaanse promotiedivisie-ervaring nieuwe lijnen in ons spel gaat aanbrengen, en Linda Olk van wie we veel verwachten, als allround inzetbare schutter, driver, passer en verdediger in opleiding. Een heel interessant seizoen staat voor de deur. En de coach? De coach gaat door tot zijn pensioen, als hij dan tenminste weg moet.
zondag, juni 03, 2007
madeliefjes
Derde zijn we geworden bij de GNSK in Amsterdam en daar viel niet veel op af te dingen. Zoals we het zelf zeiden: weer blik getrokken. En daar zat hem eigenlijk ook de kneep. We waren allemaal Uilen in de equipe van Groningen. We zijn een succesvolle formatie gebleken en we speelden daar ook weer naar.
Jaren geleden was het andersom: toen speelde het halve Nederlands Mannenteam, verspreid over een paar teams op de GNSK en kon je soms bij de vrouwen met een behoorlijk ingespeeld hoofdklasse ploegje succesvol zijn.
De Nederlandse manneneredivisie doet niet meer aan Nederlandse spelers en dus speelt de GNSK basketball ook geen rol meer in de Werdegang van Nederlands talent. bij de vrouwen doen de studentes het blijkbaar nog steeds goed. (meervoudig) Landskampioen Probuild was de hofleverancier van Amsterdam, bij Leiden waren het vooral Binnenlandse strijdkrachten met wat Grashoppers en Dassers, terwijl Nijmegen niet toevallig in (volgend seizoen overbodig?)Matrixx-ornaat verscheen.
Voor ons was het niet zo slecht, dat resultaten uit het verleden blijkbaar toch meetellen en al deze teams in poule B waren ingedeeld. Arm Utrecht (SBU met Ilse Obbink van Cangeroes) Wij kwamen in A het met veel te zwakke Eindhoven (waar was Almonte?) Delft en Rotterdam in aanraking.
En wij waren inderdaad gewoon de Uilen, zonder onze afgestudeerden. Meestal dragen wij ook iets meer bij aan het eredivisiegehalte van het toernooi. Deze keer helaas niet. Maar zo was het ook een heel geslaagd toernooi. Met kansen voor de minder ervaren Uilen om uit te blinken. En voor Annemieke II en Kim een mooie kans om aan behoorlijk niveau te snuffelen.
En dus heersten we in de poule maar waren we net iets te licht om afstand van Leiden te nemen en net niet fortuinlijk genoeg om in de slotfase bij te blijven.
En als de coach nou gewoon op z'n eigen manier, langs de weg van de geleidelijkheid, om de madeliefjes heen maaiend, het team had kunnen samenstellen en we met half Tudo erbij hadden kunnen spelen? Misschien hadden we dan de finale gehaald en daar een leuke pot kunnen spelen tegen Amsterdam. Misschien. Maar het gaat altijd om degenen die er wel zijn.
En die hebben weer een klein prijsje gehaald in een groot toernooi: een blikje en een vleugje ervaring en een hoop plezier.
GNSK 2007 1. Amsterdam, 2. Leiden 3. Groningen 4. Delft 5,6 Nijmegen en Rotterdam, 7,8 Utrecht en Eindhoven.
P.S. Bij de mannen, die we weer eens konden volgen, wat de sfeer ook zeer ten goede kwam, was de rangschikking van de eerste 3 hetzelfde. Paar leuke wedstrijden van de Groningse afvaardiging, met een hoofdrol voor Moestasj' Machiel Smit
P.S. Als coach beleefde ik mijn maiden-win in de Apollohal.
Jaren geleden was het andersom: toen speelde het halve Nederlands Mannenteam, verspreid over een paar teams op de GNSK en kon je soms bij de vrouwen met een behoorlijk ingespeeld hoofdklasse ploegje succesvol zijn.
De Nederlandse manneneredivisie doet niet meer aan Nederlandse spelers en dus speelt de GNSK basketball ook geen rol meer in de Werdegang van Nederlands talent. bij de vrouwen doen de studentes het blijkbaar nog steeds goed. (meervoudig) Landskampioen Probuild was de hofleverancier van Amsterdam, bij Leiden waren het vooral Binnenlandse strijdkrachten met wat Grashoppers en Dassers, terwijl Nijmegen niet toevallig in (volgend seizoen overbodig?)Matrixx-ornaat verscheen.
Voor ons was het niet zo slecht, dat resultaten uit het verleden blijkbaar toch meetellen en al deze teams in poule B waren ingedeeld. Arm Utrecht (SBU met Ilse Obbink van Cangeroes) Wij kwamen in A het met veel te zwakke Eindhoven (waar was Almonte?) Delft en Rotterdam in aanraking.
En wij waren inderdaad gewoon de Uilen, zonder onze afgestudeerden. Meestal dragen wij ook iets meer bij aan het eredivisiegehalte van het toernooi. Deze keer helaas niet. Maar zo was het ook een heel geslaagd toernooi. Met kansen voor de minder ervaren Uilen om uit te blinken. En voor Annemieke II en Kim een mooie kans om aan behoorlijk niveau te snuffelen.
En dus heersten we in de poule maar waren we net iets te licht om afstand van Leiden te nemen en net niet fortuinlijk genoeg om in de slotfase bij te blijven.
En als de coach nou gewoon op z'n eigen manier, langs de weg van de geleidelijkheid, om de madeliefjes heen maaiend, het team had kunnen samenstellen en we met half Tudo erbij hadden kunnen spelen? Misschien hadden we dan de finale gehaald en daar een leuke pot kunnen spelen tegen Amsterdam. Misschien. Maar het gaat altijd om degenen die er wel zijn.
En die hebben weer een klein prijsje gehaald in een groot toernooi: een blikje en een vleugje ervaring en een hoop plezier.
GNSK 2007 1. Amsterdam, 2. Leiden 3. Groningen 4. Delft 5,6 Nijmegen en Rotterdam, 7,8 Utrecht en Eindhoven.
P.S. Bij de mannen, die we weer eens konden volgen, wat de sfeer ook zeer ten goede kwam, was de rangschikking van de eerste 3 hetzelfde. Paar leuke wedstrijden van de Groningse afvaardiging, met een hoofdrol voor Moestasj' Machiel Smit
P.S. Als coach beleefde ik mijn maiden-win in de Apollohal.
zondag, mei 13, 2007
vertrekkend
Oh ja: m'n eigen meiden vroegen me al bezorgd of de internet pers dingen wist, die zij nog niet wisten. "er stond vertrekkende coach Reker in het verslag...?"
Ter geruststelling: Waar halen ze dat vandaan? Ze hebben me niks gevraagd en 't kan niet eens van gedachtenlezen komen, want ik heb er nog niet over gepiekerd. Enige slag om de arm heb ik ter plekke wel genomen: de Tessa-rule: "als ik ergens anders opeens mijn roeping vind...." Tsja dan. Misschien.
Ter geruststelling: Waar halen ze dat vandaan? Ze hebben me niks gevraagd en 't kan niet eens van gedachtenlezen komen, want ik heb er nog niet over gepiekerd. Enige slag om de arm heb ik ter plekke wel genomen: de Tessa-rule: "als ik ergens anders opeens mijn roeping vind...." Tsja dan. Misschien.
50, zegge vijftig
50. Tien jaar ouder dan het hele sportcentrum. Het is wat. Die Uilen hebben wel wat te vieren. Ach wat is vijfig jaar voor zo'n club anders dan een punt om bij stil te staan, er eentje op te drinken en verder te gaan, onstuimig en met frisse overmoed.
Vijftig jaar, dan hoor je er qua ervaring en status wel zo'n beetje bij, als mens. Vaak schade en veel schande, dat wil wel eens helpen. Winnen, verliezen, opbouw van een bestaan. Helaas..... De club is geen mens; wel zo oud, maar de ervaring verdwijnt elke keer weer net voor dat ze kan worden ingezet. De studentbestuurderen zijn, als vanouds, dom en blij. Wat dat betreft hoeft geen enkele reunist zich straks illusies te maken. Zo waren jullie vroeger ook: Gezellig, overenthousiast en onderweg naar de volgende vergissing. Studenten achter de tafel bij een wedstrijd: ze kunnen nog altijd niet rekenen. Vijfig: je ziet het er niet aan af.
Vijftig jaar, is het eigenlijk wel iets om te vieren? Ik hoop, dat mijn omgeving me de levensgrote Abraham zal besparen en de bijbehorende drie keer toeteren, als het zover is, wat nog lang niet het geval is..misschien moet je het eigenlijk wel een jaar eerder wat groter aanpakken en dan het heugelijke feit zelf ongemerkt voorbij laten gaan.....? Of je staat er helemaal niet bij stil, dat je ueberhaupt ouder wordt, zoals ik. Dom en blij forever. Hoe oud word ik ook alweer, dit jaar?
Vijftig jaar, dan hoor je er qua ervaring en status wel zo'n beetje bij, als mens. Vaak schade en veel schande, dat wil wel eens helpen. Winnen, verliezen, opbouw van een bestaan. Helaas..... De club is geen mens; wel zo oud, maar de ervaring verdwijnt elke keer weer net voor dat ze kan worden ingezet. De studentbestuurderen zijn, als vanouds, dom en blij. Wat dat betreft hoeft geen enkele reunist zich straks illusies te maken. Zo waren jullie vroeger ook: Gezellig, overenthousiast en onderweg naar de volgende vergissing. Studenten achter de tafel bij een wedstrijd: ze kunnen nog altijd niet rekenen. Vijfig: je ziet het er niet aan af.
Vijftig jaar, is het eigenlijk wel iets om te vieren? Ik hoop, dat mijn omgeving me de levensgrote Abraham zal besparen en de bijbehorende drie keer toeteren, als het zover is, wat nog lang niet het geval is..misschien moet je het eigenlijk wel een jaar eerder wat groter aanpakken en dan het heugelijke feit zelf ongemerkt voorbij laten gaan.....? Of je staat er helemaal niet bij stil, dat je ueberhaupt ouder wordt, zoals ik. Dom en blij forever. Hoe oud word ik ook alweer, dit jaar?
zondag, april 29, 2007
decoupeerzaag
We mogen wel een decoupeerzaag meenemen als we gaan proberen deze enorme "prijsbeker" (zoals Lotte zoiets noemt) met die enorme oren in de prijzenkast van de Uilen te proppen. En dan is het nog maar de derde prijs.
Na een teleurstellende, zwaarbevochten maar uiteindelijk verdiende nederlaag tegen Cangeroes, moesten we tegen de enige ploeg waar we dit kalenderjaar nog niet van gewonnen hebben. Van onze kwelduivels van de vorige ontmoeting had alleen Lauren Walker wat in te brengen. Bianca Hurkmans was alleen lijfelijk aanwezig en Nathalie Wijnen helemaal niet.
We moesten er hard voor werken maar het lukte deze keer. Cookie kreeg prima steun van de rest, met name van Laura en Margreet en kon ook af en toe het vermoeide lijf aan de kant houden, doordat Emily een goed bijdrage leverde. Reboundend hadden we ook veel meer in te brengen dan vrijdagavond. Almonte was echter geen moment van plan op te geven en had deze keer vooral in Walker en Koolmees effectieve aanspeelpunten.
Coach wond zich af en toe op, als de eigen ploeg het wat te makkelijk ging nemen en ook helaas om het onnavolgbare fluiten van een tegen dit niveau volstrekt niet opgewassen scheids. Geen idee wanneer iets lopen is, -volstrekt Pavlov- drie seconden die gemiddeld zo'n 2 duurden en wel het aanvallende screen maar niet verdedigende kamikaze acties affluiten.
Het feit dat de vergissingen in het voor en nadeel van beide teams waren, maakte dat het niet doorslaggevend was, maar toch zou het tot aanbeveling strekken als er enige screening aan de toewijzing van deze, voor de basketballsters toch best belangrijke wedstrijden zou vooraf gaan.
Met een paar breaks en redelijk consistent vrije worpen schieten, wisten we in de slotfase de overwinning veilig te stellen. Met nog 30 seconden kreeg ik al de felicitaties van collega coach Margeet.
Gouden Uilen zijn we toch al, door het 50 jarig bestaan van onze club. Een wijs man uit het geweldige en talrijke Uilenpubliek zei het zo: "Zilver krijg je als je het goud laten glippen, brons verover je!"
Meiden, het was geweldig om hier te zijn. Volgend jaar weer? Of dan bij ons?
Na een teleurstellende, zwaarbevochten maar uiteindelijk verdiende nederlaag tegen Cangeroes, moesten we tegen de enige ploeg waar we dit kalenderjaar nog niet van gewonnen hebben. Van onze kwelduivels van de vorige ontmoeting had alleen Lauren Walker wat in te brengen. Bianca Hurkmans was alleen lijfelijk aanwezig en Nathalie Wijnen helemaal niet.
We moesten er hard voor werken maar het lukte deze keer. Cookie kreeg prima steun van de rest, met name van Laura en Margreet en kon ook af en toe het vermoeide lijf aan de kant houden, doordat Emily een goed bijdrage leverde. Reboundend hadden we ook veel meer in te brengen dan vrijdagavond. Almonte was echter geen moment van plan op te geven en had deze keer vooral in Walker en Koolmees effectieve aanspeelpunten.
Coach wond zich af en toe op, als de eigen ploeg het wat te makkelijk ging nemen en ook helaas om het onnavolgbare fluiten van een tegen dit niveau volstrekt niet opgewassen scheids. Geen idee wanneer iets lopen is, -volstrekt Pavlov- drie seconden die gemiddeld zo'n 2 duurden en wel het aanvallende screen maar niet verdedigende kamikaze acties affluiten.
Het feit dat de vergissingen in het voor en nadeel van beide teams waren, maakte dat het niet doorslaggevend was, maar toch zou het tot aanbeveling strekken als er enige screening aan de toewijzing van deze, voor de basketballsters toch best belangrijke wedstrijden zou vooraf gaan.
Met een paar breaks en redelijk consistent vrije worpen schieten, wisten we in de slotfase de overwinning veilig te stellen. Met nog 30 seconden kreeg ik al de felicitaties van collega coach Margeet.
Gouden Uilen zijn we toch al, door het 50 jarig bestaan van onze club. Een wijs man uit het geweldige en talrijke Uilenpubliek zei het zo: "Zilver krijg je als je het goud laten glippen, brons verover je!"
Meiden, het was geweldig om hier te zijn. Volgend jaar weer? Of dan bij ons?
donderdag, april 26, 2007
In de tussentijd..
We zouden ons op het gebeuren binnen de lijnen moeten richten. Voor Cangeroes is het maar een klein sprongetje naar Landsmeer, voor ons wat verder. Goed, dat zijn we gewend en we kunnen de sporthal ook wel vinden en dan geven we alles om verder te komen. Zaterdag is de finale en als we die halen spelen we sowieso tegen een ploeg die langer heeft kunnen rusten.
Het leek dus wel een goed idee om te overnachten ter plaatste. Dan hoeven we niet ruim vier uur (in mijn persoonlijke en iets minder belangrijke geval 5 uur) extra in de auto te zitten met alle stijfheid vandien. Ja goed idee maar nog niet zo heel eenvoudig uitvoerbaar. 's nachts na elven zet je niet meer zo makkelijk een tentje op, als je de camping al kunt vinden en bovendien slaap je dan ook niet helemaal zoals het zou moeten.
Dus wordt er naarstig gezocht naar hostels of trekkershutten. Maar daar blijkt de markt voor groepen volledig bedorven te zijn door bierhijsende bralleputten: men denkt, dat alle rustverstoringen komen, doordat er in groepen wordt opgetrokken en wil dus wel randgroepfiguren maar geen brave, enthousiaste en serieuze topsporters die rust zoeken om te kunnen presteren.
OK, misschien had ik dan toch mijn in geruststellen geoefende stem moeten lenen...
Maar wat doen we nu in de tussentijd? 100 euro verdienen we aan diesel alleen al.
Laten we ons maar weer concentreren op het spel tussen de lijnen....
En dan is iedereen met hart voor de Uilen op het feest uitgenodigd, zaterdag. Hoe dan ook.
Coach zelf neemt het voorbeeld van Boot over: een sabbatical. En de boot zelf neem ik ook: het wordt een Schierbattical.
Het leek dus wel een goed idee om te overnachten ter plaatste. Dan hoeven we niet ruim vier uur (in mijn persoonlijke en iets minder belangrijke geval 5 uur) extra in de auto te zitten met alle stijfheid vandien. Ja goed idee maar nog niet zo heel eenvoudig uitvoerbaar. 's nachts na elven zet je niet meer zo makkelijk een tentje op, als je de camping al kunt vinden en bovendien slaap je dan ook niet helemaal zoals het zou moeten.
Dus wordt er naarstig gezocht naar hostels of trekkershutten. Maar daar blijkt de markt voor groepen volledig bedorven te zijn door bierhijsende bralleputten: men denkt, dat alle rustverstoringen komen, doordat er in groepen wordt opgetrokken en wil dus wel randgroepfiguren maar geen brave, enthousiaste en serieuze topsporters die rust zoeken om te kunnen presteren.
OK, misschien had ik dan toch mijn in geruststellen geoefende stem moeten lenen...
Maar wat doen we nu in de tussentijd? 100 euro verdienen we aan diesel alleen al.
Laten we ons maar weer concentreren op het spel tussen de lijnen....
En dan is iedereen met hart voor de Uilen op het feest uitgenodigd, zaterdag. Hoe dan ook.
Coach zelf neemt het voorbeeld van Boot over: een sabbatical. En de boot zelf neem ik ook: het wordt een Schierbattical.
gouden uilen
Ik merk nog niet zoveel van activiteiten rond het 10e! lustrum van de Uilen. Google ik "Gouden Uilen", dan beland ik bij een Belgische Boekenprijs....Moeten alle uitgevlogenen zich ongerust maken?
maandag, april 16, 2007
Derde of vierde?
Het staat toch mooi: Uilen op de derde plek. We wistenniet precies wat we konden verwachten. Mijn eigen doelstelling is gedurende het seizoen opgeschoven van "erin blijven" , via "het linkerrijtje" naar wat het uiteindelijk kon worden: beste vier en van iedereen gewonnen. Standaard is mijn doelstelling altijd een betere tweede seizoenshelft te spelen. Groei, ontwikkeling. Ook die is gehaald. Een stand opgemaakt op grond van de tweede seizoenshelft zet Almonte (ongeslagen) op kop met Uilen op 4 punten achterstand, twee punten voor Cangeroes en Probuild.
Daarbij hebben wij het beste doelsaldo van alle teams en scoren we, als enige ploeg, boven de 70 punten gemiddeld. Op grond daarvan zijn we als derde geplaatst voor de Final four.
Zullen we onze laatste, bijgestelde doelstelling ook nog verklappen? Ach nee.
Daarbij hebben wij het beste doelsaldo van alle teams en scoren we, als enige ploeg, boven de 70 punten gemiddeld. Op grond daarvan zijn we als derde geplaatst voor de Final four.
Zullen we onze laatste, bijgestelde doelstelling ook nog verklappen? Ach nee.
De bende van Spronk
Wij, van Groene Uilen, hadden ons voorgenomen waardig afscheid te nemen van ons thuispubliek. Op deze warmste aprildag ooit gemeten was daarvoor een boel in gereedheid. Taart bij binnenkomst, M&M's op de tribune, een feestelijk programmaboekje en toch best veel publiek.
Maar het basketball was natuurlijk wel de hoofdattractie. .
En vandaag stonden maar zes niet al te grote meiden aan de andere kant, die bovendien de halve dag in smorende auto's hadden gezeten en tot overmaat van ramp hun eigen tenues waren vergeten. Hun warming up (nodig?) ging voor een groot deel op aan het passen van de reserve outfit van de mannen van het Noorddrentse Peize. Pretty in a lot of Pink maar ze droegen het waardig.
Wij vinden, dat we attractief basketball spelen en daarmee ook nog kunnen winnen. We zijn thuis bijna onverslaanbaar, we vinden onze eigen ringen overal vandaan en we jagen de tegenstanders de hele zaal door.
Vandaag zouden we het tempo zo hoog mogelijk houden, door breaks te lopen als dat kon en anders de tegenstanders voetenwerk laten doen om ze moe te krijgen. Bovendien zouden we makkelijke scores, waarbij maar weinig energie verspild hoefde te worden onmogelijk maken.
Het liep echter anders: Vandaag kwam het leukste basketball uit Waalwijk. Brutaal naar de basket snijdend, dwars door de press sprintend en gewaagde schoten raak gooiend liep WSC van ons weg. Wij waren laks, met de kop bij het feestje van na de wedstrijd en misschien al wel half onderweg naar Landsmeer. 13-18 was nog een voor ons geflatteerde tussenstand na tien minuten.
Zonder het publiek echt te vermaken, voelden we ons daarna toch wel aan onze stand verplicht, om ons met werkbasketball in de wedstrijd terug te spelen. Steeds als we echter weer iets dichterbij kwamen, glipte er weer een gladde Waalwijkse doorheen en WSC hield een voorsprong vast tot de rust: 32-34.
In de tweede helft zou het dan wel gebeuren: we zouden de vermoeide tegenstander onder de voet lopen en ons feestje op het veld gaan vieren. Maar we bleven moeite houden met de vlotte manier waarop WSC de ruimte achter de verdediging wist te benutten en het bleef gelijk opgaan. Aan de hand van een nu toch wel heel goede Cookie kwamen we weer twee puntjes dichterbij en kregen in de laatste minuten het geluk dat center Balemans (toch moe) haar ballen begon te missen en dat we nu in elk geval een paar keer een score wisten te voorkomen op helpside. Daarnaast werden alle rebounds onze prooi. Uiteindelijk werd het dan toch nog 66-54.
Cookie deed verreweg het meeste scorende werk en kwam uit op 32(!) punten.
Maar ik was ook zwaar onder de indruk van WSC's Britt Spronk, die in haar reusachtige pak, nog maar eens duidelijk maakte, dat "groot", niets met centimeters te maken heeft en de hele wedstrijd voor iedereen ongrijpbaar bleef. Volgens Elke "moet die maar in Groningen komen studeren, als ze de basisschool eerst heeft afgemaakt, natuurlijk..."
Onze dank gaat uit naar Marie Jose en haar bende van Spronk: het was een goede les.
Maar het basketball was natuurlijk wel de hoofdattractie. .
En vandaag stonden maar zes niet al te grote meiden aan de andere kant, die bovendien de halve dag in smorende auto's hadden gezeten en tot overmaat van ramp hun eigen tenues waren vergeten. Hun warming up (nodig?) ging voor een groot deel op aan het passen van de reserve outfit van de mannen van het Noorddrentse Peize. Pretty in a lot of Pink maar ze droegen het waardig.
Wij vinden, dat we attractief basketball spelen en daarmee ook nog kunnen winnen. We zijn thuis bijna onverslaanbaar, we vinden onze eigen ringen overal vandaan en we jagen de tegenstanders de hele zaal door.
Vandaag zouden we het tempo zo hoog mogelijk houden, door breaks te lopen als dat kon en anders de tegenstanders voetenwerk laten doen om ze moe te krijgen. Bovendien zouden we makkelijke scores, waarbij maar weinig energie verspild hoefde te worden onmogelijk maken.
Het liep echter anders: Vandaag kwam het leukste basketball uit Waalwijk. Brutaal naar de basket snijdend, dwars door de press sprintend en gewaagde schoten raak gooiend liep WSC van ons weg. Wij waren laks, met de kop bij het feestje van na de wedstrijd en misschien al wel half onderweg naar Landsmeer. 13-18 was nog een voor ons geflatteerde tussenstand na tien minuten.
Zonder het publiek echt te vermaken, voelden we ons daarna toch wel aan onze stand verplicht, om ons met werkbasketball in de wedstrijd terug te spelen. Steeds als we echter weer iets dichterbij kwamen, glipte er weer een gladde Waalwijkse doorheen en WSC hield een voorsprong vast tot de rust: 32-34.
In de tweede helft zou het dan wel gebeuren: we zouden de vermoeide tegenstander onder de voet lopen en ons feestje op het veld gaan vieren. Maar we bleven moeite houden met de vlotte manier waarop WSC de ruimte achter de verdediging wist te benutten en het bleef gelijk opgaan. Aan de hand van een nu toch wel heel goede Cookie kwamen we weer twee puntjes dichterbij en kregen in de laatste minuten het geluk dat center Balemans (toch moe) haar ballen begon te missen en dat we nu in elk geval een paar keer een score wisten te voorkomen op helpside. Daarnaast werden alle rebounds onze prooi. Uiteindelijk werd het dan toch nog 66-54.
Cookie deed verreweg het meeste scorende werk en kwam uit op 32(!) punten.
Maar ik was ook zwaar onder de indruk van WSC's Britt Spronk, die in haar reusachtige pak, nog maar eens duidelijk maakte, dat "groot", niets met centimeters te maken heeft en de hele wedstrijd voor iedereen ongrijpbaar bleef. Volgens Elke "moet die maar in Groningen komen studeren, als ze de basisschool eerst heeft afgemaakt, natuurlijk..."
Onze dank gaat uit naar Marie Jose en haar bende van Spronk: het was een goede les.
dinsdag, april 10, 2007
STOLZ
Ons eigen toernooi is misschien wel een van de gezelligste. Dat toernooi hebben we met allerlei teams ook wel gewonnen, maar ik zou niet eens meer weten wanneer en hoe. Nee, dan die duitse toernooien, met pinksteren in Cuxhaven of, natuurlijk, het Osterturnier in Ibbenbueren, daarvan staan me nog veel beelden helder voor de geest. Dat heeft prestige en zoveel kwaliteit, dat we er met de vrouwen nog nooit in de bovenste helft van het schema terecht zijn gekomen.
2007 wel!
Na een vroege reis en een vroege overwinning op de Gastgeberinnen, waarin we mooi warm konden draaien en de Autobahn lekker uit de benen konden spelen, was al duidelijk, dat bij winst in de volgende wedstrijd de eerste acht haalbaar zouden zijn. Dan moesten we alleen wel van een compleet Jugglers winnen. Op deze plaats was dat nog nooit gelukt maar zaterdagmiddag speelden we een van onze beste wedstrijden op dit toernooi. Jugglers verloor daarmee hun tweede wedstrijd op rij maar waren daarna duidelijk de beste van de rest.
Ook van RS Riga, een energieke jonge Letse ploeg dachten we wel te kunnen winnen als we de 1-1 zouden stoppen en de rebounds zouden pakken. Vooral in de eerste helft zaten we echter "nog in (verschillende) Amerikaanse Fastfood vestigingen". Het werd de meest kansloze excercitie van het hele paasweekend. Met twintig punten op de broek en ontevredenheid overheerste bijna de anticipatie op de mooie tegenstanders die komen zouden.
Na een goed feest en een slechte nacht (dankzij het gezelschap van de Flevo Musketeers, met afstand het best geklede en met afstand het slechtste team van het hele toernooi met het, met zeer grote afstand, beroerdste gedrag) stonden we toch in blije afwachting om 9 uur op niemand minder dan de Cangeroes te wachten. Die waren we onlangs nog tegen gekomen en die waren, sinds die ontmoeting alweer 4 wedstrijden ongeslagen. (De uilenmeiden verzekerden de coach echter, dat ze zijn raad hadden opgevolgd en dat ze de feestzaal demonstratief hadden verlaten, toen de tegenstandsters nog collectief op het podium stonden te swingen.)
"Wacht maar tot we niet dronken zijn", zeiden de Cangeroes bij het feliciteren, na onze tienpuntsoverwinning.
Om verder te komen moesten we nog langs de Norderstedt Seals en daar hadden we geen prettige herinneringen aan. Die duitse ploeg koppelt een reusachtig Laufpensum aan een fanatieke verdediging, die de vorm aanneemt van een lastige zone. Het is moeilijk te geloven, dat je hier als Uilen niet eenvoudig van wint en dat ongeloof maakte het vooral erg moeilijk.
In de eerste helft liep het verschil op tot tien punten in ons nadeel. Bij rust resteerde een 20-16 stand, waarmee we in elk geval weer in de wedstrijd zaten. Een beetje meer wil om te winnen, een beetje meer geduld en slimheid bracht ons uiteindelijk wel aan de goede kant van de score: 40-32.
Daarmee waren we geplaatst voor de Halve finale! Uniek in de clubgeschiedenis en reden tot grote blijheid. Alleen het al uitgeschakelde Mercurius Antwerpen reste ons nog.
Dat waren de kampioenen van 4 keer op rij en dat zouden we nog wel even voelen. De 3-2 zone van de Belgische dames bleek niet te nemen, terwijl die bovendien de lamlendigheid van hun eerste potten helemaal hadden laten varen. Bij rust was het eigenlijk met ons gebeurd en de coach dacht er zogenaamd sterk over om maar vast huiswaarts te keren. Nou goed, een aanpassing van de zoneaanval konden we dan nog wel doen en dan met een goed gevoel de tweede helft uitspelen. Hoe anders kan het lopen. de ommekeer die tegen Riga uitbleef, kwam nu wel. We kwamen dichtbij de basket vrij, schoten en verdedigden beter en halverwege de helft zaten we gewoon weer in de wedstrijd . Zes punten. Antwerpen gaf niet op, maar we bleven het achterin goed dichthouden en bij een achterstand van 2 punten en met 2 seconden op de klok, maakte Cookie vanuit de gehaktmolen gelijk. De conversie van de bonus betekende onweer op de gezichten van de verslagen kampioenen en als je zo al kunt winnen.....is the sky the limit.
Coach rijdt terug naar zijn gezin met een beetje dubbel gevoel. De laatste dag moeten de meiden het zelf doen. Tuurlijk moet je ze een keer loslaten. Maar ik ben er liever bij om te zien wat er gebeurt als ik ze loslaat....
Het SMSje van na de nog vroegere halve finalewedstrijd was mooi: Winst van 5 punten op en Katwijkse mixploeg! Finale! Maar de spanning bleef de hele dag. Geen zieltjes te masseren, behalve m'n eigen. Tussenbericht: Cangeroes im Endspiel! Dan komt de toernooiwinst ook in zicht. Pas om vier uur kon ik echt genieten van het verjaarsfeest van m'n oude pa. Historische Zege voor Uilen in Prestigieus Toernooi ueber die Grenze! Zelf gedaan, meiden en daar ben ik misschien nog wel het meest trots op! Vreemd nait?
vrijdag, april 06, 2007
Ostern bei den Nachbarn
Om een beetje in de running te blijven, trekken een boel Uilenmeiden zaterdag in alle vroegte naar het Nabije Oosten. Het toernooi in Ibbenbueren is er een zoals je ze in Nederland niet aantreft, of het moest een Studentenkampioenschap zijn. Gezelligheid gemixt met intens spel op behoorlijk niveau. Meestal goed scheidsrechters, die ook echt voor hun plezier komen, westrijden met gestopte tijd van een behoorlijk serieuze duur. Op de eerste dag het kaf van het koren gescheiden, op de tweede dag wordt er opnieuw geschift en pas op de derde dag valt de beslissing.
Tot dusverre zijn we nog altijd kaf geworden maar zelfs dan blijft de tegenstand aanspreken.
Dit jaar moesten we maar eens omhoog kijken: We zitten in een poule met Letsen en dan denk ik altijd nog aan Ulyana Semanova, de ongeveer 2.15 lange center van het Russische team in de jaren 70-80... Maar ook min recentere perioden blijken de vrouwen het daar nog altijd goed te doen. Of we nu de routineuze oudere vrouwen tegenkomen of de hoop van de Basketballschool. Verder treffen we steevast de thuisclub en ja hoor, onze vriendinnen uit Enschede. De beste twee gaan over, dus we moeten wel wat laten zien om eens tot het koren gerekend te mogen worden.
Later zullen we dan, mogelijk voor de tweede keer deze week, de Utrechtse Cangeroes tegen kunnen komen of anders de Chicas van Baros, kortom de Nederlandse promotiedivisie is aardig sterk vertegenwoordigd buiten onze landgrens. En dan staat er ook nog een ploegje uit Katwijk op de deelnemers lijst (niet zondaggers onder alias?) zouden er Grasshoppers alvast eens aan dat niveau willen wennen? Of wij aan hun?
Tot dusverre zijn we nog altijd kaf geworden maar zelfs dan blijft de tegenstand aanspreken.
Dit jaar moesten we maar eens omhoog kijken: We zitten in een poule met Letsen en dan denk ik altijd nog aan Ulyana Semanova, de ongeveer 2.15 lange center van het Russische team in de jaren 70-80... Maar ook min recentere perioden blijken de vrouwen het daar nog altijd goed te doen. Of we nu de routineuze oudere vrouwen tegenkomen of de hoop van de Basketballschool. Verder treffen we steevast de thuisclub en ja hoor, onze vriendinnen uit Enschede. De beste twee gaan over, dus we moeten wel wat laten zien om eens tot het koren gerekend te mogen worden.
Later zullen we dan, mogelijk voor de tweede keer deze week, de Utrechtse Cangeroes tegen kunnen komen of anders de Chicas van Baros, kortom de Nederlandse promotiedivisie is aardig sterk vertegenwoordigd buiten onze landgrens. En dan staat er ook nog een ploegje uit Katwijk op de deelnemers lijst (niet zondaggers onder alias?) zouden er Grasshoppers alvast eens aan dat niveau willen wennen? Of wij aan hun?
maandag, april 02, 2007
eigen kracht
Zaterdagmiddag werden we al helemaal in het zonnetje gezet. Uiteindelijk was dat maar goed ook want de straat van sporthal de Paperclip is nieuwer, dan ons Tomtomkaartje. Waar het aandringende mens in het kastje blijft volhouden dat we er nu toch echt zijn, krabben wij ons in een zandbak, tussen allerlei onoverkomelijkheden op de bol. Dankzij de lente en de zomertijd vinden we de hal toch mooi op tijd. Ik weet niet meer hoevaak ik al met een basketballteam in Utrecht geweest ben, maar ik weet wel, dat het nooit dezelfde hal was. Ach, u weet wel, uitwedstrijden, met alle gedoe vandien is ons wekelijks brood.
We zijn optimistisch, geinspireerd door een mooie opdracht en we beschouwen ons doel, plaatsing voor de final four, ook als haalbaar. En zelfs als vandaag haalbaar. In de herfst verloren we 4 van de 9, in de winter nog 2 van de 9 en nu is het lente: een schone lei.
In de zaal blijken we bovendien nog in de meerderheid te zijn ook: meer speelsters en aanvankelijk zelfs meer publiek! (Oud Uil Martine v Gils is de laatste jaren vooral Cangeroe, dus misschien toch wel iets meer voor de thuisclub...maar bij de rest van onze supporters komt spontaan het studentengedrag weer naar boven en zij zijn goed te horen)
We beginnen degelijk en lopen meteen weg naar een 9-3 voorsprong maar daarna komt Cangeroes beter in het spel. Afstand nemen is er voor niemand bij en de toon is gezet: dit wordt een wedstrijd waar de verdediging van beide partijen het voortouw heeft. (11-11)
Als wij er in het tweede kwart al in slagen om wat beter te gaan scoren, doet Cangeroes dit net zo hard terug. We geven schoten weg en laten ons af en toe aftroeven door een screen op weakside en erger nog, we staan een paar aanvalsrebounds toe en komen 20-16 achter.
Bij 24-24 hebben Cookie en Natalie ons weer op gelijke hoogte geschoten. Afstand nemen is er echter niet bij, tot de laatste 5 seconden van de helft, als Laura koel een drietje produceert.
29-32. Rust met een heel klein beetje ruimte.
In de pauze veranderen we iets aan de press en spreken we nog eens af, wat we ook al weer met zo'n screen doen. Als we vervolgens scherp beginnen, lijken we een goede slag te slaan: we lopen weg naar 40-31. Het wachten is op het breken van Cangeroes. Maar die gaan juist wat meer druk geven en er onstaat een balvast-en-ontfutsel-festival. We kunnen niet snel genoeg de open vrouw vinden, doordat Cangeroes scherp de passlijnen overspeelt en ook 1-1 komen we niet aan de slag. Onze verdediging en een paar geniale passjes (Elke, Emily) met Karin als eindstation houden ons gelukkig wel op voorsprong. Zes punten is niet riant maar toch stijgt het zelfvertrouwen.
(om eventueel iedereen gerust te stellen, heb ik trouwens ook de uitslag van Akrides-Binnenland nog in mijn mouw. Maar uiteraard wassen we buideldiertje liever op eigen kracht....)
De eigen kracht is er en wordt meteen ingezet door een goede inside-outside aanval met een drietje van Margreet. Negen punten los en even later loopt die voorsprong zelfs op naar 13. En dan is ook de tijd op onze hand. Met nog steeds behoorlijk verdedigen en niet te veel balverlies tegen de press, houden de Uilen behoorlijk makkelijk stand. Blij bij de zoemer: 57-47. Flying beats jumping. Vandaag dan.
Karin is de vrouw van de wedstrijd met 12 (soms miraculeuze punten) en 14 rebounds. Cookie, die de hele wedstrijd hard wordt aangepakt ook 12, Natalie 11 en Laura 10. Maar omdat verdedigen ons ding was, mogen ook Margreet, Suus, Jorieke, Em, Charlotte, Elke en Lyet deze overwinning hardgrondig vieren. Wat ook gebeurt. Het bleef nog lang onrustig in Utrecht....
We zijn optimistisch, geinspireerd door een mooie opdracht en we beschouwen ons doel, plaatsing voor de final four, ook als haalbaar. En zelfs als vandaag haalbaar. In de herfst verloren we 4 van de 9, in de winter nog 2 van de 9 en nu is het lente: een schone lei.
In de zaal blijken we bovendien nog in de meerderheid te zijn ook: meer speelsters en aanvankelijk zelfs meer publiek! (Oud Uil Martine v Gils is de laatste jaren vooral Cangeroe, dus misschien toch wel iets meer voor de thuisclub...maar bij de rest van onze supporters komt spontaan het studentengedrag weer naar boven en zij zijn goed te horen)
We beginnen degelijk en lopen meteen weg naar een 9-3 voorsprong maar daarna komt Cangeroes beter in het spel. Afstand nemen is er voor niemand bij en de toon is gezet: dit wordt een wedstrijd waar de verdediging van beide partijen het voortouw heeft. (11-11)
Als wij er in het tweede kwart al in slagen om wat beter te gaan scoren, doet Cangeroes dit net zo hard terug. We geven schoten weg en laten ons af en toe aftroeven door een screen op weakside en erger nog, we staan een paar aanvalsrebounds toe en komen 20-16 achter.
Bij 24-24 hebben Cookie en Natalie ons weer op gelijke hoogte geschoten. Afstand nemen is er echter niet bij, tot de laatste 5 seconden van de helft, als Laura koel een drietje produceert.
29-32. Rust met een heel klein beetje ruimte.
In de pauze veranderen we iets aan de press en spreken we nog eens af, wat we ook al weer met zo'n screen doen. Als we vervolgens scherp beginnen, lijken we een goede slag te slaan: we lopen weg naar 40-31. Het wachten is op het breken van Cangeroes. Maar die gaan juist wat meer druk geven en er onstaat een balvast-en-ontfutsel-festival. We kunnen niet snel genoeg de open vrouw vinden, doordat Cangeroes scherp de passlijnen overspeelt en ook 1-1 komen we niet aan de slag. Onze verdediging en een paar geniale passjes (Elke, Emily) met Karin als eindstation houden ons gelukkig wel op voorsprong. Zes punten is niet riant maar toch stijgt het zelfvertrouwen.
(om eventueel iedereen gerust te stellen, heb ik trouwens ook de uitslag van Akrides-Binnenland nog in mijn mouw. Maar uiteraard wassen we buideldiertje liever op eigen kracht....)
De eigen kracht is er en wordt meteen ingezet door een goede inside-outside aanval met een drietje van Margreet. Negen punten los en even later loopt die voorsprong zelfs op naar 13. En dan is ook de tijd op onze hand. Met nog steeds behoorlijk verdedigen en niet te veel balverlies tegen de press, houden de Uilen behoorlijk makkelijk stand. Blij bij de zoemer: 57-47. Flying beats jumping. Vandaag dan.
Karin is de vrouw van de wedstrijd met 12 (soms miraculeuze punten) en 14 rebounds. Cookie, die de hele wedstrijd hard wordt aangepakt ook 12, Natalie 11 en Laura 10. Maar omdat verdedigen ons ding was, mogen ook Margreet, Suus, Jorieke, Em, Charlotte, Elke en Lyet deze overwinning hardgrondig vieren. Wat ook gebeurt. Het bleef nog lang onrustig in Utrecht....
vrijdag, maart 16, 2007
Ik wou toch al veel aan rebounden doen, maar het was toch lastig, dat die ene ring er niet hing, dinsdag. Zelfs missen met bord wordt dan lastig. We merken dat we er ook een beetje balorig van worden. Twee weken geen wedstrijd, zieken en anderszins ontbrekenden en dan blijft de accommodatie ook nog achter bij de verwachtingen. We doen eigenlijk zoveel mogelijk alles met omschakelen van verdediging naar aanval en vice versa, dat afwerken op die andere basket doen we nu een keer een op ca 2.50 gestelde korf. ( we zitten op de ALO, dus er is van alles..)Dunken, kunnen vrouwen dat? Door gebrek aan mogelijkheden ( en daarmee aan uitdaging ) ontbreekt het ze aan techniek en explosie.Ze pikken het wel een beetje op en sommigen ontwikkelen repertoire. Ik merk wel een duidelijk verschil tussen de promomeiden en de derdeklas meiden van Moestasj. De eersten zien het als behelpen en onderdeel van de training, terwijl de nog onbedorven laatsten, met de veel jongere trainingsleeftijd hier en daar enthousiast lopen te slammen. Sommigen gaan me uitleggen, hoe ze denken te moeten aanlopen. Hallo, dames, al is de laatste meer dan tien jaar geleden...ervaringsdeskundige blijf je.
Voorjaar
Het is voorjaar en ik tref gisteravond twee kleine corsages van elk een witte en een paarse crocus onder mijn ruitewissers. Wie heeft die daar gestoken?
zondag, maart 11, 2007
alle teams die moesten winnen...
Zaterdagavond kwam bij ons US op bezoek. In Amsterdam hadden we heel goed moeten spelen, misschien wel onze beste wedstrijd van het seizoen, om te winnen. We rekenden op een tenenslopende pot. Natuurlijk wel gesteund door de eerdere pot: zelfvertrouwen. En gesteund door ons thuisrecord: 7-1 in de Struikhal. Het kon dus wel, maar het moest ook. De final four tikt ons bij elke actie op de schouder. Het is elke wedstrijd winnen of je kans verspelen. We hadden de week van te voren ingezet op verdedigen. Dat kwam erg goed uit de verf in de eerste stukken van de wedstrijd maar zelf hadden we het ook erg lastig met aanvallen. We schoten onze normale schoten, maar niet met onze normale zuiverheid en we hadden ook meer moeite dan normaal om ze te krijgen: 13-5(!!!) voor ons in periode 1. In periode 2 kwamen de Amsterdamsen wat meer tot scoren, vooral door een flink aantal aanvalsrebounds, iets waar wij normaal ook wel goed in zijn, maar wij pakten er de hele eerste helft maar 1. De eerste helft was zo om (de scheidsrechters waren een verademing en lieten beide ploegen lekker spelen) en kwam bij de niet erg Uilse stand van 26-21.
Als dit soort situaties niet af en toe voorkwanen, zou ik ze proberen uit te vinden. We hadden nog betrekkelijk weinig van Karin gemerkt en door ons op haar positie in de medium post te focussen, hadden we in Amsterdam de rollen om kunnen draaien. Iedereen wist dit nog goed te herinneren. Zullen we dat dan maar weer doen?, was dus de vraag.
En weer werkt het. Eerst zijn er twee onnavolgbare scores van Natalie en een sterke drive van Suus nodig om een sterk spelende Marte Linthout bij te houden maar dan vinden we inderdaad Karin in the post. Ook dankzij drietjes van Cookie en twee keer van Margreet komen we beter tot scoren. Het blijft echter gelijk op gaan, want ook US speelt een sterk kwart. Gelukkig mist US de opgelegde laatste kans, zodat we met 6 punten voor het laatste kwart kunnen. 49-43.
Los komen is er nog altijd niet bij, integendeel. Onze scores komen volgens plan van Karin en Natalie maar Linthout blijft de luis in ons verenpak. Met nog 5 minuten te gaan is het 55-53. Cookie is naar de kant geweest om op adem te komen en Laura gaat Linthout stoppen, totdat die het op de post gaat proberen. US sluit de lijn naar Karin met wat meer mankracht af en nu is het alles op Natalie, die niet meer kan missen. Zoals dat dit seizoen al zo vaak is gebeurd, hebben we opeens een demarrage geplaatst, waar de tegenstander geen antwoord op heeft: we scoren 19 op rij en US maakt alleen nog het allerlaatste puntje.. 74-54.
(Cookie 20, Natalie 17 (11 tijdens de demarrage) Margreet (12, waarvan 0 binnen de cirkel...)
Bij US heeft Linthout er 21.
US verdwijnt met lege handen de Groninger binnenstad in. Dan heb je in elk geval nog wat.
Onze winst blijkt 's avonds op het internet niet meer dan een bijhoudwinst. Alle teams die moesten winnen, hebben ook gewonnen. Een kleine voorsprong vasthouden, daar zijn we best goed in, overigens. Volgende wedstrijd maar eens zien of we een onverwachte demarrage kunnen plaatsen......
Als dit soort situaties niet af en toe voorkwanen, zou ik ze proberen uit te vinden. We hadden nog betrekkelijk weinig van Karin gemerkt en door ons op haar positie in de medium post te focussen, hadden we in Amsterdam de rollen om kunnen draaien. Iedereen wist dit nog goed te herinneren. Zullen we dat dan maar weer doen?, was dus de vraag.
En weer werkt het. Eerst zijn er twee onnavolgbare scores van Natalie en een sterke drive van Suus nodig om een sterk spelende Marte Linthout bij te houden maar dan vinden we inderdaad Karin in the post. Ook dankzij drietjes van Cookie en twee keer van Margreet komen we beter tot scoren. Het blijft echter gelijk op gaan, want ook US speelt een sterk kwart. Gelukkig mist US de opgelegde laatste kans, zodat we met 6 punten voor het laatste kwart kunnen. 49-43.
Los komen is er nog altijd niet bij, integendeel. Onze scores komen volgens plan van Karin en Natalie maar Linthout blijft de luis in ons verenpak. Met nog 5 minuten te gaan is het 55-53. Cookie is naar de kant geweest om op adem te komen en Laura gaat Linthout stoppen, totdat die het op de post gaat proberen. US sluit de lijn naar Karin met wat meer mankracht af en nu is het alles op Natalie, die niet meer kan missen. Zoals dat dit seizoen al zo vaak is gebeurd, hebben we opeens een demarrage geplaatst, waar de tegenstander geen antwoord op heeft: we scoren 19 op rij en US maakt alleen nog het allerlaatste puntje.. 74-54.
(Cookie 20, Natalie 17 (11 tijdens de demarrage) Margreet (12, waarvan 0 binnen de cirkel...)
Bij US heeft Linthout er 21.
US verdwijnt met lege handen de Groninger binnenstad in. Dan heb je in elk geval nog wat.
Onze winst blijkt 's avonds op het internet niet meer dan een bijhoudwinst. Alle teams die moesten winnen, hebben ook gewonnen. Een kleine voorsprong vasthouden, daar zijn we best goed in, overigens. Volgende wedstrijd maar eens zien of we een onverwachte demarrage kunnen plaatsen......
maandag, maart 05, 2007
55and up
Nog een nagekomen berichtje. De vragen, die ik mezelf altijd stel, om te bepalen of de training goed is, heb ik van Hubie Brown: "Are we shooting enough? Are we running enough?". Op dinsdag en vrijdag is onze schotcapaciteit beperkt, we rennen dan veel onder het schieten. Op donderdag doen we steevast de "5pt shooting drill", een schotritme oefening, waarmee je je progressie als persoon en als team bij kunt houden. In drie minuten nemen 2 spelers/sters zoveel mogelijk schoten, volgens een bepaalde volgorde. Steeds ombeurten 5 schoten uit een assist van binnenuit. Een perfect rondje is een bonus, de laatste poging van elk rondje mag een drietje zijn en een raak drietje is twee punten. Voor de invoering van de bonusregeling bleven we jaren op 48max staan. Als team schuif je geleidelijk naar een gemiddelde van 36 op. (moestasj he 1 en Uilen da 1 halen dit, op straffe van een sprintje) (SMART doel voor beide teams: aan het eind van dit seizoen 38 gem.) Het (wereld) record is fagelopen week bijgesteld door de dames Charlotte Lameijer en Lyet Reilman. 55 punten. Gefeliciteerd en nu naar de 60?
Abonneren op:
Posts (Atom)